The Rangers del 2

Når noko gammalt blir bytta ut med noko nytt, er det ikkje alltid lett å vite om kvaliteten aukar eller minkar. 

Fekk nettopp her om dagen WhatsApp melding frå The Rangers om at det ikkje var straum på huset vårt der ute på campagnaen. Sidan det var vaktselskapet som melde, burde eg kanskje forstått at det var alarmsystemet som stod utan spenning. Sjekkas måtte det. VigilNova fekk nøklar til ei av dørene då avtalen med selskapet starta i 2014. Etter ei samanslåing med eit anna større selskap undrast eg på om nøklar framleis var tilgjengelige. Viss ikkje har eg to sett nøklar her, men fjernlåsing er ikkje noko alternativ der sør. Kunne reist ned til Roma 9.januar med retur 16.januar for ein pris av 2300, leigebil inkludert, men det ville jo ført til ei god del stress. Vaktselskapet ville ikkje gå inn i huset utan følgje av autorisert person. 

Det var Guido, meglaren me kjøpte huset gjennom. Guido tok med seg barnebarnet Lorenzo og avtala møte med representanten frå vaktsselskapet. Han og The Rangers gjorde avtalar om frammøte ved Villa Felicia, og då eg melde for å høyre korleis framdrifta var, fekk eg til svar: Me står inne i huset og alt er ordna. Nå funkar alarmen. Eg vil tru det er batteriet som ikkje har orka meir og måtte byttas med eit nytt. Så lenge der er straum inn i huset, blir batteriet til alarmen vedlikehaldslada, men ein gong takkar vel batteriet for seg og nytt må til. Eg tur det var slik nå. Det som er sikkert er at kvaliteten til VigilNova er  med inn i det nye større selskapet. Me kan lene oss tilbake og tenkje at tryggleiken ved huset er som før. Det eine innbrotet som har vore inn i sjølve huset, det skjedde faktisk medan me sjølv låg og sov med døra mellom kjøkken og soverrom open og det var i kjøkkenet ladriane tok seg inn.

Søndag 3.des, dagen før me kjørte nordover til Roma var me i lag med Lill Karin og Gaute på restaurant Alfredo i Grottaglie. Framifrå god mat, stappfullt lokale, men likevel rask hjelp frå kelnerane.

Gaute og eg valde same rett, og det gjorde me ikkje dumt i.

Om det var dåp eller noko anna dei feira, veit eg ikkje, men kaka hadde stil den. Mest som karusellen på toppen plutselig starta runddansen sin.

I Fiumicino måtte me ha mat. Anne Marie enda opp med pasta og oksehaleragu, med ein skikkeleg halevirvel som måtte ha ein ekstra omgang på kjøkkenet for å bli varm. Merkelig plass var det. Handskriven meny, der bare eit lite utval var på plass. Men godt var det, også dei 4 tynne bitane med kalvekjøtt i ein vidunderlig saus som eg fekk.

Tiramisu på deling, så då gjalt det å halde tempoet oppe om ein skulle sikre seg sin del.

5.desember svinga flyet inn over kalde gjenkjennelige landskap. Straks heime att.

Frankfurt er visst den lufthavna som ikkje vil vera venn med meg. På veg til Lisboa for nokre år sidan, vart det overnatting i staden for mellomlanding. Ein annan gong frå Roma til Stavanger var det forseinkingar med i alt 17 timar i kø, 5 i Roma og 12 i Frankfurt for å kome vidare. Denne gongen var flygingane til Stavanger kansellert, me vart ombooka via Schiphol. Fram kom me likevel den dagen me skulle vera framme. Ikkje lett med ein centimeter eller to med snø. Får bare vere glade for at tryggleiken blir tatt på alvor.

Det gjelds om å ha gode kontaktar

Byen som ber det flotte namnet San Vito dei Normanni må me nesten innom frå tid til anna. Ingen vakker by akkurat, men den pulserer av vanleg kvardagsliv. Nå er forresten ikkje me vane med appelsintre langs kommunal parkeringsplass heller, men her strutta trea av C-vitamin.

