WebCam Villa Felizia, Cda Cultura Latiano

Eg har lenge hatt lyst på ei WebCam samling i bloggen min.

I nærområdet finn ein WebCamera i Mesagne, San Vito dei Normanni  og San Michele Salentino. Desse byane ligg bare få minutt med bil frå huset vårt på Cda Cultura. 

Eit bilete frå innkjøringa til  Villa Felizia  huset vårt har det og blitt råd med. Der kan me, og eventuelt andre interesserte få med seg det som skjer innanfor området kameraet dekker og i dei periodane der det blir tatt bilete. 

Dødsforakt får liksom ny meining

Fast spalte.  Ugraset veks, dag for dag på Cda Cultura Latiano
Felizia Villa Felizia  Villa Felizia  Villa Felizia Villa Felizia  Villa Felizia Villa Feizia  Villa Felizia  Villa Felizia Villa Felizia  Villa Felizia Villa Felizia Villa

Ein rask GÅtur før frukost vart det tid til før avreise frå Giarre.

Nedfallssitron

Papegøyeblom (Sikkert uautorisert namn på denne planten

Trompetplante

På veg heim frå Giarre til Latiano måtte Paula trø til att. 
Når eg kjører aleine, er det litt selskap i henne, sjølv om ho mest styrer med sitt. Syns i det minste ho kunna ha lest som ho høyrde etter, men har etterkvart funne ut at eg snakkar for døve øyre når eg seier noko til  henne. Av og til lurer eg på om ho feilar noko, for ho er veldig utveljande i det ho vil snakke om. Sving til venstre, sving til høgre, ver forsiktig, om ein kilometer sving .....

Frå Giarre til ferjeleiet i Messina er det omkring 75 km. Siste 12 km er i Messina by, om ein let seg leie av Paula. Dersom noko kan kallast makelaust,  må det vera trafikken gjennom nett den byen. Eg har aldri vore borti liknande. Dei første 63 km frå Giarre tok ikkje mykje meir tid enn dei siste 12 km til ferjekaien. Ein ting var scooterførarane. Det var litt sånn bånn gass fram til neste lyskryss for der å posisjonere seg for neste angrep. Straks lyset skifta frå raudt til grønt, ja helst litt før, surra det av illsinte vepsar som bare skulle fram. Mottoet må ha vore, det vil helst gå godt. Dødsforakt får liksom ny meining når ein ser ein scooter kome på tvers inn i eit kryss der trafikken har grønt og bilane flyt framover som ei litt stri elv. Føraren av scooteren vrir på hovudet og tek ei hyperrask avgjerd, luka i kryssande trafikk er akkurat stor nok til at han slepp å vente på grønt lys.
Eigentlig godt at ikkje maken min var med. Det kunne kome til å halde hardt i forhold til golvet i bilen. Den bremsinga som ikkje hjelper anna enn til å halde spenningsnivået på topp i passasjersetet, hadde truleg ført til deformering av fotbrønnen på passasjersida av Corsaen.  
To kjørefelt i begge retningar skulle ein tru kunne svelge unna ganske så mange bilar. Hadde det ikkje vore for tette rekkjer med bilar parkert ein halvmeter ut i det høgre kjørefeltet, så hadde nok trafikken glidd meir smidig. Dobbelparkering kvar 50 meter omtrent, gjorde det ikkje lettare å få fin flyt. Ein gong høyrde eg ei intens tuting. Det kan vel aldri ha vore meg dei tuta på. 
Eg har kjørt i Oslo, Stockholm, Hamburg, Berlin, München, Amsterdam, Brüssel, Paris, Barcelona, London og Roma. Endåtil i Bergen gjekk det bra. Ein treng forresten ikkje reise langvegs nettopp for å drite seg ut bak rattet. Har kollidert med fruen heime, så og seie i gardsrommet. Ikkje var me sinte, og i bil var me begge. Ingen personskadar, men sure tusenlappar for fiksing av skade. Bommen ved Skjævelandbrua var ein gong årsak til at eg ikkje bomma på ein bil, som etter mi meining fullstendig umotivert stansa og venta på møtande bil då dei skulle svinge til venstre. Dei kunne jo bare kjørt på, så hadde eg bomma og ikkje truffe.
Nei, nå rota eg meg visst vekk. Hadde ikkje m kjære men akk så einspora Paula så stødig losa meg fram, hadde eg kanskje rota meg såpass vekk at eg hadde måtta booka både ei og to ekstra overnattingar på Sicila før Vestfold fekk meg tilbake til fastlandet
Ein liten kommentar til vegstandard: Ein høyrer  rett som det er at topografien i Norge gjer det både dyrt og vanskelig å byggje gode vegar. Korleis dei får det til her skjønar eg ikkje. Motorveg av ganske høg klasse framført på bruer og i tunnelar av ein standard som faktisk er minst på linje med, kanskje heller høgare enn det me får til i Norge. 
Etter det som kjendest som fleire timar i kaos, dukka redninga opp. 

