Dårlig gummi

Slik gjekk det til at eg fekk meg endå ein tur til AutoPro. "Sale e neve" sa kontakten min på AutoPro. For eit par veker sidan tok dei seg av dei voldsomme Ferrarinykkene Audien fekk på turen gjennom Tyskland, Østerrike og Italia. Hola i eksosanelegget vart tetta og Audien dempa seg. Vart litt meir beskjeden kan du sei, kom på den plassen der den høyrer heime. 

Men så her om dagen syns eg enderøyret sat så skeivt på. Eg laga meg ein liten rampe og kjørte oppå for å sjå. Litt sølvtape duger vel tenkte eg, men slett ikkje. Eksosanlegget hang fast bare inn mot manifoil (arrester meg om eg brukar feil ord) og ein plass til elles under bilen. Dette må gjerast meir skikkeleg enn det eg kan klare.

På verkstaden tok dei imot, med løfte om at eg kunne hente igjen kl 18:00. 

10 kilometer å gå tilbake til Villa Felizia gjer bare godt. Ingen ugreie bikkjer langs vegen. Bok på øyret: "Og fjellene gav gjenlyd" av Khaled Hosseini. Vil ein ha meir enn lydane frå naturen, er lydbok frå STORYTEL eit svært godt alternativ.

Det vart kveld og tid for henting av bil. Uheldigvis traff det på same tid som Daniela skulle kome for å leggje siste hand på verket når det gjeld innbetaling av skatt på eigedomen.  Vanskelig å klare seg her utan bil, så dei 10 kilometrane tilbake til verkstaden måtte eg bare få unna, helst før ho kom.

Bilen var ferdig den, til avtala tid.  Korrosjon, "neve e sale" forklarte verksmeister og sikkert eigar av det heile. For å vise at eg forstod , måtte eg til med fakter. Krokfing viste feste av opphengskrok mot karrosseri, ein annan krokfing motsett veg viste festekrok på "tube di scarica" og der kjem "gomma rotto" inn. "Perfetto, perfetto," sa nestoren på verkstaden.  Kan skjøna det, når gummien i verste fall ikkje er mindre enn 24 år gammal, då blir det sprøtt etterkvart.  Så rote at til sist dett den av og trugar med at heile eksosanlegget sleper langs bakken når ein kjører.

Vel heime fekk eg ein liten leksjon i reglar for skatt på eigedom her i Latiano. Forsåvidt like klok etter leksjonen då, men kvar kommune, kvart byråkrati driv sitt eige vesle spel med prosentsatsar som endrar seg frå år til. Dette er langt min forstand, kvifor ikkje bare bruke dei statiske verdiane frå år til, dei er jo dei same. Eg får halde fast på postulatet: Det ikkje er vanskeleg, bare annleis.  Daniela er lova vekk av faren til å vere vår skattekalkulatør så lenge me har bruk for henne.  Mann og barn var med. Lorenzo på 2 er ein skikkeleg sjarmør. Han fekk med seg ein liten brannbil han  kan halde mora vaken med om nettene når ho vil sove.

Av og til tek ein sjansar. I januar 2015 prøvde eg meg på å betale eigedomsskatt direkte frå min italienske nettbank. Henta skjema 




i banken og førte inn alle opplyningane eg hadde før, eg med hjelp av kodebrikke sende heile sulamitten avgarde. Daniela, som er utdanna advokat og såleis burde ha greie på det, meinte at pengene hadde nok kome dit dei skulle, til kommunekassen i Latiano.

Trapp med bare eitt trinn?

                          

Dæ æ hydna så kan vær vanskele.

Aldri før har vel eg gjort slikt arbeid. Men før forskalinga vart tatt av, såg det nå greitt ut.

Ei trapp kan forresten vera så mangt. Eg hadde nok slite om eg skulle prøvd å kopiere denne. Trappa her og søylene øverst i trappa, markerer slutten på Via Appia,  den historiske vegen mellom Roma og Brindisi.

