Litt av kvart frå ei ferieveke til glede og hugnad

Det er varmt, det er godt, det er mest meir enn godt. Godt nok er det iallefall. Men kva tid er det nok. Når jakken fer er det godt og varmt. Når skjorta fer er det godt og varmt. Når buksa fer er det framleis godt og varmt, men der går visst grensa her i garden. Nå skal eg vere snar til å vedgå at eg har ikkje kropp heller til å sprade rundt i bokserar, hjelper ingenting om den er aldri så fin, bokseren.

Om det er varmen som gjer det veit eg ikkje, men i dag prøvde eg same stunt som Hildegunn, dotter av syster Ingunn gjorde for aldri så mange år sidan. Ho var meir grundig enn meg. Kort sagt, skal du gjennom ei dør, pass på at du får alt med deg før du lukkar den att. Har døra stål eller aluminiumskantar funkar den som avbitar. Hildegunn tok bare litt av tuppen, eg tok endå mindre. Litt upraktisk i innspurten av vask og rydd før første innrykk kjem, men ein gammal eingongshanske held skinnfilla på plass både ved oppvask og golvvask.

Hadde eg vore litt snarare til å slenge att døra, kunne eg fort nok ha hamna i kø på akutten på Ospidale Antonio Perrino i Brindisi.
Nå slepp eg kanskje unn oppvasken eit par tre dagar. Eingongshansken var ein eg hadde med meg heimefrå til påske, for å pakke shampoen i . Dumt med shampo "all over" i toalettveska etter flyturen.
Oppvaskmaskinen tok til å opptre ganske så forvirra i slutten av påskeferien. Nokre gonger ville den arbeide, andre gonger nekta den. Meir samarbeidsvillig har den ikkje blitt fram til nå.

På COOP, kor elles?, i Brindisi fekk eg stadfesta 3 års garanti, så i dag får den turen tilbake til butikken og eg får håpe det ikkje tek altfor lang tid til dei har fått gjort noko med ubesluttsomheten til Bosch-en.

Når det gjeld alle leikene mine som forsvann, vart eg mest litt redd at Intasure hadde ny policy. Heldigvis var det bare det at eg hadde ringt dei kl 8 lokal tid her, og i England er det godt før opnningstid. Når eg endelig fekk skikkeleg napp hos ein kundehandsamar viste han endåtil ein god porsjon medynk med den uheldig nordmann. Eg fortalde om carabinierien som spådde heile huset borte i 2016, då lo kundehandsamaren. Han lo, og deretter beklaga han at han lo. Kva anna kan ein gjere sa eg. Eg kunne ikkje heller anna enn le.

Gjester landar, gjester lettar. For ei veke sidan landa dei første på Aeroporto Salentino Brindisi. Av huset sine eigne var bare halvparten representert, men frå laurdag var me fulltalige. Sakkyndige rapportar er plassert der di skal vera og ho som står for dei kunne endelig la hovudet kvile. Når ein har passert 60 får ein ei ekstra veke ferie, så denne sommaren vert det meir avkopling enn det har vore sidan PPT for 12 år sidan fekk ny medarbeidar.

Gjestene som for kunne gjerne vore lenger. Skikkeleg gilde folk, og absolutt 0 stress. Litt farting hit og dit fekk me tid til. Mat av ulike slag fekk me og med oss. Her er nok å ta av. Vårt eige friluftsbad held ein temperatur på ca 30 og deet er absolutt nok. Blir det meir varme i vatnet nå får eg tappe av noko av det varme og fylle på frå dei underjordiske kjeldene. Ph verdi ser bra ut, trneg ikkje noko justering av den så langt. Litt lite klor endå, men ingen grunn til sjokk-kloring. Me vil ikkje ende opp som likbleike gjenferd etter ein litt lang dupp i det avkjølande badet. Det Joniskehav lokkar med lange sandstrender. Nå i juli er det god plass, ein treng ikkje sitje i fanget på kvarandre for å få plass mellom ferierande italienerar slik ein mest må i august som er den store feriemånaden her sør.

Porto Cesareo er ein fin liten ferieby litt lenger sør på hælen enn der me har vårt hus.
Adriaterhavet er og vel verdt turen. I går kveld var bølgene passe høge, vatnet passe varmt, alt stemte like til klesskifte oppe ved bilen. Me hadde skift med oss for å reise direkte til Ostuni. Ikkje ein einaste av mine mange fargerike bokserar hadde eg hugsa å ta med. Kvit tynn shorts var plagget mitt for kvelden. For å sei det slik, og etter at Anne Marie hadde kvalitetssikra, det skjult akkurat nok til at plagget var aksetabelt. Litt sid T-skjorte hjalp og.

Me fann oss ein fin stad i Ostuni. Midt i ein trappegang ligg det ein plass der dei serverer rett så god mat midt i turistriket. Me hadde benka oss vel rundt bordet, då Aasa brått hang fast. Ho hang rett og slett heilt fast i stolen. Ser de nærare etter på stolen skjønar de kanskje korleis det kunne gå til. Etter god jobbineg og litt assistanse vart ho sett fri.

Men trur du ikkje hempa på shortsen min og sette seg fast i min stol. Hadde eg vore meir travel av meg, ser eg for meg korleis det kunne ha enda. Full fres over golvet med stolen dinglande bakpå. Etter nokre steg bortover golvet dingla ikkje stolen lenger, den slepte på golvet. Kva som då ville dingla kan vel snautt nemnast, men pinleg trur eg det ville vore for oss alle. Det gjekk godt og godt var det.
Medan  me har hatt gjester, har eg skaffa materiale til å erstatte det gamle taket der fantane tok eg inn og stakk av med mesteparten av motoriserte reiskapar. Enkelt sagt, riv eit litt mindre provisorik ta enn det som var her.  Før du tek til på arbeidet skaffar du deg Piede di porco

  

Det som heime heiter kubein, heiter her grisebein.
Fint om ein skal rive, kanksje fint og om ein skal leite etter det som eigentlig høyrer heime i vårt lagerrom. Ein lærer heldigvis av erfaring. Nå blir alt kostbart og motorisert lagra inne i sjølve bunkersen, nei huset meinte eg. Betre sikra enn huset her er nå, går det ikkje an å få det vil eg tru.

Etter nokre timar i solsteiken er gamletaket fjerna. Straks gamletaket kom med vart det nyetak. Nå er det nyetaket som ligg lasta opp på Apen, klar for transport dei 26 km hit. Om eg heilt veit kva eg har gjeve meg ut på er eg litt usikker, men eg har sagt A og då lyt eg vel seia B og. Det er eg som skal kjøre. Det går som regel godt.
Ta gjerne ein kikk her når du først har lest ferdig min blogg.