Så langt frå sanninga ein kan kome.

Martina Franca er såpass stor by at sjølv med innebygd GPS, slik hjernebasert ein som eg har, så er det ikkje alltid helt enkelt å vere sikker på at ein er på rett veg. Den kvelden var me litt usikre på om paraplyen måtte i bruk. Men heldigvis, der borte openberra staden seg. Me kom oss turrskodde fram til Osteria del Coco Pazzo da Stefano

Anne Marie og eg har vore der før med mange forskjellige av våre gjester. Kvar gong har maten vore framifrå. Servering likeså. 

Antipasti for to var mest nok for alle tre, men om ein enn får smaksløkane stimulert nok etter 10 - 12 utsøkte smakar, så er i allefall eg slik laga at eg fort vil ha meir av det som godt er. 

Meir vart denne kvelden Pork Pie for Tor. 

Svinekjøt saman med søt småløk omnsbakt i 

rødvinssaus og lokk av paideig.  

Anne Marie gjekk for lam

Eg gjekk for svinenakke på ei seng av tynnskorne friterte potetskiver delikat anretta ved bordet av Stefano i godt slag. 

Rett og slett ein stad der me får lyst å kome tilbake. Denne gongen var det Tor som var den heldige gjesten vår..

Bare for løye måtte eg ha meg ein kikk på TripAdvisor for å sjå kva omtale dei hadde av denne, slik me ser det veldig gode plassen.

Kven som har hatt ein dårlig dag veit jammen ikkje eg. Eg haller mest mot at Scarlet anten må ha vore ein heilt annan plass, eller så må ho hatt ein utruleg dårleg dag. 

Staden  me gjekk frå for ørtande gong i godt lag, der vart nemnde Scarlet beden om å gå. Dei ville rett og slett ikkje ha henne som gjest lenger den kvelden ho fann det for godt å stikke innom. For meg viser det bare at auga som ser kan vere ganske så avgjerande. Ho kan ikkje ha oppført seg som drømmegjesten vil eg tru. La deg ikkje lure av TripAdvisor når du skal velje kor vil ta eit bedre måltid. Hadde me ikkje visst betre, kunne me trudd at Osteria del Coco Pazzo da Stefano var ein stad ein måtte halde seg langt unna. Så langt frå sanninga ein kan kome.

Tap av liv i Puglia

04:04 24/03/2015

Siste nytt frå fronten:  Første mus i fella. Ikkje mykje ho sprella.

Får gjera som dei gjer i VG. Me åtvarar mot sterke bilete

foto: utsendt medarbeidar gelleh

Foto: Utsendt medarbeidar gelleh

For min del kan eg bare sei: 
Eg har vel ikkje vunne endå, men det ser ut til å gå mot sovande siger.

Krig på brei front

Slik såg eg ut etter at eg hadde oppsøkt frisøren. Tok ikkje mykje på toppen denne gongen. Tok rett og slett ingenting. Stengt var det. Ståljalousien var rulla ned, og etter kort konferanse med Timoteiveien 8 Mariero, fann  eg ut at her var lite vits i å venta. Frisørane i Puglia har stengt på mandagar fekk eg vita. 

Til Ceglie kan ein jo ikkje fara utan i det minste å få eittkvart gjort. Skaff meg bare ein do. så skal eg fort nok få noko gjort. Har funne ein bar,  Bar San Antonio ved Piazza San Antonio.  Barar er gode på det som er flytande, både det som skal inn og det som skal ut. Har faktisk vore der så mange gonger etterkvart at dei burde kjenne meg att. Der må ein  ganske langt innover under hvelva tak for å finne plassen. Men kven vil vel bruke finaste delen av lokalet til do?

 Lys var der ikkje å finne. Eit lite vindauga høgt på veggen gav både lys og luft. 

Å fylle på att straks med cappucino eller espresso fører nok bare til at behovet melder seg endå fortare, men eg syns det er ein grei måte å betale for lån av do. 

Då var det tid for å samle troppene. Eg oppsøkte Ferramentia Gioia. For derifrå væpna til tennene. DDE syng "Her blir det liv". Her kan sangen koma til bli noko heilt anna. Eg må kanskje lade med noko anna enn ost, men me får nå sjå.

Innefeller etter prinsippet surprise surprise. Hard core metal kan du sei. Kjende du noko i nakken, eller gjekk det så fort for seg at du for avgarde til dei evige jaktmarker akkurat i det fella slo att?

