Når eg ser ein liten fuggel

Sauene er her, men kvar er den gode hyrden? 

Eg hadde venta meg ein Vitalis figur slik som han vandrings-mannen som tok seg av Remi i boka Frendeløs av Hector Malot. Ein mann med vest, hatt og skreppe for mat og anna nødvendig for ein ferdamann. 

Men kven hadde dei vel funne til å passe på desse sauene? Denne flokken var tiltrudd ein mørkhuda mann som går heilt i eitt med bakgrunnen.  Kanskje svart arbeid?

Flokken hadde ein som såg etter dei. 

Ikkje alle har det. Då me i dag var på tur dei 6 - 7 kilometrane opp til San Vito møtte me ein liten Opel på eit av dei smalaste partia, la eg meg mest oppå steingarden på mi side, men Opelføraren nølte. (meir enn eg gjorde med min Opel nede i Calabria sist haust) Såg ikkje ut til at han våga å smyge seg forbi. Han rulla ned vinduget og spurte etter vegen til Carovigno. Først forstod eg ikkje kva ha spurde etter, for Carovigno ligg nord for San Vito, og me var rundt 5 kilometer sør for byen. Full sol og gode høve for å orientere seg etter den. På stotrande engelsk måtte stakkaren spørje etter vegen frå ein nordmann som er ganske så lommekjent på campagnaen her mellom San Vito, Latiano og San Michele. Eg tilbaud han å vente, så kunne han snu og legge seg på hjul.

Biletet vart viss like uklart som hans ide om kvar i verda han var.

Vamp har ein fantastisk fin tekst av Ingvar Hovland. Ein kar frå Kunduz har mest fått den på hjernen. Så innimellom muntrasjon med italiensken: "Pasta, spaghetti, mozarella, makaroni" er det Odin Staveland som får konkurranse. Det er godt å le innimellom taka.

Liten fuggel

Det fins ein fryd

i kver antyding av et liv

Det står ein lyd

fra fuglatrekk

som seie alt ska falla vekk

Det fins ein klang

i malm og løv

som seie alt skal bli te støv

Som nattens rov

ska alt bli glømt

av denna lov e alle dømt

Men hvis eg ser

ein litn fuggel

så fyke lavt på gylne vinger,

då plukke eg an ner

med mine hender.

Så kanskje synge

du ein sang

om himmerik og fjerne land

om smale smau

og vildenvei

om trygge havn og farbar lei

Ja hvis eg ser

ein liten fuggel

så fyke lavt på gylne vinger,

då plukk eg an ner

med mine hender.

sæ føre vinden deg avsted

når minnet ditt e lyst i fred

Det finnes trøst,

det fins ei havn

for kver ein savna, kvert et navn

Ja , hvis eg ser

ein liten fuggel,

så fyke lavt på gylne vinger,

då lukk eg an ner

Med mine hender.

Så kanskje synge

du ein sang

om himmerik og fjerne land

Om smale smau

og vildenvei,

om trygge havn og farbar lei.

                                                                                                     Når det går  heitt for seg inni hovudet, er hamna i Brindisi ein god stad for å kjøle ned ein smule. Litt godt og kjølande i kjeften gjer underverk. Rett nok er det vel ikkje denne kjeften som treng mest kjøling, det er vel heller den litt lenger ned i bloggen som har bruk for det.

                                                                          Betty har hatt mange prominente gjester før. Arnt Håvard er ein gjestene vår som sette stor pris på is her nede ved promenaden i hamna. Reidar,  Asgeir, Eva, Odd Olav, Jorunn, Mons Tore, Aasa, Oddvar, Line er alle gode referansar for staden med ørten forskjellige smakar på isen. Straciatella og Siciliana er mine favoritter.

Etter litt heftig farvatn å segle i, ser det ut til at skipet har stemna inn i rolegare farvatn. Me ser fram til å få neste innrykk av gjester på mandag kveld. Då kan lista over gode referansar på Cafe Betty auke med minst eitt par nye namn.

