Dei kom, og dei for og godværet tok dei med seg.

Det ville vera ei overdriving å seie at me var velsigna med veldig godt ver medan Ragnhild og Leif vitja oss. Verken på Sicilia eller på delvis heimebane i huset vårt var det særlig til varme. Meir væte enn varme faktisk. Men godt var det likevel. Med godt reisefølgje tåler ein litt trøttande ver. 

       

Mektige fjell heilt nord i Calabria.

                               

Gamle Vestfold, frå trafikken mellom Horten og Moss gjev utrulig nok litt heimekjensle. Det har vel med det at ein kjenner igjen løysningane om bord frå andre norske innanriksferjer ein her reist med.

                                     

Førehandsbetaling av parkering vart ordna. Heildøgns overvaka parkering for Nkr 120 pr dag må vel seiast å vera bra.

Cefalu tok oss imot med det som sikkert var ganske fredelige tilhøve. Turistbyen var kanskje i ferd med å vakne etter vinterdvale. Men mest rolig atmosfære.

Når ein er slik på tur er det godt å nyte ferdig mat kvar einast dag. 

Me såg lite til vertinna, ha var verfast i Palermo den kvelden me kom. Nøkkelboks med kode hjalp oss inn. 3.etasje via 49 trappetrinn. Litt trim om ein ville ned på gata litt.

Eigen altan til kvart av soveromma, så var bare håpet at altanen heldt seg på plass. Ein av dagane var dei på plass med lift og banka laus betong, slik at det skulle falle kontrollert ned på gata. Armeringsjernet vart blottlagt på alle altanane med unntak av vår. Dei var nok bare føre var.

Ein tur inn til Palermo var sjølvsagt når me bare var ein time frå med tog. Å kjøre inn i byen var heilt uaktuelt etter å ha lest diverse folk sine erfaringar med det. 

Turen vår vart ganske sterkt prega av mangel på plan. Me gjekk av toget som forøvrig var av første klasse. Prøvde å stikke ut kurs mot katedralen av Palermo, men retning og avstand var helst vanskelig å skjøna. Eg, som er vane med å finne fram, vart meir og meir frustrert ettersom vandinga tok oss gjennom narkostrok der folk låg oppetter husvegger utan å sanse noko til dei som passerte. Etter nokre smale smau enda me midt oppi streetmarket med alle slag former for gatemat til salgs. Kauking og roping så det var ein lyst blei framført , truleg for å promotere salg.

Me kom oss då fram til målet, til sist. Og sjølvsagt var halve katedralen stengt på grunn av opp-pussing. Fint og mektig var det, men då var eg så metta på inntrykk at eg kjende det beste var å kvile baken på ein steinbenk.

I same gata som katedralen kom me tilfeldig over denne staden. Det gjer inntrykk å få dokumentert kva slag mare som har ridd Italia opp gjennom åra. Heldigvis ser det ut som det nå er i ferd med å snu. Tidlegare dette året sat det over 300 på tiltalebenken i Lamezia Terme i spesialbygd rettssal for å ta slik sak.

Synd med den scooteren som abslutt ville vera med. Elles ein heil og ein halv. Fiat er ingen dum bil, er vel bare i Norge den har så dårlig rykte. Sjølve originalen, den gamle Cinquecentoen er bare heilt uslåelig. Har sagt det før, det er bilen du kler på deg. Du set deg ikkje inn i den slik du gjer i andre bilar. Skiltet du ser på veggen bak, kan du tolke som du vil. Med 125 kubikk mellom beina i bytrafikken i Palermo, kunne du noko fort få behov for dei tenestene Gorgone har å by på.

Lite bloggaktivitet. Kan ikkje ta att alt i ein blogg. Det får kome litt pø om pø, så kjem eg kanskje ajour før me pakkar ned her og fer nordover att.

Klar for innrykk frå Valdres

 

Ferda over fjorden var fin den. Stille og rolig gjekk det føre seg. Merka ikkje noko som helst av sjøgang.  Det gjekk an å nyta frukostbuffeten. Ein bitteliten dasj softis saman med melon vart det og plass til på tallerken mot slutten av måltidet og turen.

