Ein treng all den hjelp ein kan få

Ein treng all den hjelpa ein kan få når halsen kriblar og hovudet kjennest heilt tett trass i at nasen renn konstant. Er ein litt av den sytne sorten skal det ikkje meir til enn dette for å bremse framdrifta. 

Det gamle taket frå Villa Serena har likevel kome på plass. Siste bordet måtte tilpassast noko, Når ein brukar gamle bord er det ikkje lett for underteikna å halde linja heilt. Å splitte eit to meter langt bord med ei lite samarbeidsvillig handsag er meir enn eg orka akkurat nå. Hadde nå endå folk her passa på sakene sine og ikkje latt dei bli stolne, så kunne eg ha lånt sirkelsaga me lånte då dette taket vart laga til.

Men men, let ein saga ligge og slenge innfor altfor tynne garasjevegger av mur, kan ein vel ikkje anna vente enn at folk forsyner seg, om så gjennom hol i murveggen. Hadde garasjeveggene vore laga etter prinsippet "min garasje er min borg", hadde det vore lettare for meg. Då hadde eg hatt tilgjengelig ei sirkelsag   Endå ein gong vart det Leroy Merlin som kunne by på hjelpa som trengs.

Slike små elektrisk stikksager er ikkje lette å kjøre beint med. Denne har laser styrelys og i tillegg ein pinne som skal vise veg. Første jobb gjekk bare heilt flott. Bordet eg måtte splitte, smatt på plass som skulle siste brikke i eit stort innfløkt puslespel.  Kutting av endane på fjølene får bli med hjelp av ei list eg kan føre saga langs.

Som de ser, er ikkje oppsida av taket ferdig endå. Nå har me vore TO avgarde  for å bestemme type. me tok dei billegaste, dei som ikkje gjev seg ut for å vera takstein, som bare enkelt og greitt tek seg av oppgåva å halde vatnet ute. Platene er laga i bitumen, same stoff som dei platene tjuvpakket bare bretta til sides før dei forsynte seg av skuret sine mange gleder. Plater  er nokså like shingel, men noko tjukkare slik at det er mulig med profilar i platene. Får me bare platene frakta hit i Opelen, så bør det gå ganske så lett å få dei på plass på taket. Overgangen mellom takplater og vegg er det sement som skal tette. Det ser ut til å vere slik dei mykje gjer her. 

Her om dagen fekk eg ei melding på mobilen. Kitty, som me vel ikkje har sett på eit kvart århundre, fortalde at ho var på sykling her i Puglia. Starta i Matera, vidare til Alberobello, Ostuni, Lecce og Gallipoli. Santa Maria de Leuca og Otranto skulle dei og til. Me fekk gjort ein avtale om å treffast i Ostuni. Når nokre meldingar går gjennom og andre ikkje, kan det lett bli misforståingar ut av det. 

Men me fekk i allefall til å møtast, og triveleg var det. Uteplassene var opptekne, der var i allefall ikkje plass til oss to halvitalienarar å sitje ute.  Litt parlamentering med kelnerane når Kitty og reisefølgje ville inn for å dele bord med oss. Me fekk bord ned to trapper i ein kjellar med tak og vegger av sjølve grunnfjellet.  Når ein møter folk det er lenge sidan ein har sett, må ein mest ned i grunnfjell når det gjeld vennskap. 25 år vert fort borte når ein tek seg ein tur tilbake i historien til der ein har flest treffpunkt. Interessant måte å feriere forresten. Ein får gode doser av både campagna og småvegar når ein skal trø seg fram frå Matera og heile runden via Santa Maria de Leuca og tilbake til Lecce.