Tid for dessert

Om ein ikkje er heilt nøgd med hovudretten, så kan desserten pynte og lage ei fin avrunding. Når ein så er fullt ut nøgd med hovudretten, treng ikkje gleda over "dolce" vera mindre.  Millefoglie, tusen lag, dandert med som ei skål av jordbær og krem oppi.  Kva som var i den kremen klarer eg ikkje slå fast, men det var truleg ein eller annan ferskost.

Sorbetto al limone smakar alltid godt. I dette tilfellet var det hella over det eg trur må ha vore ein slag sitronsirup. Smaken overgjekk alt eg før har smakt av liknande. Utruleg mange grunnar til å besøke Catania, men denne  må vera definitivt aller beste når det gjeld smak.

Eg har stått nokre gonger på Nordkapp-platået og flirt av turistar som sprang ut av bilane klokka 12 om natta for å oppleve midnattssola. Nå gjorde eg ein snu på det, sørlegaste punkt på Sicilia var innan rekkevidde. Nokre mil å kjøre, dels på motorveg av høg standard, dels på smale landsvvegar med innlagt krongling gjennom små byar.

Isola delle Correnti ber nok namnet sitt med rette. Her vil eg tru havstraumane er ei utfordring om ein kjem frå aust mot vest eller motsatt. Men det er bare ei tru. Sjølv om farfar var skipper på eiga frakteskøyte, så har lite sjømannsblod hamna i mine årer og likeså lite evne til å vurdere kva tilhøve dette neset sør på Sicilia har for retningane og styrken på hav straumane.

Når ein bestiller rom midt i sentrum av Catania by, eige rom med bad, då kan ein vel kanskje ikkje forlange så mykje av utsikten. Den var som de ser noko begrensa, men eg reiser ikkje til Catania for å sitja inne på rommet. Meir enn nok å sjå på av fint når ein bare vandrar rundt.

Slik som denne "papegøyeblomen" eller busken. Hugsar for nokre år sidan, då dei kom i blomsterbutikken på Vigrest.  Då bare måtte eg ha ein slik. Og her er det mange.

Sist eg reiste frå Catania tilbake til huset hadde eg eit uhell på vegen . Bilen vart rett og slett heilt kondemnert. Det er jo ei farleg vegstrekning har eg fått med meg, men det eg opplever som mest risikabelt på turen er på motorvegen like etter avreise frå Catania. På ei strekning av 2 - 3 mil har ein utsikt mot Etna. Det er mest slik at det er vanskelig å ta augene bort frå det mektige fjellet,  men så er det liksom vegen ein kanskje burde bruke augene mest på.

Ho dama som har sett bu i min Gps, ho hugsa visst sist tur ho var med på til desse traktene ho og. I allefall tok ho til med å gjenta og gjenta litt etter at eg hadde kome over til Calabria: "Farlig vegstrekning, kjør forsiktig". Brua, Sfalassa', Bagnara Calabra, som for min del kunne blitt så til de grader fatal, vart passert utan at noko skjedde anna enn at Roomsteren rulla vidare på vegen.

Kunstnaren i Castello Ursino er ikkje gløymt. 

Kva som vart vist får eg heller kome tilbake til.  

Sicilliansk påskedessert

Roomsteren er eit trufast reisefølgje. Først rett så mange mil frå Vigrestad til Latiano like før påske, og skulle ikkje det vera nok får den seg ein tur til Sicilia på toppen. Først onsdag morgon 19. april vart dei andre innbuarane i Villa Felizia denne påsken avlevert på flyplassen i Brindisi. Dei kom seg vel avgarde, sjølv om billetten deira normalt skulle vore kansellert. Brukar ein ikkje TIL billetten, så er der visst nærast automatikk i at returen vert stroken. Men så var det på grunn av streik dei måtte reise sørover med tog, og då blir ikkje returen stroken. Heldigvis for dei, for meg kunne dei svært så gjerne vore med hit sør til Catania. Om kjøreturen frå Vigrestad til Latiano er forrett, opphaldet i olivenlunden hovudrett, så er turen her til storbyen på austkysten av Sicilia desserten. Synd for Hadi og Anne Marie at eg stikk av med desserten heilt aleine, men skule og jobb kallar for dei to.