Vestfold låg ved kai. Eg var berga.

Kunst er så mykje. Kan me kunsten å dela?

Fast spalte.    Daglege oppdateringar. Klikk deg innom på:
Ugraset veks, dag for dag på Cda Cultura Latiano
Felizia Villa Felizia  Villa Felizia  Villa Felizia Villa Felizia  Villa Felizia Villa Feizia  Villa Felizia  Villa Felizia Villa Felizia  Villa Felizia Villa Felizia Villa

Bydag i Catania. For å sleppe bykaos og leiting etter parkering vart toget løysinga på transporten. Italienske tog er me ganske så vane med heime og. Togsetta på Jærbanen har sitt opphav i Italia.

Ein halvtime tok turen, og då var eg nokså midt i Catania. Flott jernbanestasjon, med enormt mange ikkjeitalienar rundt i heile området.

Eg hadde sett meg ut bare ein ting eg ville ha med meg utanom vandring i gater og smau. Men mat måtte eg ha, og då var blekksprut og ein slag stuing/salat  det som frista mest. Gulrot, sangselleri, paprika, pinjekjerner, rosin, melanzane, olje og tomat var det eg kunne lokalisere av innhaldet. Sikkert litt søtt og surt og.

Tok meg god tid med maten, og underhaldning var der meir enn nok av for ein som er forviten, og det må eg vedgå at eg er.

Hit til Castello Ursino var det eg ville. Først og fremst for å sjå verk av  

Som bonus fekk eg også med meg kunstverk heilt frå før Kristi fødsel.  

Tilbake til Picasso. Har visst sett eit og anna verk av han før, men aldri ei så stor samling som dette. Hadde forresten god hjelp av Picasso 4 - 5 dagar i Nord-Frankrike for nokre år sidan, men det var ein bil. 

Kunstnaren var genial, det kan det ikkje vera stor tvil om.

Høyrest kanskje "tosje" ut, men der Etna i all sin majestet vann siger i går, var det denne vesle kermikkflisa på 10 - 12 cm som var det største i dag. Kjempestor i sin genialitet og samstundes ganske så liten og beskjeden.

Tilbake til stasjonen ville eg ta turen via hamna. Spurde ein utanfor Castello Ursino om retning. Gå nedover der, det er retninga, du kjem til hamna etterkvart.

Kanske ikkje byens aller beste strok, men ikkje så heilt gale heller. Mange fråflytta bygningar, men tydeleg at mesteparten av husa budde det folk i . Bilverkstad med lokale på fortauet. Klesturk på stativ på fortau som var smale nok frå før. 

Nesten framme ved hovudvegen langs hamna, stoppa det ein bil. 2 velkledde italienar i bilen gav meg råd om å velje ein anna veg tilbake. Ikkje bra folk her var forklaringa deira. Eg tok rådet og kom meg heil og sæl tilbake til sentrum att. Kunne sikkert gått same veg tilbake som eg kom, men sidan dei først tipsa, kunne eg jo gjere som dei sa. Tenk om det var dei to som var skurkane midt i all sin velkleddhet og hjelpsame ytre.

Her er det forvitring og forfall som er kunstnaren sitt namn. Går ein tett på er det faktisk mulig å sjå det vakre midt i all elende.

