Amici in visita

Den søvnen, den søvnen. Ein blir tydeligvis betre venn med den for kvart år som går. Har ein i tillegg ein hengestol å utøve i, blir det visst umåtelig godt. 

Me vart først kjent med Alemayehu då han flytta til Vigrestad i 1989. Kjennskap og vennskap har me halde på sidan då. Men det var ikkje slik at han bare sov. Han gjorde faktisk ein veldig god jobb med det me kallar tuntreet vårt. Xyllela fer hardt fram med oliventrea våre, tuntreet er kanskje det som er mest ramma. Treet blir ikkje kurert av beskjæring, men det ser i det minste mykje betre ut. Ein ungdom som Alemayhu tek trinna i stigen enkelt som bare det. For min del har eg høyrt frå folk som har peiling at eg er gammal nok til å halde meg på bakken. Lift eller stilas kan sikkert gå endå nokre år.

Det vart ein liten kamp mot dei visne greinene, men Alemayehu vann over alle han prøvde seg på.

Gjestene veit at eg set stor pris på mat, særdeles stor pris på mat frå Etiopia. Krydder og mjøl fekk me med oss i bilen på veg sørover. Etterkvart kom dei som hadde kontroll på gryter og panner. Det vart duka til etiopisk festmåltid, og då måtte me ha med oss Signe og Gaute. 

Bodena vart steikt av fruen, medan mannen tok seg av det meste av det som var i grytene. Me gjekk bokstavelig ut for å eta den ettermiddagen.

Gode venner i Locorotondo måtte få sjanse til å vere med i slikt eit matgilde. Uvant å ete utan andre hjelpemiddel enn fingrar og bitar av bodena, men det er jo litt av stasen med denne maten.

Om nokon skulle oppdage Synnøve utan nål og tråd, då syns eg dei skal gå til optiker og sjekke synet. Utrulig korleis ho klarer å utnytte ressursar andre knapt legg merke til, og korleis ho skaper  små fargerike kunstverk.

Estate numero uno 2024

Å fara på ferie er ikkje plent bare bare. Me veit korleis det gjekk med han som ville flytte fra nissen: 

Og mannen ville fra nissen flytte
men reisen ble ham til ingen nytte,
for høyt på vognlasset nissen lo:
Jeg tror vi flytter i dag, vi to,
jeg tror vi flytter i dag, vi to.

Teksten møtte meg først i søster Ingunn si lesebok når eg var slik 9 -10 år gammal vil eg tru. Seinare har eg jo som vel dei fleste, sett kor sant det kan vera. Uhelse blir og fort med på lasset, anten ein fer hit eller dit. 

Her er bilen klar for tur. Spenning til å ta og kjenne på, om ikkje komponentane hadde vore skikkeleg isolert.  Det vil nå helst gå godt seier ein ofte. Når det gjeld kjøring, lading og passelige pausar gjekk det faktisk ganske så godt. 

Me laga oss ein ekstra pause ved Extra Fiskå like utfor Kristiansand,  for å vere mest mulig oppfylt av energi når me kjørte i land frå Fjordline i Hirtshals. Å vere grøn sjåfør førde nok til litt uro om korleis det heile ville gå.

Ombord på Danmarksbåten var det vårt eige energilager som skulle fyllast. 4 timar med dekka bord kan ein lett bli mett av. På dagseglingane får ein sitje i Buffet Commander heile tida, og etter 4 timar slepp ein å starte kjøringa på svolten mage. 

Den grøne energien er visst rundt oss alle stader. Fjordline fyller gass på tankane sine, og då blir turen over  blåmyra rett og slett grøn. Det heile bl så grønt som det er mulig å bli, vidare nedover på motorvegane og når me kjører grått og svart og likevel grønt.