Via Appia var den viktigste blant de romerske veiene, og ble derfor kalt regina viarum («veienes dronning»). Den førte fra Roma over Capua til Brundisium.
Roma lå i sentrum av det største imperium verden noen sinne hadde sett. Imperiet ble holdt sammen av et enormt system av veier, som strålte ut fra Roma. Den første romerske veien som ble bygget var Via Appia, konstruert i 312 f.Kr. av konsulen Appius Claudius.
(Kopiert frå Wikipedia)

Via Appia passerer ikkje så mange kilometer herifrå. Motorvegen går delvis same trase like sør for Villa Felizia.
I våre dagar går reisene føre seg i lufta. På bare ein snau dag, legg ein bak seg distansen Vigrestad Latiano, og brått er ein klar for ein aldri så liten historisk scene. Mi dronning får vera den som først set foten der ingen før har sett den, på det nylaga trappetrinnet inn i vårt paradis. Blir mest som Armstrong sine ord renn ein i hu: "That's one small step for a man...", men så skal eg villig innrømme, steget han snakka om hadde nok litt større historisk dimensjon over seg.

Fer ein rundt her i nabolaget er mange av eigedomane merka, både ved porten og på sjølve husa. Gult lyser det. Skilta på vår port og våre dører ber eit nummer, me har ein avtale, me har nokon som ser etter. Nå som det ser ut til at innbrota hjå oss har roa seg, kunne me kanskje vurdert om me like godt kunne spare utgiftene til betalt vakthald?

Før våre komande polsk-engelske naboer har kome så langt at dei har starta arbeidet skikkeleg med å renovere det vesle huset tvert over vegen for oss, og sikkert lenge før dei har tenkt vaktselskap, har dei hatt besøk. Av det hardhendte slaget. Slike som ikkje let ei lukka og låst dør stå i fred.

Me har gult merke og denne gongen slapp me unna. Netta, næraste nabo mot aust mista smykke og ein for meg ukjent sum i kontantar. Me vart rett nok av med nokre lamper som har levd sitt eige liv på muren opp mot vegen. Lite bry har det vore med dei, ettersom dei har henta straum frå sola.
Har vore litt koseleg med desse lysa når ein kjem tilbake hit på kvelden og det er mørkt. For å få tilbake lysa har eg funne min eigen måte å ordne det på. Tufo, den lokale kalksteinen som og har blitt brukt til å bygge hus, den er såpass mjuk at det let seg gjere å forme den. Først har eg delt opp i passe storleik med hjelp av vanleg handsag. Holet for å felle ned nyinnkjøpt solarlampe var mindre bry å få til enn eg trudde. Eit gammalt skrujern og ein hammar var alt som skulle til.

Kjøpevarianten

Heimelaga variat

Når denne blir kvitkalka, har eg tru på at den blir rett så fin. Lampene skal sleppe å vere ute aleine i mørket. når me reiser heim til heim #1.  Eg skal klare å få dei innomhus, i alle fall lampene som er felt inn på toppen.  
Når det er påske går det føre seg mykje interessant her i Puglia. Me har så langt fått med oss ein del av det som skjer i Francavilla Fontana. Hadde det vore i fjor, kunne me stilt opp med palmegreiner frå eigne palmer i opptoget på Palmesundag. Men våre 80 . 90 cm høge palmer har tatt ut på tur dei og. Får håpe dei kjem  til nokon som er i stand til å gje dei ein god heim. Såpass rettvise vil eg tru dei er dei som har tatt seg av dei. Dei syns kanskje det var både mørkt og kaldt for dei varmekjære trea å stå her heilt aleine mellom bare oliventre og mandeltre og pæretre og ferskentre og plommetre og grapefrukttre og sitrontre og nespole og aprikos og roseeple og hasselnøtter og valnøttre og epletre og morbærtre og mimosa og laurbær og fikentre og .........sist men ikkje minst litchi, også kalla kjærlighetsfrukt. 

Maserati er ingen dum bil

Eg må visst heimefrå før forfallet tek meg. Prektige meg, slang har eg aldri slengt meg på heime, her derimot er det mest opphøgd til kunst. Mange av gjestene våre har vore lette å frista til å vere med på sitronslang. Merkelig igrunnen, men dei sitronane har slett ikkje vore særs sure av den grunn. Nå skal det seiast at for det meste har det vore slang frå overfulle tre med haugevis av nedfallsfrukt under. 