Eg skal ikkje skrøyte på meg at eg fann staden der eg bur utan hjelpemiddel, men........     Dei gongene eg har vore her tidlegare, har eg budd eit stykke unna sentrum. Nå har eg tatt inn om ikkje heilt inne i det innerste av sentrum, så ganske så langt inn. Kan ikkje setja frå meg den gode bilen kvar som helst, då får eg hente fram alt eg har av mot og mannskap og tråkle meg fram. Tråkle er det det liknar mest på synes eg. Akkurat då eg kom var det skuleslutt, og eg trur helst alle bildører opna seg brått opp rett før eg skulle passere. Så tett trafikk som eg vel aldri før har kjørt i. Heldigvis ikkje mindre enn millimeterklaring, men enn så fort ein kan koma borti noko. Anten fordi ein overser noko, eller fordi ein blir oversett. Gps gjorde at eg fann rett gate. Rett hus fann eg ganske så tilfeldig. Stod bare der og pusta ut, og når eg kikka opp var nummerert på huset 79. Var det ikkje der eg skulle bu?

Frukost her på Piazza Duomo er ikkje å forakte, sjølv om eg fekk feil då eg bestilte. Kaffien var god, og duene likte sikkert den oversøte fikenkaka med 2 røde kirsebær på toppen. Jordbær kjøpt på marked, men kortreiste ut frå smaken å dømme. Søte, rett og slett gallsøte. Jordbær til frukost gjer nytte det og.

Her på Castello Ursini har eg fått med meg nokre størrelsar som Kristen Bø sa det. Han snakka om Jakob og Sigbjørn, eg snakkar om Picasso og Chagall. Jammen må dei ha litt posisjon som utstillingsplas, for det var ikkje kven som helst som fekk vist fram verka sine denne gongen heller. Meir om utstilliga i seinare blogg.

Oppe frå eit av tårna på Castello Ursino ser det slik ut. Etna gøymer seg i skyer. Ikkje røykskyer frå vulkanen, nei heilt normale skyer lik dei me finn alle stader.

Eg er ein overmåte stor beundrar av italienske måtar å parkere på. Her har parkeringskunstnaren klart 2 ting på ein gong. For det første under skilt som forbyr all parkering. Deretter sperrar bilen fortauet ganske så effektivt. Ingen sjans å kome forbi utan å ta turen ut i gata. Rett nok ikkje den mest trafikkerte gata, men "alligavel".

Denne kunsten må eg lærer meg, trur eg. Kan vere nyttig neste gong eg skal parkere i Mesagne. 

Ein liten tastaTUR midt i påsken

Dagane går dei, og for å ha alt på plasss får ein ta seg ein tastaTUR innimellom. Treng vel ikkje plent vera skiTUR for å telja med.

Klikke-ti-klakk-lydane i bilen skulle vera fiksa her for eit par dagar sidan. Eg tok fatt på den 7 - 8 km lange sykkelturen opp til San Michele. Her på campagnaen står det ofte parkert bilar inne på dei ulike parsellane, folk steller jord eller tre. Men der midt i eit kryss stod det parkert ein sølvgrå japaner med tilhengar. Har ofte lurt på korleis det går føre seg når gamle do, bidet, madrassar og anna rape blir mista/kasta langs vegen. Her var det eit gammalt pc-kabinett og ei heil røys med ståltråd + +. Eg sykla forbi og såg intenst på mannen som jobba med å tømma tilhengeren sin. Så peika eg inn på eigedomen, peika på mannen, gjorde så spørjande fakter eg kunne klare å produsere. Var litt sein med kamera. Kva mannen sa veit ikkje eg: Kanskje "pass dine eigen saker".
Roomsteren vart henta. Lydane som i mine øyre kom bakfrå, og likeins i verkstadeigaren sine øyre kom frå oppheng, støtdemparar bak, dei lydane kom faktisk frammante. Det var rett og slett nokre stabilisatorstag som var heilt utslitne i festene. Ny bil trilla frå verkstaden, ingenting anna enn godlyd, godlyd frå pengetaska og.
På heimveg måtte eg innom tidlegare omtala vegkryss og då såg det slik ut:

Om her var noko før den eldre mannen prøvde utplassering av sitt private søppel, så var det fjerna det og. Kanskje eg skulle søke jobb som oversøppelinspektør grad 2? Jobben fins ikkje, men enn så mange stader ein burde ha vore for å hindre slik forsøpling som langs småvegane ute i olivenlundane.