  

Me får prøve å synge med i sangen:

Om smale smau

og vildenvei,

om trygge havn og farbar lei.

Skal ein lite på Tripadvisor.com?

Me har fått forsterkningar på tomta. Anne Marie melde ankomst til Aeroporte Internazionale di Bari - Karol Wojtyla på fredag 8. juli klokka 17:05.  At ein får rabatt på bilforsikring når ein har luftkjøling inne i bilen, har eg tidlegare ikkje heilt forstått. Utruleg så fort ein gløymer. I ein 24 år gammal Audi er einaste kjølinga og reguleringa av kjøling opp og ned med sidevindauga. Temperaturen blir nokså konstant, men vindsuset blir jo rimeleg nok meir intenst etter om ein opnar eller lukkar vindauga. På motorveg i 120 blir lydnivået såpass høgt frå den gamle travaren at ein kan bli halvgal i hovudet av mindre. 35 grader er nokså konstant, kan minne litt om å setje seg til midt i luftstarumen frå ei hårføne.

Midtvegs til Bari hadde me ein god pause i Polignani a Mare.

Mat må me ha, og det oppdraget var det Bruno og Maria som fekk. Eit lite salumeria på eit hjørne midt i byen var godt for 18 år sidan då eg fekk lurt meg unna eit kobbel av Comeniuslærarar på sightseeing innimellom arbeidet med papir og planar for Comenius samarbeidet. Akkurat på den plassen ved torget i Polignano fekk eg veldig god påsmurt mat. Like godt denne gongen, og fritt for svin. Fekk mest som eit lite show frå Bruno si side der han flaksa med vengene og kakla som skulle han vore ein kalkun eller tacchino som det visst heiter på talemålet her. "Muselman?" spurte ha mitt reisefølgje. Ja svara han, og til meg "Muselman" er muslim på pashto.

I 4 år har me delt gledene her i Villa Felizia. For Anne Marie er det stort å gå mellom dei ulike trea og hauste det som er av frukter. Akkurat nå har fersken blitt oppetne av oss eller fuglar. Hadi har gjort gode innhogg i aprikosene. Plommer har og funne vegen ned i feriefolket sine magar. Her blir mandler, valnøtter og fiken etterkvart. Epler og pærer de vokser på tre, og når de bli modne så faller de ned. 

Denne gamle baderegla kan få  nytt her ute på campagnaen. Anten heilt konkret, slik det har skjedd med plommer, fersken og aprikos, eller om ein vil i meir overført betydning i bassenget. 

Tidlegare år har eg vore rett så stolt av det som har sett bra ut og som i tillegg med mine målemetodar har vore bra. Eit lite elektronisk apparat måler Ph og mengde klor. Måling etter gammal metode med kjemisk reaksjon og vurdering av fargendring på væska opp mot fargeskala har gitt same resultat som den elektroniske dingsen.  Eg er ingen ingeniør, men hadde for nokre år sidan tok eg imot råd  frå ein ingeniør i ein norsk kommune der han hadde ansvar for 4 store basseng. 

Men dette året såg det ikkje ut for at eg skulle klare å halde vatnet reint. Altfor lite gjennomstrøyming i filteret. Skimmeren funka ikkje slik den skal, suget inn mot pumpa var altfor putlete. Lite av blokker frå tre og insekt som mislukkast i å gå innfor  landing på vatn vart fanga slik at eg etter ei dag eller to kunne tømme grovfilteret. Etter mange rundar kom eg på å kjenne etter i den ventilen som fører vatn ut av bassenget, og der lag kjelda til bryet. Eit centimetertjukt lag med med rusk og rask funka som ekstra filter og effektiv brems av vanstraumen. Brått kunne både pumpe og sandfilter friskmeldas. Nå er vatnet oppe att i den standard eg ynskjer det skal ha. Vil ikkje teste det som drikkevatn, men absolutt innbydande til å senke heite kroppar i. Og så ser det så fint ut om ein bare gjer seg bryet med å finne rett plass å ta biletet frå.

