Fint skal det vera.

Det er på ingen måte anna enn rett og rimelig at me tek turen til Puglia no like før jul. Eg lyt syte for å få skikkelig styr på håret, og så langt har eg ikkje kome over nokon som klipper betre enn parruchiere i Ceglie. Korleis dei får der til skjønar eg ikkje. Etter omgang med saksa på toppen ser det mest ut som der er meir heller enn mindre.  Calamare fritte som lunsj den dagen kan det og fort bli råd med.

Me brukar ikkje så mykje tid på kjøring når me bare er heimefrå eit par veker. Fly frå Stavanger til Roma via Frankfurt. Frå Roma blir det leigebil. Mest som eg har problem med å forstå prisen på  vår Voucher, men reknar med det må stemme.

Slik ser det ut ved søk i dag, medan dette (sjå nedanfor) er prisen som kom opp for nokre veker sidan då me gjorde avtale om billeige.

Satser på at bestilling via Booking.com i rett tid er årsak til låg pris. Forsikring utover standard treng me ikkje. NAF, Coop Mastercard og Utdanningsforbundet dekker alle eigenandel ved entuelle uhell.

Elles tek me sikte på beskjæring av mandeltrea våre skal føre til endå meir mandler til hausten. Ryggen min nærmer seg å vere på plass att. Mandeltrea på tomta vår er små med ganske lette og tynne greiner.

Så va d på an igjen

Langt der sør i Puglia i sørlige Italia ligg plassen me har blitt så glade i. 6 veker i mai juni og 6 veker i september oktober blir litt lite. Kjøring med bil fungerer fint når opphaldet går over fleire veker. Me treng minst 3 dagar kvar veg, så då er ikkje eigentransport veldig aktuelt for kortare opphald.

Kan aldri bli feil med frukost ute sist i november.

80 år fyller ein bare ein gong, så skal me til Silvana får me finne ein annan grunn og etter å ha vore der ein del gonger, ser me at det er ikkje vanskelig å finne grunnar for nye besøk.

I fjor hadde me eit par vekers opphald i overgangen november - desember. Det kan vera ei rettelig fin tid, under oliventrea spirer det grønt som skulle det vera vår her heime. Temperaturen kan og vera bra om me er heldige. 

Når du har gjort noko ein gong, og gjentek eit år seinare, då er det vel like før det har blitt ein vane.

Me sat her ein kveld og Anne Marie meinte ryggen min ikkje tålte ein ny juletur dette året. Men det skulle ho aldri ha sagt, eg fekk det travelt med å argumentere for at ryggen i allefall ikkje skulle ha skuld for å stoppe evt. reise til Villa Felizia. Mindre enn ei veke etterpå var Lufthansa klar med tur/retur billett Sola - Roma. Rett i underkant av kr 3400 for begge to, det må vel seiast å vere brukbar pris. Rettnok med bare 8 kg bagasje, men såpass klede ligg det i huset at det blir ikkje vanskelig å få til. I Roma skal det stå klar ein leigebil som tek oss dei 55 mila til målet. Ikkje dyr den heller, 900 for 2 veker. Me kjem til Roma rundt 18, og då rullar me eit stykke sør før me etter eit par timar tek ei overnatting.

Dette blir gildt trur me. Blir ikkje direkte reprise, frå i fjor, i mai juni eller september oktober, men stemninga og opplevingane kjem nok til å likna.

Her tok damene styringa på menyen.

Og mennene let seg hersa med som vanlig.

Me er svært glade for endelig å ha fått bougainvilleaen til å slå rot. Den har overlevd to somrar, og då trur me rotsystemet er nok utvikla til at den klarer seg. Fargeprakt som dette er eg redd for me ikkje får oppleve på tomta vår, men  i løpet av nokre år kan me kanskje få med oss litt litt farge på busken. Eg trur forresten ikkje det er ordinære blomar som byr på den intense fargeprakt. Antakelig er det meir slik som med julestjerner, at det er dei øvste blada som ber fargen og så er blomen heller liten og unnselig.

Det er vel ikkje denne me kjem til å sjå mykje av. Kvar årstid har sine fargar, kva farge som dominerer i grøftekantane no veit eg ikkje heilt, men kanskje alpefiolane blomstrar.

Frå 3 til 5 dagar

Turen gjennom Europa vart lenger enn normalt, i allefall i tid. Med ryggen min som ikkje ville samarbeide, det vil den forresten ikkje nå heller, så bestemte me oss for kortare dagsetappar. 900 km pr dag betyr bare ein ting, du sit nokså fast i bilsetet heile dagen. Me tok avgarde eit par dagar før planlagt, og fekk slik redusert tida i bilsetet til den tida det tek å kjøre mellom 500 og 600 km pr dag. Men slik sett fekk me nå oppleve litt meir enn vanlig på turen heimover. Første stopp var i Martinsicuro, like nord for Pescara. Hotel Corallo tok oss vel imot, og hadde eg vore i bademodus, var det ikkje meir enn hundre meter ned til stranda. 

Mat må me har, og samarbeidande restaurant hadde rikelig å by på.

