Vino e pane

Vin og brød på italiensk

Fin side for oss som set pris på det gode liv i Italia.

Dressmannen

Så var det over for denne gong. Ein lærer så lenge ein har elevar, sa gamle Jonsbråten, som eg var så heldig å  ha som engelsklærar på gymnaset på Bryne.  Eg kan absolutt skrive under på det. For eiga rekning kan eg legge til: Ein lærer så lenge ein er i Italia.
Hadde ein ikkje hatt folk som var villige til å dele på kunnskap, hadde nok det heile vore  meir problematisk. Som han sa broderen då han henta meg på Sola: Nå fekk du sanneleg kjenne korleis det må vere for dei som kjem til Norge utan å ha særleg mykje kjennskap til kultur, lovar og reglar.

Det viser seg at eigenandelen på forsikringa er omtrent det same som våre reelle utgifter. Eg sa til Guido at me kunne visst ha spart oss alt bryet med politiet, men slett ikkje meinte han. Var bare godt om politiet såg at det skjedde ting heilt i utkanten av Latiano kommune, og at dei utfrå det tok ein tur innimellom for å sjekke opp i området. 

Når det gjeld hausting av oliven, har eg lært at det endå er haugevis av lærdom å få. Då gjelds det å få rette folka til å guide seg vidare.

Må nesten ha med den på tampen: Før eg reiste nedover, handla eg på Dressmann på tilbud. Fin halvlang jakke med hette kanta med syntetpels. Der eg sat og venta på flyet på Fiumicino, kom det gåande ein mann i ein jakke som kunne vore mi. Sit eg i ein kopi og her kjem originalen? Mannen med jakka sette seg like ved der eg sat, og då kunne eg ikkje dy meg. Har du handla jakke på Dressman? Jada, jeg kjøpte den på tilbud, var svaret eg fekk. Slik fekk eg snakka litt  norsk, noko eg rimeligvis har sakna. Har hatt telefonane heim, men veldig kjekt å få bruke morsmålet. Kor stort hol i hovudet broderen hadde etter heimturen frå Sola der han plukka meg opp, er eg usikker på. Det seiest at det går an å snakke hol i hovudet på folk. Eg gjorde visst så godt som råd er.

Tida flyg. 21. mars dreg Anne Marie og eg nedover att. Håpar på varmare og meir stabilt ver då. Familiepåske i Puglia kjennest ikkje dumt. Ja, minstemann Tor Sveinung saman med Mona får det visst ikkje til nå, men dei kjem vel i si tid dei og.

Småskala næringsverksemnd?

Å tappe olje frå 20 liters kanne var ikkje heilt enkelt. Glatt som bare det. Lett å miste taket. I går ramla eg og slo eg meg såpass at eg framleis i dag er bra mørbanka. Det er likevel rart kva som går. Å helle olje frå den store dunken var grapse. Olje som skvatt alle stader den ikkje skulle.

Betre å legge dunken ned og fange olja i eit glasskar som smaug under. Deretter over i 5 l kanne før oppmåling av 0,75 liter, som er det småflaskene rømer. 

Heile prosessen gjekk føre seg på kjøkkenbenken med så god hygiene eg kunne få til. På reingjort rustfritt stål med kvit flisevegg bak ville kanskje endåtil mattilsynet vurdert å godkjenne.

12 av desse utgjer 9 kg vekt. Er vel større problem at det er flytande, men eg har tenkt å pakke kvar flaske i minst eit lag plast og tape det att. Klede som elles skal i same koffert får eg nok og pakke om så galt skulle vere at det vert lekkasje.

Jammen var det godt at mesteparten av rydding var gjort før eg tok mitt svalestup. Med megen møye klarer jeg meg å bøye. Men ikkje bare det. Sjølvsagt måtte straumen gå alt tidleg på dag. Det betyr null vatn sidan me er sjølvforsynt med vatn og treng straum for å få pumpe det opp. Eg tok meg ein tur til Le Colonna IperCoop for å få med litt mozarella og litt spekemat. Det er bestillinga heimefrå. Då eg kom tilbake hit  og her framleis ingen straum var  rulla eg litt ned. Klarte faktisk det utan straum. Hos nabo Lina var Giovanni i gang med oppsaging av greiner frå oliventre. Eg gjekk bort dit og ville ha greie på om det var straum hos Lina. Han var mest interessert i sikringsskapet her i huset. Var alt i orden? Eg hadde jo sjekka det, men virka ikkje som Giovanni hadde noko tru på mi sjekking. Inn måtte han og det sette sine spor kan du sei. Han prøvde å skrape av det verste, men så sterk farge det er på jorda så set det sine spor. Det var det nyvaska kjøkkengolvet og den reine avspylte matta. Vel, vel, tanken og meininga er nok god. Han konkluderte med at det kunne vera pumpa som hadde sett stopp for alt. At ingen av sikringane hadde gått fekk han visst ikkje med seg. Ei lita stund etterpå ropa han borte frå Lina si tomt. Det var ingen straum der heller fann han ut då han kom på at han kunne låse seg inn for å sjå. Han ringde visst til Lina og som sjekka med Enel. Det var ein feil på ei linje her i området som ville vere ordna til kl 3. Godt å vite, så slepp ein å lure på tusen ting som korleis skal eg få til siste oppryddinga i lyset av stearinlys og korleis skal eg få skylt ned i do.  Nå er det rett før senga, så får det vel bli litt soving. Eg er ganske reisesjuk av meg og det betyr ikkje noko om eg reiser eine eller andre vegen. Ikkje er eg uroa for reisinga heller, så kva det går i er eg litt usikker på. Er vel heller stappfull av forventing. Det å reise er ei oppleving i seg sjølv slik eg ser det. Er vel bare å innrømma at eg er uforskamma forviten. Alltid noko interessant å få med seg der det ferdast mykje folk. 