Nedfallsfrukt var der her og, men haugevis av fristande frukt som endå hang på trea.

Litt bal med å koma til, men det gjekk. Skjønar ikkje heilt det der med låste portar, men men . . . . . 

Eg måtte og over gjerdet. Du kan sei det var i beste meining det me gjorde. Me kan gå god for kvaliteten på det som hamna i lommane. Nå er det prøvd, og det heldt absolutt mål. Paret frå Agatveien kan glede seg til frisk frukt direkte frå trea.

Maserati er ingen dum bil om ein vil fram med stil og stor fart. På veg opp til Doc i San Michele her i føremiddag, kom det mot meg ein av slaget. Det vil sei, den var noko annleis enn andre Maseratiar eg har sett. Den var ombygd, hadde flotte svungne linjer og store panoramavindauge på sida. Det eg såg i speglen var like imponerande som det eg såg framandfrå og frå sida. Heilt sidan eg i ein alder av 10 mista ei syster, har eg faktisk hatt litt hykk på slike bilar. Linjelekker siste reis. I dette tilfelle  med fartsressursar så ein skulle tru dei pårørande hadde det travelt med å få plassert den døde på Cimiteerio.

Eg har planar om ein eller annan gong å få sitje bak rattet på ein 500 av den opphavlege typen. Bak rattet her kunne eg og meir enn gjerne tatt ein tur. Litt lenger baki der har eg ingen snarlege planar om å hamna, men akkurat den saka styrere ein lite med sjølv.

Det er ingen himmelstige eg vil prøve å lage.  Bare noko så enkelt som eitt enkelt trappetrinn utfor hovudinngangen. Førre eigar kom nok ikkje så langt, men det må ha vore ein plan.

Sement har eg fått tak i, men sand treng eg og. Ved sida av Doc såg eg ein liten plass der dei hadde sement, fliser og belegningsstein. Men ingen ilåt. Sidan trinnet eg vil støype ikkje er meir enn 10*70*70 cm  er det ikkje så store mengder sand som skal til. Eg for heim med varene, rydda ein stor balje og fekk den på plass i bilen.

Ein fordel med gammal bil er et ein treng ikkje vera så redd for den som ein fort er når ein kjører nytt. Baljen vart fyllt opp halvvegs medan me hadde den ute av bagasjerommet. Deretter i eit koordinert hiv vart den plassert inn i bilen. Så bøtte for bøtte til der var fullt. Har du nokon heime til å hjelpe deg? spurde sandmannen på engelsk. Nei, eg får ta ei spiseskei og ause ut, skei for skei.
Kva kostar så denne mengda med sand: 1 Euro. Hadde eg det?  Ja eg hadde mange Euro, altfor mange Euro, men bare i sedlar. Ingen mynt. Ta det, du kan betale neste gong. Sandmannen fekk også lagt inn litt reklame for sand om eg hadde bruk for meir. Han hadde to store lastebilar ståande, den eine for 6 kubikk den andre hugsar eg ikkje heilt, men den tok visst endå meir. Nå veit eg kvar eg finn vare som høyrer inn på Edicil, byggevarer type stein og betong.

Ein annan fordel er det å ikkje å vera fagmann. Då kan ein improvisere og gjere meir som ein vil. Ikkje 100% sikkert at arbeidet vil passere ein meir nøye kvalitetskontroll, men eg har trua på at det er godt nok. Stilen her var og held fram med å vera rustikk.  Det passar liksom ikkje heilt med fliser eller belegningsstein. 

Gildt med dei trufaste

Det er gildt med dei som er trufaste. Som stiller opp når ein treng dei. Som er villige til å ta i eit tak.