Tyskland er så mykje når det gjeld natur. Her sør, like ved grensa til Austerrike er der både høge fjell og skogkledde åsar.  Me er endå noviser i straumkjøring, så det å finne ladestasjonar var endå langt framme i hovudet ettersom me trilla sørover. Füssen fekk besøk av straumsvolten bil og matsvoltne bileigarar. 

Vel påkopla hadde me ein snau time på å finne oss passande mat. Kinamat duger0 alltid for skrivaren. Slik fekk Lotus kinamat besøk av oss nordmenn på leit etter mat. 

Sprøsteikt and er slett ikkje å forakte, i allefall ikkje når den blir servert i lag med ris og smakfull saus.

Danmark får vere Danmark. Tyskland får vere Tyskland. Austerrike likeså. Det er Italia som tel i vårt rekneskap.

Målet var Lago di Garda. Der gav me oss sjølv høve til å vera turist eit døgn før me tok vidare. Me tok to overnattinger i leigd leilighet, i 3 etasje med så smal ei trapp at ein nesten måtte smyge seg oppover. Hadde eg vore litt smalare om livet hadde det kanskje hjelpt å gå sidelengs.

På toppen her heldt me hus i eit døgn. Det høyrde med terrasse på taket, og då måtte me gå ned den smale trappa frå vårt rom i 3.etasje, ut på gata og inn ei anna dør og opp att 4.etasjar. Me var visst bare ein gong på det taket.

Romantikk stadfesta med synlige teikn på elskhug. Mange som hadde stoppa på denne vesle brua for å vise for kvarandre og for vide verda at dei var glade i kvarandre.

Kvelden kom og ingen av oss var vel i tvil om at me hadde valgt rett stad for det eine døgnet med turisme me hadde planlagt. Promenade langs Lago di Garda, deretter restaurant like utfor døra der me budde. Smauet var vel ikkje meir enn drygt eit par meter breitt, men plass for bord og plass for folk å passere vart det likevel.

Så vart det langdag med nasen mot denne innkjøringa. Me slapp ikkje ut av parkeringsplassen i Garda før klokka runda 08:00. Til Villa Felizia kom me akkurat i det det mørkna, klokka var då rundt halv åtte på kvelden.

Litt juks her, men sidan dette ikkje er noko forsøk på mastergrad i Italia er det vel lov. Biletet er tatt ved avreise i det det gryr av dag.

Gammal nok?

Gammal nok til å lære noko nytt, eller rett og slett for gammal? Men det treng slett ikkje vere for seint om ein bare ikkje lukkar av og seier ein har lært det ein skal læra.

Å ta ting oppatt, omigjen og omigjen er vel godt kjent som eit teikn på "alder og verdighet". Ettersom tid for avreise mot Cda Coltura nærmar seg, er det tida for verrapport. Og det har eg jo gjort ein del gonger før. Handlar kanksje om å gni det inn for dei som ikkje heilt tek innover seg kor godt det er i Puglia i mai og juni.

Me skal sleppe i bli våte når me på arbeidernes dag, 1.mai,  svingar inn på tomta vår. Tippar kanskje over til 2.mai og. Frå Garda der me vil vera turistar ein dag, er det ein del kilometer vidare til Latiano, heile 956 fortel Google Maps. Eg reknar med det kan bli ein og annan kommentar på kor lenge reisa har vart før me er framme. Hugsar ein gong eg og Hadi kjørte sørover og første kommentar frå Hadi då me kom fram var: 

Hadde ikkje du mått pissa heile tida, så hadde me vore framme for lenge sidan. 

Kanskje nokon seier når me kjem til målet denne gongen:  

Hadde ikkje du bytta til straumbil, så hadde me vore framme for lenge sidan kan fort konklusjonen bli.

Eg er ikkje akkurat ein bonde frå botn av mitt hjarte. Rettnok ein god del bondeblod i årene, men ansvar for jorda har aldri vore langt framme i mine tankar. Gjer likevel godt å sjå at jorda vår under oliventrea vert horva. Det skal til, både for å kontrollere grasveksten og sikkert og for å lufte litt i øvste jordlaget. Ikkje minst hindre tørt gras som om litt tid vil utgjere stor brannfare. Ein kan bli ganske heftig bøtelagt om ein let tørt gras bare stå.

