Dødsforakt får liksom ny meining

Fast spalte.  Ugraset veks, dag for dag på Cda Cultura Latiano
Felizia Villa Felizia  Villa Felizia  Villa Felizia Villa Felizia  Villa Felizia Villa Feizia  Villa Felizia  Villa Felizia Villa Felizia  Villa Felizia Villa Felizia Villa

Ein rask GÅtur før frukost vart det tid til før avreise frå Giarre.

Nedfallssitron

Papegøyeblom (Sikkert uautorisert namn på denne planten

Trompetplante

På veg heim frå Giarre til Latiano måtte Paula trø til att. 
Når eg kjører aleine, er det litt selskap i henne, sjølv om ho mest styrer med sitt. Syns i det minste ho kunna ha lest som ho høyrde etter, men har etterkvart funne ut at eg snakkar for døve øyre når eg seier noko til  henne. Av og til lurer eg på om ho feilar noko, for ho er veldig utveljande i det ho vil snakke om. Sving til venstre, sving til høgre, ver forsiktig, om ein kilometer sving .....

Frå Giarre til ferjeleiet i Messina er det omkring 75 km. Siste 12 km er i Messina by, om ein let seg leie av Paula. Dersom noko kan kallast makelaust,  må det vera trafikken gjennom nett den byen. Eg har aldri vore borti liknande. Dei første 63 km frå Giarre tok ikkje mykje meir tid enn dei siste 12 km til ferjekaien. Ein ting var scooterførarane. Det var litt sånn bånn gass fram til neste lyskryss for der å posisjonere seg for neste angrep. Straks lyset skifta frå raudt til grønt, ja helst litt før, surra det av illsinte vepsar som bare skulle fram. Mottoet må ha vore, det vil helst gå godt. Dødsforakt får liksom ny meining når ein ser ein scooter kome på tvers inn i eit kryss der trafikken har grønt og bilane flyt framover som ei litt stri elv. Føraren av scooteren vrir på hovudet og tek ei hyperrask avgjerd, luka i kryssande trafikk er akkurat stor nok til at han slepp å vente på grønt lys.
Eigentlig godt at ikkje maken min var med. Det kunne kome til å halde hardt i forhold til golvet i bilen. Den bremsinga som ikkje hjelper anna enn til å halde spenningsnivået på topp i passasjersetet, hadde truleg ført til deformering av fotbrønnen på passasjersida av Corsaen.  
To kjørefelt i begge retningar skulle ein tru kunne svelge unna ganske så mange bilar. Hadde det ikkje vore for tette rekkjer med bilar parkert ein halvmeter ut i det høgre kjørefeltet, så hadde nok trafikken glidd meir smidig. Dobbelparkering kvar 50 meter omtrent, gjorde det ikkje lettare å få fin flyt. Ein gong høyrde eg ei intens tuting. Det kan vel aldri ha vore meg dei tuta på. 
Eg har kjørt i Oslo, Stockholm, Hamburg, Berlin, München, Amsterdam, Brüssel, Paris, Barcelona, London og Roma. Endåtil i Bergen gjekk det bra. Ein treng forresten ikkje reise langvegs nettopp for å drite seg ut bak rattet. Har kollidert med fruen heime, så og seie i gardsrommet. Ikkje var me sinte, og i bil var me begge. Ingen personskadar, men sure tusenlappar for fiksing av skade. Bommen ved Skjævelandbrua var ein gong årsak til at eg ikkje bomma på ein bil, som etter mi meining fullstendig umotivert stansa og venta på møtande bil då dei skulle svinge til venstre. Dei kunne jo bare kjørt på, så hadde eg bomma og ikkje truffe.
Nei, nå rota eg meg visst vekk. Hadde ikkje m kjære men akk så einspora Paula så stødig losa meg fram, hadde eg kanskje rota meg såpass vekk at eg hadde måtta booka både ei og to ekstra overnattingar på Sicila før Vestfold fekk meg tilbake til fastlandet
Ein liten kommentar til vegstandard: Ein høyrer  rett som det er at topografien i Norge gjer det både dyrt og vanskelig å byggje gode vegar. Korleis dei får det til her skjønar eg ikkje. Motorveg av ganske høg klasse framført på bruer og i tunnelar av ein standard som faktisk er minst på linje med, kanskje heller høgare enn det me får til i Norge. 
Etter det som kjendest som fleire timar i kaos, dukka redninga opp. 

Vestfold låg ved kai. Eg var berga.