Ein cappucino på fortauskanten er heller ikkje til å forakte. Så kan me få med oss alle dei små gamle mennene ute på torget, dei som gruppevis prøver å løyse alle verdas problem. Ein skulle kanksje tru at desse kortvaksne folka var slik på grunn av genetikk. Truleg er det hard oppvekts med dårlige levevilkår på 40 og 50 talet som er årsak. Ungdommar er i allefall mykje større av vekst dei fleste. 

Sikringskost frå marknaden i Francavilla Fontana. Kjøtfulle stykke av beste kvalitet ser det ut som. Er visst slik at beste fisken blir eksportert frå Norge, og då er det jo moro å importere tilbake. Han syntes det han som selde fisken og då han høyrde det var planar om å ta den med tilbake landet den kom frå i første omgang.

Når ikkje lenger Taverna di Pascalone er eit alternativ, får me satse på Casa di Meggie. I lag med Linda og Jean fann me vegen til huset der ho har funne ly for seg og dei to bikkjene. San Marzano di San Guiseppe heiter byen, gata Via Regina Margherita. Eg trur eg gir gata nytt namn; Via Regina Maria Blotto. 

Dyktig med gjester, dyktig med mat. Smakfull risotto som primi, okse tillaga på eit vis som gjorde den mørare nesten enn smør saman med omnssteikte potetbåtar. I dei rette hender bir sjølv poteter nesten som ein fullverdig sjølvstendig rett.

                                    

Med fulltreffar på det andre, kunne det mest ikkje bli anna enn fulltreffar med signaturdesserten frå Tavernaen, tiramisu.

Kva visste vel eg om malaren frå Latiano. For min del fall det i smak. Om det ville passe Trond Borgen får eg nok aldri svar på, ikkje at eg treng det heller

Meggie hadde laga seg til mest om eit lite galleri med kunst på alle vegger. Helst ulikt det ein finn vanligvis i puglianske heimar.

Belgierana me hadde laga med til Meggie, har bilete av den lativanske kunstnaren dei og. 

Me har litt kunst på veggene me og, signert Anne Marie. Eg hadde ein del bal med vaktselskapet denne gongen. 

har vore til hjelp mang ein gong når utangar har vore på ferde og hatt ønskje om å ta seg inn i Villa Felizia.

Det eg ikkje hadde fått med meg var at selskapet har gått i kompaniskap med eit anna større selskap, The Rangers, og så blank som eg er i italiensk så trur eg nok at eg på eitt eller anna vis har fått informasjon, men det har gått meg hus forbi. 

Ho eg bur i lag med, meiner på at eg tidevis kan stresse i meste laget. Det nærma seg tid for retur til julestrid på Vigrest. Fekk liksom ikkje kontakt med verken VigilNova eller The Rangers. Ringde på Whatsapp, sende SMS og melding på Messenger, brukte dei kanalar eg rådde over. Dei som før jamnt patruljerte gata framfor huset vårt, eller skal vi heller sei den ørlite oppgradert kjerrevegen langs campagnaen, dei såg me ikkje noko til i september, oktober eller nå i november og desember. Løysinga på vanskane med å få vaktselskapa i tale, vart å løyse ut alarmen, for så å vente og sjå kven som kom.

Ein skal ikkje dømme hunden på håra heiter det. Ein skal kanskje ikkje dømme vaktselskap på bilen. Før var det Fiat Panda, nå er det Skoda Kamiq. Kanskje det ikkje definerer kvaliteten på dei som skal passe huset for oss når me ikkje er der sjølv. Men me får leve i håpet om at eikvar endring er ei endring i retning av noko endå betre.

Kontrastar

Bølgande grøne bakkar, bare brote av endelause rekkjer av oliventre. Det er sist i november, endå har ingen vinter rokka ved spirande liv her.

Men så brått eine dagen, ei blanding av slaps og hagl helsa på oss. Lenge nok til at ein snømann materaliserte seg på utebordet vårt. Sikkert den første av det slaget som har inntatt plassen der sylting og pizzabaking er meir vanleg å sjå.