Etter fleira dagar med arbeid ville me feriere litt.  Porto Cesareo er aldri feil. Gelateria Imperiale er heller ikkje feil. 

Opp ei trapp for å finne ein do, gav dette som resultat. Overblikk over uteområdet og litt lenger utover mot dei "tynne" øyane.   

Is i alle variantar. Mest ei oppleving bare å lese gjennom menyen.  Kjempa under var det far sjølv i huset som måte ha med seg. Ser du kva banalfinen har i kjeften?

Konge is. Dei to dronningisane vart mest inkjevetta mot den skikkeleg store.

Nokre tek vatnet i bukse og sandalar og gjer lite nummer av å bli blaut omtrent til knes. Andre brettar buksa, tek av sko og har ein skikkeleg tur ut i vatnet. Det var nok minst tilsvarande sommartemperatur på Brusand.

Fantane som ville inn her for nokre veker sidan var nok klare over kva bry det ville føre til, men dei brydde seg vel lite om det. Arbeid vart det, og i verste fall har me brukt feil stoff til reparasjonen. Det vil i så fall vise seg.  

Ei av blokkene var så uhamsleg, ville ikkje på plass der den skulle. Får prøve med hendene, sa Hadi. Og brått var blokka i heilt rett posisjon. 

Eit lite hydna av uteplassen mangla litt støyp og det syns Hadi me burde bruke restane av sement til. Det same gjeld her, held det så held det. Går det sundt får me heller bruke sterkare stoff for reparasjon.

Når dei kan eta og drikka seg godt mette og utørste 3 stykke for 570 kroner, då gjer det vel ingenting om me gjev dei ei bot, parkeringsbot. Mi første i Italia. Her som ein parkerer dobbelt, på kryss og tvers i kryss, på fotgjengarfelt, rett og slett i hytt og ver utan noko form for reaksjon, her må du ikkje bomme på kva skilt du parkerer under. Står det to ulike tider som er forbode, vel då den strengaste. Det gjorde ikkje eg her, og slik vart det til at Polizia Municipale Mesagne som kan kassere inn 25 Euro.

Fint med stor tomt, tørr mark og god veg mellom trea. Gildt å øvelseskjøra heilt aleine.

Friviljug arbeid gjer deg lukkeleg.

Eg er vel som ein liten gut som får eit leikety med motor.  For nokre er det motorsykkel som må til for å kunna nyta, 

for andre mindre kravstore, er det nok med 4,5 hestar og krabbefart. At der er bondeblod i årene er sikkert og visst.  50%  + + for å vere ganske så unøyaktig, og det i rett mange generasjonar bakover.
Glede over svart eller rødbrun jord som nå er klargjort for planting eller såing. Når det så ikkje MÅ gjerast, bare at sjefen litt meir enn antyder at så og så BØR gjerast, då er det rett og slett bare nyting å putla med jorda og få skit under neglene.

I dag har vore den store arbeidsdagen. Hus er spylt med høgtrykk levert av Kärcher (ubetalt reklame). Det som ikkje tåler vatn får heller dette av. Det meste av veggene heng framleis på, og godt mannskap sørgde for at første vegg vart ferdigmalt alt før klokka vart to, raskt og velgjort.

Medan det endå var natt for arbeidskaren vår, hadde me oss ein tur opp til San Vito dei Normanni for å handle planter. Litt å setje i jorda må me jo ha. Det vart tomater, pepperoni picante, zucchini, og noko som likna på zucchini, kanskje gresskar. I to månadar må plantene nøye seg med automatisk vatning frå dryppslangar, så får me sjå kor godt eller gale det går.

Halve meg er visst meir enn nok. Fritt-talande nabo her oijar seg over min store mage, då får eg passe på at bare halvparten av den kjem med på biletet. Har eigentlig eit prinsipp om ikkje å skryte av prisane her sør i Italia, men det er vanskelig å halde seg. Cappuccino til 1 Euro, eller omgjort til kroner 9, er brukbart.

Men nå er det ikkje låge prisar som gjer dette til eit slags paradis. Då kan ein heller tenkje på frukt, fersk frukt.  Appelsinsesongen er vel på hell vil eg tru, men saftige fine frukter var til sals og me måtte ha med oss nokre kilo.  Friskpressa juice i dag tidleg, søt og forførande frisk på smak.

