Nye Pugliadagar

Nedteljing til nye Pugliadagar kan ta til. 

7.februar 2013 landar han i Brindisi etter ein fin tur med 

og set sin lit til at det står klar ein 

som trufast fraktar han rundt omkring i nødvendige 

og unødvendige ærend i løpet av dei 16 dagane 

han tek sikte på å gjere puglianar av seg.

No vil me fara til Puglia..............: Spør ein, får ein svar

Denne videoen frå YouTube syner eit oljepresseri omtrent heilt maken til det eg fekk kome inn i forå sjå

http://www.youtube.com/watch?v=08D9Bb2XYmA

Nå er det over for denne gong, ja for denne gong

Ingen tvil, Angelo tek seg av olivenhaustinga på eigedomen vår.  Om Cosimo ville prove effektivitet eller kva det nå var veit eg ikkje. Han kom innom utpå dagen med motorsag og handsprøyte for middel mot ugras. På eit blunk hadde han kutta ned kapersbuskane slik det heilt sikkert skal gjerast. Nicht fresen, besser mit XXXX. (Sensurert av økologiske grunnar) I mars april blir det høgt gras av det, oppi halvmeteren om ein ikkje gjer noko.  Han virka enormt ivrig på å få starte hausting av oliven, men nå har eg det frå påliteleg hald, Guido. Avtalen med Angelo om hausting av oliven nå i haust eller rettare sagt vinter, står ved lag. 

Utpå ettermiddagen hadde eg avtale med Alessandra og Georgia. Dei hadde visst tenkt å gå litt rundt i gatene i Brindisi før me skulle ta pizza ein eller annan stad. Eg skulle innom på IperCoop før eg møtte dei. Der har eg fått god kontakt til internett og lagt ut blogg fleire gonger. Nå har maskinen min krølla seg til på eitt eller anna vis. Om det er konfigurasjon av nettverkskort eller om det evt er ein brannmur som slår seg vrang er vanskelig å fastslå her på nettverk som er ukjende. Får håpe det ordnar seg når eg kjem heim. Der kan eg kable og kanskje omgå problemet. Medan eg sat der fekk eg melding med spørsmål om kor eg var. Alessandra foreslo å møtast der, det såg ut til å koma noko regn og då var det ikkje så greitt å gå rundt i byen. Spør om eg var overraska då ho kom. Ho kom ikkje aleine men saman med vesle Luigi på 3 år. Skikkeleg herlig kar var han. Snakkesalig som bare det, hadde endåtil lært seg eller blitt dressert til å kunne helse på engelsk. Sidan veret i mellom tida hadde blitt betre, sat dei på i bilen «min» inn til byen der me skulle møte Georgia. Luigi var happy som bare det over å få setje seg inn i «min» Fiat Cinquecento, bianco.  Han hadde heilt lik bil heime.  Inne i byen møtte me først Georgina og Dina. Dotter deira Claudia på 4 skulle sove vekke hos onkel og tante for første gong. Ikkje lenge etter dukka Dimitrio opp med syster av Luigi, dei er tvillingar. Borna sørg for å setje sitt preg på kvelden, og koseleg var det.

Etter måten enkel mat, men velsmakande som alltid. Kjøttboller med patate fritate, pizza salame piccante. Me kan bare glede oss til dei kjem på besøk hos oss i Villa Feliza.

Fekk meg heldigvis nokre timar nedpå.  Det har vel helst blitt det normale å vakne tidleg når eg skal ut og reise. Kofferten med all maten står ferdig pakka ute på kjøkkenbenken utfor. Natta er kald, så det held seg nok kjølig. Blir nok meir krevjande med alle timane i Roma, nære på 5 timar, men det som held seg det held seg, det andre som evt blir surt får ein bare kaste når eg kjem heim. All ferskmat i kjøleskap er kasta, det vart resteselskap for fem kattar. 

I fryseboksen står det att bare eitt glas med kaffi. Varmtvanns-berederen er slått av. Det stod slik i bruksansvisninga. Ved lengre fråvær utan bruk er det best å slå beredaren av.  Julie og Nich har gjort ein god jobb slik. Det som er av teknisk utstyr er alt utstyrt med bruksanvisning. Gjer det lettare å finne ut av både korleis det virkar og kva ein kan gjera dersom eitt eller anna ikkje 

fungerer.

Noko av det siste eg fekk gjort var å smyge meg mellom vanntanken og veggen for å bolte eine døra frå innsida. For ein kraftig kar som meg  er det akkurat så vidt ein klarer å smyge seg gjennom. Klarer eg det ikkje, kan du trygt sei eg har vore forlenge i Puglia og og blitt frista over evne over alt som kan pirre smaksløkane.

Morgongry Contrada Coltura 1. desember 2012 kl 06:18

Kor vart dei dryge to vekene av?

Flyg tida?

Dryge to veker tilbake i tid: Så herlig dette skal bli. 
Nå: Vart det herlig?  
Det er annleis å vere på ein slik plass såpass lenge heilt aleine. Det er ikkje vanskelig. Det er annleis.  
Det er ikkje vanskeleg å handle hus i Italia, der er bare annleis. 
Å køyre i Italia er slett ikkje vanskelig. Det er annleis.  
Men klart nok, det skjer ulukker her og. I går omkom ein heil familie på fire med to små barn på ein av vegne ut frå Ceglie. Det gjer inntrykk å høyre på radioen om slikt, og der fekk eg jammen sagt at såpass forstår eg. Høyrde det på radioen medan eg køyrde. På nyhetene i går kveld vart det vist frå gravferda og frå ulukkesstaden.