Fekk med meg ei felle til å ha ute og. Der er nok problemet først og fremst at eg ingen aning har kva eg skal gjera om ei søt lita mus går i fella. Skulle ei rotte ende inni der, har eg endå mindre aning.

Eg skal ikkje påstå at eg er ein spesiel dyrevenn. Snakk med  broder Oddvar, så har han litt å fortelja. Til mitt forsvar må eg bare sei at det var slett ikkje meininga å kjøre over dei tre  hundane hans på ein gong. Hadde eg hatt vit til å la det liggje, hadde det vel gjerne gått i gløymeboka. Men , men.......... Siste remedien eg fekk med meg, er eg meir i tvil om eg skal nytte meg av. Du kan sei det er konkretisering av uttrykket "Å sitje i klistret". Vil helst unngå å ta det i bruk, og skal ein føre effektiv musekrig bør ein kanskje ikkje bruke alle våpen med ein gong. Godt sikkert å ha noko i bakhand.

Elles gler eg meg til i morgon kveld. Då kjem Anne Marie. Ho har fått i oppgåve å passe på at også Tor kjem fram hit til dette paradis på jord. Her er rett nok både kaldare og våtare enn det ein tenkjer på som paradisiske tilstandar. Her ein morgon var heile bilen dekka av eit lag med is. Det er vel det me heime kallar frost.
Etterkvart som dagane går, rykkjer dei inn både den eine og den andre. Har ein først  hus her så skal det vera PASQUA A PUGLIA

Her er link til den så langt har lengst fartstid som trekkfugl mellom Norge og Puglia. Han har tenkt å handle seg Ferrari når han kjem hit.

Blir me aldri kvitt dei ubedne gjestene våre?

 Gitter på dører og 

gitter på vindauga.

Ikkje mindre enn trippel lås på døra til cisternerommet

Sensorar i alle rom

og radiolink til alarmselskap. 

Hjalp det? Nei. 

Ein skulle mest tru ein var på Jæren. 

Jamfør innbrotsbølga med siste registrerte 

innbrot i Verdalen 20.03.2015

 Her var tydelege spor etter ubedne gjester denne gongen og. 

 Så fryktelig mange har det nok ikkje vore, 
og så fryktelig lenge har dei ikkje halde på. 
Har nok funne lite mat. Det som var att i haust var 
anten i kjøleskap, frysar eller overskap på kjøkken. 
Dei små firbeinte røvarane har nok vore ute etter byggjemateriale. Byggjemateriale til bol. 
Beste materiale tilgjengelig var ull og dametruser. 
Mine fargerike boxerar fekk liggje i fred 
i naboskuffa som også hadde hatt vitjing. 

Trur du dei små krypa gav seg med nedste skuffa? 

Nei, der såg det ikkje ut til at dei hadde vore innom ein gong. 

Heilt til topps i Ikeakommoden måtte dei. Ein skumgummimadrass med trekk på, har sikkert fungert kjempegodt som klatrevegg. 

Har dei rappellert etter fullført ærende?

Spørsmålet som då står att er kva opning 

dei har funne som eg endå ikkje veit om.. 

Eg las nettopp at ei mus treng ikkje større opning enn til hovudet, så klarer den å presse resten av kroppen gjennom etterpå. 

Så fleksibel kunne eg og tenkt meg å ha vore.

 Bak doen er det ei nokså stor opning. Sidan eg ikkje er særleg fleksibel får eg ikkje plass mellom doen og veggen for å ta ein kikk. Ikkje usannsynleg at der kan vera hol i samband med avløpsrøyret sin veg gjennom veggen.

 Røyrgjennomføringane er vel gjerne der eg må leite.

I første omgang får eg prøve med skremselspropaganda. 

Kom ikkje hit og ta av overfloden vår. 

Syns nesten eg høyrer dei høgfrekvente kvina frå PEST REJECT.  Får klare seg med det enn så lenge. 

Blir nok ganske så velprøvde metodar etterkvart. Eit velretta slag i nakken eller litt smågodt å ete, som ikkje er så godt likevel. 

Ho flirer godt der ho sit. 

Ho skulle bare visst kva planar eg har.

Liten krok

Den må tidleg bøyast som god krok skal bli. Eg har latt meg fortelja at denne innretninga er for å halde bilar unna veggen. Erfaring seier meg at dei kan vera rett så effektive til andre ting og. Har du først blitt hykka ein gong, går du ikkje meir rundt i svima med nasen i sky. 