Me  var i fint følgje over Skagerak. Ei 1300 boble frå 1969 heldt lag med Kodiaqen vår medan me nytte livet nokre dekk oppover i Superspeed1.

Frå gammalt av, har me stoppa rett så menge gonger her på Raststelle Hüttene Berge. Å få lov å fylle drivstoff på sida av ein ekte Trabant er ikkje noko ein gjer kvar dag. Er vel ikkje alle som skjønar kor stort det er heller. Karosseri av cellulose. Er er vel ikkje rusta som tek knekken på den vil eg tru. Knatrande lyd, meir som ein liten moped.

Utan mat og drikke, seiest det. Utan søvn vil eg leggje til. Ei natt på H+ Hotell ved Peissen gjer oss klar for ferda vidare gjennom Tyskland og Austerrike. 

Nord i Italia, i Affi tok me inn på Ca'Orsa. Trivelig vertskap, god mat, bra seng, fint rom og ein dusj som var så liten at eg måtte puste godt ut og halde den til eg var ferdig med dusjinga. Baderommet var forresten ganske så stort det.

Litt bomkjøring får me tillate oss når me forlet autostradaen. Men me fekk oss nå mat nede i hamna av Ortona. Litt mathandel på ein MD butikk vart det og råd med. 

Vel framme såg me resultatet av uvanlig mykje nedbør. Strå av villkveite oppi havannan meters høgde. Hadde eg bonde vore, og foringsverdien av graset hadde vore noko å snakka om, då kunne eg sikkert hatt fôr for ei heil tid for både ei og to kyr.

Me fekk rydda i ei av krukkene me hadde blomar i i september og oktover.

Villig vekst når tilhøva ligg tilrette for det. Akkurqt ei veke mellom desse to bileta.

Norsk bil, norsk fisk. Er visst slik at noko av det beste av tørrfisken blir eksportert til Italia. Og der blir den norske baccalen sett pris på.

Godt liv er ofte det ein lagar sjølv. Her frukost med heimelaga jordbærsylt, mortadella og eigenpressa appelsinjuice. Og ikkje minst ro i sjela.

Gjestene som kjem får med seg både det tomta her har å by på, og det ein elles finn på vår veg. Nespoletreet har ikkje bydd på mykje avling i løpet av dei snart 11 åra me har styrt her. Men i år, etter rikeleg tilgang på gullvatn trur eg nok me skal få ein smak av dei gule fruktene.

Valmuen her på toppen av steingarden mot nabotomta får eg bare ikkje nok av. 

Me får gjester, innleia eg med. Midtvegs i førebuingane til det, fekk me uventa hjelp. Anne Marie var midt i dramaet. Eg var ute på framsida av huset. Heilt utav de blå tok det til å buldre inne frå kjøkkenet. Har aldri opplevd jordskjelv, men kan lett forestille meg at slik som dette kan det vere.  Ikkje bare eit kort lite brak, nei ganske langvarig buldring med følgje av knuselydar. 3 glass-skap frå Ikea ville ikkje meir. Etter 10 år på veggen, ville dei heller ned. Hadde dei bare sagt frå, kunne me ha rydda ut av skapa, men trur du me høyrde noko form for varsling? 

Fram med sopekost og feiebrett og stor nok kasse til å fylle oppi. Alle egg i ei korg kan du sei. Nokre få glas overlevde, men mesteparten kunne plukkas opp i småbitar. Lukkeligvis stod Anne Marie langt nok ifrå til ikkje å bli truffen av verken skap eller glas. Kinabutikken nede i Latiano har gode kunder i oss. Me skal nå ha nok til både gjester og oss sjølv når det gjeld ilåd for flytande. Mesteparten av det som budde i skapa var ikkje i dagleg bruk, og heller ikkje av særlig affeksjonsverdi.  