Utanom pakking får eg sjå til å få noko av veden under tak. Ikkje det, til påske er det vel ikkje så sikkert at ein treng vedfyring for å halde varmen. Cosimo kjem innom på føremiddagen med olje. 

Ein tur til Guido Pagliara, Immobiliare Pagliara skal eg og. Sikkert eitt eller anna med evt påbygg. Mange formalitetar som må på plass for å få eit ekstra soverom. I kveld har eg avtale om å møte Georgina og Alessandra, kollegaer frå eit tidlegare Comenius prosjekt. Dei har vore på besøk i Norge, mellom anna var me til Stjernarøyane på staden til Ivar Hidle. Ted og Toril Hovda sto for skyssen, tøff, tøff, tøff. Eg har ikkje sett dei på 7 – 8 år, så det håpar eg vert gildt. Dei var jille folk då og er det sikkert nå og.

Litt smårydding har det vorte i dag. Hadde og turen til Guido på kontoret. Han hadde fått nytt framlegg til løysing når det gjeld evt påbygg. Nå vart det slik me tenkjer oss. Papira på at me er eigarar av Contrada Coltura fekk eg og. Litt fleire tettskrivne sider enn eit norsk skjøte kan du sei. Ny rekning frå Enel. Truleg den siste som skal betalast på Tabac. Avtalen med Deutsche Bank er nok i funksjon til neste rekning kjem. 

Elles har Cosimo vore nokså tett på i dag. Han syns det er fælt med så mykje oliven som bare har blitt liggjande under trea. Guido seier at Angelo vil gjera den oppgåva, så får Cosimo bare takle eigen mangel på tolmod.

La Taverna di Pascalone, Via Roma Latiano

I dag er det torsdag 29. november 2012

I det eg var i ferd med å leggje meg i går kveld fekk eg telefon.

Cosimo haben mir anrufen. 

Ich habe mit meine frau an Ihre Haus zweimal gewesen.

Sind Sie zuhause Morgens am 10:30?

Ja, Ich will da sein.

I dag kom han saman med Anna. Han hadde med seg eit glass kapers og eit glas med heilt lyse tørka fiken.  Olje frå denne sesongen ville han kome med i morgon fredag.  Veldig viktig at den vart teken med til Norge, til Anne Marie.

Eg hadde gjort meg føre, rydda (ikkje at det var så mykje rot akkurat), laga Torovafler, gjort klar for kaffi, funne fram den ¼ sjokoladekaka til Edi, dekka bord med Figgjo flint.  Men så var det ikkje rett tid for mat eller så var det feil sort. Den eine av gjestene tok unna så mykje som eit halvt glas vatn, den andre var avhaldande totalt.

Kanskje litt dumt at me ikkje har fått med oss nok om Cosimo. Han vart nok nemnt av førre eigarane, men sidan me ikkje møtte han i oktober fekk me heller ikkje gjort noko avtale med han. Schade, gjentok han gong etter gong. Schade mit den Oliven.  Han kikka ut på grønsakhagen, det var han som hadde teke hand om jorda så ho skulle bli klar for planting av tomater og andre grønnsaker. Det var han som hadde sagt opp veden som ligg langs steingarden.  Eg fekk gitt beskjed om at når me nå ser korleis det heile blir med «kan hende svigerfar til dotter til meglar Guido» så får me bestemme kven me skal satse på til neste års hausting. Cosimo hadde ikkje problem med å forstå «weil wir kein Information hätte, konnte wir kein «avtale» mit er machen». Gehar, høyr. Det var det namnet mitt vart med tysk-italiensk uttale.  Til «pasqua» kjem me frå Norge, då ser me kva og korleis me skal gjera med eventuelt å gjera ny avtale om henting  av oliven for produksjon av olje.

Det var tid og tolmod til eit par timar i sola i ettermiddag. Eg likar å vere ut i god tid, så det som har vore ute i bruk har funne plass att, mesteparten i skjulet som gøymer vatntanken. Dei flotte Lidl-lampene har og hamna der. Sykkelen får ikkje fleire turar i denne omgang, heller ikkje høgtrykks-spylaren.

Ikkje skjønar eg grunnen, men heime hos oss er det mange som er glade i framandlansk mat. Nå er det vel slik at italiensk mat etter kvart er nokså heimsleg då. På Famila San Vito dei Normanni har eg funne ut at dei har godt nok utval for ein landsens mann frå Vigrestad. Eg treng ikkje å kunne velje mellom ørten ulike sortar yoghurt eller andre ferskvarer for den del.  Stracciatella, mozarella, auricchio, olive verde in salamoia, prosciutto crudo nazionale, carpaccio, parmesan, clementiner, canestrini con passata di albicooca, papillon ciliegia, cuor di latte og canestrini con passata di amarene  er dei varene eg håpar er gode nok venner til å dele plass i kofferten. Noko olje blir det visst og etter det Cosimo sa. Han meinte visst eg kunne ikkje reise tilbake utan å ha med olje frå denne hausten og frå olivenlundane her i naboskapet. Ikkje må eg gløyme smak frå vår eigedom heller.  Tomatsaus hermetisert og fylt på små flasker skal og med.