Treng ikkje vera så veldig djuptpløyande, rett og slett ganske så kultivert. Kjøkkenhagen gror fort til. Det trengs stell om det skal bli anna enn ugras der.
Før eg reiste heim i oktober var her ein utflytta Varhaugsbu innom, ikkje han eksbankmannen. Nei han som forsynte meg med Terje II. Favebønner meinte han eg burde plante i jorda som var så godt preparert. Nå står dei der og blomstrar, 50 - 60 cm høge i to rekkjer runt 8 meter. Ser annleis ut nå enn innhaldet i den posen eg fekk. Dei treng ikkje vatning heller etter det eg har forstått.

For å bli kalla trufast over tid, må ein kanskje vera trufast i meir enn 3 år. Samma hur, starta har Hondaen gjort kvar gong med unntak av den eine gongen eg gløymte å fylle bensin på tanken.

Fint vil me ha det rundt oss dei fleste. Me har ikkje gjort det til ein sport å la vere å skaffe blomar og planter sjølv, men det er nå eit faktum at her kjem både bønner og blomar. Buskar set og røter, gyvel og trompetplanter.  Ikkje så mykje av det blomstrar nå, men sommarblomane frå i fjor, dei lyser opp utanfor eteplassen under Tor Sveinung sitt tak

Kunne dette vere ein ide for Kjell Gunnar & Co? Det må vere på tide å fylle opp att tanken. Ei heil veke nå sidan eg var på Best og ordna full tank. Eg fekk det, fekk kanskje God tur og med på kjøpet. I Ceglie der Sofie og Livar held Italiahus, har dei i lengre tid jobba med ein ny bensinstasjon. Det har tatt veker, månadar og år, men nå var den ferdig og eg måtte innom og fylle. Bare automatpumper, kortautomaten var teipa over, då var det bare seddelkjeften att, men der er det slik at den gjer ikkje tilbake vekslepengar. Folk såg eg ikkje. Får tanke ein anna plass tenkte eg. Må vedgå at eg faktisk vart litt sur og. I det eg starta og skulle rulle vidare, banka det på vindu på høgre bakdør. 

Full tank vart ordna. Han lurte på kor eg kom frå og såpass klarer eg då på det lokale talemåtet.

Dalla Norvegia con case di campagna Latiano

Så kjem ideen Kjell Gunnar: Sidan eg fylte heilt full tank, fekk bilen ein gratis omgang i vaskemaskinen. Sikkert ikkje god butikk, men veldig OK for meg.

Lite gildt å få bank

Å få bank er ikkje gildt for folk flest. Rett nok fins det dei som ber om det, men vanlegvis gjer ikkje eg det. I dag har eg sørga for bank, ja eg er heilt øm der bak kor ein vanlegvis får bank. Det har seg slik at dette er dagen for å hente Audien. Den hadde bruk for å jekkast ned. Tok til å bli stor på det. Blir ikkje Ferrari bare om ein kjem til Italia på eit lengre opphald,  Kan fort bli halvanna år her i støvellandet om ikkje noko støyter til.
9 km herfrå, ligg verkstaden AutoPro. Etter å ha jekka opp bilen og gjort litt arbeid der under, så jekkar dei den vel ned att og då er den jekka ned i dobbel forstand. Blir vel lyd som ein kjælen katt, heilt sikkert ikkje som 10 ville Ferrari hestar.
Skal ein hente bil på verkstad bør ein ha pengar. Sist eg var der på verkstaden tok dei ikkje kort, gjer det vel ikkje nå heller. Minibanken i San Michele var borte vekk i oktober då eg prøvde å finne den. Den var like borte nå, men holet inn i filialen var dekka av plater. I nattens mulm og mørke hadde nokon med truck henta heile minibanken. Det hende ein gong sist i mai  i fylgje BrindisiReport som eg har stole biletet frå.