Men eg trur ikkje verken Leif eller Ragnhild hadde noko ynskje om slik rydding før dei kjem.

I skrivande stund er dei over Danmark, på veg til Roma der dei skal ha ei overnatting før togreise sør til Brindisi. Me gledar oss til besøk og håpar me får fine dagar i lag.

Dette vil me helst ikkje ha i reprise

Mangt og mykje ein skal oppleve på veg sørover til vårt eige pugliaradis. Ein venn hadde sterke tilrådingar som gjaldt ferda gjennom Danmark. I Hjørring, nærare sat i Skolegade 1A finn ein ein børstebinder. 

Oppvaskkost kjøpt der for meir enn 20 år sidan er framleis fullt operativ. Eg tok på meg å skaffe ein oppvaskkost til kvar av min venns tre døtre. Tid hadde me, og vegen innom kunne snaut kalles omvei. 5 meter frå inngangsdøra til kostebinderiet fann me plass til parkering. Vel innføre døra fekk me akkurat tid nok til å beundre kostar og børstar av alle slag.

Kortvarig nyting av håndverk av klasse. Børstebindaren dukka opp frå sjølve verkstaden. Kva ærende hadde vel me? Me vil kjøpe oppvaskkostar rakk me å få sagt, før ein rett og slett krakilsk kostebindar vende piassavabustene ut, kva faen er oppvaskkost? Slik seier Oslofolk. Han lira av seg meir om jævelskap, utan at eg fekk heilt tak i kva han meinte. Det virka mest som han var i ferd med å eksplodere. Eg var vel nærare å implodere, snudde ryggen til mannen og fann døra ut. Banning ligg ikkje for meg, så det vart med IDIOT. Trur ikkje mannen høyrde det, og om han så gjorde tenkte han kanskje eg karakteriserte meg sjølv.

"Dette tæge me" i reprise.

 At det vert ver er temmelig sannsynlig. Kva ver det blir er det verre å spå om, men det fins dei som spår og då spør eg dei. Basert på statistikk med grunnlag frå vel 30 år presenterer IlMeteo desse temperaturane for dei første dagane i mai. Greitt nok det, me reiser jo ned til Puglia nå sist i april nettopp for å få desse temeperaturane. Sommaren blir fort for varm. Det fins jo grenser for kor varmekjære me har blitt etterkvart som alderen tek oss att.

Som dette såg det ut sommaren 2012 då me var på visning i villa Giulia. "Dette tæge me" sa Sofie då ho stakk hovudet ut døra etter å ha vore runden i huset som seinare vart vårt. Om der var andre som ville ha huset har eg ikkje peiling på, men me, det vil seie Sofie , Anne Marie og eg ville ha det.

Nokre år har gått, nære på 11 i talet.. Ingen Sofie har vore med på visning og sagt           " Dette tæge me".  Det har vore interessentar, men anten har dei fælt seg av, eller så har dei ikkje hatt same sansen for enkle, men likevel stilige løysningar på bad.  

Når no kontrakten med meklar gjekk ut, stod det ingen kø av folk som ville sjå. 

Heilt i siste oppløp, dukka det opp nokre tyskarar, men det høyrdest veldig laust ut. 

Me valde å avslutte når kontrakten gjekk ut 10.april.  Me satsar på fleire gode år der sør i varmen. Me treng jo ikkje akkurat å oppsøke dei heitaste tidene i juli og august. Hugsar ei veke i den perioden for 2 - 3 år sidan. Over 40 grader på dagtid heile veka, ein av dagane heilt oppi 43. 

Vatn for avkjøling har me rikeleg av, og denne sommaren tek me sjansen på at ingen stel dei 26000 litrane med vatn, heller ikkje stålramme og duk til bassenget. Pumpa tek me inn og kamera set me opp slik at me kan følgje litt med medan me er på sommarferie i Norge.

