Ei veke går så altfor fort

Enn så fort tida går. Ikkje før har Anne Marie stått på Bari Palesese og venta på nytt innrykk,

så har me kome til siste dag før Odd Olav og Jorunn dreg vidare til Roma.

Me har hatt varme dagar her, men ikkje verre enn at me klarer oss. Litt hjelp til kjøling av inneluft må rett nok til for å gjere det komfortabelt om natta og tuntreet vårt gjev skugge dagen lang, så der når ikkje sola oss med heite stikkande stråler. 

For gjestene var det bånn gass frå første stund. Direkte frå Bari til heimelaga pizza direkte frå forno a legna. Mykje godtfolk samla, vertskapet Gaute og Lill Karin i full sving med kjevling og steiking. Gaute, Signe, Rebekka, Torjus, Hilde, Målfrid, Terje og Livar i full sving med konversering ved langbordet under det flotte taket over uterommet. Ein god kveld med mykje godt drøs.

Lauging kan ein ordne både lokalt og med litt kjøring.(1/2 time til Adriaterhavet) I solnedgangen like etter 8 om kvelden fekk me dyppe både stortåa og resten av kroppen i det som rett ut sagt må karakteriseras som pisselunka vatn. 

Nemner en Ostuni er det mest som ein seier noko stygt synes eg å skjøna. Etter bad i det lunka vatnet, var det nett til Ostuni me vende nasen.  Eit kveldsbad i yrande ostuniansk turisme. Turistarar i fleng og ikkje minst småbutikkar som tilbyr varer frå både fjern og nær under felles merke; minne frå Ostuni. Stemning er der, og makelaus utforming av gamlebyen. Organiske former som smyg seg oppetter bakkane der trappene er som smelta saman med veggene. Utruleg stemningsfullt. For is og leskande væsker fann me oss ein plass på bytorget der me kunne få med oss eit pulserande kveldsliv av lokale og tilreisande.

Her er så mange gode uterom. Kor ein snur eg vender seg har spiseplassar og barar ordna til med bord og stoler slik at den svalare kvelden kan nytas ute.

Ein av dagane seinare var me innom hos Livar for at gjestene skulle få smake seg gjennom ein av hobbyane hans. Mykje skryt å få for flytande flaskegodt.

Det er visst ikkje den ting som ikkje kan brukas for å lage likør av ypperste merke. Etter å ha smakt gjennom ei heil rekkje av flasker, for me vidare til Martina Franca. Byen er ikkje så overbefolka av turistar som Ostuni, men utelivet er imponerande. Alt frå bittesmå, knapt tørre babyar etter fødselen til gamle stavrande koner og menn som skal ha med seg det som skjer. Men ulikt heime er her ikkje noko fyll å sjå. Kulturen er ganske så annleis på den måten.

Røyken var kvit nok, men her er ingen ny pave på gang. Han er sikkert god nok han som er, meir spennande enn mange av forgjengarane er han og.

Overnattingsgjester ved Villa Felizia skal ha med seg ein pizzabakedag. 3 -4 timar tek det å fyre opp forno a legna. Godt då at me har rikeleg med ved å ta av. Meir blir det til neste år, for då må me ha ei litt kraftig beskjæring av oliventrea. Etter 4 timars fyring er temperaturen tett opp rundt 400 grader.Har eige infrarødt termometer for måling. Gamle merket på om varmen er god nok har vore når sotet i taket går frå svart til grått, då er omnen klar.

Helper lite med dugande kjevleførar når same kjevleførar er mindre heldig som pizzabrettførar. Smaken vart nå god, og ein og annan pizza kom ut av omnen som 

perfekt både i form og smak.

Lørdag ettermiddag vart me invitert til Pantanaggiana til Angela og Clemente. Traff henne tilfeldig når Jorunn skulle til optikaren vår og få seg nye briller. Angela er syster av optikaren, og ho kjende oss att frå eit bryllup me var i lag i for 2 år sidan. Ho var ikkje snauare enn at ho inviterte og me takka ja.

Nå får dei som syns sneglar er ufyselege ta eit lite hopp nedover i teksten

Desse krabatene hadde tilhald nede hagen til Clemente. Tørre og fine, absolutt ikkje slimete, men bare namnet skremmer, SNEGL. Kan det vere folkemat. Eg åt 5 stk. Kjende ikkje på at eg var uhøflig då eg takka nei til fleire.

Bord på Taverna di Pascalone var tinga for kvelden, og tid for vår avreise frå Clemente si leikegrind var nær. 

Me kan få til mykje rør når språk-kunnskapane er i minste laget. Me trudde me hadde sagt frå om vår avgang for Latiano. Vertskapet trudde me melde avbud til Meggi. Då Jorunn stakk hovudet inn på kjøkkenet til Angela og sa arrividerci til henne medan ho var i full gang med å lage til antipasti for oss, då var forvirringa total.

Det gjekk så fint så. Meggi tek imot i dag og me fekk ein triveleg heil kveld hos Clemente og frue.

Ingen ende på alt  me måtte ha med oss etterpå. Melanzane, pepperoni picante, tomatar, cedre og 

zucchine, 

Pepperoniplanter for vidare dyrking her på tomta fekk me og. Me kan læra litt om det å vera raus når me er i lag med folk som dette.