Du kan sei det slik at det er nok ei stund sidan sist det budde folk fast her.

Blokka var att i bilen. Elles var motorrmmet nokså ribba. Tydeleg ein bil under arbeid. Inne under tak var der ikkje plass.

Etna set sitt preg på mangt og mykje her. Dei svarte steinare i veggen er nok laga av nedfall frå utbrot i eller ved Etna.

Såg ikkje heilt godt ut, men eit slag system må det vera. Tydeleg spor etter maskinar som sikkert hadde fjerna mykje av det var kasta her for å gjere plass for nytt avfall.

Billett tilbake til Gieraa Riposto og B&B CasAnsaldo fekk eg for Euro 2,80. Skal ein først samanlikne med heime, må det vere ein tur til Bryne frå Vigrestad. Tenk deg då ein pris på omtrent kr 24. Ikkje er togsetta heime så omsorgfullt dekorert heller.

Leger uten grenser var tilstades på perrongen.

Tid for avgang nærma seg. Det vart litt hektisk. Ei større gruppe personar skulle reise. Kviner, barn, menn,  mest unge. Væpna politifolk som er det normale her, såg til at alt gjekk rett føre seg. Kamerafolk, 2 stk. Kva skjer?

Eg vart ståande med kamerakarane og ei ung dame som var i lag med dei. Det var stappfullt ombord i vogna.  Dei var amerikanar på oppdrag for å lage stoff om ulovlege immigrantar og kva som vil skje med dei.

Tettare på katastrofen som utspelar seg i Middelhavet kjem eg nok ikkje.

Eg såg at immigrantane hadde føter, dei hadde armar, dei hadde auge, munn, nase, øyrer, i det heile var dei veldig så like deg og meg. Ein forskjell er der nok likevel. I det store lotteriet var det visst me som gjekk ut med gevinst. Så er det kanskje for lettvint å dømme folk som seier nei til flyktningane som tek seg over Middelhavet for å få seg eit lite stykke av velstandkaka vår. Eg har slett ikkje svaret. Er red løysing er vanskelig å finne. Lett nok å seie ein vil dele, men korleis gjer ein det på eit fornuftig vis?

Nådde ikkje heilt til topps på Etna, men kanskje like godt det.

Fast spalte.    Daglege oppdateringar. Klikk deg innom på:
Ugraset veks, dag for dag på Cda Cultura Latiano
Felizia Villa Felizia  Villa Felizia  Villa Felizia Villa Felizia  Villa Felizia Villa Feizia  Villa Felizia  Villa Felizia Villa Felizia  Villa Felizia Villa Felizia Villa


Eg har hatt fleire mål med denne turen til Sicilia. Ein dag i Catania ville eg ha med meg. Dessutan ville eg gjerne hatt ein tur opp i høgdene rundt Etna. Frå B&B i Giarre kan eg sjå rett opp mot Etna. 

Det er eit majestetisk syn. Antoni, verten her rådde til å la Il Meteo bestemme kva dag eg skulle på vulkantur og kva dag som ville passe med bytur.
På den 33 km lange vegen opp til Rif Sapienza kjørte eg gjennom den eine småbyen etter den andre.  I Zafferana måtte eg bare stoppe for å proviantere. 

Eg er ikkje alltid godvenn med Paula, ho som sit inni boksen og fortel meg om eg skal til venstre, rett fram eller høgre. De er litt sport i det å klare seg med min eigen innebygde variant. Her måtte eg bare lya Paula. Med så mange forskejllige smale vegar nytta det ikkje å prøve å halde retninga sjølv.

 ligg like ved der eg parkerte. Ut frå det eg der såg, rekna eg med ein time eller to så ville eg ha sett det som der var verdt å sjå. Gråsvart lavastein. Stiar, mykje brattare enn biletet fortel og laus ganske grov mest som singel å gå i. Godt jobba syns eg etter ein ganske kort tur ut i det svarte.

Før retur tok eg meg ein tur bortover parkeringsplassen til fots. Måtte liksom ha med meg alt, og de var der alt var. 