 

Kva er det vel med dette fjell-landet. Ja, for fjell-land er det og det ser du rett så godt på dette 3D kartet. I nord omkransa av Alpene, som så går over i ein fjellrygg med liguriske Appeniner først og så Appeninene langs heile støvelen. Calabria rundar av det heile i sør ved Reggio Calabria. Før ein fer over Messinastredet til Sicilia, der er det faktisk liv i eit av fjella, Etna. Det ryk frå krateret på toppen av Etna, synlig i store deler av det austlege Sicilia.

Det vart litt klatt med reisinga sørover via Nederland.  På grunn av manglande fast kaiplass i Eemshaven har det vore mange kanselleringar dei siste månadane for Romantika. Ikkje for det, me hadde jo tålt å måtte vente eit ekstra døgn, men det kjendest såpass usikkert at med valde å be om refusjon for det me hadde lagt ut. 

Då blir det Superspeed frå Krisitiansand. FjordFSTR har starta sesongen, men etter å ha reist ein gong med den vil me nok heller satse på Colorline. Me opplever den som ein stødigare båt i litt sjø.

Me likar ikkje å stå opp midt på natta for å nå fly frå Sola til Amsterdam. Likar like lite å stå opp midt på natta for å nå båt frå Kristiansand 08:00. Då blir det kveldsavgang frå Helmikhølen og nattely i Citybox Kristiansand, minner mest om ein annan box eg i si tid overnatta i på flyplassen i  Zürich. 

Litt over 11 neste føremiddag kan me utkvilte, opplagte og mette ta i veg på første skikkelege etappe  av turen vår. Frukost ombord på Superspeed er ikkje å forakte. 

Blir me svoltne att, får me finne fram matpakke frå båten. Kaffi på termos, vatn på flasker og litt attåt. Det blir vår taxfrikvote på den overfarten, ja for taxfri må det vera. Betydeleg dyrare om me skulle kjøpe same mengde mat på bensinstasjon i Danmark eller på Raststelle i Tyskland. Me gjorde det same ein gong tidlegare, og fant ut det var god verdi for kronene. 

Me har fore sør - nord nokre gonger no, og tek til å kjenne att lommane utan å plent seie at me er heilt lommekjente.  Ved Peißen fins det eit hotel like ved autobahn som me tek sikte på å ta natt på. 

Då har me lagt bak oss 87mil, det er i grunnen nok syns me. Etter ein dugande frukost på H+ Hotel  bør me vera klar for  legge bak oss nye 85 mil. 

Med slike etappar blir me ikkje utslitt på ferda.  Locanda Cà Orsa, Località, Caorsa, 10, 37010 Affi er siste eller nest siste overnatting før me når målet.

Me har fleire venner som driv på med same sporten som oss. Mykje fint er sagt om Affi, og dette året passa det for oss å overnatte i det minste ganske nære.

93 mil att å kjøre før me kan låse opp bommen og trille ned mot huset. Me trillar kanskje litt lenger og, nedover under oliventrea slik at bilen ikkje viser så godt for forbifarande fantar som har lyst på eitt spikk. Endåtil presenning til å dra over kan det fort bli, då viser ikkje refleksane på bilen så godt.  Merkelig nesten at me ikkje har blitt endå meir paranoide etter tidlegare opplevingar på den adresselause adressa. Ingen har adresse for å nå oss anna enn dei ubedne gjestene, ser ikkje ut som dei treng det heller.

Me reknar med at huset står som me forlet det i midten av desember. Har ikkje fått noko form for melding fra VigilNova, vaktselskapet, og då er det lite grunn til å tru at ikkje alt er som det skal vere. Dei små søte firbeinte ser ut for å ha gitt opp. Sjølv mugg har måtta gi opp i møte med eit par luftavfuktarar med kapasitet opp mot 20 l kvar pr døgn. Nå har dei ikkje fått lov å gå meir enn 8 timar kvar pr døgn, men det har vore nok før og er truleg nok også i år. 

