Nedpakking nærmar seg farleg fort

Alt godt tek visst slutt ein dag ser det ut til. Nedpakking nærmar seg farleg fort.  Nå er det attende til middagslaging og husvask og den daglege traskinga frå Varhaug og heim. Men innimellom blir det vel ein  gåtur av den litt lengre varianten.. Fann ut nett i dag at det er på tide å kome litt i gjenge att. I varmen er det ikkje like behagelig å gå for trimmen sin del. Har forresten fått meg ein ny ven på vandringane her nede mellom alle laushundane. I løpet av vinteren ser det elles ut  som dei har blitt borte i lause lufta. I Italia skal det finnast 600 - 700 ulvar, og nokre gjev ulvane æra for eller skulda for at hundebestaden på campagnaen er kraftig desimert. Eg tenkjer nok helst at det er nokre kommunale hovud som har funne ut at nok er nok. Og så har dei sikkert ikkje hatt ei Kari Mills å kjempe mot slik kattehatarane i Stavanger har. Ja for det har eg funne ut, at hundehatar er eg. Men det gjeld hedigvis bare slike lause gneldrebikkjer som flekkjer tenner og lagar lyd, dobbel så stor som det dei er sjølv. 

Då er Terje god å ha, han veiftar så godt han kan med den eine foten sin, og jammen tur eg det vil nytte om bikkjene skulle kome. Det er forresten ikkje bare til å kimse av. Meggi på Taverna di Pascalone fortalde om ei belgisk dame som fekk hundar etter seg då ho gjekk tur her i Latiano. Hadde ikkje ein annan turgjengar kome til, og lukkast med å jage dyra, hadde ho garantert fått kjenne hundetenner i leggjene sine.

Me manglar eit par for å vere full familie her nå. 

 Einkvan lyt vel vera heime og halda hjula i gang der. Tor Sveinung hadde jobbomsyn å ta, og det var vel grunnen til at korkje han eller Mona kjem hit i år. Medan me ventar på siste gjestene i sommar, nyt me livet etter beste evne. I kveld blir det grillmat her i vårt private paradis. Eva og Ageir tok sjansen og landa midt i mafialand, Napoli. Etter nokre dagar på rek er det me som er heldige og får besøk. 

Fritøsen Livar  hjalp med å bestille på netthandel her nede, har sluppe ut i det fri. Ho må få prøve seg med kunstene sine. Rett nok kan ho ikkkje så veldig mange kunster, men pommes frittes går heilt fint.

Det er ikkje sunt, men det er godt. Saman med pommes frittes var det nokre hønelår som hadde forvilla seg og tatt ut på tur heilt aleine. Med ein god spray balsamico såg dei rett så delikate ut. Velsmakande  var dei og.

Dei to fotballgale har rigga seg med Ipad for å få med seg ein viktig kamp. 90 min med så dårleg fart på Internett at dei mest ikkje kunne sjå ballen, vart kompensert av 5 gode minutta der farten var god nok til at dei fekk med seg det eine målet kampen hadde å by på. Lukkeligvis var det rett lag som sette inn ballen der den skulle.

Har nådd over nokre utvalde og mindre utvalde utestader så langt. Mykje pasjon for god mat rundt om her i Puglia, men ikkje nødvendigvis slik at all mat me får ute er i toppskiktet. I går kveld var me der me brukar å gå for å få god pizza. (Utanom den me får når me fyrer opp i vår eigen forno a legna.)  Pizza rett frå vedomnen på Broadway brukar vera i toppklasse. Eg vil ikkje sei kjøtet var så godt. Over helga, når me samlast hos Meggi og Pascalone for feiring blir det ein annan kvalitet på kjøtet. Det brukar vera både møyrt og velsmakande.


Frå velinformerte kjelder veit eg at det meste av druene me et heime på denne tida av året kjem frå Puglia. Store, søte, fristande langt over evne. Må bare sørge for å ha nok av dei heime til ei kvar tid. Her er druene kortreist mat. Dei ligg der i fruktdiskane og lokkar.  Umulig å gå forbi, slik er det bare.

Det aller mest kortreiste er det ikkje så mykje stell med. Nokre vinrankar med spisedruer, men i år bare ein bitteliten klase, og ikkje mange druer i klasen heller, færre enn 10. Nei då er det meir velstand borti vegkanten her.

  
Nå kan eg som likar å skryte av at eg aldri har vore på epleslang, skryte av at eg derimot har vore på drueslang. Men du er vel enig med meg, at når eg bare tok ei for å smake, så var eg ganske finsleg.

Då me kjøpte plassen her, var me visst overoptimistiske når det gjeld olivenolje. Trea har visst sin syklus og i tillegg vil alltid klimatiske tilhøve ha eit ord med i laget når det gjeld kor mykje oliven det blir. Stell av trea i form av beskjæring har og mykje å seie. Lite, men noko å hauste første året. I fjor var der lite eller ingenting å hauste og i år er det ikkje så mykje betre. Skulle mest tru at i same område ville det vera nokså  likt, men ulikskap i stell av tre, slår vel inn når det på våre tre er nokså glissent og bare ein halv kilometer herifrå bugnar på tre av nokolunde same alder (rundt 200 år etter det meglar seier)

I morgon ettermiddag eller kveld kjem Eva og Asgeir. Me får garantert triveleg dagar i lag før Anne Marie, som første dame ut må til Aeroporto Salento førstkomande onsdag for å ta fatt på etappane nordover. Deretter går det slag i slag, Helge fer på torsdag, og det gjer Livar og. Han høyrer nå med litt her han og. Gløymer aldri Sofie då ho kom ut av Villa Julia: Me tæge dette. Og seinare har det vore slik.