Ferdafolk på miniferie midt i ferien

Då me kom heim, var me alle to samde om at det hadde vore ein gild dag





























Me ville ha med oss heile hælen. Ein dag forsinka kom me oss i veg. Gallipoli, Leuca, og Grotta Zinzulusa var hovudmål for turen. God varm dag, men kva gjer vel det så lenge vår gassdrive vesle Opel gjer varmen om til kald luft inn i kupeen. I Gallipoli var me framme noko før ni. Parkering i skugge var me og så heldige at me fann. Iskald drikke i kjølebag i bagasjerommet var faktisk framleis iskald då me hadde gjort unna første vitjing i ein gallfin Gallipoli.

Etter ein god marsj ned gjennom det som såg ut som paradegata,og innlagt brunning undervegs, kunne me stje føtene på vegen over til gamlebyen. Mild bris kjølte ned heite nordmenn. Ingen hadde gløymt å slå på varmen for dagen. 

Me vende nybyen ryggen og gav oss på vandring inn i eit konglomerat av smale gater, tronge smau og uventa 90 graders svingar.

Sal og servering av fiskemat frå eit bygg som kunne vore Vikingskipet i Hamar, fasongen likna om ikkje anna. Det var vel denne hamna som var endepunktet for eit av spøkelsesskipa frå i vinter då manskapet rymde eit gammalt lasteskip og overlet til 

Guardi Costiera å ta seg av dei stakkars som folka som gav opp finne tryggleik der dei heldt til. 

Såpass tidleg ute på dag var me, at det vart det ingen smak av verken

kortreist eller 

     

langreist mat.  

Aleine var me forresten ikkje heller på ferie her. Sikkert bytte dag på mange hotell og andre overnattingsstader.  Knatring frå trillekoffertar på tur alle overalt der dei skuva eigaren framføre seg. Me kom over i gamlebyen med sine krokete smau og tronge gater der ein ikkje skulle tru at nokon kunne kjøre bil. Nokre av kjøretøy var forresten i ferd med å bli sendt over til dei evige jaktmarker. Når ikkje nye lag lakk maktar å halde det heile saman lenger, når lufta har gått ut på dato blir Apen som eit minnesmerke over seg sjølv.

Når ein først styrer med bil. Garasjeplass er fint å ha. Jo større garasjen er, jo mindre plass blir det lett i den.Vår garasje heime på Vigrestad, er så stor at det mest akkurat ikkje er pass til bilen lenger. Her er det akkurat plass til ein Panda.

Me hadde meir på programmet. Sørligaste punkt på hælen var neste stopp.Varmen var ikkje mindre her, så me hamnunder soltaket på Lupe di Mare. Akkurat nok trekk til at eit lite måltid av sjømat var å halde ut.

Fascinerande å sjå kor mange av desse "biene" som er i aktiv teneste. Eg måtte beint fram vise mitt transportoppdrag av nytak til lageerrommet her i Villa Felizia til ein av mennene utanfor Lupo di Mare.  Han var imponert.

Fyrlykta i Santa Maria de Leuca  syner kva kurs sjøfolk som rundar sørspissen av Salentohalvøy skal halde.

Ingen fyrlys som viste veg inn hit. Grotta Zinzulusa ligg der heilt nede i sjøkanten, på nedsida av stupbratte klipper. Hadde det ikkje vore for turistvennlige folk som hadde lagt tilrette for folk som meg, så hadde denne opplevinga vore bare for dei få. 

Sjølve turen inn i fjellet var ikkje meir enn eg har sett før, men båtturen etterpå, et var det som gjorde besøket i Castro til nok for seg sjølv.

Stor som ein dory, med ein båtførar som manøvrerte med centimeters klaring. 

Snudde båten inne i ei grotte der det ikkje var plass til noko som helst anna enn båten på tvers. 

Djupt nok, men ganske så smalt. 10 meter azurblått vatn under oss.

Dei duen som vel desse grottene som reirplass, får sikkert fred frå dei fleste av reirplyndrarar som elles går etter slike reir.

På veg vidare mot Otranto fekk me ikkje eit einaste glimt av Albania på austsida av Adriaterhavet. Det vert sagt at under rette vertilhøve skal ein kunne sjå like over til naboen i aust, men lørdag 1.august 2015 var ikkje ein slik dag. Etter ein rett så varmt dag, først i august var me annige på å bada. Me fann ein plass heilt nord i Otranto, fekk parkert for så å oppdage at badinga var betalbad. Det er mest som det er basert på refleks. Betale for å bade utandørs? Nei, der kunne me ikkje bada. Kva prisen var var ikkje ein gong interessant. Vidare til ein anna plass litt lenger nord. Ny betaling av parkering. Kom oss i badebukse og badedrakt, ja me har kvar vår då. Kor lenge varte badegleda? 2 min? 5 min? Ei svært smal sandstrand der born kunne trivast i bølgeskvulpet. Deretter såg me ut på dei steinut strender, det vil seie me såg ikkje steinare i det heile for uroleg sjø ruska opp rusk og rask frå botnen. Men me kjende steinane, og nokre av våre venner veit at underteikna gjer seg særs dårleg på steinete underlag om sjøen helst vil hjelpe ein både hit og dit. Etter 2 min var me på land og på veg inn i bilen. 
San Cataldo aust for Lecce har fristrand, dvs ein kan bade utan pengar, ikkje bade utan klede om nokon trudde det. Temperaturen var mest i varmaste laget. Ikkje så veldig klar sjø her heller, men sandbotn gjer det meir behagelig enn når ein må stavre seg mellom små og større steinar som i tillegg kan vere ganske så skarpe i kantane.

Biten frå San Cataldo og heim vart teken i ein jafs. Litt lenger rett nok på motorveg via Brindisi, men å leite seg fram gjennom endelause olivenlundar tek fort meir tid sjølv om det kan vere litt kortare i kilometer.

Me har ikkje fått gatelykter her ute på Contrada Coltura. Me får lita på månen om me vil ha lys om natta.