Mengder med mat, og mengder med religiøs symbolikk. 

Neste dag fekk me eit lite fotbad først i vatn som absolutt heldt god nok temperatur for heil neddukking, men det vart med føtene.

Affi vart neste stopp. Der har me funne slik fin ein plass på Locanda Ca'Orsa. Lorenzo tok oss i mot med kvar sin cappucino, han presiserte at det var cappucino han serverte oss.

Litt utpå ettermiddagen dukka gliset frå Sandnes opp. Lill Karin og Gaute var i modus for raskare kjøring, i allefall fram til verkstad Regensburg i Tyskland. Den 30 år gamle stoltheten skulle få pleie av beste merke på Toyotaverkstad før vidare reise til Sandnes.

Som om cappucino som velkomstdrink på ettermiddagen ikkje var nok, så trur du ikkje verten stilte med grappa til frukost. 

Me har eit utal av gonger fore frå nord til sør eller frå sør til nord på austsida av  fjella mellom A22 og Gardasjøen. Nå som me hadde litt god tid hadde me oss ein liten svipp nedom, og fint var det. Ikkje så mange meter gåing for min del, men ein ser då litt frå bilen og. 

Det fins så mange former for romantikk. Gaute tok oppatt eit tema frå mange år tilbake i tid då han skaffa seg ein Camry på 30 år.

Eg blir stadig varm om hjartet ved synet av slike som denne. Kjem nok aldri til å verkeliggjere draumen for eigen del, men det er jo litt moro med Tor Sveinung som har tatt opp draumen frå barndommen sin. Snart får den plass i garasjen her til gards, og vil me ha ein kaffitur, ja så treng me ikkje så langt avgarde.

Endå meir mat

Ein av stadene me har lært å kjenna i matveien er La Silvana på Selva di Fasano. Det er Signe og Gaute som viser veg, så langt har me ikkje fulgt med heilt inn på kjøkkenet. Likefullt koselig å bli møtt av Aldo med eit velkommen til Cinquecento, det er navnet eg har fått.

Han synes nok eg blir i største laget, men anna er jo ikkje å venta når han serverer slik framifrå matkunst. 

Sidan sist har dei pussa opp lokalet. Gulvflisene frå gammalt har fått bestemme både trekk på stoler og farge på deler av servicet.

Men det er maten som er hovudsak.

Signes søster og svoger var med til La Silvana denne dagen. Dei hadde med laks  heimerøykt frå Norge. Råstoff for fleire småretter.

Utrulig så godt det kan bli med enkle råvarer. Tynne skiver av gresskar med frityrrøre og ein liten tur i frityrgryta. Ikkje vanskelig å opne kjeften for slik spise.

Steikte oliven smakar også godt, sjølv for meg som etter andres utsegn blir blir meir og meir vanne etter som åra går.

Mille foglie, tusen lag butterdeig var god basis for den langvegsfarande laksen. Litt heimelaga ferskost på toppen  gjorde ikkje skam på salmone di norvegese.

Carpaccio. Løvtynne skiver av kalv med rå steinsopp som garnityr.

Panzerotti blir fort veldig mektig. Liknar på pizzadeig, men samanbretta med ost og ørlite tomat inni.

Der kom primi, pasta al dente sjølvsagt, med skikkelig smakfull saus på grønnsakbasis. Kunne etter mitt pastavit stått på eigne bein som hovudrett. Det heile servert på dei nye fargeavstemte tallerkane.

Før avsluttande dessert fekk me gryte med kanin. Denne hadde godtgjort seg lenge. Kjøtet var godt, potetene endå betre og stuffingen heilt suveren. Sausen eller krafta tok smak av det gode som var oppi keramikkgryta. Slik mat kunne eg ha ete meir av, definitivt.

Ostekake til dessert. Flott avrunding av timar rundt bordet.

Me har vore heldige som gjennom Signe og Gaute har blitt introdusert for denne plassen. 

Hit vil me tilbake, utan tvil.

Kven skulle vel trudd det?

Ikkje så langt frå huset vårt her på Contrada Coltura finn me dette byggverket. Ganske så spesiell historie syns nå eg. Neve er italiensk for snø. Orkar du å lese det eg har sett om til norsk, blir du faktisk litt klokare. 

FRA FØRSTE HALVÅR AV 1500 TIL MIDT 1800 BLEV SALENTO PÅFØRT AV ET KLIMATISK FENOMEN DEFINERT som "DEN LILLE ISTIDEN".