I kabelbane kjem ein til vers utan å kave med pusten. Lufta er jo tynn her oppe.

Skikkeleg vulkanutforskarar nøyer seg ikkje med å henge og dingle i lufta i 10 min. Nå vart det snowmobil vidare oppover. Me var forresten ikkje aleine på motordriven tur opp til 2500 meter høgd. I det som likna ei 3-4 meter djup grøft, snegla dei mest firehjulsdrivne bussane eg nokon gong har sett seg opp til same stad der me fekk transport. 

Ikkje så direkte opp då som dei beltedrivne farkostane kunne ta seg fram. Eg måtte ta spenntak for ikkje å gli av setet. 

Kratervandring med guide.Lærte meir om vulkanar denne dagen enn eg har gjort på alle mine 59 føregåande år.

Lang lang rekkje, kven vil ut av rekkja gå?

På 2500 meters høgde over havet er det endå att 800 til toppen av Etna. 

Krateret me vandra rundt her er faktisk så nytt som frå 2001. Mot aust, dvs til høgre på biletet ser de at kanten av krateret er høgare. Det er på grunn av at vinden stod på frå vest når utbrotet fann stad og nedfallet kom av den grunn på aust.

Dette krateret er mykje eldre. Valle del Bova måler 7 km eine vegen og 5 km andre vegen.

På bare få minutt endra det seg frå å vere gøymt bak ein skydott til dette:

Eg spurde ikkje, men på fjesa å døme var me alle nøgde med dagen. Døra på snowmobilen måtte opnast på nedturen. Det vart steikande varmt inni der, og sveitte kroppar dogga ned vindauga på ein blunk. Skulle det hende seg slik at du fer forbi Giarre ein gong, nøl såpss at det blir ein stopp. Ein dag på Etna er verd  kavet med å kome seg opp via bil, kabelbane og snowmobil. Eg tek gjerne turen på ny, men i dag er det Catania som gjeld. 

Ombord på Vestfold kom eg

Fast spalte.    Daglege oppdateringar. Klikk deg innom på:
Ugraset veks, dag for dag på Cda Cultura Latiano
Felizia Villa Felizia  Villa Felizia  Villa Felizia Villa Felizia  Villa Felizia Villa Feizia  Villa Felizia  Villa Felizia Villa Felizia  Villa Felizia Villa Felizia Villa 


Tok ut i otta i dag. Som ein  Oslotur omtrent, på noko betre vegar enn det me har heime. Eg ville meg ein tur til Sicilia. Mesteparten med midtdele, og det er jammen meir enn godt. Eg oppfattar det slik at italienarar stolar på dei andre trafikantane. I meir saktegåande bytafikk er det greitt. Slepp fram andre og du slepp fram sjølv. Same mentaliteten ser ut til å ligge under hos ein del ved kjøring på veg utan midtdele og fart på både 100 og meir. Det grøssar i meg gong etter gong når motgåande bilar legg seg ut og skal forbi sjølv om det slett ikkje er fri bane. Å legge seg i ly av ein lastebil funkar godt, då har motgåande såpass respekt at dei ventar til den store er forbi.

I billettkø til Messina opplevde eg tigging på eit litt meir avansert nivå enn eg før har vore med på. To menn rundt min alder, veiva og vifta med armane, såg ut til at dei hadde ein viss autoritet og. Der skal bilen din stå vart formidla på ei overtydelig måte. Eg gjekk på eigne ben til billettluka, men kunne dei ha flytta beina for meg hadde dei sikkert gjort det. Billett fekk eg, og betalte gjorde eg. Då eg vende ryggen til billettluka sto dei to med beskjed om dei skulle ha 10 euro for tenestene sine. Eg måtte spør han i luka om eg hadde betalt alt eg skulle for overfarten, og det hadde eg. Greitt at der var andre folk og tilstades, for det siste dei to kameratane såg av meg var ryggen. Kameratane var av det slaget eg helst ikkje ville møtte ålene i eit trongt smau. Lastebilar er gode på mange vis. Eg hengde meg på ein sværing som var på veg ned i hamna.  Det var mest som om billettane til Tau-ferja skulle skaffast på Jernbanestasjonen i Stavanger og så skulle ein finne veg ned til ferjeleiet som best ein kunne.