Elles er nå livet mykje det same her som heime på Vigrest. Dagane går, nokre gode, nokre ikkje ganske så gode.  I eit valår er det ei sak som undrar meg. Kvifor er det ingen som lovar å gjera noko med veret. Burde vera lett som det. Bare hente heim litt sol og sydenvarme herifrå. Her er nok å ta av. Trur ingen ville merke noko om ein bygde opp litt logistikk rundt det å frakte varme frå Sør Italia til Jæren. Kunne starte med Jæren, så kunne ein heller sjå om det er eit konsept som har framtida for seg.

Då eg kjørte den aldersstegne Audien hit ned for eit år sidan vart lyden grommare og grommare. Høyrdest mest ut som ein Maserati til sist. Lydane i Roomsteren er ikkje same slag. Litt klakkelydar bakfrå over humpane i Langgata, har blitt til ein del meir enn litt. AutoPro har eg vore på mange gonger nå etterkvart. Dei fiksar alt, og er bilen for stor for verkstadhallen, tek dei jobben på fortau. "Strada" klarer eg å seie, det betyr veg. Humpete er det verre med, det måtte eg bare vise. "Klikketi klakk klikketi klakk" betyr det same på italiensk som på norsk.  "Rumore"? spurde mannen på verkstaden. "Si, si" sa eg, utan eigentlig heilt å forstå. Etterpå ser eg at eg faktisk forstod.  "Ammortizzatore"? Sannsynligvis tenkjer eg. 

Dermed vart det gjort avtale om fiksing, og i otta i dag med kun 8 grader måtte eg avgarde for å levere bilen.  Ein tur inn i sentrum av San Michele for å nyte ein kopp espresso før sykkelretur til Villa Felizia. 

Vel tilbake var her framleis fredelig. Fredelig og etterkvart ganske grei temperatur. 25;8 nå som klokka har passert 13:54. Helst endå betre enn midt på sommaren når ein må på leit eller skugge og avkjøling.

Den glade amatør

Kunne visst ha vore både elektrikar og røyrleggjar i dag. Brått tok vatnet slutt, ikkje ein dråpe stort ut av armaturen.  Av ein eller annan grunn er vatn ganske så vitalt, rett og slett enormt viktig.

           

Like lite vatn kom det anten kranen var open eller lukka. I dusjen har det vore eit lite problem at dusjarmaturet ikkje held tett når det skal gjera det. Det dryp, og etterkvart har eg funne ut at det er det som gjer at vannpumpa går i utrengsmål. 

Men midt i jobben var det altså total stopp på alt som heiter vatn. Det sjølv når pumpa inn i huset stod på. Kva kunne då stå på tru? 

Nivåbrytar i dagtanken som rømer 1500 liter vatn tulla litt sist sommar. Kunne det vera den som trong ny trylling frå vår venn Pascalone?  Fram med stige og av med  raben dei ikkje fekk tak i dei som jekka opp taket og som gjekk midt i halvgjort jobb. Av med loket på dagtanken og der hang den den eg trudde var syndaren. Slapp og svart. Brytaren fekk kome opp i dagslyset, men det var nok ikkje den som var skuld i manglande vatn. Såg for meg korleis Euroane flagra når den underjordiske pumpa heile 135 meter ned i bakken måtte bytas.  Stor jobb og mykje styr. Vasslens i mellomtida. 

Boksen som styrer med automatikken for brønnpumpa såg ut til å vera død, heilt fullstendig død. Ikkje så mykje som blinka i lampene der eg trykte på alle brytarar som var. Fort gjort å sjekke sikringane elles. Hovudsikring + 2 interne kretsar er alt som er. Eg har det! Der er syndaren. Ta deg ein tur i spegelen. Stikk-kontakten du ser går inn i sikringsboksen er den som forsyner pumpestyringa med straum. Det var den er eg reiste ned i januar for å dra ut av kontakten. Fekk den i rett hol, og der starta pumpa med ein gong.

Klårt vatn levert i godt tempo lagar gjenklang nedi den tome tanken. Det let seg høyra det ja. 

Vatn kom i kranane og etterkvart, men då var det det det starta med. At det kom vatn i tanken. Og ikkje minst at eg kom den glupe ideen å setje stikk-kontaken i.