Når det gjeld "plenen" er det mest for synsskuld det blir gjort arbeid. Sjølv tenkte eg å hente heim Hondaen eller havens Rolls Royce som Bøje sa, men då Giulio baud seg til å ta graset med decespugliatore, då vart det rett og slett for fristande for meg. Pascalone har lova hjelp med transport av Hondaen, men den hjelpa får eg sikkert bruk for seinare og.

Glattslikka  vart det, og meir enn det treng det ikkje vera. 

Min eigen decespugliatore har ikkje vore i drift i seinare år. Får hugse på denne gongen å ta den med på verkstad, for å få på ny bensinslange som fører drivstoffet til motoren, og ikkje bare ut av tanken. Verkstad for slikt finn eg i San Michele, bare nokre kilometer borte frå vår plass på Cda Coltura.

Firhjularar med el-drift

 

Litt erfaring med kjøretøy på 4 hjul og framdrift med straum har eg no. Det som er ein absolutt fordel med denne,  er evnen til å klare seg sjølv. Stoppar for hindringar og finn heilt sjølv vegen til lading. 

Kan nok ikkje rekne med at det skal gå like rolig for seg med bil, men eg har nå tru på at med lit tolmod skal det gå.  Fins mange hjelpemiddel å lene seg på. Appar i utal som dekker dei områda me skal kjøra gjennom. 

Dei appane som bare dekker Norge har eg for å gjera det enkelt samla i ei eiga gruppe.

Er vel Puglia som kan bli som ein akilleshæl, men er har nå trua her og på at det skal gå greitt. Kartet syner ganske så mange ladepunkt. Ikkje lenger vekk enn det me tidlegare har måtta kjøre for å fylle drivstoff.

Kvart tal i den blå sirkelen representere kor mange ladestasjonar ein finn i nærområdet. Det bør halde til vårt bruk.

For mange år sidan, heile 11, kjøpte eg ein jordfresar. Hadde nok meir planar om jordbruk enn det som var realistisk. Fresaren tok ikkje så djupt, men nok til å mjukne ei knallhard soltørka jordskorpe. Hondaen har fungert heilt upåklagelig i 11 år. Etterkvart fekk eg tak i eit klippeaggregat til fresaren og slik vart bruksområdet utvida. Så fekk me nye venner i Ceglie. Dei ville dyrka kartofler i tillegg til alt av blomar hagen deira kunne by på. Ein heilt makalaus hage med alt som fins av blomar som tåler både turk og sol. Eg spurte Bøje om han ville bytte ut spade for å vende jorda med fresaren. Om eg kunne få "låne" den tilbake eit par gonger i året, så kunne fresaren få langtidsparkering oppe i Ceglie.  Ikkje så vanskelig når eg kunne kjøre askinen inn i anten det var Roomsteren eller Kodiaqen. Ein lem opp bak på bilen, så drog maskinen seg opp og inn heilt for eigen maskinen.  Så kom eg plutselig på at den vesle finslege maskinen nok ikkje får lov å kome inn i nybilen. 

Rett nok vart det plass for det heile i 2013 då Hondaen vart kjøpt. Men det som hjalp då var at den var demontert og pakka inn i passelig store øskjer.  Ikkje meir enn det som gjekk inn i ein Fiat 500.

Graset på vår del av Cda Coltura må klippas, både i mai og i september. For å få det til har eg spurt han som steikte dei beste biffane på Taverna di Pascalone. Ikkje vanskelig å spørje folk som han.  Det skal me ordne svarte han på mi bønn om hjelp. Så då blir det råd med både kartoffeldyrking i Ceglie og grasklipp i Latiano.