Det vart kveld neste dag lørdag, og med 6 personar og transport snautt 20 km vart det til at begge bilane fekk lufta seg. Bubilen har stått i ro i 2 veker nå, så det var nok bare greitt å la den få trille nokre mil. Vegane her er tronge, atfor tronge for slike bilar, men ein får bare ta det med ro. Tenkte ikkje så nøye på det med aircondition, men du og du så godt, sjølv på kvelden når det hadde blitt mørkt. Gradestokken på eit apotek inne i Francavilla Fontana synte 30 grader og då var klokka 9.

Til hjelp når ein vil ha ein stad å ete, kan Tripadvisor vere ok. I alle fall om dei som skriv og dei som les er nokolunde oppegåande.  

Al Monumento såg ut til å vere ein grei stad å gå. Kjende att staden, har vore der før.  Så kom neste steg: Finne omtale av plassen. Første omtale var utruleg nok på norsk, dei har sine måtar å ordne seg på dei som driv slike sitar. 

Såg greitt ut også når det gjaldt omtale.  Anten les eg fryktelig fort, eller så er eg ganske utruleg surrete. Eg las faktisk heile teksten før det gjekk opp for meg kvifor den virka så kjent.

Vil du ha fasit på kven som skreiv denne omtalen, får du gå inn på Tripadvisor.com og leite. Svaret er vel såpass opplagt, at om du må bruke fasit trur eg helst du er like surrete som meg.

Og vannet steg. . . . . . . . . .

Her er meir enn nok vatn. Kjeldene er vel utømelige i kort tidsperspektiv. Lever ein slik me for stor del gjer mange av oss: "Etter oss kjem syndefloden", ja så treng me vel ikkje tenkje i anna enn her og nå.

Engelskmennene me kjøpte huset av for 4 år sidan hadde skaffa seg permanent vatntilførsel ved å bore etter dei gode dråpane. 135 meter rett ned. Nedi botn der ein stad surrar og sviv ei pumpe som forsyner både oss,  Sofie og Terje med vatn av god kvalitet. (Dei to sistnemnde hentar drikkevatn her rett som det er) Å levere vatn til fylling av 26000 litar med vatn i bassenget er vanligvis heller ikkje noko problem. Ned i brønnholet går det ein vatnledning, i tillegg til ein ledning som gjev straum til pumpa. Ledningen er kanskje endå lenger enn lunta mi, men jammen kan den og vere lang. Tok jaffalt ganske lenge før eg forstod kvifor pumpa nede i brønnen ikkje starta og stoppa som den skulle. At pumpa i dagtanken stoppa når den ikkje hadde meir vatn å pumpe forstod eg, men kva skulle eg vel gjera?

Prøvde å lage meg eit system med manuell stopp og start av begge pumper etter eit system som brått dukka opp i hovudet. Pumpene arbeidde greitt nok dei, men hovudet? 

Før den makelause bønnen vart bora, samla dei overflatevatn frå taket i ein cisterne under huset. 2*2*3 omtrent 4 meter under golvet i huset. Førre eigar hadde rimeligvis ikkje brukt for dette lageret av vatn og etter søknad om bruksendring vart det lager. Eg trur der er ein vinkelslipar nedi der. Der er diverse anna og, men akkurat kva hugsar eg ikkje. Kunne kanskje fått låne dukkarutstyr av Ubaldo for å sjekke, men mindre bry me ei lensepumpe. Var nå litt redd for å møte ein vannslange og nedi der, så eg trur eg fann rett løysing.

Det har seg slik at ein av dagane me skulle ut på tur, tenkte eg at 10 minuttars gang på brønnpumpa ville vere lurt. Det hadde faktisk vore lurt og, om eg bare hadde hugsa på å slå den av  i det me for avgarde. Vel heimkomne att etter mange varme timar på tur er Hadi førstemann som ser der som skjer. Brønnpumpa går framleis, nå er det fullt i den gamle cisternen og kjøkkenhagen der me ikkje har fått planta noko i år, er det som bli vatna. Kapasiteten på pumpa der nede i mørket 135 meter under beina våre kan me ikkje klage på.