 SOM BEVIS PÅ DETTE ER DET RESTER AV TYPISKE LOKALE BYGNINGER, NEVIERE, SOM BLEV BRUKT TIL OPPBEVARING AV SNØ. INNSAMLINGEN OG OPPBEVARINGEN AV SNØ BLEV ANSETT som EN VIKTIG AKTIVITET, TAKKET VED HVOR FRISKHETEN PÅ MAT ELLER MEDISINER KUNNE OPPBEVARES LENGER OG DET SAMME KUNNE OGSÅ UTGJØRE EN RESERVE AV VANN FOR Å VANNE TIDEN I VANN. SNØPASSENE HADDE GENERELT EN DYBDE PÅ OMKRING FEM ELLER SEKS METER, DE VAR HOVEDSTUK nedgravd og av en rektangulær eller kvadratisk form; DERES BREDDE VAR OM TI METER PER SIDE, OG DE VAR TILGANG GJENNOM ET LITEN VINDU I BAKKEN, VANLIGVIS ÅPENT PÅ DEN KORTESTE SIDEN; DE BLE DEKKET AV Tønnehvelv. ISPRODUKSJON BEGYNTE PÅ LANDET, MED INNSAMLINGEN AV SNØ; SENERE BLE DEN VED Å BRUKE SPESIELLE TREVERKTØY KALLT «PARAVISI», SLÅTT AV «SNØPOSER», SOM BLE HAMPEPOSER BUNDT I HØYHØYDE OVER SKOENE FOR Å UNNGÅ SKITTE PRODUKTET UNDER ARBEID. SAMLERNE, ETTER AT HA HA RAGET SNØEN FRA FELTET ELLER PÅ HØYDEN, OPPBEVARTE DEN INNE I SNØHOLDEREN GJENNOM EN SPESIELL ÅPNING GJORDET PÅ FLADEN ELLER PÅ TAKET.

 SNØEN BLEV GLATTET OG KOMPRESSERT MED FORMÅL Å FÅ DISTINKT BLOKKER, OM 20-30 CM HØYE, INNSKJUTT OG SEPARERT MED HALMLAG OM 10 CM HØYE. DENNE TILTAKET TILLATTE OPPRETTELSE AV ET ISOLERENDE LAG rettet mot å hindre OPPLØSNING AV BLOKKENE. NÅR NØDVENDIG BLEV ISBLOKKENE INNPAKKET I LERTSEKER, TRANSPORTERT PÅ KJERRE ELLER PÅ RYGGEN AV EN MULE, I NATTENS KALDESTE TIMER, OG OPPBEVART I BYEN I SPESIELLE TANKER, FOR SÅ SORTERT TIL ARBEIDENE DIF. HANDEL. PRISEN PÅ SNØEN KUNNE IKKE VÆRE HØYERE ENN 3 "GRANA" (MONETÆR ENHET FOR KONGERIKET AV DE TO SICILIENE) PR 80 KG, OG DET VAR INKLUDERT "GABELLA" SOM ENTREPRENØREN MÅTTE BETALE TIL KOMMUNEN.

 NEVIERAEN PÅ DETTE NETTSTEDET UTGJØR EN SUI GENERIS-CASE, SIDEN DEN UNDERJORDISKE DELEN IKKE ER TILSTEDE, SANNSYNLIGVIS OGSÅ PÅ GRUNNET AV DE ULIKE BRUKSDESTINASJONER SOM HAR SKJØDT I løpet av tiårene, og som jeg KUNNE HA ENDRET. OPPÅ OVER ÅRENNE HAR DEN ANGÅENDE LANDBYGTEARKITEKTUREN BLITT BRUKT TIL ULIKE FORMÅL, OG MANGE RUBBEL HAR BLE FANT INNE.

Syns du teksten ber preg av juks, har du heilt rett. 

Nå er det vel ikkje for juks å rekna, har bare fått litt hjelp.

Alltid gildt med besøk.

Eg tek lettere fram kamera for å ta solnedgangen enn for å ta bilete av folk. Så sit eg då her og mangler biletdokumemntasjon på anna enn det me serverte.

Det kom ei melding, Oddvar lurte på kor langt han og Gro var frå plassen her på Cda Coltura. Dei var i Matera og skulle til Monopolo. 

Så nære, så måtte dei sjølvsagt kome hit. TreniItalia tok gjestene til Brindisi der shuttleservice overtok. Me fekk ei trivelig stund i lag den ettermiddagen. God mat vart det  og, pizza frå vedfyrt omn.

Til forrett vart det servert ost med heimelaga fikensyltetøy og delt fiken dandert med skinke av beste slag. 

Når me serverer pizza må gjestene trø til. Kvar får tildelt ein utkjevla leiv, så får ein velge mellom det som er sett fram for å ha oppå. I dette tilfellet mozzarella, parmesanost, løk, heimelaga pizzasaus, røykt skinke, kokt skinke, ruccola og olivenolje. Dreher attåt. At verten nærast vippa gjesten sin pizza  av pinnen, får så vera. Håpet om god sangstemme lever vidare. 

Veldig gildt besøk som gjerne kan repeteres.

Kjøkkenpersonalet må.ikkje ta det for mykje med ro.

Me har ei vare (vatn) me gjerne bytter bort, mot å få gi folk eit godt måltid mat. Var visst særs heldig  denne gongen. Etter vasskona si utsegn var det beste lasagnen ho hadde fått. Vasskona er Målfrid og ho hadde med seg vassmannen Terje som fylte opp heile bagasjerommet med 5 liters kanner med vatn av beste slag, pumpa opp frå 135 meters djup her under Cda Coltura.