Ingen bein brekt i dag heller

Godt eg fekk gjort noko av oppryddinga ute alt i går. Hadde ei viss aning om kva ver som kunne ventas, og det slo til. Det har kome 6,5 mm nedbør i løpet av dei siste timane, og det ser ikkje ut til å stoppa der. November og februar har lært meg at Puglia kan vera vått. Ikkje bare litt vått, ganske så mykje. Det er så ein kan kjenne seg heime her av mindre, for med omsyn til nedbør er ikkje forskjellen til Jæren fryktelig stor, så langt eg har sett det.

Tok meg ein tur til Taranto. Så tettpakka med parkerte bilar har eg snautt sett andre stader. Kvart einaste vesle hol var utnytta. I tillegg var det ein heil del dobbelparkering.  To disponible kjørebanar for trafikk vart rett som det var innsnevra til 1 kjørebane. 

 Etter ein kort stopp for å samle bevis på kor eg har vore kjørte eg vidare til Auchan i Taranto. Mat må til og på dagar som denne. Det var eit takras av diverse på eit tynt stykke pizzaliknande brød. 

Paprika, grøn salat, tomat, kebab og pommes frittes ikkje dandert men lessa på i ein heil haug. Balsamico og olje bidrog til smaken som var god nok i seg sjølv. Det er bare februar men gelatio måtte til, første handisen på denne turen. Fragola e limone er favoritten.  Eg trudde mest eg hadde skote blink då eg kom over ein Wind butikk. Dei hadde alle slags remediar for mottak og sending av internett. Villige til å opne øskja for å sjekke om der var antenneinngang var dei og. Uheldigvis hjelpte det ikkje med velviljen. Eg måtte gå tomhendt derifrå. Skulle ein eller annan vite om  ein plass der ein kan få tak i ein dongle for mottak av trådlaust breidbandsinternett og der donglen har antenneinngang, då ville eg vera veldig glad for å få vita det. På taket står det ein stakkar og får ikkje gjort nytte av seg i det heile. Pr mobil (Samsungen min) går det såpass tregt at ein like gjerne kan sjå på det som trening i tolmod som kommunikasjon via internett.

På vegen mellom plassen her og Francavilla Fontana har eg fleire gonger kjørt forbi eit litt merkelig fenomen langs med vegen. At det fins mange ulike slag oliven de veit eg. At det fins spesialutvikla for suppe var eg ikkje klar over. 

Oliven som veks her må ha symjeknappen, elles druknar dei. Og unngår dei å drukne der dei vaks kan dei vel saktens klare seg i ein suppetallerken og.

Eg har brukt å seie at ting er ikkje vanskeligare her, bare annleis. At der er annleis skal eg verkelig skrive under på. Eg hadde nokre ærend hos meglar i ettermiddag.

Søknad på utviding av huset med eit bad og soverom til går sin gang. Det kan ta noko tid. Vil det gjera deet utan godkjenning er det gjort i løpet av ei månad er tilbakemelding frå Guido, men så travelt har de det ikkje?

Guido ringde til ENEL og fekk stadfesta at der skal det vera i orden med autotrekk frå kontoen vår i Deutsche Bank Via Roma, Francavilla Fontana. Då får eg bare passe på at den kontoen ikkje går tom.

Hente resten av olivenolja var og del av ærendet. Det kunne fort ha blitt siste olje det. Dunken på 20 liter stod i garasjen. Utfor garasjen er det marmorfliser og for dei som kjenner meg treng eg vel ikkje seie meir. Vatn på marmor og glatte sko. Spenstig kombinasjon det. Skulle eg ha skada meg alle dei gongene eg har gått på trynet kunne eg vel mest ha vore rekonvalesent konstant.  Skarpe kantar og tunge blomsterpotter unngjekk eit ublidt møte med stødige meg. Du var nære på nå viste Guido med fingrane. Tommel og peikefing bare nokre millimeter frå kvarandre. Olja står på benken på kjøkkenet her. Valnøtter og mandlar står i pose og ventar på skyss til Vigrestad. Der veit eg  iallfall ein som er glad for nøttene, Barney. Han går fort ein ekstra runde om ein bare lokkar han med ei uknekt mandel. Inn under spisebordet trekkjer han seg og gir seg ikkje før han har fått i det som er etande.

Det som ikkje var ærend, bare nemnt i forbifarten vart ein heil leksjon i italiensk lov når det gjeld småbønder sin rett på land som dei kan hevde dei har teke vare på. Det vil seie henta oliven, pløgd, velta, klipt trea. Alt dette gjev rettar, difor må ein etter Guido si meining passe seg for å la same mann ta seg av dette fleire år på rad. Nå tenkjer eg at resten av bøtteballetten får vår kjære meglar ta seg av. Det vert fort litt komplisert ser eg, og prøver ein å gjera sitt beste kan det fort bli det verste.

Litt kjekkare med det som veks. Mandelblomstringa er mykje sseinare i år enn vanleg. Det tyder nok på at det har vore ein kaldare vinter enn vanleg også her sør i Italia.