Kanskje familien Hausken skal satse på fast avtale på Ospidale Antonio Perrino.  Nå slapp eg unna med ein halv dag i motsetnad til Helge, som hadde 6 døger der sist sommar. Eg slapp fort inn, etter ein dryg halvtime var det tatt røntgen av handleddet. Det var då ventinga tok til. Lenge og lenger enn lenge sat eg på venterommet for akuttmottaket. Mykje å sjå på, men kjedelig i så stor dose. Ein portør henta meg og viste veg opp til kontoret der ortoped venta. Kølapp og ny venting. Fekk der med meg litt av det som kan styrke fordommane mot Italia. Inn i korridoren kom det to væpna politimenn. Dei sveiv litt framfor døra til legen før dei gjekk att. Tibake kom dei endå meir mannsterke. Nå var dei fem væpna menn og midt mellom dei gjekk  ein mann med handjern og wire fastlåst til handjerna. Det var mann i band kan du sei. Kanskje ikkje typen du ynskjer å møte i ei mørk bakgate. Eg tenkte det og du tenkjer vel kanskje det same du og. Ma _ _ _? 

"Molto gentile" sa portøren om legen eg skulle til. Det var OK at eg kom frå Norge. Sjølv hadde han vore på bryllupsreis med Hurtigruta frå Bergen til Kirkenes.  Med handa stod det ikkje så ille til, og godt er nå det. Ikkje brot eller brest, men kraftig forstuing. Ein del hevelse er der og. Støttebandasje der og då, bandasje med borrelås og spiler fekk eg beskjed om å kjøpe og bruke i tre veker. Ikkje kjøre bil og halde handa mest mogeleg i ro.  Eg som hadde planar om å ta ein tur med Hondaen når eg kom hit ned. Får nok vente til etter påske med det. Ikkje så lett å kjøre Honda med bare ei hand.

Eg ringde Palma for å høyre om eg skulle gå til lege først eller om eg kunne gå direkte til sjukehuset. Medan eg sat og venta på papira dukka ho opp. Lunsj hos henne og beskjed om at var det noko eg trong hjelp til, skulle eg ringe.  Palma er ein raser med mat. Risotto, brød, ost og salat var meny for dagen. Farsdag vart feira  i dag, og då er det zeppola som gjeld. Av ei røre som liknar røra til vannbakkels vert det trylla fram søtmat av klasse. Kakene blir frityrsteikt og fylt eller pynta med vaniljekrem og som her friske bær.

Då eg svinga inn "heime" var porten låst. Låste den ikkje sjølv då eg for. Løfta så blikket og då, då oppdaga eg det mest positive denne dagen førte med seg. Vekstkrafta til ugraset er stor. Siste eg gjorde i haust før eg reiste heim var å frese min del av jorda vår. Mest så ein skulle tru det var å preparere for god ugrasvekst, og det er det vel og. Ugras trivst vel og i luftig og porøs jord.

Her er dei før og etter bileta som Livar rekna med ville koma. Øvste biletet er tatt før Hondaen fekk første start dette året. Utruleg nok er det nederste biletet og tatt før fresaren var dregen i gang.

Forklaringa er nok at Clemente syns det ville vera greitt for oss å feire  påske her utan at me skulle streve med jorda. Kan vel han vite at nettopp fresing er det eg har gledd meg til heile vinteren. Det er noko av det mest avslappande eg kan tenkje meg å gjera. Då er det bare meg og Hondaen som eksisterer.  Passe på kor djupt fresaren går, halde seg nokolunde til ein bein kurs. Alle tankar utanom det, kan bare ta seg ein pause enn så lenge. Ein treng ikkje sitje i ein stressless for å bli stressless. 

Ankerfeste i Puglia

Det var som å kaste ut sluken i håp om å få napp. Brått sette sluken seg fast i botnen. Ankerfestet i 

Puglia  var etablert. Heilt frå første gong eg snakka med Palma 23. desember 1997 har ho vore dette faste punktet me har manøvrert ut frå.  På ei sprakande telefon linje frå Brindisi, heilt på hælen av Italia gjorde me dei første avtalane som førte oss vidare, først til samarbeid mellom skulane våre i prosjekt støtta av EU og så vidare som ferievenner og nå heilt til det punktet der me har sommarhus bare nokre kilometer frå kvarandre.