I Specchiola var det ikkje mykje folk å sjå. 

Fælt få som bada. Elles ser jo det meste likt ut bare det at her var folketomt nå, ikkje som i sommar då me fekk lauga oss og kjøle ned kroppar som måtte utstå varme heilt oppe i 41 grader. Endå nokre grader til ein kjem opp i badstuvarme, men der er ein jo ikkje meir enn ei avgrensa tid.

Eg prøvde å finne ein stad for mat i Latiano, men gav det opp. Ikkje hadde eg dress og ikkje syns eg det trengs for eit måltid ein vanleg kveld i veka. Klientellet såg ut ti å høyre heime i ei anna verd enn der eg trivs. TripAdviser fortel om ein plass i Via Roma, og der trur eg eg får prøve meg i kveld.  3 mil til Grottaglie er ikkje så fælt langt nettopp, men greitt med noko som er nærare og. Stinco på Opera hadde vore topp, det må eg vedgå. Men kanskje nokre andre og skal få sjansen til å vise kva dei kan.

Det vart nokre andre i kveld. I Latiano er det ikkje slik at det kryr av stader der ein kan mette magen. Slett ikkje mange tek så stort magemål av seg som La Pascalone  gjer på plakaten ved inngangsdøra.

Ein så anonym inngang som her har eg mest ikkje sett før. Gatenamnet lovar godt. Ut frå namnet kan ikkje Via Roma kan vera den mest avgøymde gata i byen. Det er nummerskiltet 82 som bergar meg, for her hadde aldri  eg trudd det kunne finnast ein stad som serverte mat av god standard. Vel innafor døra vart eg teken imot av fruen i huset. Mann og kone opplegg. 

Han tok seg av maten, ho tok seg av gjesten. Eg kom litt før 8 og gjekk rundt 10. At dei innfødde er seine når dei går ut, det er eg klar over.  Men 1o, og endå ingen andre gjester enn eg? Maten var her ikkje noko å seie på. Den var framifrå og i rause porsjonar. 

Ingen problem å anta same fasong som kokk eller gjest på plakaten utfor døra. Geschmakelig som dei seier i Nederland

Novemberturist i Martin Franca

Resten av onsdagen var i grunnen ei blanding av surt og søtt. Varmt frå morgonen av, men ganske så fuktig. Utpå dagen tok eg meg ein tur til Taranto, trudde iallfall det frå starten av. Kom nokså langt og, men snudde då det var att 7 - 8 kilometer. Det bles noko fælsleg sjølv for ein jærbu. Med nasen mot Martina Franca hadde eg tru på ver som var litt meir passande for ein novemberturist.  Eg er endå ikkje innstilt på opningstidene her i Puglia. Nå var rettnok mykje vinterstengt vil eg tru, men slik tidleg på ettermiddagen er alt vanleg også stengt. Fekk meg ein tur gjennom gammal busetnad. Interessant å sjå korleis tomter er utnytta. Her var det lite av 90° vinklar. Ser ut til husa har vore på plass før bilane sin tidsalder. 

Men bilar kjem visst fram sjølv om det er aldri så smalt og det er sett opp det som kan sjå ut som feller, nokre små mura klossar innmed veggene som gjer at ein ikkje kan stryke heilt inntil veggen. Blomsterflor kan ein finne mange stader, 

her ein variant på ein vegg i gamlebyen Martina Franca.

TripAviser gjev gode råd til reisande. Då me var her i oktober fant me lite av stader der me kunne eta. Då eg brukte TripAdviser og søkte opp på San Vito dei Normanni fann eg 9 stader. Eg oppsøkte dei 3 øvste på lista i går ettermiddag. Første staden var stengt i november, men fekk gode tilrådingar. Nummer to var også stengt, for tidleg på kvelden, men det såg ut som ein også der var utanom sesongen. Tredje plassen fant eg ikkje, men det gjorde ikkje noko, for heime i min andre heim visste eg der var pasta, bacon og tomatsaus.  Lina sin tomatsaus er bare SÅÅÅÅ god. Smakssterk og frisk på ei og same tid. 

På kvelden fekk eg forresten med meg på nyhetene at eg kan vere glad til at eg ikkje stoppa i Taranto. Andre som stoppa eller for forbi akkurat i går var ein tornado som sette spor etter seg i form av nedrivne bygningsdeler og store skipskranar som velta. Det var fleire som omkom på hamna. Mykje oppmerksomhet fekk det på Rai sine nyhetssendingane. Elles er det visst slik at det ligg dårlig an med vidare drift av stålverka der i byen. Har lenge lurt på kva dei har produsert i dei enorme fabrikkane, men nå veit eg det. Stål som ikkje lenger er lønnsomt å produsere. Er visst betre å legge ned og påføre ein heil region endå større problem med nedgangstider. 