12 kubikk eller 12000 liter på fire - fem timar er slett ikkje gale.

For dei som endå plaskar med i alt vatnet, kan det meldast at problemet truleg var at flottøren som skulle starte og stoppe brønnpumpa hadde hengt seg.  Litt risting og litt dunking på den så funkar den att. Kor lenge er ikkje godt å vite. Må nok skifte den før me reiser herifrå, eller slå av straumen til pumpa heilt.

Kor mykje kosta så det heile? Måtte kjøpe pumpe til Euro 25. Kjøpte slange og, litt tjukkare enn vanleg hageslange.Slange var dyr, heller det enn billeg slange som ikkje vare ein sesong før den må kasserast.  Framtida med fylling og tøming av basseng blir lys og lett rett og slett. Lensepumpa skal få hjelpe til. Det vil bli som ein våt draum å få på plass bassenget til sommarsesongen. Kanskje det kan bli råd med dukkertar i haustferien og nå? 

ACTION?

Stille og fredelig stig sola opp i aust. Ungdommane har fri og held senga. Sjølv trøsjeverket av ein kaffimaskin klarer ikkje vekkje dei. At stovelufta blir avfukta og får jamn temperatur på 25 grader hjelper nok og på sovehjarta.

Bassenget i hagen her var oppe i 30 grader på eit par dagar. Det kom faktisk vatn i det etterkvart, men det var ganske stressande å få det til. (Meir om det i neste bolk) 
Strendene langs med Adriaterhavskysten liknar ganske mykje på strendene på Nærland eller på Brusand. Fin mjuk sand, sanddyner med marehalm begge stader. Litt forskjell i vatnet rett nok. Ein frys seg ikkje akkurat forderva om ein vågar seg uti her. Gildt med ungdommar som har endelaust med energi når dei får kjølt ned kroppane litt.

Ei viss dame som er her på vitjing etterlyste ACTION. Me tok den dryge timen i bil nordover til Fasano der både Zoofari og Fasanolandia lokka. 

Eit lite overblikk før me inntek scena.

Me stod  i kø, men kom aldri så langt at me fekk tur. Det gjekk etterkvart opp for oss at banen var stengt og at me var dei einaste som stod i kø. Eg var no bare glad til, for dette trur eg hadde tatt knekken på ein gammal skrott. For min del ville det nok halde i lange banar med skrekken i augene på dei som kunne tatt turen.

Pariserhjulet derimot. . . . . . . .

Det er bare koselig. Flott utsikt mot havet me bada i eit par dagar tidlegare.

Framleis litt lite ACTION, men trass alt betre enn å sitje med beina på bordet utanfor Villa Felizia.

Saktegåande moro kan ein vel kalle dette.

Men kom an då, her går det unna. Stor dose skrekk og ein liten porsjon fryd. Litt ulik blanding. Ikkje bare eg som var glad då eg kom uskadd ned att. Innvortes gjekk det vel helst heilt ålveltes. Hovudet hang forresten framleis på, i alle fall så langt eg veit.

Dei tre sekstenåringanen fekk ikkje nok med ein tur. Gruppepress?

Zoofari vart det mindre av. 35 grader i lufta utan airconditon og 5 personar klemt saman i ein 24 år gammal blikkboks var ingen god kombinasjon for dei to gamle. Dei ville afrikanske dyra fekk fred frå oss i denne omgangen.

Italia hadde kamp mot Tyskland her om kvelden. Den fekk me med oss på fortau i Latiano der dei hadde rigga projector og stort lerret. Vel, Line Attaullah og Oddvar fekk nå med seg kampen. Hadi tok seg ein  l a a a n g   spasertur. Eg sat nå der samen med ei andre. Då det var 5 minutt att av kampen tok eg til å undrast på kven som hadde raud målvakt. Er eg SÅ treig, eller er eg bare SÅ interesssert i fotball?