Dårlig med kontantar med andre ord. Plan B vart aktivert. Inn på kaffibar for ein espresso og ein spremuta, ferskpressa appelsinjuice. Men då skulle  og ville eg som rimeleg var skaffe pengar først, og så fullføre bestilling av drikke. Det  tek vi etterpå sa verten, men sta som eg er, skaffa eg betalingsmiddel først. Verten fylgde med ut i gata og peika og gestikulert. Ikkje lenge etter var eg ein holden mann. Snart klar for resten av plan B. Eg  tenkte at San Vito måtte vera neste stopp for kontantar. Hadde nok i lomma, men sidan eg ikkje fekk pengar på den nye automaten eg såg for meg i holet etter ranet, vart eg hangande i plan B. Kom meg til San Vito, fekk handle litt og helse på optikaren i det eg sykla framom butikken hans.
Alle dei hundane som har halde meg på plass her ved Villa Felizia, dei glimra med sitt fråvær. Det ser mest ut som Terje II kan pensjonerast. For dei som ikkje veit kven Terje II er, kan eg opplyse om at det er ein spesiallaga kjepp til å jage innpåslitne hundar med. Det er Terje I som har skaffa meg den.
Frå San Vito og hit til verdas finaste plass ( i våre auge ) er det ikkje så langt, 6-7 km, så du kan seie det ligg litt for seg sjølv. Men så er jo me og litt for oss sjølv slik dei fleste andre og er.
Dei som er ute på campagnaen nå dei arbeider, saging og rydding. Men så traff ein på sykkel, og dei ser ein ikkje så mange av anna enn dei som syklar i kondomdress tett på kvarandre i flokk. Her er ein hei del som trenar for Nordsjørittet her sør på hælen og. Me helsa på kvarandre og han viste dagens fangst av asparges, villasparges.

Eg let blikket følgje langs grøftekanten i håp om å finne litt eg og, til ein eventuell liten lunsjrett. Eg måtte ta til takke med småbrød og privatimportert tomatsild.
Vel heime kjenner eg at eg har fått nok bank i dag. Litt ro i baken først og så er det å ta føtene fatt, utan eit gnagande sykkelsete mellom skalkane.
Hundane som heldt seg så borte tidlegare i dag, såg ut til å vera klare for innsats. Sidan Terje II også på denne turen vat nekta å bli med, såg eg med nøydd til å ta ein annan veg enn den snaraste. Godt var nå det, for i dei grøftekantane eg nå passerte, der vaks det ikkje rikeleg, men nok til ein god porsjon for meg, asparges.

Det skal bli svinaktig godt med litt bacon og eit egg til. 

Bilen då? Her skal ikkje nokon koma og seie ein blir utnytta som stranieri. Nytt eksosanlegg vart for dyrt syns dei å AutoPro. Då valde dei den varianten eg sjølv tok på den einaste symaskinen med fire hjul som eg har eigd. Ein Datsun 1000 som var over den først grøne ungdom, vart plastra og tetta så godt eg kunne då den for 36 år sidan tok til å yppe seg. 
Pipetopp fekk eg og tak i. Dagen varer ikkje så lenge her som heime på grunn av at me ligg noko lenger mot aust. I morgon når dagslyset kjem blir det taktur av det.  stigen er heldigvis av ein slik type du kan bøye på midten og vip så har du ei god gardintrapp. Må ha noko stødig når eg skal få toppen på plasspå piperøyret heilt på kanten av taket.

Fort gjort å bli fotgjengar

Fort gjort å bli fotgjengar. Skal ikkje meir til enn å levere nøklar og bil på ProAuto i San Michele. Har vore der før med både Opel og Iveco. Men kvifor fare avgarde og setje bilen på framand stall. Ingenting gale med den, men etter turen gjennom Danmark, Tyskland, Austerrike og nedover i Italie har Audien teke til å verte stormannsgal. Kanskje Audien syntes det passa rett så godt her i Berlusconiland. Han er nå forresten forlengst pensjonert som statsleiar, men Audien er fødd før nemnde statsleiar kom til makt. Men korleis ytrar stormannsgalskap seg om du er bil. Jau då vrinskar hestane høgare og høgare, og om du ikkje gjer noko med det, tek det heilt av. Høyrest ut som ein flokk ville hingstar i fullt trav. Slett ikkje roleg og avbalansert som dei 90 som er gøymt under panseret på Audien til vanleg. Stormannsgalskap? Ein liten gammal Audi som høyrest ut som ein Ferrari med inspirert start. Kan det kallast anna enn nettopp stormannsgalskap. Det er greia med at bilen måtte på verkstad med diagnose mulig stormannsgalskap. 