Oliven, mat og ver

Tysdag 27. nov 2012
Her er varmt nok om dagane. I dag var det heilt oppe i 19,2. Stort sett sol og vindstille. Går ein tur mellom olivenlundane er ein omgjeven av ein jamn dur. Det er lyd av diverse variantar av maskineri tiltenkt å skilje oliven frå bladverk og greiner. Dei maskinane som er motordrivne liknar i prinsipp på maskinar som sorterer reker. Greitt at blada på oliventre er større enn sjølve oliven. Då kan ein nytte slike brett der oliven fell gjennom medan blad og greiner vert sortert vekk.  Reinsing  av blåbær kan gjerast på brett. Nokre stader ser eg det er noko slikt dei brukar. Ein mellomvariant er han eg såg i dag. Rekesorteringsprinsipp utan motor.  Han var sjølv motor. Stod der og rista ei rist som var hengsla i ei anna rist.  Det skramla mestlike mykje som der det er motor.

Det meste av landskapet her er dekka av olivenlundar. Rekkjer med tre så langt auga kan sjå. Mellom teigane går det mange stader vegar, noko som gjev gode muligheter til turar, anten på sykkel eller til fots.

På kvelden i går var det av garde til Brindisi. Palma og Ubaldo inviterte nokre av dei gamle travarane frå The More You Know, The More You Grow. Kva som var heimelaga av maten veit eg ikkje, men dama er ein racer på matlaging.  Slik sett var ho nok i sin fulle rett når ho karakteriserte pizzaen i gjestebudet i oktober som foccacia.  Stella kom. Roberto og Edi kom. Til sist kom Graziela og Salvatore. 

 Klargjort for NYTING

 Vertskapet, Ubaldo og Palma

 Roberto og Graziela

 Salvatore, Ubaldo og Palma

Edi og Stella

Skinke, mozarella av bøffelmelk, stracella, ricotta hadde følgje av rundt brød med hol i midten. Brødet var fylt med små terningar av røykt skinke. Rett så god rett i seg sjølv.  Så kom det ein slag kjøttboller innrulla i bacon saman med sopp i rikelege mengder. Saus til som eg ikkje fekk med meg namnet på og mørkt brød, sikkert ein god del rug i det. Denne gongen heilt sikkert heimelaga, men av ferdig mjølblanding frå IperCoop.  For å friske opp ganen etter kjøttmaten fekk me oppskoren fennikel, blomkålbitar, gulrot og stangselleri. Me fekk litt å drikke til. Aqua frizzante, aqua con gas, aqua con callo e aqua con bobbolino. (Her er eg på tynn is når det gjeld rettskriving, men boblene hjelper på oppdrifta får eg håpe) Rødt og kvitt høyrer sjølvsagt og med på eit pugliansk matbord. Det heile vart avrunda med eit par kaker. Eplekake der eplene var bytta ut med pærer og ei sjokoladekake som såg nokså normal ut. Palma skar eit for meg altfor stort stykke, men det er nå det med å vere gjest då. Hos andre hadde eg bedt om å få redusert størrelsen, men nå syns eg det fekk stå til. Så var kaka altså noko heilt anna enn ei normal sjokoladekake. For det første var litt av væska i røra bytta ut med rødvin.  Inni var ho fylt med eitt lag med nokså mjuk krem av sjokolade blanda med aprikosmarmelade.  Det var Edi som hadde laga den og ho var villig nok til å fortelje korleis. Det enda opp med ei kvart kake til meg som eg skulle ha til den frukosten eg sist med siste kaffiskvetten av. Eg trur kaka toler å vente litt.

Det er ein sur, sur dag i dag. Regnar og bles. Luftfuktigheten er utruleg høg. Inne er her 80 % ved 21°. Målingar ute er ikkje tilgjengelig endå.  Det står klar eit heilt lite meteorologisk institutt heime, men det vart ikkje funne verdig til å vera med på denne turen. 

Clas Olson ville kvitte seg med nokre slike institutt, selde dei til nedsett pris.  Så står det bare att å sjå om programvaren som høyrer med fungerer under Win8. Skal nok bli ei råd om ikkje det fungerer og, for eg har ein liten XP maskin i eit skuffe, og om den ikkje får anna enn meteorologi å jobbe med, skal den nok klare den jobben. Eg har juksa litt, tok ut den vesle målaren som fekk plass i kofferten og får dette resultatet ute i dag: 
28. november 2012, kl. 09:30, 82 % ved 18,2°.

Spør ein, får ein svar

Skarp luft i dag tidleg. Skuffande resultat av overflatebehandlinga av gitterportane. Det vil seie, dørene inn til cisternerommet er fine. Gitterporten har nok fått dogg på seg før overflata har herda. Det vart matt i staden for blank overflate. Ikkje verre enn at eg får fare over med eit ekstra tynt lag for å få rette finish. Har teke lærdom og malt tidlegare på dag i dag. Dogga må vere borte og så må det vere lenge nok til ny dogg kjem. For dogg kjem her. Temperaturforskjellen mellom dag og natt er rundt 10°, og når lufta er så metta av fukt får ein dogg som resultat.

Sykkelen frå Kjell Gunnar er god å ha. 3 syklar i mitt eige. I her, 2 heime, 1 på garasjeloftet som nok er nærare 75 år gammal og brukssykkelen eg måtte ha når den andre vart plassert her. 
Dei dagane veret har vore til det har eg sykla meg ein tur opp til San Vito frå morgonen av. I dag var det kaldt på hendene.