Eg kom ned med beina på jorda

Einskilde saker og ting skulle eg godt tenkt var ugjort. Nå er det rett nok slik at av feil ein gjer, lærer ein. Kanskje ein ikkje treng å lære alt då?  Mor mi herma ofte etter oldefar: Av skade blir man klok, men ikke rik. Han hadde nok eit poeng der. Kva er det så eg har rota meg oppi nå då? Første plan for hausting av oliva gjekk på at pensjonert politimann, komande svigerfar til meglardotter Daniela, skulle ta seg av haustinga. Av ein eller annan grunn gjekk ikkje det i boks. Eg fekk inntrykk av at Guido hadde fått tak i ein meir eller mindre tilfeldig nabo i gata, til å ta seg av jobben.  Då eg kom hit var eg nok noko overgitt over at det låg så mykje oliven att som ikkje var plukka opp. Tenkte ikkje meir enn at han som hadde teke på seg jobben, hadde gjort det han syns var nødvendig.

Naboen på nord var innom her og fekk nok gitt uttrykk for kor lite god jobb som var gjort. Kunne vel eg då vite at Angelo endå var i modus for henting.  Fekk ikkje uttrykt tydelig nok at der var avtale om henting. Naboen i nord er heller ikkje veldig lett å kommunisere med. Nokre, mellom dei Angelo, les på fjeset og kroppsspråket om ein forstår eller ikkje. Når ein absolutt ikkje forstår, blir det valt andre ord, enklare måtar å seie ting på. Naboen, ein mann på omtrent 80, forstår ikkje at eg ikkje forstår. Ikkje vanskelig å forstå at det kan bli rett så utydelig kommunikasjon ut av det.

På føremiddagen i dag kom Angelo på traktor med hengar og sorteringsapparat hengande bakpå der att. Ei som kanskje var mor hans kom i ein liten pickup med sweeper hengande etter. (eg veit betre nå, det var kona) Men kvar er olivenen? Eg får gjere mitt beste når Angelo og Gino kjem innom hit nå i kveld for å klare opp. Gino snakkar engelsk og eg håpar bare at eg ikkje har rota det meir til enn at det let seg ordne opp i.  Ein ung mann i 40 årsalder vil eg tru er meir å satse på, enn dei to gamle som har vore på så innmari intenst at det har vore vanskelig å vere tydelig nok.  Eg har gjort klar papir med alle opplysningar som trengs for framtidig kontakt. Det er det første som må vere på plass. Så må me gjere klare avtalar p kva arbeid som skal inngå i stell og hausting av oliventrea. Kor mykje olje av hausten me skal ha sjølv må og gå klart fram. Kva tid og korleis haustinga, beskjæring og henting skal gå føre seg, det får vere opp til Angelo å fastsetje. Han har nøkkel til porten og den håpar eg han framleis vil ha når me har fått snakka saman. 
Då tok eg til med å klargjere for påske. Helge og Knut kjem hit då, noko me gledar oss veldig til. Husvask må eg mest ta etter å ha vore her eit par veker. Vask ute kunne eg hoppa over, men det er liksom litt greitt er at ser sjebele ut når eg reiser. 

Litlahuset nedi hage, ein gammal utedo sikkert frå tida før Nick og Julie la inn vannklosett, det er sett ut til å vera som eit lite reflektorium. Ein stad å samle tankar, ein stad der ein kan be. 

Før etter, før til venstre, etter til høgre

Er nok ei tid sidan det sist vart gjort noko med veggene der, men nå dei klargjort, og nå veit eg litt meir om korleis det med kalking går føre eg. Treng  noko meir varme enn det me har akkurat no. Går sikkert mykje raskare når det tørkar på kort tid. Same kor, kvite lykter vart det og vegger skal nok bli kvite dei og etterkvart.

Der for han med nøkkelen. Me fekk snakka saman og vart vel innforstått med at det hadde skjedd noko eg ikkje hadde ønskt hadde eg bare visst. Det er dette med språket. Eg må nok setje meir inn på å skaffe meg i det minste eit nivå som held til meir enn bare å forstå prisen i kassen på butikken.  Avtalen er nå heilt klar med handtrykk som underskrift. Frå no av slepp ingen andre til på eigedommen. Det vil seie at Cosimo med gifta heller ikkje skal gjere meir arbeid i forhold til ugras. Det er kanskje litt overkill å kjøre på med jordfresar, men faktisk er det det eg tenkjer å gjera. Litt grønsakhage blir her nok og, men det får bli meir av det etter kvart. Mine luftige sprang då naboen snakka meg rundt for å få lov til å koma på olivenslang øydela heldigvis ikkje så mykje. Eg landa med begge bein på jorda kan du seie. Endå ein kandidat til norsk laks på neste tur. Gino inviterte til bruk av hans B&B. Han er i oppstartsfase og eventuelle gjester eg skaffa han skulle få overnatting for € 25 pr natt. Ca Nkr 190 pr natt er ikkje gale det. For oss har kan det vera veldig greitt å ha ein rimeleg plass å hyse evt gjester. Pr dags dato har me 4 sengeplasser på soverom, 2 på sovesofa i stove og til sommaren har me i tillegg 4 sengeplasser i Giottilinen. Ikkje særleg lågare standard der. Både do, dusj og kjøkken er tilgjengelig der bilen vert parkert. Guido arbeider med ei utviding av huset her. Ekstra soverom med bad til skal det bli så fort det bare let seg gjere.    

Eg har lenge visst at det bu ein liten designar i meg. Denne lampen var vel fin eller?

Travel givande dag

Det har vore ein travel dag. Før eg reiste heimanfrå lova eg luking i den vesle åkerlappen med fennikel og løk. Det gjekk an å sjå kva som var kva då eg kom hit, men eg er redd hadde det fått vekse fritt ein månad til kunne det blitt vanskelig nok å finne att det som var sådd. Eit av ugrasa var så utruleg likt lauvet på fennikel at det mest var uråd å sjå forskjell.  

Etter lukeøkt var det maleøkt. Porten, dørene og eit stativ for ein hengestol skal alle få same farge, djup grønt. I morgon ser eg om dei nymala tinga har overlevd natta med glans eller ikkje. 