Haken nå er at det strøymer endå meir vatn ut av hola i veggen. Armaturet som sat på hola bare vil ikkje. Når eg gir opp, så har eg prøvd nokre gonger kan  du sei. Må nok i første omgang  setje på pluggar, så får eg håpe ei eller anna løysing openberrar seg etterkvart. Lurer på om eg hadde gjort det på same vis om eg skulle gjort installering av vatn sjølv? Eller hadde eg vore så proff at eg hadde laga servicekranar ved kvart tappepunkt også ved dusjkranane? 

Heilt til sist kjem det litt for dei fagkyndige når det gjeld elektrikk. 

Nedst på vasstanken står det ei kopling. Slangen ut derifrå går bare opp langs med tanken og viser nivået av vatn. Då eg tok på metallet der plastslangen er kopla til, fekk eg strum i meg. Ikkje mykje, men nok til at eg kjende det. Som på eit straumgjerde, men ikkje i pulsar. 

Då trur eg det må vera ein eller annan elektrisk feil som fører til straum på avvegar.

I     Anten gjeld det nivåbrytar for brønnpumpe, dvs den svarte boksen som startar og stoppar påfylling av vatn.

II     Eller så er det feil på den pumpa som ligg nedsenka i tanken og leverer vatn til dei ulike tappepunkta inni og utanfor huset.

Dersom straum kryp slik sine eigne vegar, vil det vise igjen som høgare forbruk?

Kjøleskap i stabilt sideleie

Eg kom fram. Ja eg kom beint fram godt fram. Omtrent på den tida eg såg føre meg svinga eg ned i oppkjøringa. Sit her i sola, barbeint og med kortbukse med litt enkel føremiddagsmat. Ikkje det at alt plent har gjekk etter planen. Eg hadde planlagt tre overnattingar på turen. Første ombord på Stavangerfjord, eller var det Bergensfjord?  Fint å sove seg over Skagerak og kunne starte utkvilt på første langkjøringsetappe.  Middagsbuffet på Danmarksbåten er slikt ein bare må ha med seg. Nabo til broderen på nabobordet, litt bortanfor eit eldre par frå ein eller annan utanlandsk by, kan det ha vore Bergen? Nokre hadde vore borti volumknappen til begge to, den stod sikkert på max. Vanskelig å overhøyre dei kan du sei, krydra språk, kanskje ein skulle kalle det gladbanning. Full likestilling, han var like flink som ho til å bruke sterke gloser. Eg var ikkje aleine som syns dette paret vekte åtgaum. Dei som sat på næraste bordet deira merka det nok meir enn godt nok. Eg er ganske god til å finne likskap med folk eg kjenner dersom dei har trekk som liknar mine kjenningar. Nokre liknar såpass mykje at dei rett og slett liknar på seg sjølv. Han mannen på nabobordet til bergenserane, han på nokre og sytti syns eg eg drog kjensel på, sjølv om eg visst bare har sett han på bilete. Då han tok turen bort til matbordet, var all tvil rydda av vegen. Eg kjenner Brynjulf på ganglaget. Anten er det veslebror som etterliknar storebror, eller så ligg det i genene.
Vel i land i Hirtshals var det beine vegen sørover. Geiselwind låg rundt 100 mil der framme, og eg hadde nå tenkt å klare det. Litt vanskelig å finna kjøreformen første dagen. Etter 72 mil innsåg eg at kjøreplanen sprakk. Sauer Gasthof i Borchenem vart prøvd, men der var det ingen ledige rom. Eg fann eit anna lite og rimeleg hotell lenger inn i byen.

Sov godt gjorde eg og for derifrå litt over 6 neste morgon. Med 
Co-op blod i årene, må eg nytte høve i utlandet å prøve litt forskjellig anna. Er det ikkje slik det mange gonger er, i utlandet der kan alt gå an. Lidl frukost er slett ikkje å forakte. God kaffi og godt rundstykke.

Ned gjennom Europa går det eit tog, lengste toget eg nokon gong har sett. Det startar i Hamburg og held fram ned gjennom Tyskland , Austerrike og eit godt stykke ned i Italia. Toget er mest samanhengane. Ufattelig kor mykje varer som fraktast på lastebil frå sør til nord og frå nord til sør.
Første overnattinga gjekk etter planen. Andre overnattinga kom noko tidlegare enn planlagt, dei 5 eller 6 neste overnattingane var av det spontane slaget. Eg kom meg frå Bochenem til Brenner innan 9 om kvelden andre reisedagen.  Nokre ser det vel som prov på det mannen kan eller rettare sagt ikkje kan, både fotografera og kjøra på ein gong. Kjøringa gjekk godt, fotograferinga ikkje heilt så godt, men legg du godviljen til ser du kanskje det står Brennersee på skiltet. Det var det næraste eg fekk til å ta av grenseovergangen denne gongen.