Det naermar seg

Det er viktig aa ha god oversikt over kor mange dagar det er att til oppstart. I dette tilfellet gjeld oppstarten neste ekspedisjon sørover med Cda Coltura som mål. Burde vel hatt ein teljar som vert oppdatert i sanntid, men det er over min kompetanse. Pr. 2.mars 09:18 er det 

til me set kursen ut frå Helmikhølen.  Det maa vera lov aa seie at me gler oss. Akkurat på dette området kan ingen seie at me gjev oss over til prokrastinering. Lite blir overlatt til tilfeldigheter når det gjeld turen. Ferjebilletten  frå Kristiansand til Hirtshals vart ganske så rimelig. Me har samla poeng på tidlegare reiser, og nå resulterte det  i nærare halv pris av det me elles hadde mått betala.  Ein liten stopp i Flensburg legg me opp til. Godt å vere utkvild før me fer vidare sør gjennom Tyskland. Gasthof van der Linde i Rothenburg ob Tauber er neste stopp.  

Ok stad for ei natt, nydelig middelalderby med  koselige smale gater og bindingsverkhus.

 

Tredje dag på reisa  vår reknar me med å passere grensa til Italia ved Brenner. Då skulle ein tru det var ei smal sak å ta resten av dei 2600 kilometrane i ein stor jafs. Men nei, me har jo endå aldri vore på skikkelig SYDENFERIE. Kanskje eit par dagars opphald ved Gardasjøen kan hjelpe på. Overnatting er booka i Casa Cavour, via Cavour 5, Garda. Får nesten dårlig samvittighet overfor Lorenzo i LOcanda COrsa, men me får gjera det godt att når me reiser heim att i juni. Området rundt Verona er i grunnen ganske passe om me vil kjøre langt frå vår andre heim,  utan å slite oss fullstendig ut.

Der trur eg jammen hatten eg har sakna dukka opp. Skaffa meg ein i Riquewihr for mange mange år sidan, i 2011 var det visst. Den tålte ikkje tilværet i Puglia, det var før me fekk gang på avfuktarane. Det var i den tida veggene måtte gås over med klor for å få vekk muffa, men den tida er tilbakelagt. Me treng ikkje lenger bruke ein dag eller to for å gjere huset bebuelig att etter ein våt vinter. Ei flysse av ein hatt er og tilbakelagt, nå er det tid for nye hattar. 

(Om nokon la merke til delvis bruk av aa, oe og ae i starten, skuldast det at eg ville teste eit rådlaust tastatur kjøpt i Italia og brukt i lag med mobilen. Italienarane kan jo ikkje vite om våre sære vanar, så då løyste eg det på militært vis, a+a=å, o+e=ø og a+e=æ. Men så, medan eg sat og skreiv, framleis i militær modus oppdaga eg at dei norske særteikna låg klar, dei var bare ikkje merka på tastane. Så då gjekk det over til dei bokstavane me reknar som normale.) 

Meggie til minne

Ein stolpe i vårt italienske liv har knekt. Me har hatt godt vennskap heilt sidan 2012. Utrulig mykje hjelp og omsorg har ho gitt opp gjennom åra. Etter at Taverna di Pascalone vart endelig stengt og Meggie også fann seg ein stad å bu saman med hundane sine, stoppa hjerta hennar i dag, 8.februar 2024.  Ingenting å gjera. 

Siste minnet blir då me i desember, saman med Jan og Linda, besøkte henne i den nye heimen. Ho fann etter mykje leiting eit hus i San Marzano di San Guiseppe som tilfredstilte krava først og fremst for hundane.  Så fekk ho bare nokre månader der før det tok absolutt slutt. Basta kaputt hadde kanskje Netta naboen vår sagt. Ho sa det då eg spurte kven som hadde budd i huset vårt før Julie og Nick kjøpte det. Stefano, basta kaputt sa Netta. Etterlot ingen tvil det. Det blir eit sakn  når vi reiser sørover att og ikkje lenger kan treffe Maria Garielle Blotto.  

