Der smalt det

Me fekk ein kveld og ein dag i Roma. Eit blinklys som bare virka av og til, det virka ikkje når det skulle lyse, men det virka jo elles. Ein ledning med svært dårleg kontakt viste seg å vera problemet.

Om det var verdt å reparere veit eg mest ikkje, for seinare hende noko som kunne få meg til å tvile på at det var bryet verdt. Meir om det når turen frå Roma til Villa Felizia er hovudtema. Men skal ein køyre innafor ringvegen rundt Roma er det fint å kunne signaliserer til andre trafikantar når ein vil bytte fil. 

Romastoppen var eine og aleine til ære for støttekontakt, co-driver og underhaldar på vegen sørover. Overnatting skjedde på Lgp Roma, ein bra bubilstopp 6 km frå Termini, hovudjernbanestasjonen i Roma. Ein såpass spasertur på gode joggesko er vel ingenting for to karar som har site to heile dagar pal i bilsete medan Danmark, Tyskland og Nord-Italia har flimra forbi. Ned til Coloseum frå Termini er og eit godt nok stykke å gå, men me heldt koken. I flomlys og med mindre turistar enn på dagtid, er det eit flott syn dette anlegget som har danna mønster for andre arenaer seinare. Gjekk me 6 km tilbake til fots? Ja, faktisk så gjorde me det. Det var tid for nattt og trongen for søvn var så absolutt til stades. Utkvilde neste dag stod andre bragder for tur. På horisontalplanet køyrde me kollektivt. På vertikalplanet derimot valde me på ny apostlane sine hestar. 

320 trappetrinn «a piedi» syns nå eg er ein ganske så bra tur. 

Når den går gjennom den eine meir spektakulære trappa etter den andre og til sist endar med høve til å sjå ned på alle romarar inkludert paven, då har ein liksom oppnådd noko. 

Innvendig er Peterskyrkja kort sagt imponerande. 

Overdådig er den, det er interessant å sjå seg kor stor forskjell det er på den og ei nymotens arbeidskyrkje i Norge. Du kan jo tenkje sjølv kva som er verst og best. For nokre er vel begge deler verst, medan andre set pris på både det storslåtte og det meir smålåtne. 

Fangeholet der Peter etter tradisjonen har site fanga og kanskje Paulus og, det var neste mål denne dagen. 

På veg attende til bubilparkering var det reisefølgje som kom med den glupe ideen. «Eg har igrunnen sett nok av Roma, kva med å bare reise sørover med ein gong?» Kl 19:50 svinga me ut på Via Casilina med nasen vendt mot Puglia. 

Kl 07 omtrent parkerte eg utfor ROTEX i Casamassima der bassenget låg klar for avhenting. Klokka vart 9 før der vart opna, men deretter bar det strake vegen vidare til Contrada Coltura. Lite kunne nå hefte oss rekna eg med. Ved Carovigno small det, ein kraftigare smell enn det som kunne reknast som normalt. Då gjekk det opp for meg. Ein lastebil like framfor oss sette på naudblink og stoppa. Eg gjorde likeins, medan eg køyrde like framforbi lastebilen. Ein kikk i spegelen viste ein sjåfør som hadde gått ut av bilen og løfta på heile slitebanen til eit av dekka frå ein lastebilen.Me la oss på kne i grøfta og kikka under bilen og konstaterte at her var ingen skade skjedd på vår bil. Bare å køyre vidare dit me skulle. 

I San Vito stoppa me utfor Famila for å handle mat. Ingen storhandel, men litt slik at me kunne klare oss resten av dagen og til frukost på torsdagen. Mildt sagt vart eg overrumpla då eg etter handling oppdaga at registreringsskiltet bak på bilen var borte. "Kven har bruk for norsk skilt her i Italia?" tenkte eg. Ved nærare ettersyn kunne me sjå at lysrampen var øydelagt. Eine lyset bak hang og slang og som sagt, skiltet var ikkje der.  Det ligg nok og vansmektar på motorvegen ved Carvigno. Slik gjekk det til at bilen køyrde sørover med AS23290 som kjennemerke og returen nordover att vil gå føre seg med RZ 36590 som kjennemerke.

Ikkje bare skiltet som endrar seg for heimturen. Sjåførbyte blir det og. Sidan co-driver fer flygande heimover alt komande onsdag, blir det ny passasjer også når Giottiline skal forlate heimlandet og halde fram livet sitt i eit framandt land, Norge. Sjåførteamet er ventande lørdag 19. juli. Då landar dei i Bari etter ein snarvisitt innom Riga.