Palma fortalde at det var ein på vegen til Mesagne som reparerte «cultivatore». Ho meinte at han kanskje kunne skaffe noko brukt. Eg trur eg fann rette plassen, men det var så travelt av folk som hadde maskinar til hausting av oliven inne til reparasjon, så eg tek det med ro. Skal ikkje frese verken i dag eller i morgon. På vegen til Mesagne, like før Lidl ligg det eit oljepresseri, Soc Coperativa a.rl. Olivicoltura Sanvitese. 

Spør ein får ein svar. Ok å kome inn og få sjå?  Kom, kom. Omvising fekk eg og. Heile prosessen er automatisert. I eine enden vert oliven tømt oppi ein kumme, så blir det ført gjennom ulike maskinar som utfører dei operasjonane som skal til for at ein i andre enden kan la kar etter kar by fylt med gylden olje. Kunne nok klart meg utan smaksprøven, tenk deg 4 -5 spiseskeier olje i eit lite plastglas. Men høflig må ein jo vera, i alle fall når ein har vore så frampå og bedt om å få sjå. Så mild smak på olje har eg aldri før kjent, men det var likevel i konsistens som fleire munnfullar med tran, bare at her var lite eller ingen ettersmak. 

Geir og den store olivenjakta

Skal eg uroe dei midt i det intense arbeidet dei held på med. Eg tok ein stopp for å helse på og spør  om det var ok at eg tok bilete av olivenhaustinga. Det var i grunnen tid for ein litt grundigare spasertur. Hadde meg først ein tur rundt «plantasjen». Ville prøve om eg kunne gå av meg det seige jordlaget under skoa. 

På nabotomta tvers over vegen frå der Lina held tilvar det full sving. 3 mann i arbeid. Ein hadde «sweeper» og ei innretning som faktisk i prinsippet ikkje var så veldig ulik dei maskinane dei brukar til sorterer reker med. Sweeper er ein effektiv motorisert sopekost. (Video-opptak kjem seinare)

Ein eldre plugg av ein mann vinka meg inn, han stoppa sopemaskinen og var rett så klar for ein «prat». Han kjende Julie og Nick og var oppteken av korleis det går med Nick. Han var og litt bekymra for korleis haustinga på tomta her skulle gå til. Det var ikkje godt nok preparert etter hans meining. Eg skjønar nok kva han ser for seg, men samstundes veit eg ikkje pr. i dag korleis vår mann har tenkt å gjere det. Han har kanskje ein lur måte som ikkje krev så mykje preparering av jorda. Cosimo presenterte seg, eg fekk telefonnummeret til son hans. På tysdag eller onsdag kan det hende han tek med seg kona og kjem innom i døra. Då får eg innvie vaffeljernet og servere norske Torohjerter med aprikossyltetøy frå eiga tomt.

Maskinell hausting av oliven er nok det vanligaste. Blir utruleg mykje arbeid av det m ein skal gå og plukke ei og ei oliven. Mange har det nok slik at dei disponerer ein teig eller to eller fem der dei haustar. Vaklevorne tilhengarar etter små bilar er ikkje uvanleg. Ein Panda med først vanleg hengar på og deretter sweeper på jul, det er visst den underligaste doningen eg så langt har sett.

Vidundermiddel?

Me ville male porten og gitterdørene i ein djup grønfarge. Hammerite ville vore valet heime. Her fann eg noko som på eigenreklame på boksen lovar svært så bra. Iallfall for meg som ikkje likar lange førebuingar.  

Det vert rett og slett sagt på boksen at her skal ein bare påføre geleen direkte på metallet sjølv der det måtte vera rust. Litt fukt gjer heller ikkje noko. Medan eg malte tenkte eg på kva grunnen kan vera til at slike vidundermiddel  ikkje blir brukt på bilar. Er det bare det at boksen lovar meir enn den faktisk kan klare, eller er det slik at dei som lagar bilar og syklar dei skal selje nye seinare og då er det ikkje så lurt å lage det altfor haldbart.

Før eg fekk gang på malinga hadde eg meg ein tur til Ostuni. Fantastisk by som aldri slutta å fascinere. På denne tida er det ikkje påtrengande mange turistar. Ein vil liksom ikkje ha for mange av same slag som seg sjølv. Blir meir autentisk då trur me.

Har vore ein del gonger i Ostuni nå i løpet av dei siste 14 åra. Har aldri tidlegare lat merke til taktekking, at det er steinplater med fuger mellom som vert vedlikehalde.  Det er vel som då me bygde huset og skulle til med pipe. Hadde aldri sett så mange ulike utformingar av pipehattar og overfater på piper som nett då.

Her har ikkje vore mykje fres på veret siste halv anna veka.  Heit utenkjande å driste seg utpå jordet med ein fres som endå ikkje er innkjøpt. Såg på ein Honda hos Leroy Merling i dag. Den hadde kardang for kraftoverføring til rotorane. Med andre ord ikkje reimar som må stramast eller som evt ryk tvert av. 

Hondaen hadde i tillegg hjul med traktormønster. Er ikkje større gutungen enn at også det tel med. I tillegg så var knivane eller rotorblada overdekka av eit hus som held molda på plass. I tillegg til det trur eg kanskje det er ørlite tryggare enn der motoren står oppå rotoren og knivane sviv utan noko form for tildekking. Det er jo litt jord eg har ambisjonar om å frese opp. Huset ligg i eine enden av eigedomen, vil tru det er omtrent 1 ½ mål frå vegen og ned til og med huset. Det er dette området eg har tenkt å «luke» ein gong i året ved motorisert hjelp.  Kan nok godt hende at me dyrkar eit eller anna i det som vil liggje som ein åker. 

