Namnet skjemmer ingen

Namnet skjemmer ingen. Skjemmer ikkje hus og heller ikkje folk. I det høve at husfolket i Villa Felizia rundar år i år, og det litt rundare enn før, har me sett oss føre å feire ikkje bare husfrua på hennar dag, husets herre kjem diltande etter eit drygt halvår seinare og kan ikkje så lenge til skryte av at han er i femtiåra.

Her ein kveld kom Livar innom, me ville ha han med på grilling. Det beste som kom ut av den kvelden, var smijernskunst på veggen. 

Me har så kjekke folk rundt oss her i Puglia, og jammen har dei tenkt i lag før dei kvar for seg drog nordover og dermed gjekk glipp av festen hos Meggi og Pascalone. Ho som har patent på ideen til smijernsnamn på veggen, skal ta att for alt fråværet dette året med ekstra godt oppmøte i 2016.

Men gløym nå ikkje maten. Helge stod for grilling av hest, svin og ein slags hamburgerrull med pinne gjennom og bacon surra rundt. Er ein i stand til å ta lærdom utfrå erfaring, så var vel erfaringa denne gongen at litt heitare grill kunne gjort seg. Råvarene fekk me frå  Macelleria di Urgese Stefano, like ved AutoPRO i San Michele. På slaktarbutikken var det første gong me var innom. På AutoPRO har eg hatt Giottilinen inne til service nå for tredje gong. Kor god jobb dei gjer, er eg dessverre ikkje i stand til å vurdere. Lokala deira er i allefall tillitvekkkjande. Alltid mange bilar inne for jobbing på, og alltid nærast tannlegereint på vegger og golv. Rettnok slepp ikkje Ivecoen inn, den er så altfor høg for portane, men kva gjere vel det? Høgare tak enn utandørs kan ein vel ikkje finna. Det er bremsene eg har vore mest oppteken av. Lite kjekt med motorvegferdsel der bremsene brått ikkje vil ta tak lenger. Eg håpar me forstod kvarande eg og verksmeister. Mykje å gå på endå når det gjaldt bremsebelegg. Opelen har vore innom nokre gonger den og, både til service og til bytte av tenningseining då den ikkje ville dra på meir enn tre sylindrar. 

Knut er mest ikkje samd i at namnet skjemmer ingen. I allefall ikkje når det gjeld huset vår på Cda Coltura. Treng eg sei så mykje kva assosiasjonar Knut får av dette namnet? På portugisisk liknar det visst på eit gledeshus og då i ei anna betydning enn eit hus fyllt av glede og glade folk. Nå står i allefall namnet der, svart på kvitt. Og slik skal det stå, så lenge me er husfolk her i lunden, 
Villa Felizia.

Like før eg reiste heim etter påske sa oppvaskmaskinen takk for seg. Den tok ikkje avgarde på eiga hand, og hjelp fekk den ikkje før nå i sommar. 9 juli tok me avgarde me to, nå skal det bli oppvask rekna eg med, men på IperCOOP var det ingen problem i det heile. Rett nok skulle reparatøren kome på døra i Villa Felizia, men noko motvillig tok dei imot maskinen. Eg kunne ikkje ha den med i bilen når eg skulle hente første innrykk av gjester. Opelen svel godt unna, men to vaksne koffertar og to vaksne gjester + oppvakmaskin, det var meir en bilen kunne klare. Du får kome att om 4 veker når reparatøren har meldt at maskinene er ferdig. Eg har vore innom i mellomtida, men ingen maskin ferdig til då. I dag, då var maskinen klar.

Nå kjører den jormfrutur med stort sett glass. Må ikkje røyne den altfor mykje slik første gong etter av den har vore ute på reis.

Namnet mitt er nok fælt framandt for dei innfødde her i Italia. men så lenge eg klarer å signere med rett versjon, så er det visst greitt.

Seinare på kvelden kom beskjeden på mitt italienske telefonnummer. 

Du kan hente maskinen og det er ingenting å betale. 3 års garanti var grunn for det.

Betty's på hamnepromenaden i Brindisi er aldri feil om ein vil ha mat blanda med mykje å glo på. Sjømat servert på kamskjell, pizza med sardin og mykje god is til sist. Og ikkje minst alt det kjekke ein  får med seg om ein brukar augene. Ungt og gammalt, smått og stort, kveldspromenenering er ein kunst det er lettare å bedrive med rikeleg publikum og god temperatur. Heime på Vigrest blir det meir tangåing, ikkje gåing for å sjå og bli sett.