 Fred over hennar minne.

The Rangers del 2

Når noko gammalt blir bytta ut med noko nytt, er det ikkje alltid lett å vite om kvaliteten aukar eller minkar. 

Fekk nettopp her om dagen WhatsApp melding frå The Rangers om at det ikkje var straum på huset vårt der ute på campagnaen. Sidan det var vaktselskapet som melde, burde eg kanskje forstått at det var alarmsystemet som stod utan spenning. Sjekkas måtte det. VigilNova fekk nøklar til ei av dørene då avtalen med selskapet starta i 2014. Etter ei samanslåing med eit anna større selskap undrast eg på om nøklar framleis var tilgjengelige. Viss ikkje har eg to sett nøklar her, men fjernlåsing er ikkje noko alternativ der sør. Kunne reist ned til Roma 9.januar med retur 16.januar for ein pris av 2300, leigebil inkludert, men det ville jo ført til ei god del stress. Vaktselskapet ville ikkje gå inn i huset utan følgje av autorisert person. 

Det var Guido, meglaren me kjøpte huset gjennom. Guido tok med seg barnebarnet Lorenzo og avtala møte med representanten frå vaktsselskapet. Han og The Rangers gjorde avtalar om frammøte ved Villa Felicia, og då eg melde for å høyre korleis framdrifta var, fekk eg til svar: Me står inne i huset og alt er ordna. Nå funkar alarmen. Eg vil tru det er batteriet som ikkje har orka meir og måtte byttas med eit nytt. Så lenge der er straum inn i huset, blir batteriet til alarmen vedlikehaldslada, men ein gong takkar vel batteriet for seg og nytt må til. Eg tur det var slik nå. Det som er sikkert er at kvaliteten til VigilNova er  med inn i det nye større selskapet. Me kan lene oss tilbake og tenkje at tryggleiken ved huset er som før. Det eine innbrotet som har vore inn i sjølve huset, det skjedde faktisk medan me sjølv låg og sov med døra mellom kjøkken og soverrom open og det var i kjøkkenet ladriane tok seg inn.

Søndag 3.des, dagen før me kjørte nordover til Roma var me i lag med Lill Karin og Gaute på restaurant Alfredo i Grottaglie. Framifrå god mat, stappfullt lokale, men likevel rask hjelp frå kelnerane.

Gaute og eg valde same rett, og det gjorde me ikkje dumt i.

Om det var dåp eller noko anna dei feira, veit eg ikkje, men kaka hadde stil den. Mest som karusellen på toppen plutselig starta runddansen sin.

I Fiumicino måtte me ha mat. Anne Marie enda opp med pasta og oksehaleragu, med ein skikkeleg halevirvel som måtte ha ein ekstra omgang på kjøkkenet for å bli varm. Merkelig plass var det. Handskriven meny, der bare eit lite utval var på plass. Men godt var det, også dei 4 tynne bitane med kalvekjøtt i ein vidunderlig saus som eg fekk.

Tiramisu på deling, så då gjalt det å halde tempoet oppe om ein skulle sikre seg sin del.

5.desember svinga flyet inn over kalde gjenkjennelige landskap. Straks heime att.

Frankfurt er visst den lufthavna som ikkje vil vera venn med meg. På veg til Lisboa for nokre år sidan, vart det overnatting i staden for mellomlanding. Ein annan gong frå Roma til Stavanger var det forseinkingar med i alt 17 timar i kø, 5 i Roma og 12 i Frankfurt for å kome vidare. Denne gongen var flygingane til Stavanger kansellert, me vart ombooka via Schiphol. Fram kom me likevel den dagen me skulle vera framme. Ikkje lett med ein centimeter eller to med snø. Får bare vere glade for at tryggleiken blir tatt på alvor.