Har det blitt matt på grunn av dogg er det ikkje anna å gjere enn å ta eit strok nummer to seinare. Har du endå ikkje vorte lei av føljetongen med dei kvite lyktene, så kan eg melde at dei i dag og fekk endå eit lag med kalk.  Den glade amatør styrer på. 

Dei er nå så kvite alle saman at eg kunne mest ha stoppa der. Godt gjort at kalkbehandlinga sit og når det regnar, for kvar lykt er laga av eitt eller anna plaststoff eller kanskje glasfiber med ei slags ru overflate som skal illudere grov mur. Innimellom dette har eg og fått tid til ein time i sola. I dag var det faktisk godt, ikkje slik at eg sat bare for å kunne skryte av det.

Blir ikkje så mykje meir gjort her i dag. Kattane har fått sur fløyte og gammalt brød. Ser ut til å lika det dei får. Eg reknar med at dei gjer att med velgjerninga å halde unna eventuelle mus og rotter. Om her faktisk er rotter og mus her veit eg endå ikkje. Det må vere lang da med jobbing som gjer det. Brått var brillene borte, og då er det jammen ikkje godt å sjå nok til å finne dei att. Det går ikkje så lenge då før konklusjonen blir at borte er dei og borte blir dei. Når ein så er aleine brillelaus med å leite, så er ikkje utsiktene gode. Eg hadde alt kome heime til Vigrestad ikledd solbriller. Time hos optikaren i Egersund var omtrent i boks. At nokre små glasstykke og litt kunststoff skal gjere slik lukke er mest ikkje til å tru. Gjensynet var sterkt og inderleg. Dei låg faktisk der eg hadde langt dei, ute på muren då eg skulle ta bilete av lykter på rekkje og rad. Kan sikkert avbestille i Egersund.

Her er mykje god mat, men eg har absolutt ikkje skeia ut så langt. Hest ein kveld og fisk ein annan kveld.  Ja, så har eg i tillegg hatt pizza, men det er jo ikkje så veldig spesielt. I kveld vil eg ut og eta kor nå det skal bli. Anne Marie melde interesse for antipasti og det skulle vere mogeleg. Om ho har noko særleg glede av det eg kan formidle, sjå det er ei anna sak.

Kvifor gå over bekken etter vann? seier me. Skriv ein det litt om: Kvifor gå over Auchan etter vann? Så passar det godt med styret for å få tak i noko denne kroppen kan få varme av før og etter dusj. På Auchan hadde dei sjølvsagt infrarød stråleomn. Ikkje så fryktelig mange watt, men nok til å varme ein kald skrott. Eg kunne ha testa omnen nå i kveld, men sjølvsagt er det ikkje bare brillene som har vore borte i dag. 5 mm murpluggar er det som må til når boren er 5 mm. Kor eg har lagt pluggane eg skaffa saman med boren  må fuglane vite. Har leita der eg syns det er fornuftig å leite, men det er måte på kor enkelt det skal vera. Kanskje eg får gå tidleg nok til at eg kan gå innom ein Ferremento og få pluggar før eg går ut og et. Ugras likar varme vil eg tru, men for mykje av sorten er eg usikker på om det trivst med. Eg har skaffa meg ein boks gass og ein brennar tiltenkt å svi ugras. Eg har og funne ut at den er fin når ein skal brenne bråte. Her gjer dei det og eg fyrte opp to haugar med kvistart stenglar og anna brenne.  Det blir liksom ei eiga stemning av det når ein gjer det i skumringa.

Høg nok stige for internett?

Ein tur opp til San Vito nå i kveld (mandag 18, feb) gav meir enn oppdatering av blogg. Kjem ein bare nærare mobile sendarar så er farten absolutt til å leve med når det gjeld Internett. Her på Cda Coltura er nok litt av problemet at me kjem litt ned i ein dump, spørs om ein ikkje hadde fått betre signal om ein hadde kome seg litt opp i lufta. Vel, venger har eg ikkje. Stige har eg, men den er ikkje så lang. Hadde stigen vore lang nok måtte eg ha vore her konstant for å passe på. Du kan då skjøne at slik ein stige ville aldri få stå i fred. Dei som stal bassenget kunne trenge ein stige for å kome oppi og utav. Bassengstigen er faktisk det einaste me har att av den gleda, ja og så planane om avkjølande dukkertar til sommaren.

Frå Roma hugsar eg at ein kan finne ei kyrkje stor eller liten omtrent rundt kvart eit gatehjørne. Kanskje ikkje heilt så tett her, men sanneleg seier eg dykk, her er ganske mange her og. I kveld var eg innom som snarast i den kyrkja som ligg for enden av Via Annunziata der Guido og Daniela deler kontor.

Det er merkelig korleis ein kan kjenne fellesskap utfrå det ein ser og kjenner att. Oase light må det ha vore. Song til tonefølgje av gitar og synth, bare det er ulikt dei fleste stadene eg har vore før. Hender som løfta seg i lovsong og tilbeding. Til sist gjekk alle ut frå benkene og laga ein stor sirkel der alle heldt kvarandre i hendene. Det har sikkert litt med tid på døger å gjera, men her var ikkje bare gamle krokete koner, her var også ungdom. Då eg venta litt utanfor før eg gjekk, stoppa det eit ar damer og lurte på om eg var engelsk. Er nok etter måten mange engelskmenn som har forelska seg i området. Eg fekk spurt kor ofte det var slike samlingar som den i kveld. Kvar måndag klokka seks trur eg dei sa. Hadde gjerne vore der neste måndag og, men då reknar eg med at eg er heime på Vigrest.