Verkstaden ligg 9 km frå huset vårt. Det er ikkje bare å hoppe på ein buss her nei. Har aldri sett slikt passere. Temminga av hestane i bilen ville ikkje vera ferdig før i morgon kl 17. Då sit eg her, men framleis har eg då både bein og sykkel. Tube di scarico må skiftast, og då må bilen på bukk for at dei skal kunne bestille rette deler. Bestilling. levering og sjølve arbeidet tek så litt tid. Hadde delene vore inne, kunne jobben vore gjort på ein halvtime vil eg tru. Det blir nok ein annan lyd på Audien etter at dei på verkstaden har bede den om å dempe seg litt.

Eg vil tru det hadde  vore interessant for nokon og einkvar å få med seg når underteikna ordnar verkstadavtale. Forresten forunderlig kor mykje ein kan klare når noko teknisk skal løysast. Eg fekk tilbod om skyss tilbake hit til huset, men takka nei. Pedi sa eg. Pedi? sa han. Signaliserte at det var lang. Eg gjentok Pedi og klappa meg på magen. Ah, sa han. Han forstod.

Heim att til fots. Oliventre, Oliventre, Oliventre. Innimellom eitt og anna blomstrande tre. Skal ikkje gje meg ut på å artsbestemme, til det er mine botaniske kunskapar for magre. Noko magert er det altså ved meg og. Kjem i hug kva Tengsareid sa då eg gjekk på Gynmaset på Bryne. Du, du kunne blitt ein god kjemikar om du hadde vist noko innsats. Ingen kjemikar og heller ingen botanikar vart det av meg.

For at oliventrea skal få god avling må dei beskjærast slik at ikkje all kraft skal gå til bladverk. Våre tre treng slik pleie, og går det som eg håpar, får me gjort ein avtale nå i løpet av påsken. Godt å ha litt arbeid på lur til gjester som kjem til sommaren.

Ein av parsellane ikkje langt herfrå vart herja av ildebrann. Tilsynelatande branndøde tre har stått svarte mot himmelen eit par sesongar nå. Nede ved rota kom det ein krans, nærast som ein tett busk. Stammen er nå fjerna, busken er rydda i og det står att to tre småstammar ved kvar rot. Skal meir enn brann til for å ta livet av eit oliventre. 

Ja det er vår. Songen av motorsager i aktivitet rundt om på olivenundane ber bod om vår. Teppe av desse under oliventrea fortel om det same. 

Når valmuen står og nikkar lett i vinden, då ville det vore sommar heime, men her, her er det VÅR.

Det er gildt med gjester. Alle slags gjester, både dei som kjem hit fysisk og dei som gjestar bloggkaren Geir. 

Sidan i går er bloggen opna av i alt 167 stk. Om alle har lest er uvisst, men bloggserveren registrerer kvar gong nokon er innom og opnar ei side.

Legg gjerne att nokre ord av og til. Kunne vore interessant å fått litt peiling på kven som er publikum. Ikkje ver redd for markedstilpassing. Eg skriv som eg skriv og vil nok ikkje la meg påvirke noko særleg same kven lesarane måtte vere.

Fins bare eit reisemål for desse karane

08:00 lørdag 5. mars 2015, me har sloppe ut av Fjordline sin buk. Bak rattet er me klar for ei ganske så dryg dagsreise i ein ganske så gammal bil for slik bruk. Full kontroll på rattet, gassfoten var det heller ikkje vanskelig å halde kontroll på. Akselerasjonstida frå 0 til 100 må ha vore minst 1 min, til vanleg reknar dei sekund. Såg nettopp at VW kjem med ny Bugatti som til ein pris på noko over 20 millionar stiller med 1500 hestekrefter og går frå 0 til 100 på 2,5 sekund. Den bilen er i slekta til vår etterkvart kjære Audi. Du kan trygt sei det slik at vår Audi tek det noko meir med ro. 

Danmark la me bak oss. Det gjekk i 100 nedover. Citti Grossmarkt var ikkje aktuelt for stopp, ingen handel der nei. Her handla det bare om ein ting, kom deg til Puglia og det litt svint. 