Fine dagen vart det

Dei dagane det regnar går ein stille forbi. Heit stille kan det nå ikkje bli då. Drypp frå tak, surkling i det ein går, lydlaust er det ikkje. Dagane med sol derimot, dei tek ein vare på. Slike dagar gjer ein ikkje mindre enn dei er. Temperatur på 18 til 19 grader er ikkje så galt. I solveggen går det godt å nyte rest av sommar i fulle drag. Apropos regnet så er dei visst beint fram øvegidde her og. Guido, meglaren sa at nå kjem det visst att regnet som ikkje kom i april, mai, juni, juli, august, september og oktober.

Fine dagen vart det. Litt luking, litt såing, litt spyling av gardsrom. På kvelden hadde eg planar om ein skikkeleg runde på reataurant.  For å seie det slik, så trur eg ikkje me har hamna midt i matfatet. I Latiano fann eg ein plass der det såg ut til at ein måtte ha dress og eit drøss av diamantar for å kome inn og ikkje minst passe i lag med folka der. Av anna fant eg diverse café, ver grei med meg om teiknet over e-en svingar feil veg. Noko liknande gatekjøkken fant eg og, men eg hadde lyst til å sitje ned, ta det med ro. Kjørte difor opp til San Vito og enda på same Trattoria som i haustferien då Anne Marie og eg skulle ete ute i San Vito. Nei, skal det bli mat om står seg må ein kanskje til Ceglie Messapica. Eit par mil å kjøre, omtrent det smae som må til heime om ein skal ete ute.

Veret i dag er noko kjøligare. Det ligg som ein lett dis og held att mykje av solstrålene. Godt syklever. Fekk telefon frå Guido at han hadde fått tak i elektrikar til å kople til ein flottørbrytar for vannpumpa. Så nå sit eg her og ventar på at han skal koma. Skal koma før 13:00 etter det eg skjøna.

Hadde meg ein tur innom cemeteria like ved der ein kjem inn til byen når ein kjem frå Villa Felizia. 

  Hadde kanskje ikkje passa heilt godt inn på Odland

Gravferdsskikkane er ganske så annleis frå det me er vane med. Flott, nærast som mausoleum med familegravstader. 

 Tome hyller ventar på innrykk.

 Det gjeld om å vere tilkopla til ei kvar tid

På andre deler av gravplassen såg det ut til å vere meir lik jordfesting slik me har det heime.  Lys er tydelegvis viktig. Innlagt straum i siste  bustad kan du seie. Kvart gravminne hadde tilført straum til «levande» lys

Elektrikaren kom og for. Om eg fekk det med meg rett så trengs det ei linje frå koplingsboksen inne og ut der vanntanken står.  Så kunne ein eventuelt kole til flottørbrytar, men den må som sagt har straum frå koplingboksen inne for å fungere. Elektrikaren tok mål av boksen inne i kjøkkenskapet, og det gjev meg tru på at han ikkje såg prosjektet som heilt umogeleg. 

Han skulle snakke med Guido og så tenkjer eg Guido ringer og seier frå på ein måte som gjer det mulig for meg å forstå. Eg forstår nok ein del italiensk blanda med kroppsspråk og evt hjelp av teikningar, 

men det blir liksom litt grovmaska det heile. Alt av nyansar forsvinn.

Sidan eg først har rydda på luka over den gamle cisternen, så er eg litt frista til å ta turen ned dit. 

Det får i tilfelle stå som ein manndomsprøve. Holet er stort nok for meg, men det er ganske djupt.  Har ikkje tatt utfordringa enn så lenge.

Golvvask er slikt ein bør ta seg til innimellom.  Jorda har veldig sterk farge. Går ein inn på skitne sko ser ein fort at ein har gjort noko dumt. Med mopp som ein omvendt parykk går vaskinga glatt. Reine golv til helga er gildt å ha.

Greitt å få vekk gammal grønske

Så kom dagen der spylaren får gå. Det er opphald, ja like før sola skin er det. Eg har kome i tvende sinn når det gjeld takfugespyling. Taket er tett som det er. Held sikkert vinteren gjennom. Ingen stader inne er det teikn på inntrenging av uønskt vatn.. Tenkjer fugene held tett gjennom vinteren, så er det sikkert meir fornuftig å utsetje taket for høgtrykk når ein får meir turke av solvarmen.

Uteområdet mot vegen er ferdig spylt, så blir det terrassen og til sist utfor kjøkkenet.  Her er ein heil del grønske som sikkert er fint å få bort.

Rota litt nedi botn av bassenget. Trudde helst det ville vere ein tjukk graut av uhæme, men det er ikkje så galt. 

Bare eit tynt lag på botn og etter sjokk-kloring er vatnet temmelig klart. Ikkje det at eg har planar om å bade, men sikkert greitt å ikkje la det gro over. Til påske reknar eg me å fylle med nytt friskt vatn som med god pleie skal halde til over sommaren.
Har vore litt uroleg for det å la bassenget stå med vatn i løpet av vinteren, men eg etter å ha lese Maintenanse and care of pool, kan eg visst ta det med ro. Det skal ikkje skje noko skade så sant det ikkje står i område med frost. Blir her frost vil eg tru det blir ei natt eller to, ikkje nok ein gong til ei tynn is hinne på vatnet.