Eg vart kvitt kvitt ugras

Første oppdrag i dag, San Michele. Ei stor samling av Iveco rekna eg med også inneber verkstad for same merke. Eg trur eg fekk fram det eg ville. Vår Iveco Giottiline i Norge skal til Puglia til sommaren og treng service. Freni, motori, tutto servicio. Endå til vindusheisane som aldri har vore særs samarbeidsvillige kunne dei ta. Utruleg flott verkstad, kunne mest konkurrere med eit legekontor. Ikkje noko verktøys der. Alt var på skikk, golv og vegger dekka av fliser og ein capo som ynskte å forstå min svært så mangelfulle evne til å snakke som dei innfødde gjer.  

Bare nokre få kilometer unna herifrå, så det blir nok den eg brukar. Verkstaden eg fann i Francavilla var omtrent rake motsetnad. Rot utan like rundt omkring og bygg som såg veldig slitne ut.  

Til San Michele er det bare å slenge sykkelen bakpå, så er eg heime att på eit lite blunk. Det vil seie, meir enn eit lite blunk kan det vel kanskje ta. Her er ganske så tett med laushundar i området rundt her. Skulle nok hatt hundeutgaven av Kari Mills her. Dei fleste hundane ser ut som rasehundar, og då er dei vel bare sette på gata og har etter det måtta klare seg sjølv. Det er bare det at føter i febrilsk fart på trøene i mitt hovud er vanskelig å kombinere med hundeglam og glefsing frå 3 – 4 stk av arten. Med bil veit eg korleis det kan fiksast. Då klarer eg opptil 3 om gongen, men med sykkel?

Hovudærend til Francavilla i dag var eigentlig å sjekke ein forhandlar av Intex basseng.
Adressa var grei den, Via San Francesco 182. 

Det var slik det såg ut på den adressa.

11. mars 2013 er ein merkedag i historien om Anne Marie og Geir sitt eigarskap til Villa Felizia. Me kjenner oss endå unge nok til å ta i eit tak når det gjeld om å halde eigedommen i god skikk. Spesielt når me har folk som pløyer, veltar og hentar oliven. Vår del av tomta, det vil seie den delen me tek sikte på å stelle sjølv er truleg rundt halvtanna mål, men då er det inkludert hus og veg inn til huset. Det er vel litt heftig å reise ned hit mellom denne turen og neste til påske for å ta imot Moto Coltivatore MG2300 Honda Benassi. Trudde nok dei hadde inne på lager, men det er visst ferskvare. Kanskje vel så greitt, for hadde eg fått den i dag hadde eg absolutt ikkje klart å halde meg frå å ta den i bruk. 

Jorda er nok meir klar for ei oppfresing i slutten av mars.  Kor skal så maskinen få bu medan det ikkje er folk i huset her nere? Det får bli rundspyling først, avrenning og så å manøvrere den inn på kjøkkenet for å parkere den oppå ei av presenningane som så ubeleilig  vart ledig. 22.mars kjem den, men først kjem vi, Anne Marie og eg.

Me kjem hit 21. mars via Kastrup til Roma. SAS hadde i ein heldig augneblink eit veldig godt tilbud til Roma, så bra at me begge kunne tenkje oss dei 6 – 7 timane med køyring ekstra. Helge og Knut som og kjem hit ned til påske har  endepunkt i Roma dei og med leigebil siste 58 mila ned hit.

Nå er det like før mandeltrea sprett, men eg er nok redd for det blir nokre dagar etter at eg har returnert til huset vårt det oppe. 

2 – 3 kvistar i kofferten vil eg lure med meg. Svigermor er overmåte både begeistra og nyfiken på korleis her er. Hadde ho vore litt sprekare kunne ho nok tenkt seg å vere med hit ein tur. 

Av ugras er her ganske mange slag. Eg er like lite glad i dei alle. Akkurat nå er det dei som blømer kvitt som har fått unngjelde. 

Sikkert ikkje ringare sort enn dei andre, men lette å få auge på. Har fare over alle 8 måla og trur ikkje det blomstrar kvitt nokon stad. Det einaste kvite som er her er huset og dei nykalka LIDL-lyktene. Den lykta som har flest lag er snart for blendande kvit å rekne. 

Her er ikkje særleg god connection til Internett. Siste og beste løysing så langt her på eigedomen er ein Samsung Galaxy Note i modus for internett-deling. Portabelt WI-fi-hotspot, det er tingen sin det. Er ein avhengig så er ein avhengig. Beste plassen her er ute på terrassen og der ligg mobilen i ein  plastboks som vernar den mot fukt. Inni er det eit lite sim-kort som han Livar oppi Ceglie spanderte så velviljug her i sommar. Kan faktisk kjøre ganske mykje mobilt internett med hjelp av det og det til ein pris som nok ligg godt under internett levert på meir tradisjonelt vis.

Mat og vatn må me alle ha

Her har du han som et baderomsomnar til frukost. Er visst ikkje rette sorten omn for ein frosen nordbu som vil ha litt varme på badet når han tek sin oppfriskande morgondusj. Same styr med denne som førre. Nå ser eg ikkje for meg å ta turen tilbake til Via Brindisi 115. Det nok. Greitt nok å vise manns mot ein gong, men der er det stopp. Får bruke det andre badet der det framleis er ein omn som fungerer. Den er av same prinsipp som den eg åt opp i dag tidleg. Eit tynt nett av straumleiande trådar med motstand og så ei vifte som bles luft forbi og leier varmen ut i rommet. Hadde eg bare hatt plass i kofferten skulle eg tatt med meg ein terrassevarmar heimefrå. Den er basert på infrarøde varmerøyr og toler nok meir fukt. Det får vere ei lita trøyst at den eg nå kastar kosta 43 €, medan den første eg kjøpte kosta 39,90 €. At reknestykket mitt då går med 3,10 €  i pluss er det vel ingen som kan stille spørsmål ved.