Det er ikkje bare Ketil Solvig-Olsen som likar å finansiere vegbygging og drift ved hjelp av bompengar. I Østerrike får me først lov å betale det som vert kalla vignett, den gjeld for kjøring eit bestemt tal dagar. Men ikkje nok med det, eit stykke frå toppen av Brennerpasset blir ein kravd pengar for kjøring på akkurat den vegen over til Italia. Dobbel betaling med andre ord. Ikkje for det, vegen er flott som bare det både når det gjeld standard på vegdekke og kurvatur. Natur veit eg frå tidlegare passeringar er i særklasse, men denne gongen hadde me lite lys over det.  For det meste svart asfalt pga brøytebilar i hopetal. Eit lite stykke kvitt vegdekke, eg trur helst det var snø. Med kjettingar i bagasjen og ihuga sjåførar gjekk det helst godt.

 

Det vart morgon andre dag. Trass kaotisk kaffikø fekk me etterkvart godt stoff i koppen. Hettemunkar har gitt namn til denne drikka, mest som eit lite måltid det kan passe å starte med på dag to av etappen Hirtshals Ceglie/Latiano.

 Gjennom vårvakre nygrøne landskap i det norditalienske slettelandet er det godt å verte minna på at det er obligatorisk med vnterdekk eller kjettingar ombord.

Ingenting å seie på appetitten her nei. Men kan det vere nødvendig med to porsjonar på ein gong?

Vel framme nå i eit hus der alt innandørs var på plass, ikkje eingong ei lite mus har vore på besøk. Har ho, musa altså, prøvd seg, har ho måtta gi tapt i møte med  tusenvis av hindringar.

Ein flott tur i lag sørover gjennom Europa ligg bak oss. Eg er heilt einig med meg sjølv om at me hadde eit par gode dagar i lag. Bilen rulla konstant, med unntak av ein time der me gav oss sjølv høve til å kvile samstundes. Alt av samtaleemne kunne  aksepterast, med unntak av religion og politikk.  Slik i ettertid kan eg seie at me var nok innom eit par andre emner og, men me passa på å kome raskt attende til dei emna me ikkje skulle snakke om.

Det er mest som eg blir avundsjuk på Audien. No skal den få bli bufast her i Latiano. Til Norge må Audien om halvanna år for å få ny Eu-godkjenning, frå folk tilsett i det store tilsynet for Eu-godkjenning av bilar vart det sagt at ein kunne ikkje lite på verkstadane nedover i Europa at dei gjorde god nok jobb. Slik kan ein og sjå på det. 

Halde gang på det

Me må halde gang på det. Bilen er klar, Livar er klar og eg trur eg for min del og er klar. Og då meiner eg ferdig til avgang, ikkje klar på trøndersk vis.

Det blinka stjerner i augo, ja såpass at det visst har smitta over på fleecepleddet. Kule gule kjøresko med tynn såle for kjenslevare føter. Det kan fort gå godt. Det er haikaren som er så framifrå godt utstyrt.

Når me no er komne så tett på avreisetidspunkt, er vel vêrmeldingane meir å lite på. Det skal visst bli snø over Brenner, men eg reknar ikkje med å måtte forsere fenner. Frå velinformert hald har eg blitt fortalt at over Brenner hadde han aldri kjørt anna enn på svart asfalt. Då får ein bare tru at det er slik det er. 

Slik såg det ut i dag tidleg. det tydar på at Reidar sin påstand stemmer. Meldingane fortel om snø, men brøyteutstyret går nok på tomgang og er klart til å rykke ut straks behovet melder seg.

Blir truleg ein slik av og på tur, først snø, så bare vegar, så snø og så bare vegar att. Når siste snøetappe er unnagjort, trillar me inn i det Puglianske paradis.

Slik ser det ut akkurat nå ved rasteplassen Brennerpasset

Accuweather melder slik:

 Yr melder slik:
 Og Il Meteo melder på dette viset:

Det er slikt ver me vil ha. Då høver det for hobbybøndene å få traktorane ut på jordene og starte våronna.