No couperta

Så har eg fått tilbakevist ikkje mindre enn 2 gonger i dag at kjeltringar finn ein alle stader, spesielt i Italia.  Har eitt visst intrykk av at det er slik mange tenkjer.

For å gjere det rimeleg på onsdag då eg kom valde eg den rimelegaste høgtrykksvaskaren eg fann. Kanskje ikkje så lurt, men den funka i ein halvtime minst. Når jobben på taket skulle gjerast funka den i eitt snautt minutt og så var det stopp. Kaputt. Basta. I dag var det attende til Leroy Merlin. Eg hadde budd meg på både det eine og det andre. Ho i kassen snakka bare poco poco anglaise. Ei anna vart henta og ho snakka flytande. Ikkje for å gjera ho der heime avundsjuk, men ho som kom var så ven som ei ung italiensk dame kan vere. Bytte eller pengar tilbake? Denne gongen vart det Kärcher til noko høgare pris. Vonar kvaliteten og er høgare.

Før Leroy Merlin var eg innom Elletronica i Messagne. Fekk nyss om at Linkem kunne vere nøkkelen til nettet. Ein eldre mann, sikkert nærare 70 hadde god greie på saker og ting. Eg fekk vist kva eg har, antenne på taket 


og Pc i stova.  
Prøvde å forklare at eg treng det i mellom. Ein eller annan slag boks om kan ta imot signal frå antennen og gjere dei om til lesbare signal for Pc-en min. Trur me var på nett for å sei det slik. Før kontrakt skulle skrivast ville han vite nøyaktig kor huset vårt ligg. Pr Google fekk eg vist det og då kom det: No couperta. Han kunne jo bare latt meg kjøpe og satsa på at eg aldri meir viste meg der. 

Ser ut til at løysinga må bli IperCoop om ein vil på nett for å få med seg det som skjer eller for å dele med seg det som skjer her.

Ikkje heilt ille med Samsung Galaxy Note som ruter for mobile breidbandssignal heller. Antennebiletet tok mindre enn eit halvt minutt å laste opp.

Det går i FEMHUNDRE

Det er søndag. Etter tidleg frukost drog eg til San Vito og var på morgonmesse. Lite skjønar eg, men eitt og anna får eg nå med. «Nella notte» var sagt i samband med nattverd, det må ha vore «denne natta», resten kjenner me. Veret har i dag vore mykje finare enn meldt. God temperatur og, heilt oppe i 19 midt på dagen. Sidan det er søndag ville eg ta meg ein tur litt rundt. Torre Colimena er vel kortaste stykket å kjøre om ein vil bade i det Joniske hav. Då eg passerte Latiano fekk eg meg ein liten stopp. Samanstimling av folk i hovudgata gjorde meg nok nyfiken til at eg parkerte bilen for å ta ein kikk. Ein Fiat 500 er flott, to er fenomenalt flott, tre er fantastisk fenomenalt flott, fire er…..nei eg går tom for ord.  

Her var parade og utstilling av Old timers. Flest Fiat 500, nokre Topolini, nokre 600 og så ein og annan Alfa, Lancia, Jaguar, Boble av rette årgang og endåtil ein type 2 Transporter. Vel verdt å stoppe ja. Så gal etter Fiat 500 som eg er, var det som euforien nærma seg. 

Torre Colimena var slik ein by som søv nå vinterstid. Rett nok var det nokre restaurantar som var opne, men folketomt var det, både i gater og på strender. Om Karlsbu hadde blitt flytta til kysten av den joniske hav, ja så hadde det sett ut som det gjorde der eg var. Slik var stemninga inne og. Ingenting å klage på når det gjeld maten. Det og slik som på Karlsbu.

Stranda fekk ein besøkande denne dagen. Hadde lova meg sjølv at eg skulle teste vatnet og det gjorde eg og. Slett ikkje ille. Vassa til midt på leggen og den kjendest godt. 

Paula er god å ha med som turvenn. Ho er god til å finne vegen for det meste. Utan henne hadde det vore dumt å reise åleine og heile tida måtte stoppe for å sjekke kart. Men nokre gonger er ho like mykje til bry som til glede. Snarvegar er ikkje alltid det. Nokre gonger, når dei går over det som ser ut som private olivenlundar må eg bare ta kommandoen over henne. I dag måtte eg det når me skulle ut frå Latiano på veg mot Villa Felizia. 

Den store internettdagen?

BLOGGEN ER NÅ OPEN FOR KOMMENTARAR. 

SÅ LANGT HAR DET VORE AVGRENSA TILGANG TIL Å KOMMENTERE, 

MEN NÅ ER DET FRITT FRAM.

I dag vart det slik ein tidleg dag. Straks det lysna litt over seks tok eg trillebåra med meg for å plukke opp nokre større steinar som hadde kome fram då jorda vart pløgd eller harva.  Jorda må innehalde store mengder leire, for den festar seg som lim til skorne når den er våt. Eg skal prøve neste gong eg har fyr i forno di legne om det let seg gjere å brenne ei lita skål. Truleg smuldrar det bare opp, men det kostar ikkje noko å prøve. Vedfyring er tingen. Kostar lite med ved frå tomta. Oliventre brenn godt, men det blir litt oljelukt og av det. Kanskje veden ikkje er tørr nok. Å sykle til San Vito dei Normanni går heilt fint. Tek ca 20 min med svært så roleg sykling. Endomondo målte distansen til 5,8 km til gravplassen like i utkanten av byen.