Intenst fugekvitter. Dagen tek tak ute og nå. Det er lyst, har vore det alt ei stund. Himmelen fortel sitt om ein dag der ein kan vente både sol og nedbør.

I dag har eg den store ære av å få lov å besøke nabo Lina heime hos henne i San Michele Salentino. Giovanni eller Johannes som han sa det var på tysk hentar. Det er lunsj som ventar og jammen må eg sei eg er spent. Her blir det ikkje tatt lettvint på det år det gjeld mat, og det kjennest på smaken. Eit måltid er som ein symfoni der smakane er sett opp mot kvarande i perfetto armonia.

Medan eg sit her søndag morgon har tankane vandra til sommarstid. Me gledde oss til halv annan månad her med litt småputl i hagen og ein og annan avkjølande dukkert i bassenget som tok ut på tur. Me får nok ta tida til å vurdere skikkeleg kva me eventuelt vil ha i staden. Faktisk må me vita kva me kan lagre nokolunde sikkert og. Å ha ståande eit oppå bakken basseng over vinteren er lite aktuelt.

Intex som leverer Ultra Frame basseng har og ein modell dei kallar Ultra Frame Rettangolari som er ikkje mindre enn 9,75 langt, bredden er 4,88 og djupna er 1,32. Forhandlar fins i Francavilla Fontana, 15 min å køyre herifrå. Eg tek truleg turen dit i morgon for å finne ut kva eit slikt kostar. Sjølvsagt må eg finne ut kva tilsvarande vårt også kostar.

Ingen lettvint servering hos Lina nei. Ei stove som osa av klasse. Ikkje min stil, men du verden så flott. Eit digert framskap og då seier eg digert. Skapet var forsynt med intarsia i alle dører og på sidene. Krullar og pynt i stor stil, messinghandtak med små innsette stykke av porselen. Kjempeutsikt, ho budde i 6 etasje i ei blokk heilt i utkanten av byen. Hadde fri sikt til Ceglie der eeg kunne sjå kuppelen på ei av kyrkjene. Ostuni kunne eg og så vidt sjå.

På bordet var det dekka opp til oss fire som skulle dele måltid. Giovanni på 72 saman med kona som ikkje var meir enn 44. Lina på 66 og eg på 57. 3 middagstallerkenar oppå kvarandre og ein litt mindre til forrett oppå der.  Lina ba for maten på italiensk og då måtte jo eg les norsk bordbøn. Ho set tydelig pris på den religiøse sida av livet. Vino rosso, vino bianco, birra, aqua og ginger. Grønsaker tillaga med nennsam hand. Canneloni var vel prima og agnelli secondo. Etter kvar rett var det enkelt å skifte til ny rein sslik at den reine smaken kunne tas vare på. Me nordmenn har ein tendens til å helle saus over det meste, her held ein rettane kvar for seg. Eg spurde Lina om det var slik som dette ho hadde kvar søndag, men då lo ho. Nei, det var nok for meg ho hadde gjort seg alt bryet. Nå er det vel ikkje alle som i like stor grad set pris på god mat slik som eg. Er ingen ekspert, men eg kjenner det som er godt og det som er middelmåtig og det som er mindre bra. Merkelig i grunnen, dei eg kjenner her i Puglia er alle særs flinke med mat. Angela, kona til meglaren vår har ved eit par høve vist kva ho kan få fram av tilgjengelege råvarer. Ikkje minst må Palma nemnast. Henne har eg kjent i 15 år, og meir enn eitt godt måltid mat har eg fått gleda av å ete hos henne. Ein annan stad i Puglia eg har fått framifrå serveringi privat samanheng er i Villa Serena der Sofie og Livar styrer ståket og kokkelerer når det trengs. Grilla rødbetar og grilla heil kvitløk som me fekk hos dei i sommar då med var på befaring for å sjå etter hus, det var bare sååååå godt.

Mat for augene

Etter dette vil ord bare 
slå i hel smaksopplevinga.

Og det var dagen då det vart vatn

Halv åtte skulle han kome. Så spørs det om det er halv på åtter eller om det er halv etter åtte. Sidan klokka nå har passert første alternativ med 25 min går eg ut frå at det er siste alternativet som har vore meininga.  Godt elektrikaren ikkje kom midt oppi eit lite uhell eg hadde. Då juicen skulle ut av kjøeskapet følgde ei glasflaske med. I den var det tomatsaus som ikkje var brukt opp ved eit tidlegare høve. Mot hardt flisegolv kunne det ikkje bli anna enn eit knusande møte. Såpass med tomatsaus var der att i flaska for ho vart knust at eg kunne spart meg buksevask i går. Nå er ikkje tomat det lettaste å fjerne, men me får nå sjå. Skulle eigentlig lagt den rett i vaskemaskinen, men sidan det kjem folk her som skal kople på vatnpumpene er det vel ikkje heilt greitt det heller.  Det skal bli herlig å sleppe å passe på at tanken ikkje går tom, men det viktigaste er at me frå nå av kan setje opp automatisk vatningsanlegg og på den måten sørgje for nok vatn både til dei ettermåten nyplanta frukttrea som Nick hadde ordna med og i tillegg sørgje for at vekstane i grønsakhagen får det vatnet dei treng.

Her er ikkje mindre enn to pumper i drift. Den eine pumpa har me aldri sett, den er senka ned i brønnen og treng ikkje annan omtanke enn av når tanken er full og på når den nærmar seg tom. Det er denne pumpa det skal monterast nivåbrytar på. 