Eg reknar med at båten sette pris på å få ein  nordmann ombord slik etter gammalt. Vestfold har nok frakta ikkje heilt få nordmenn frå Horten til Moss og motsatt. Påsveist namn på hamn kunne endå lesast: Horten. Nå har den altså fått nye oppgåver, frakt av personar og gods frå fastlandet og over til den store øya som ventar på eit spark frå støvellandet.

Messina er sikkert ein fin by, men verre by å parkere i trur eg knapt eg har vore i. Eg fann meg ein plass der det stod fleire bilar frå før. Spurde endåtil ein fyr på scooter om det var ok. Han var litt usikker, og då eg såg betre etter på eit skilt var det visst eit kollektivfelt.  I ei anna gate fann eg parkering under eit appelsintre. 

Sidan det var bakke ville eg helst ikkje stå for tett bilen bakforbi. Lurer i grunnen på om eg var litt stressa, for ikkje meir hadde eg gått ut av bilen så var der ein av desse søte små i bilverda på plass mellom Opelen og den andre bakfor. Han riksa rett nok litt fram og tilbake, men på plass smatt han med den vesle Cinquecentoen, å den plassen eg hadde sikra meg når eg ville ut av parkeringslommen.

Frukt og blom på same tre til same tid? Eg trur eg må lesa meg opp på dette. Har sett det på sitrontre før. Mykje tyder på at det også gjeld for appelsintre.

Medan eg venta på at timane skulle gå, gjekk eg. Tida går fortare når ein går. Endå eitt par timar att til avtala ankomst airbnb. Fekk litt problem borti gata her. Eg lurer på om nokon har gløymt seg heilt bort. Syns nok at offentlige klokker må stillast til sommartid og vintertid. Her var det ikkje gjort. Stemte i allefall ikkje med verken mobilen eller armbandsuret mitt. 

Kan mat bli for god?

Ugraset veks, dag for dag på Cda Cultura, Latiano

Reknar med det kan vere minst like interessant som "Bergenbanen, dråpe for dråpe" eller "Hurtigruta, vindkast for vindkast".

Livet her går sakte vidare. Siste rapportane frå velinformerte kjelder tyder på at skaden i handleden er i ferd med å verte hela. Går jo an å ta det med ro litt til, utnytte heile potensialet kan du sei.

Mat er her nok av, og går ein på dei rette plassene kan ein få teste smaksløkane på saker som før aldri har funne vegen inn mellom mine lepper. På vegen mot La Silvana MÅTTE eg bare stoppe for å få med dette: 

Søndagslunsj på La Silvana, meir treng ein ikkje seie for dei som kjenner staden. For dei som ikkje kjenner staden, kan det kort oppsummerast: 

Slett ingen mare å sitje til bords der. Det vil sei, mare var det, rett og slett MARE. Eine sjøretten etter den andre, mest så eg etterkvart knapt kunne forstå at havet kunne by på meir etande. 

Eg trur eg overlet namngjevinga til dei mest ihuga av dykk som les her. Dette er altså bare eit lite utval av det som i løpet av 4 kjekke timar kom på bordet.

Noko anna som er bra med sjømat, er at ein kan eta seg stappmett utan å bli bortimot uvel slik ein kan bli når ein et vel mykje kjøt. Så lurer du kanskje på korleis eg som alltid er så forsiktig i matvegen kan vite noko om det? Kanskje ser du for seg svaret, men det vil eg absolutt ikkje høyre.

Heimvegen via Fasano gav utsikt i klasse med både blomstereng og frutta di mare.  

Her kan vere ganske så bratt her i sør når ein bare kjem litt unna flataste slettelandet der me held hus. Når vegen hallar 18% nyttar det ikkje lenger å halde att på motoren. For å sei det slik, er det godt at han som var på handel av ny brukt motocultivatore  ikkje hadde bakker av dette slaget å klatre opp eller renne ned. Det kunne fort vorte farleg for han bak mopedstyret inni Apen.