Eit vellukka besøk i Puglia inneber nokre timar på La Silvana. Der oppe på Selva di Fasano held maten etter våre mål ypperste klasse. Så er det jo gildt og då å bli ynskt velkommen av verten som Mr Cinquecento. Og det namnet skjemmer vel ingen. Fekk kjøre den legendariske ein gong ved Aldo si hjelp, etter det har eg blitt beæra med namnet.

                                      

I lag med godt folk smakar maten fort godt. Timane går, brått er det kveld. Me tek fatt på heimveg ned den bratte skråninga mot Fasano. 

Flott by på slettene nedfor Selva di Fasano. Månelys kasta utover Adriaterhavet. 

I Egersund fekk me fatt i ein dyktig god "ogen". Større ilegg enn i den som stod i huset, og her kan me få varme både synlig og bare i form av varmestrålar.

For varme treng ein, sjølv i syden, iallefall på denne tida. Me fekk temperatur heilt opp mot +20  og ned til -1.

Då får me gleda oss over rimdekka grasflater såvel som ..........

...............roser som endå ikkje har tatt fatt på nokon kvileperiode. Rosa vaks i Bøje og Lisa sin hage, like utfor Ceglie Messapica. 

Godt å kome seg avgarde

                                      

Tre dagar på motorveg vart denne gongen gjort om til 6 timar med fly + 6 timar med bil.

Med fly kjem du jo fort til målet, men eg er nå gal nok til at eg synes bil er vel så godt. 

Tenkte Opel Corsa ville vera bra bil då eg skulle bestille. Har jo hatt ein Corsa sjølv her, inntil den tok kvelden på motorveg sør i Calabria i møte med ein stålkile.

Har ikkje det eg hugsar tidlegare leigt ein så herpa bil, men den er grundig fotografert med unntak av undersida, så eg reknar med å sleppe å betale for alle skadene som alt er på bilen. Fekk papir med markering av kvar skade, så dei store diskusjonane slepp me vel unna vil eg tru. Så får me gjera vårt beste for ikkje å "pynte" bilen endå meir.

Ikkje stod me tidleg opp, ikkje tok reisa til Roma spesielt mange timar, men å kjøre på direkten frå Roma rundt klokka 7 på kvelden for å leggje bak seg 55 mil, det er meir enn me er mota på.  Me hadde alt funne ein  plass for overnatting bare halvannan times kjøring frå Fiumicino. I Aquino enda me opp så tett mot motorvegen som vel mulig. Frå badet vårt trur eg knapt det kan ha vore meir enn 20 m til kanten av næraste kjørebane. Støygjerder tok av mykje, plassering av soverom på kanten vekk frå vegen gjorde saman nok til at det faktisk var heilt stille der me sov.  Absolutt ingen støy frå biltrafikk og motorvegen der er ein ganske så trafikert veg.

Om alt med granat i seg hadde vore like fredelig som granateple, hadde verda vore ein betre stad for alle.

                                     

Me kom vel fram onsdag kveld og etter ei natts svevn var me klar for utefrukost

Omgjevne av blomsterprakt heilt annleis enn i hagen heima på Vigrestad.

Denne kvite pelargoniaen har me fått av Lisa, ein av kontaktane Livar så rundhånda har delt med seg. Ho er heilt utrulig med blomar, eg har aldri sett make til hennes hage andre stader her i Puglia.

 

                                                 

Dei såg vel kor svoltne me var. Fekk litt å bita i, alt innhylla i tempura og steikt i olje. Ikkje nettopp slankande, men smakfullt er det i allefall.

7

Mat er så absolutt ein veldig viktig del av livet her sør. Det italienske kjøkkenet er bare fantastisk, set stor pris på det. Cavatelli in Crosta, sjømat steikt under eit lok av deig. Herlig.

Skal ein først feire noko er det fint å ha god plass rundt bordet. Me kom først denne kvelden. Iløpet av eit par timar var lokalet stappfullt. Endåtil kjendtfolk dukka opp på eit av naboborda. Linda og Jean frå Belgia, som me først møtte på Taverna di Pascalone hadde og trong for eit godt måltid mat.