Ankerfeste i Puglia

Det var som å kaste ut sluken i håp om å få napp. Brått sette sluken seg fast i botnen. Ankerfestet i 

Puglia  var etablert. Heilt frå første gong eg snakka med Palma 23. desember 1997 har ho vore dette faste punktet me har manøvrert ut frå.  På ei sprakande telefon linje frå Brindisi, heilt på hælen av Italia gjorde me dei første avtalane som førte oss vidare, først til samarbeid mellom skulane våre i prosjekt støtta av EU og så vidare som ferievenner og nå heilt til det punktet der me har sommarhus bare nokre kilometer frå kvarandre.

 Ho saman med mannen Ubaldo i Serranova, me i Latiano.  Stella var rektor på samarbeidsskulen Scuola Media Statale Dante Alighieri. Me har hatt glede av henne også etter at samarbeidsprosjektet tok slutt. Sommaren 2005  fekk me låna leiligheten hennar ei dryg veke. Medlemskort i strandklubb fekk me og låne frå ein av lærarane som jobba på Stella sin skule. Det er nemlig slik på ein del strender i Italia, at du må betale, men her er nok av  frie strender og til at ein kan bli både avkjølt på kroppen og våt i håret. Nokre bakkar er bratte og tunge å gå.  Eg har etterkvart oppdaga at italiensk er nettopp som ein bratt bakke. Før i verda var det slik at ord sat klistra etter ganske så kort tid. Nå ser det ut til at limet som skal halde dei nye orda på plass ikkje har så mykje festeevne lenger. Å plukke opp det som vert sagt og dele inn i ord, er ein ting. At eg av og til lukkast i å ta litt av innhaldet i det som vert sagt, er heller ikkje så galt. Men når eg kjem så langt som til å leite fram ord for å prøve å utrykke eit eller anna, då heng eg ikkje med lenger. Det hadde vore så gildt å kunne snakke litt kvardagsleg og enkelt med Lina og Netta, dei to systrene som er våre nærmaste naboar. "Sei un insegnante di inglese e quindi non si parla italiano" har Lina sagt meir enn ein gong. Eg ser ikkje den for henne sjølvsagte linken mellom engelsk og italiensk. Men for Lina er det annleis, ho nærast slår seg på knea, ristar på hovudet når ho undrast over mine manglande evner i italiensk. Nå er det forresten slik at kommunikasjon kan gå føre seg utan at ein plent treng så mange ord.  Ein kopp espresso seier ofte nok. Når Giovanni, han som hjelper med det tyngste arbeidet i hagen plasserer ein pose på 3 - 4 kilo med sitronar på bordet ved inngangen vår etter at han har oppdaga at det er folk i huset, ja då ser eg det som ei handling som skal vise at me er velkomne. "De sgu bo folk i husan" gjeld nok like mykje i Puglia som i Norge.  Ikkje til å koma forbi at  veldig mange små hus, villette, lami og trulli står tomme. Me fekk oss parkeringsplass ei heil tid før me fekk bil. Eg var innom og fekk meg mat på Taverna di Pascalone i Latiano. Kom i snakk med ho som serverte. Seinare fann eg ut at det er ho som driv Tavernaen saman med mannen sin. Bilar skal ikkje stå utan tilsyn må vita. Om du får deg bil, kan du parkere den hos oss bak høge murar når du reiser til Norge. 

Meggi og Pascalone har me etterkvart lært å kjenne som retteleg gilde folk, gjestfrie og hjelpsame så me kunne ha litt å lære nokon og einkvar. Det var Meggi som kjapt og effektivt skaffa kontakt med lækjar når Helge hadde pådratt eg nyreskade i kollisjon på banen med keeper frå motstandarlaget.  Slik smått om senn har eg tenkt dei skal få smake seg gjennom litt av dei norske smakane.  Nyrøykt laks og Mors flatbrød er testa. Pinnekjøt var ikke noko problem saman med kålrabistappe kokt på Vigrest og frose ned for transport.Finnbiff blir vel neste middag me vil by dei på, men nå blir det bare ei enkel reinsdyrpølse innkjøpt på Byrkjedalstunet. Eg fekk forresten kjeft på tysdag kveld då eg kom. Sidan eg visste at flyet mitt landa i den tida Meggi gjer klar for servering på restauranten, skulle eg ordne skyss frå flyplassen sjølv. Det vart taxi og det syns den private parkeringsvakta mi lite om. Det var som å kaste pengane rett ut av vindauga. Men mat fekk eg. Alle antipasti rettane kom på  bordet etter tur. Sidan sist var utvalet utvida med trippa. Høyrest kanskje lett og godt ut, men nei. Det har smaka forferdelig når eg før har fått det. Det er kuvom og straks eg får ein bit i munnen er det som om eit heilt melkerom inntek arenaen. Slik har det vore dei få gongene eg har blitt lurt til å forsyne meg av delikatessen. Eg trong ikkje vera høflig, for Meggi likte det ikkje sjølv. Såg litt annleis ut enn det eg har smaka på tidlegare. Det var nok med bittelitt. Det var faktisk bittelitt godt og. Ikkje ganske så påtrengjande kusmak. Fekk eg betala etterpå?  Nei, eg var jo gjest og heime der bilen har budd dei siste 4 månadane, der hadde ho ingenting å servere.