Hauste ljos

Når nettene blir lange og kulda setter inn, me kjenner korleis det er. Stakkars gamlemor sit i gyngestolen og håpar alle skal få leve til jula set inn. Nettene er rett lange på denne tida. Mest slik at nokre dagar tek morgonen tak i kvelden utan å gå vegen om dag. Herråda og hendesløysa kunnne ein vera frista å sei.
Då er eg utruleg takksam for å ha høve til å setje kurs sørover for å hauste ljos, ljos i mørket. 
Merkelig med det der lyset. Me treng det visst alle for å halde gangen i løpet av mørketida. Eg treng iallefall store dosar. 

Biletet over er kanskje ikkje så superbra komponert, men hadde nokon sett innsatsen som skulle til, så trur eg dei ville vera nøgde. Stopplommar fins det mange av på vegen sørvest frå Taranto. Men så er det dei der rekkverka som ikkje er så fryktelig fine då. Men sola ventar ikkje. Er det på tide å stå opp, så ventar den slett ikkje på ein ljoshaustande mann som vil finne best mulig utgansgpunkt for eit bra bilete. Inn i nødlommen, soloppgang bak autovern. Måtte opp så mykje som mulig. Fekk vagla meg oppå ein stolpe til autovernet, men ustødig vart det. Eine foten på panseret av bilen, men framleis mesteparten av den dryge vekta mi på stolpen, då vart det det stødig nok.  Etter å ha knipsa hoppa eg ned att, og då kunne eg fort ha gjort det heilt store. Ein kabel av dimensjonar låg rett ved der føtene traff bakken. Om det var hund eller mann som hadde laga kabelen veit eg ikkje, men eg slapp heldigvis å bringe med meg vidare lukta frå den stoppen.

Castello Federiciano,  omtrent 95 kilometer sør-vest for Taranto. Der var det mulig å kome seg over vegen. Ingen kablar, men rikeleg med den italienske spesialiteten, flasker og anna runsk lang grøfta. Men lyfter ein blikket ser ein og her ljoset, det eg samlar.

Kan bli ein fin dag vidare. Får bare passe på å lyfte blikket. Skal ein bu billig midt i sentrum av ein by, må ein vere i stand til å kikke oppover om ein vil sjå himmel over dagen. Der ut til å bli ein solrik dag dette.