Rudolf er rød på nesen heilt til Puglia?

Det regna her om dagen. Ikkje bare litt.  Det ausa ned. Då er det godt at hus er hole, slik at me har noko me kan søkje ly i. Det vart mest som jorda hadde fått afro-fletter. Men bare ikkje prøv å stige uti, då dreg du halve åkeren med deg inn på "land" att.

   

Dei som les bloggen her, veit at me har fått ganske så god kontakt med eit par som driv ein restaurant i byen vår Latiano. Taverna di Pascalone er vel verd eit besøk om du er på desse trakter. Me har hatt Meggi og Pascalone som gjester her på pinnekjøt, og det gjekk godt. Nå var det finnbiff på menyen. Tydelig bevis på at det ikkje alltid er slik at kortreist er best. Heilt frå Varanger til Puglia, det er eit stykke veg det. Men så var det slik at underteikna laga seg til med ein omgang influensa. Tett i nasen, tett  pappen, ustanselig kribling i halsen og ikkje heilt god elles heller. Meggi reiste i dag til Torino for å ta ein planlagt operasjon, så då eg fortalde om min labre form, valde dei å stå over denne gongen. Er jo ikkje så lurt heller å utsetje seg for slik smitte når ein skal opererast. Det vart ein utflytta Varhaugsbu som fekk nyte godt av finnbiffen og som forhåpentligvis ikkje fekk startpakken for min tilstand sist helg.

   

Halvtint reinsdyrsteik vart skoren i tynne skiver og steikt saman med rikelig med løk og sopp. Etterkvart måtte det i same gryta for koking saman med fløyte, sennep, pepar, litt brunost og salt. Smaken vart akkurat slik den skal vera, sjølv om alle ingrediensar utanom kjøtet og brunosten var italienske. 

Tenk, midt i matlaginga måtte eg ein tur til Auchan. Eg skjønar meg ikkje på å lage potetstappe frå botn av utan melk. Eg er inderlig og intenst mot sundagsopne butikkar, men så må ein gjera eit og anna unntak frå regelen om ein skal vera truverdig.

Kastanjehausten hos Sofie og Livar såg ut til å vere stor, men for amatørar som meg og Anne Marie var det ikkje lett å fastslå om dei grøne stikkertballane var mogne. For å kjenne smaken, kjøpte me i butikken. Litt snitting av skalet, ein omgang i omnen, så litt smør og salt og kastamjane var klar for vegen forbi smaksløkane våre ein sundagskveld.

Av og til manglar varer merking på Leroy Merlin. Då brukar det bli eit hersens styr med kø kø kø, og folk i kassen som må kalle opp folk til å hente inn rett pris frå hyllemerkinga. Eg har sett det før, så då dei profilerte listen mangla merking på kvar list, tok eg like godt bilete av hyllemerkinga. Det funkar som bare det.

Corsaen svelgde unna den. 2 meter lange plater må finne seg i å stikke litt ut bak, men ingen problem med å kome seg heim når sola skin og det er 23 grader i gjennomtrekken inni bilen.

                         

Fruktene på fichi d'India på vår eigedom er å finne i tre hovudfargar, røde, oransje og grøne. Dei er alle mogne. I kveld måtte eg prøve å lage sorbet av safta frå desse fruktene. Det smaka godt det. Eg likar det meste som er kaldt og friskt, bare der ikkje er melk innblanda. Endåtil slush, både rød og blå fell i smak for meg. Litt barnsleg er det visst, men ganske så godt på smak.

Elles må eg jo sei at her blir noko tomt og merkelig når steinhentar, kvinnelist og kvinnemakt blir fråverande på tomta.

Anne Marie reiste heim til Vigrestad i dag. 

No må eg finne brillene sjølv. Kan det gå godt?