Den andre pumpa er ei lita trykkstyrt ei som sit på eller i tanken. Når trykket i røyrnettet minkar set pumpa i gang. Den er programmert til å stoppe på eit visst trykk. Er faktisk ikkje anna ein noko meir avansert versjon av Shurflow som me har i vårt første italienske hus, huset på fire hjul, Giottilinen.

I haustferien sådde Anne Marie fennikel, dei har klart seg gjennom vinteren og toler tydelegvis ei og anna frostnatt.  Eg har lova å tynne og luke, så får evt bilete vere prov på at så er gjort.

Stivlane klar, men kvar er mannen?

Nei nå dreg det ut. Sikkert ikkje lange jobben om han bare kjem. Truleg gjort i løpet av ein time. Etter at elektrikaren har vore vil eg ein tur til Bari. 2 stk veggskap på kjøkken med dører til, ei dekkside og lyslist under. Av ein eller annan grunn er armaturen til oppvaskkummen sett på sida av kummen og ikkje bak. Kummen kunne godt vore 5 cm lenger inn mot kanten av benkeplata, då ville det ikkje vore så ubehagelig å vaske opp, vel det er nå omtrent ubehagelig uansett då. Det ville også blitt plass til armaturen mellom kummen og veggen og då ville det blitt mindre søl. Sidan min lille lilla leigebil ingen sjanse har til å ta med seg ei benkeplate på 180 cm, så får det heller kome seinare.

Der kom dei, litt seinare enn eg trudde, men dei kom godt. 

To unge menn som måtte på litt leiting. Kva punkt skulle dei bruke? Femte boksen dei opna ser ut til å vera den rette. 

Her skal bli betre boller når det gjeld vatn framover. Rett og slett like enkelt som heime vil det bli.

Ein god jobb er gjort og det nærast til skampris. Hadde 2 elektrikarar jobba bånn gass i 1 og ½ time heime vil eg tru det hadde blitt litt meir enn 1125,-  (€ 150) I den prisen er kjøring, arbeid + flottørbrytar for pumpa) 

Verkar ikkje som lønene har følgt med prisar på dagligvarer i galoppen oppover.

Guiseppe i sving med trekking 

Medan elektrikarane jobba, skya det til og signaliserte regn. 

Hadde meg ein snartur til IperCoop, eg kjenner meg liksom litt heime der. Då fekk eg jammen endå eit problem i fanget. Utstilt ved inngangen der var det ein fresar som ikkje akkurat flår skinnet av den som kjøper. Den hadde motor, var ikkje så enkel at ein må dra rotoren sjølv. Men drift på hjul det hadde den ikkje. Enkel å transportere hit til Villa Felizia. Lett å oppbevare, så spørs det bare om den gjer jobben den er meint å gjere. Same kan det nå vere akkurat nå for klabbeføre er det i åkeren heilt sikkert. Til påske er det kanskje mulig å tenkje tanken på å ta for seg jorda og frese den opp.  

Medan eg først var i Brindisi fann eg ut eg ville sjekke kor båtane til Grecia, Thurchia og Albania går frå. 

Den lokale varianten av utanriksterminalen i Risavika. Er visst mest trailertrafikk på denne tid av døgeret. Trailerar på rekke og rad. Sjåførar er mest som ein eigen rase. Skal ikkje gje meg til å dikte om dei alle, men han eine la eg merke til. Har vel aldri før sett noko som likna så mykje på ein ball med eit par korte føter og eit par like korte armar og eit hovud på toppen. Prøv å sjå for deg korleis det ville vera om han virra seg inn på ein fotballbane. Han ville ligge dårlig an både inne på bane og på sidelinja.  Frihandel er nok godt for å halde jula i gang, men det slår meg at å transportere varer på kryss og tvers av Europa må vere veldig lite miljøvennlig. Merkelig at ingen så langt har kome opp med brukande alternativ. Eg tok meg den fridom å ta eit bilete av ein mobile kiosk, 

men det skulle eg visst ikkje ha gjort. Eigaren av kiosken oppdaga det og kravde at biletet skulle fjernast frå minnet. Ikkje nok å love og lyge, nei måtte sjå det og då var det godtatt. Han inviterte til og med til å ta bilete av kiosken utan at han sjølv var med på biletet.

Skal ein  ikkje korte tida med kioskhandel fins det andre måtar å gjere det på.

Ein tur nedover eigedommen for å måle lengda gav dette resultatet: Målt med Endomondo si oppkopling mot GPS fekk eg det til å bli 270 meter. Mandeltrea er klar for blomstring. Ei veke med varme vil sikkert føre til full blomsterflor. Fikentrea viser ingen teikn til verken lauvsprett eller anna. Det som tydeligvis ikkje har gått glipp av at det snart er vår er ugraset. Skulle vel knapt seie det, men noko av ugraset er faktisk fint det. Medan eg spylt støvlande stoppa det ein bil i oppkjøringa vår. Eg venta ikkje nokon og var helst nyfiken på kva dette kunne vera. 2 menn, den eine i vanleg fritidsklede og den andre i arbeidsklede presenterte seg som Gino og Angelo. Angelo er Guido sin nabo, mannen i gata hans som overtok jobben med innsamling av oliven frå olivenlunden vår. Gino var med som tolk. Det gjekk i engelsk, tysk og italiensk. Tilbod om hjelp til stell av heile hagen. Avtalen eg trur me var samde om så langt me forstod er at Angelo skal ta seg av stell av jorda frå huset og nedover i hagen. Før dei gjekk vart eg invitert heimom til Gino for ein kopp kaffi. Anne Marie var og velkommen når ho kjem til påske. Eg fekk og forsikringar om at dei kunne hjelpe til med å skaffe arbeidsfolk til det som måtte vera av arbeid p tomta. Maling av hus eller kalking av murar vart spesielt nemnt. Nøkkel til porten har Angelo framleis, det får vera prov på at han er den han gjev seg ut for å vera.