Elles er jo det store spenningsmomentet stadig vekk om dette blir siste visitt på Contrada Coltura. Kontrakt med meglar går ut måndag 10. april. Ikkje at det har vore noko run av interessentar, men nå heilt i oppløpet dukka det opp nokre tyskarar som i det minste har vist litt interesse. Skulle ynskje eg ikkje var slik ein virrefant som eg til tider kan vera. Nå som nattebesøk kjem meir på avstand, blir trongen for å selje mindre. Skal sikkert klare å slappe av der sør nokre år til om ikkje tyskerane  trør til ganske så fort. Etter at kontrakt med meglar er over, blir det nok ikkje noko sal av huset i denne omgang. 

Ser det slik ut når me kjem fram seint på lørdag kveld, eller ein gong på natta, då bør alle klokkar ringe.  VigilNova bør ha kome oss i forkjøpet. Vil nok helst tru det er svarte natta, fram med det som lyse kan, og så ta oss inn i det etterlengta målet for reisa vår.

Romantikk på båten

Me ville prøva noko nytt denne gongen på veg sørover til Villa Felizia. Romantika ville ta oss med frå Kristianand til Eemshaven nord i Nederland. 

600 km mindre å kjøre har ikkje så mykje å seie når heile turen ifølgje Google Map kjem på 2900 km. Å sove ei natt medan båten tok oss frå Kristiansand til Eemshaven  med innlagt fin middag på kvelden og fin frukost på morgonen, det tenkte me kunne vera bra. Prismessig fant me vel ut kostnad på reise via Nederland var omtrent det same som ved den tradisjonelle  ruta gjennom Danmark.  Me hadde blinka oss ut Weil am Rhein som passe plass for ei overnatting. Dagen etter ankomst der tenkte me å besøke 3 land på same dag til fots, Tyskland, Sveits og Frankrike møtes der.

Rettnok ikkje i ei treriksrøys (Norge, Sverige, Finland), men i eit punkt midt ute i Rhinen.

Eg er sjeldan vond å vende, skiftar meining rett som det er.  Båten som går til Nederland er sikkert fin den, men etterkvart har me teke til å tvile på om me vil kome dit. Det har seg nemlig slik at Romantika ikkje alltid slepp til kai i Eemshaven. Der er rett og slett ikkje plass å legge til kai for den gamle Østersjøfararen som seilte for Tallink før den hamna i Nordsjøtrafikk. Det har nå ført til ei rekke av kanselleringar. Akkurat nå i skrivande stund ligg båten til kai i Kristiansand etter det appen Marine Trafic fortel.Sist helg hadde dei 3 kansellerte seilingar, kva det blir til denne helga veit eg ikkje. Treng ikkje vite det heller, for nå har me nytta oss av Flexbilletten der me utan utgifter har bedt om å få utgiftene våre refundert. Det var rettnok sagt frå rederiet si side at dei rekna med å ha orden på kaitilgang i løpet av 6 til 8 veker. Då har me alt kome til vårt avreisetidspunkt, og eg er redd for det fort kan ta meir tid enn det optimistane i rederiet antek.

Det blir Superspeed for oss denne gongen. FjordFSTR har me prøvd ein gong, og var slett ikkje overbevist. Den går fort, men komforten blir deretter. Er ein glad i mat, så har det også litt å seie kva drivstoff sjåføren blir presentert for ombord. På FjordKatt fekk ein buffet som faktisk var ganske så god. På nybåten valde me servering som me trudde var tilsvarande buffet. Men det me fekk var noko putl av mat som ikkje sat i lenger enn til avkjøringa til Hjørring. Skal me først betale for matservering over Skagerak, må me helst få noko me kan kjøre til Tyskland på.  