 Ho saman med mannen Ubaldo i Serranova, me i Latiano.  Stella var rektor på samarbeidsskulen Scuola Media Statale Dante Alighieri. Me har hatt glede av henne også etter at samarbeidsprosjektet tok slutt. Sommaren 2005  fekk me låna leiligheten hennar ei dryg veke. Medlemskort i strandklubb fekk me og låne frå ein av lærarane som jobba på Stella sin skule. Det er nemlig slik på ein del strender i Italia, at du må betale, men her er nok av  frie strender og til at ein kan bli både avkjølt på kroppen og våt i håret. Nokre bakkar er bratte og tunge å gå.  Eg har etterkvart oppdaga at italiensk er nettopp som ein bratt bakke. Før i verda var det slik at ord sat klistra etter ganske så kort tid. Nå ser det ut til at limet som skal halde dei nye orda på plass ikkje har så mykje festeevne lenger. Å plukke opp det som vert sagt og dele inn i ord, er ein ting. At eg av og til lukkast i å ta litt av innhaldet i det som vert sagt, er heller ikkje så galt. Men når eg kjem så langt som til å leite fram ord for å prøve å utrykke eit eller anna, då heng eg ikkje med lenger. Det hadde vore så gildt å kunne snakke litt kvardagsleg og enkelt med Lina og Netta, dei to systrene som er våre nærmaste naboar. "Sei un insegnante di inglese e quindi non si parla italiano" har Lina sagt meir enn ein gong. Eg ser ikkje den for henne sjølvsagte linken mellom engelsk og italiensk. Men for Lina er det annleis, ho nærast slår seg på knea, ristar på hovudet når ho undrast over mine manglande evner i italiensk. Nå er det forresten slik at kommunikasjon kan gå føre seg utan at ein plent treng så mange ord.  Ein kopp espresso seier ofte nok. Når Giovanni, han som hjelper med det tyngste arbeidet i hagen plasserer ein pose på 3 - 4 kilo med sitronar på bordet ved inngangen vår etter at han har oppdaga at det er folk i huset, ja då ser eg det som ei handling som skal vise at me er velkomne. "De sgu bo folk i husan" gjeld nok like mykje i Puglia som i Norge.  Ikkje til å koma forbi at  veldig mange små hus, villette, lami og trulli står tomme. Me fekk oss parkeringsplass ei heil tid før me fekk bil. Eg var innom og fekk meg mat på Taverna di Pascalone i Latiano. Kom i snakk med ho som serverte. Seinare fann eg ut at det er ho som driv Tavernaen saman med mannen sin. Bilar skal ikkje stå utan tilsyn må vita. Om du får deg bil, kan du parkere den hos oss bak høge murar når du reiser til Norge. 

Meggi og Pascalone har me etterkvart lært å kjenne som retteleg gilde folk, gjestfrie og hjelpsame så me kunne ha litt å lære nokon og einkvar. Det var Meggi som kjapt og effektivt skaffa kontakt med lækjar når Helge hadde pådratt eg nyreskade i kollisjon på banen med keeper frå motstandarlaget.  Slik smått om senn har eg tenkt dei skal få smake seg gjennom litt av dei norske smakane.  Nyrøykt laks og Mors flatbrød er testa. Pinnekjøt var ikke noko problem saman med kålrabistappe kokt på Vigrest og frose ned for transport.Finnbiff blir vel neste middag me vil by dei på, men nå blir det bare ei enkel reinsdyrpølse innkjøpt på Byrkjedalstunet. Eg fekk forresten kjeft på tysdag kveld då eg kom. Sidan eg visste at flyet mitt landa i den tida Meggi gjer klar for servering på restauranten, skulle eg ordne skyss frå flyplassen sjølv. Det vart taxi og det syns den private parkeringsvakta mi lite om. Det var som å kaste pengane rett ut av vindauga. Men mat fekk eg. Alle antipasti rettane kom på  bordet etter tur. Sidan sist var utvalet utvida med trippa. Høyrest kanskje lett og godt ut, men nei. Det har smaka forferdelig når eg før har fått det. Det er kuvom og straks eg får ein bit i munnen er det som om eit heilt melkerom inntek arenaen. Slik har det vore dei få gongene eg har blitt lurt til å forsyne meg av delikatessen. Eg trong ikkje vera høflig, for Meggi likte det ikkje sjølv. Såg litt annleis ut enn det eg har smaka på tidlegare. Det var nok med bittelitt. Det var faktisk bittelitt godt og. Ikkje ganske så påtrengjande kusmak. Fekk eg betala etterpå?  Nei, eg var jo gjest og heime der bilen har budd dei siste 4 månadane, der hadde ho ingenting å servere.