Så nær i tid og likevel så langt borte i km

Nærare Puglia enn dette kjem me ikkje endå på nokre dagar. Giottilinen er klar så langt den kan bli klar. Det vil sei den skal få seg ei ytre oppshining. Meguir's er entusiastar sitt val over heile verda. På Varhaug i Sentrumsgården eller som me nok heller vil seie på Jæren, i dæ gamla handelsslagje, der held det til eit lite firma som skal gjere bubilen klar for gjensyn med fødelandet. Blir sikkert ein bil som skal stråle om kapp med seg sjølv i det den trillar over grensa frå Austerrike til Italia over Brenner passet i 1374 meters høgd over havet. Blank er den utanpå og inni er den full, stappfull. Med gode Pugliavenner frå Varhaug er det bare ei STOOOOR glede for oss å vere litt til hjelp for dei. At ei øskje med  bøker skal vege mange tonn er mest meir enn eg forstår. Ved innveging av ekvipasjen på vegvesenet si vekt på Krossmoen synte det seg at me hadde ei overvekt på 60 kilo. Nå er ikkje det eit stort problem nettopp. I % utgjer overvekta bare rundt 1,7. Heller ikkje er det eit problem i reiseselskapet når ein har med seg ein broder som fekk oppdrag med hurtigslanking. Nutrilett eller lågkarbo, Grethe Roede eller Geir, mange metodar å velgje mellom men ingen med hovudfokus på korleis bli kvitt flest mulig kilo på færrast mulig dagar. Tømming av dotank, ferskvatntank og fylling av diesel på Helleland blir visst lettare å få til enn å ta kilo frå dei to som reiser. Utan å vite om overvektsproblematikken me d bilen, gav mor eit oppdrag til broderen: Du må passe godt på han at han ikkje et for mykje. Han er glad i mat veit du. Han, det er eg.

Då har me gått over frå å bruke dagar som eining til å måle tida fram til avreise, det går i timar nå. Faktisk er det mindre enn 10 timar til me bør vera klar i Giottilinen. Med nok olje i maskineriet og nysjekka bremser bør det ligge an til ein fin tur til Kristiansand, gjennom Danmark og Tyskland. Ein liten svipp innom Austerrike får me og, før Italia blir entra ein gong på føremiddagen søndag. Med sjåførbytte og semje om å gje på det me klarer ligg det godt an.

Utruleg spennande blir det å sjå att eigedommen. Sofie og Livar har informert og sendt oss bilete jamnleg sidan påske, så litt ser eg for meg. Her er eit lite potpouri:

Pen bil, pen port

Pent palass

Pene morbær

Pene tomater

Pent ugras

Pen forno a legna (forbrenningsoven for  olivenlauv)

Pen pedell kviler etter innsats med sopekost i gardsrommet

Pene plommer

Pen syltetøygryte

Pene produkt frå frukthagen vår

Bilete frå Villa Felizia © Livar Dubland

Som de skjønar av bileta har tenarskapet vore i full sving med å ta vare på hus og ferieheim for oss, og det er me rimeleg nok takksame for. 

Neste blogg blir truleg frå Iper Coop Brindisi. Har med meg ein arv der, kan du sei, med far som mest heile livet jobba i kooperasjonen. Nå er det nå litt det og at på Iper Coop har dei god tilgang til fri Wi-Fi. På eigedommen vår er visst nett-tilgang noko av det som er og blir vanskeleg. Ein liten kjøretur på 20 min må til, men samstundes kan me jo handle.©