Nabo på olivenslang?

I går var naboen på vest innom. Han syns tydeligvis det var fælt med alle oliven som låg uhausta på tomta vår. Ikkje alle planar blir slik dei er tenkt. Guido sin plan om å la komande svigerfar til Daniela ta seg av innhausting av oliven har tydeligvis gått i vasken. For å berge det heile har han snakka med ein nabo i gata som har hausta una volta som nabo på aust Lina sa det. Då eg kom tilbake etter spasertur halvvegs til Carovigno stod Apen, den vesle trehjula lastebilen parkert nedanfor huset her.

                  

Han var i gang med å samle oliven i haugar. Gamle mannen i full sving, mest så eg skjemdest då eg sette meg i sola for å nyte litt vinterferievarme i solveggen. 

Eg skal ikkje ta til med å fortelje om turar på do, men eg var innom for å vaske hendene og i det eg gjekk ut att small det. Sidan det var lyse dagen vart det ikkje mørkt, men det såg ut til at sikringen gjekk. Det lukta litt brent plast og. Sikringen var rett nok gått og den flotte varmevifta eg fekk på plass på bad 1 alt første kvelden dvs sist torsdag, den var det null funk på. Eitt eller anna inni som har kortslutta vil eg tru. Eg har kvitteringa og øskja eg fekk den i, men neimen om eg veit om eg går tilbake og klagar. Når eg heller ikkje snakkar nettopp flytande språket dei innfødde brukar, ja så vert det ikkje nettopp lettare. Slikt er noko av det verste eg veit. Men då er det bare slik at varme lyt eg ha, for å dusje i 8 grader det er eg for fesen til å gjera. Kunne like godt arrangert eitt eller anna ute då.

Eg tok meg saman. Via Brindisi 115 var adressa og veggvifte og kvittering vart medbrakt. Måtte vente ein time på at sjefen skulle kome, og den timen nytta eg til endå meir trim. Har alt gått halve vegen frå San Vito til Carovigno tidlegare i dag. Nå vart det ikkje ganske så langt, men trim som tel må det vel vera. Attende til butikken vart det litt snakk mellom dei som ekspederte og ein telefon til forhandlar. Ein ny omn i bytte er ok. Det vart forresten spurt om den var brukt lenge om gongen, men eg forsikra om bare eit par timar om gongen sidan den heng på veggen i bagno. Det var eit svar dei var nøgde med ettersom det bare er til slikt bruk denne typen omn er berekna.

For billigt for forsikringsselskapet?

 Rein bonus dette. Hadde ikkje rekna med låssmeden så tidleg på dag. 2 stk, sjølve smeden + ein hjelpar. Hjelparen høpp og sprett på minste vink frå smeden. Den nye låsen er lik den gamle, men i motsetnad til den gamle går det å bruke nøkkel for å låse. 

Eit lite sveiseapparat sørga for det. Sveisebriller har ikkje vore i brus, så for smeden sin del håpar eg ikkje det er akkurat denne type arbeid han fer med kvar dag. Glideboltane oppe og nede på døra får og ein runde med vinkelslipar og sveiseapparat for å vera meir medgjørlige i bruk.  

Den nye døra må eg nok sjølv til å fikse på karmen slik at skruene får nytt feste. Klarer eg i kline i noko sement i dag, bør eg kunne bore i det før eg pakkar sakene og fer heimeover att om vel ei veke.

Hender som jobbar i lag  når over meir enn hender som jobbar ved sida av kvarandre .

Det må vel kallast å gå over grensene mellom bransjane. Såg ut som dei var ferdige. Tok til å bera utstyr tilbake til bilen. Måtte ut og sjå korleis det ser ut og der, kven andre enn smeden ligg på kne framfor døra med murskei i handa og nyblanda sement i eit lite kar ved sida av seg. Her blir visst jobben komplett ser det ut til.  Eg blir stadig overraska over alt det går an å få med seg på tross av manglande dugleik når det gjeld språk. Smeden hadde pressa inn eit plaststykke mellom lås og dørkarm. Den skulle hjelpe til med at karmen ikkje skulle bli pressa mot låsen og gjere dør treg. Forza, bruk litt makt etter una ora. Betaling må til, og  sidan eg ikkje var klar med kontantar følgde eg med opp til San Vito for å ta ut. 120 € for 2 mann i bortimot 1 time + 1 ny komplett lås kan vel ikkje seiast å vere så galt. 

BRAVO til

Blir rett og slett ikkje utgifter nok til å gå over eigenandel til forsikringsselskapet. Då kunne eg ha spart politiet i Latiano for arbeid, men eg hadde ikkje fått med meg Jesus og maskinpistolen.

Sidan eg først var oppe i San Vito tok eg meg likegodt ein tur innom LIDL. Kunne dei ha fått inn fleire solarlamper til å plassere på murane inn hit? Ingen lamper nei, men stivalo det hadde dei. Stivla på godt jærsk. Eg vel å sjå det som sterk påverknad frå italiensk på den jærske dialekten. 
Og kva var bonus: jau det faktum at låsen etter innbrotet faktisk er betre enn før. Før kunne det ikkje låsast frå utsida. Ein måtte bolte frå innsida, krype mellom vanntank og vegg for så å låse nyaste døra på vanleg vis. Nå kan begge dørene låsast utan risk for å ha ete så godt under opphaldet et ein set seg fast mellom vegg og tank på veg ut etter bolting.