Å fylle år er ingen stor kunst

Å fylle år er vel ingen stor kunst. Ikkje når ein kjenner dei rette folka, både på arrangørsida og mellom gjestene. Dagen kom ikkje så brått på heller, me hadde tid til å førebu oss. Grunnlagsarbeidet gjorde mor og far for mange mange år sidan. Utan dei hadde der jo ikkje vore noko å feire.

Som de ser har min far sett tydelige spor. Liknar på han meir og meir for kvart år som går.

Hadde ingen ambisjonar om italiensk feiring, sjølv om det gjekk føre seg i Italia på italiensk spiseplass med ein god del italienske vener. Norsk-italienarar kom og, saman med sommar-italienarar og nordmenn på ferie i denne herlige delen av Italia. For herlig er det. Fint å ha blitt "gammal og gløymsjen". Ankomst 1. juli og besøk hos Carabinieri har visst blitt heilt borte i varmen, eller rettare sagt frustrasjonen rundt dei plagsommen stygge mennene som kjem igjen og igjen, har blitt borte. Det kan faktisk vera så at dei har notert i kalenderen sin at når ein kjem til august, då får me passe ekstra godt på om det held fram med liv og røre På Villa Felizia eller om det stilnar av. Dei reknar vel med fritt leide endå ein gong til lagerrommet, men nå er det nok. Nok om det, det var fødselsdagen som skulle få seg eit blogginnlegg.

Ville folk koma til invitert tid, eller ville dei koma slik tradisjonen her ser ut til å vera. Eg trur dei fleste tenkte norsk. Når klokka vart halv ni hadde dei fleste kome. Etter nøye vurderingar hadde me plassert ut namnelappar, Litt dumt å setje ein italienstalande ved sida av ein eller ei som bare kunne snakke norsk.

Meggi var i storform. Hadde endåtil slått til og laga kake. Første gong til bruk i Tavernaen, fortalde ho meg. Dei som kjenner meg veit et eg er glad i mat. Dei som ikkje kjenner meg kan bare kaste eit blikk i min retning, så kjem dei til same konklusjon. Programmet for kvelden var enkelt nok det. Drøs, drikk og dugeleg god mat. Antipasti frå området her, og grilla kjøt av ypperste klasse. Me har vel ulike preferansar, men familien Hausken er ganske så samstemte: Få eller ingen slår Pascalone når det gjeld grilling.

Men skal ein feire, lyt ein ha gjester.

Eit nøye utval vart gjort. Me enda opp med 20 personar rundt bordet. Eit av venskapa har vart i rundt eit halvt hundre år. I andre enden av skalaen finn me dotter av vår nabo Netta, Maria. Henne hadde eg ikkje sett før eg var over hos Netta for å invitere. Sidan eg er så utruleg lettlærd (eller var det motsatt?) når det gjeld italiensk, så har ikkje eg og Maria snakka saman nokon gong før. Heller ikkje etter

Eg gledde meg over å sjå igjen folk frå Comenius-tida. Palma og Ubaldo kom, Stella kom og. Alessandra var me nett saman med i Punta Proscutto på stranddag. Demetrio og ho høyrer med mellom oss heldige som har fått to stk i ein jafs. Herlige Florina og Luigi er bare ein gave i seg sjølv å ha som gjester. Meglar Guido med Angela, halve Livar og Sofie ( spør du Livar var det ikkje ein gong beste halvparten, men slik vart det denne gongen),  Nabo Netta var einaste av nabodamene som kunne.  Ein "gamling" som meg klarer endå å knytte nye venskap og det gleder eg meg over. Gildt å bli kjend med nye. Gaute og Signe høyrer med i den kategorien det er gildt å vera i lag med. Dei har gjort italienarar av seg permanent, og har sett bu i Trullo Pernoll ein times kjøring herfrå.

Men slike dagar varer ikkje evig. Neste dag starta nedturen. Rettare sagt oppturen for ho som skulle opp i lufta på veg heim, men for meg definitivt starten på nedteljing for retur. Helge for dagen etter. Same ettermiddag for kjørte eg Livar til flyplassen. Fredag for Eva og Asgeir. Nå er det bare Knut og meg att her i olivenlunden. Det blir reising på oss begge i morgon.