Booking.com er ein fin plass å vitja når ein skal ut på tur. Me er slik laga at me veit nokså godt kor langt me kan kjøra pr dag. Då er det lett å ha klar bestilling på overnatting der det trengs. Denne gongen peisar me på til Peiβen. H+ hotel har hyst oss før, og tilbyr oss både seng og frukost før ferda går vidare sørover til Affi. Me har nokre venner som har snakka så vel om Affi at det ville me og prøva når L,Upupu i Bussolenga viste seg å vera opptatt. Affi ligg bare på andre sida av autostrada ikkje langt frå Verona. Lørdag går med til turen langs heile Italia, frå sør til nord langs Adriaterhavskysten.Der er fleire vilkår for denne turen vår. At me framleis er eigarar av huset er ikkje mellom desse vilkåra, for der er me ganske så sikre. Det tek tid i Italia å bytte eigarar på hus. Meir enn dei 40 dagane til me er der. Huset er i utgangspunktet ganske rimelig, rett og slett enkelt. Det har likevel den komfort me har bruk for i form av 2 bra soverom, bra flislagt bad til begge soveromma og eit for 10 år sidan godt og enkelt Ikeakjøkken som dekker dei behov me har. Huset ligg noko einbølt til, men har nå ikkje hatt så mange fleire ubedne gjester enn andre hus som ligg i meir etablerte naboskap. Huset er ikkje eigna som heilårsbustad. Kunne kanskje gå med jamn fyring med eigenprodusert ved. Slik tidene er pr idag har eg lite tru på salg til engelskmenn, nederlendarar, belgiarar eller tyskarar. Folk som vil ha eit hus i vår prisklasse, trur eg ikkje er dei som legg pengar inn i eit hus i utlandet nå. Til det er dei økonomiske tilhøva i Europa for usikre.Men me får bare innrette oss etter røynda. Klarer ikkje dy meg, eit lita politisk ytring må til. Det er i allefall ikkje Støre som står bak problema i Europa, sjølv om ein kan få inntrykk av at han står bak alt som er ille her heime. Slik eg tolka Erna på radioen i går , har ho same meiniing. Store internasjonale straumingar gir den situasjonen me har nå når det gjeld økonomi var det eg fekk ut av intervjuet ho gav i samband med boka ho har gitt ut.

Om ein snau månad er kontrakten med meglar over. No cure, no pay. Skulle nokon ganske så uventa visa interesse for Villa Felizia, får dei jaffalt venta til me har blitt ferdige med vårt første opphald ein gong i siste halvdel av juni.

Det kan fort bli ein blogg eller to eller fem vidare framover slik det ser ut pr i dag. 26.april tek me ut, med open retur, truleg rundt 15.juni. Me ser fram til fine veker med passeleg temperatur. Må jo medgi at over +40 gr det blir i meste laget. I juli og august må me i det minste rekne med periodar med så høg eller høgare temperatur. Etter 10 år har me funne ut at april og mai og september og oktober er beste tida for å nyte livet på campagnaen. Men så er det først nå etter 10 års eigarskap at både Anne Marie og eg er pensjonistar og kan styre kalenderen som me vil.

80 år ung

God gang med hovudpersonen i storform. Når det vert stelt i stand gjestebod på La Silvana, er me budde på kvalitet. 

Me sjekka inn sånn rundt klokka eitt. Så gjekk det slag i slag, eller kanskje rettare sagt fat etter fat i heile 6 timar. Klokka var faktisk sju då me starta returen til Villa Felizia for ei siste natt der i denne omgang.

Litt av den festglade flokken som ville ære jubilanten med skål og jubelrop.

Dei på kjøkkenet hadde lagt seg i selen for å gjere ære på trullodama frå Norge. Dette er bare ein av dei ørten ulike rettane som vart brakt til bords. Når det vart tid for å runde av gjekk det over til frukt, nokre av utvalet har eg faktisk aldi før sett og langt mindre smakt.

Festkake med stil må til.  Endelig 80, super holdning spør du meg.

Eit av kjennemerka på høgdedraga ovanfor Fasano på Selva di Fasano er ein ekte minaret. Historien bak den har eg gløymt, der er ingen religiøs bruka av den. Men likefult ein ekte av slaget.

Julebyen Locorotondo fekk ikkje besøk av oss etter festen. Me tok strake vegen heimover for å klare å ta på endå ein heimveg tidleg neste morgon.