Fekk lurt meg inn i skaftet på støvelen og trilla unnabakke ned gjennom Alpelandsskapet. Dei neste 5 til 6 nettene vart spreidd ned gjennom heile det langstrakte landet. Ein halvtime til ein time kvar av nettene. Andre kallar det visst "powernap".

Hadde syskenbarn Oddvar vore på plass i Numena, hadde eg

sikkert fått kaffi der. Nå vart det kaffi på Autogrill i staden.

God temperatur, heilt opp i 24 viste målaren på bilen. Korleis får ein plass til fleire netter i løpet av bare eit døgn? Nettene eg hadde var korte, bare mellom ein halv og ein heil time. Dei fleste nettene mine denne turen var mellom Brenner og Bologna.

Bak desse fjella eit stykke lenger mot vest ligg Roma. Eg kjører

langs Adriaterhavet og ser faktisk sjøen lange bitar av vegen.

Etter såpass mange timar bak rattet, er det godt å låse opp porten, ta seg inn i huset og finne det meste på stell. Ingen små firbeinte har halde hus hos oss sidan haustferien. Var ille den gongen dei hadde laga seg til i både senger, sovesofa og kommodeskuffer. Kor mange bein dei har dei som så plent vil inn i pumperommet er eg usikker på. Om dei har prøvd før, veit eg heller ikkje. Kanhenda overlåsing gjer rommet ekstra interessant?  Vel, så slepp eg å gå gjerandslaus her denne påsken. Ikkje at eg var så veldig redd for det heller. Alltid litt å henge fingrane i.

Her er avklipte greiner i lange banar. Når dei minste olivetrea har fått ny frisyre, blir det mykje lauv og greiner som må vekk. 

Om dei går opp i røyk eller om dei går inn i den store resirkuleringa som flis det er det mest Euro og Leroy Merlin som får bestemme. Mykje mating av greiner blir det greinkvern, men gjer ein det slepp ein brannfaren. Eg er nok litt i slekt med min far. Han sjekka alltid evakueringsvegane når han overnatta på hotell. Eg er ikkje ganske så nøye som han var, men eg likar å vita korleis eg kan koma meg ut av ein bygning om noko skulle skje. Likar ikkje tanken på eventuelt å starte lauseld her på "campagnaen". 

Kjøleskap treng ein i varmen. Varmt nok alt nå til at det er vanskelig å ta vare på mykje av det ein et utan hjelp til kjøling. Mortadella tildømes, den treng kjøliing på linje med norsk servelat. Så når eg handla det i dag måtte eg bare leggje rikeleg på,

Kjøpte bare "quatro fette" i dag sidan bare frysedelen av gamle skapet fungerte. 

Stabilt sideleie ei heil natt hjalp lite på Indesit-skapet Bare ein måte å løyse det på, Expert San Michele. Skyss på timen + innbering + retur av gammalt. Nå står det nye der og briskar seg. 

Kunne godt gått opp i pris og storleik, men det var ikkje meir enn akkurat så vidt at det nye smaug inn døra. Kunne sikkert laga bibelske rammer rundt det heile ved å ta hol i taket. Har jo gode forbindelsar slik, sjølv om eg aldri har møtt dei som har prøvd ikkje mindre enn to gonger å ta hol i taket på cisternerommet. Dei lukkast ikkje site gonga, så kanskje fagskunnskapen deira hadde vore godt nok taket over kjøkkenet. Er vel ikkje sikkert at eg hadde fått dei med på noko samarbeid heller. Handtaka på det nye er felt inn i døra, og sjølv om eg ikkje tenke på det når eg handla, så var det akkurat det som skulle til for  å smyge inn døra. 

Med reine ark og fargestifter til.  Ryddig kjøleskap på "no time", men litt for gale om ein skulle ta kvar rydding på desse viset.
Det står litt likt og ulikt på kjøkkenbenken nå. Får vera streng på kva som slepp inn i det nye skapet. Kan snart setje det i gang. Nå skal snart kjølevæska vere på plass der en skal vera ved oppstart.