Den store internettdagen skulle det bli. 

Ein eller annan slag boks for å ta imot signala frå antennen på taket var det eg var ute etter. MIniutgåve av koaksialkabel ser det ut til at det er.
Første plassen hadde dei ikkje. Prøv Luca Rosa. Ikkje der heller. Prøv ved sida av Tabac. Ikkje der heller. Etter fjerde forgjeves forsøk gav eg opp enn så lenge. Uansett reknar meg med å finne ei løysing. Ein kan då ikkje leve utan internett nå på tampen av 2012. Eller må ein bare tøye tolmodet litt lenger enn det eg er vane med?

Høgtrykksspylaren vart ikkje kjøpt utan  mål og meining. Før etter bilete  kan vel vere bevis godt nok. Anten har einkvan vore ute med kosten og kvitmaling, eller så har i allefall halve stolen vorte reinare. For dei som veit kor effektiv ein slik spylar er, så skjønar dei kanskje kor ru overflata har blitt. Ny skitt har god grobotn, men kvitt skitt vart den.

Den dagen då eg fekk bank

I dag har eg rukke ein runde for å inspisere eigedommen.  8,5 smale men lange mål. Eigedommen er omtrent 30 meter brei og rundt 280 meter lang. Det er mest så eg kunne fristas til å seie at det tek 5 min å gå til endes og tilbake att, men då kjem vel svaret frå deg som les: Så dårleg trent var eg og ein gong. Sidan me sist var her har jorda fått pleie. Truleg er og første haustinga av oliven unnagjort. Taket som eg hadde planar om å gjera noko med, har  fått førebels fred. Tett er det som det er. It’s raining cats and dogs er rette utrykket for å sei noko om veret. 

Deutsche Bank var ingen dum stad å gå for å opprette konto her i Puglia. Best å ha eigen konto for å kunne leggje inn straumrekningane på autotrekk. 

Akkurat nå er her lite forbruk, faktisk ingenting. Starumen er borte vekk den. Ikkje vatn, ikkje lys, ikkje ladestraum for telefon eller Pc. Anten er det tomt for straum, det fins ikkje meir å få tak i nett no, eller så kan det vere veret som har laga krøll på linjene. Dumt om det blir lang periode som straumlaus. Skal nok klare meg, men tungvint blir det.

Det eg hadde att av dagen gav meg bank.  Sikkert ingen dum ide å satse på Deutsche Bank i Francavilla Fontana. 

Først ein halvtime med ein kundekontakt. Deretter handletur til Auchan, så innom Villa Felizia for å hente "bolleta" frå Enel. Då sørgjer Deutsche Bank for autotrekk av straumrekninga slik at det einaste eg har å gjera er å passe på å fylle opp kontoen. Online-bank skulle dei og ordne når eg kom tilbake. 
Etter dryge to timar måtte sjølv den lokale DIRETTORE bite i det sure eplet. Me får ikkje ordne nettbank, og ho som veit kva eg skal skrive inn på dei rette plassene for at systemet skal godkjenne nettbank for ein nordmann med fast adresse i Noreg og bare svært så mellombels adresse Cda Coltora, ho er ikkje å få tak i. Får me det til seinare, sa dirrettore og hans assistent, så sender me ein mail og gjev melding.

Endå ein gong under den puglianske himmel

Kom til Brindisi i strålande norsk sommarver, rundt 20 grader og sol. 

Fiat 500 er ingen klein bil, så når eg først kunne velja var ikkje det vanskeleg.  Beine vegen til Leroy Merlin der innkjøp av høgtrykksspylar var første prioritet.  Klorpulver for sjokk-kloring av basseng, ugrasbrennar og nokre puter vart og med i bilen. Over til Auchan der litt matvarer fekk følgje ned i trillevogna. Prøvde meg på sjølvbetjeningskasse og, og det gjekk fint heilt til eg kom til spørsmålet: Skal du har pose? Då kom det ei dame og hjelpte. Merkeleg kjensle då eg kjørte vidare frå Auchan. Ikkje skulle eg til husbyttehus, ikkje til hotell, ikkje til B&B og heller ikkje til venner.  Rett og slett til mitt eige skulle eg.

Huset stod som forventa. Alt i orden. Bougainvillaen me planta ved porten har klart seg bra så langt. Den har struttande bladverk frå tå til topp. Azalea i potte kjempar, men Mr. Plantedoktor skal gjere så godt han kan. Alpefiolen er nok foren tilbake til Alpene eller kanskje endå lenger.  Nedover på tomta var jorda teken vare på med sikkert både horving og velting. 

Veldig med nedfallsoliven på uteplassen. Eg har sopa mykje rusk og rask i mitt liv, endå til fortauet utanfor sjømannskyrkja i London i samband med kongevitjing. Men nå var det oliven og det er nok ikkje siste gong heller at den jobben må gjerast.  Mine pyromane tendensar var stetta då eg fekk fart på litt av ugraset me la opp i haug i haustferien.  Det brann godt.