Pensjonert oppvaskkost

Me skriv alt onsdag 27. mars.  Dei to eldste karane våre kom stuptrøytte søndag morgon etter ei hel natts køyring frå Roma. Knut reiste frå Sandnessjøen alt klokka 06 laurdag morgon, så han hadde ei fælt så lang reise i tid. Erfaringa deira var den same som for oss: me skal spare meir i kroner og øre enn ein tusenlapp om det skal svare seg å fly til Rom og kjøre leigebil derifrå.  Omkostningane i form av å vere utsliten var for store.  Knut  og Helge hadde i tillegg litt stress med å få tak i bilen. Dei fekk god og rimeleg bil, men det viste seg at dei måtte med shuttletransport for å hente den ut.

Til Italia for å vaske opp er langt frå vårt motto. Å få til ei grei løysing utan for store inngrep i kjøkkenet ville vera greitt syns me. På IperCo-op,  (ja kor  elles?)  fann me det me leita etter. Ein liten benkoppvaskmaskin frå Bosch  som er liten nok til å smette inn i skapet under oppvaskkummen. Då slepp me hol i kjøkkenbenken for til og frå vatn. Straumen lurer me på plass i sokkelen og vips så kan me pensjonere oppvaskkosten. Rett nok må eg endå ein tur til Leroy Merling for å få kopling mellom tilførselslange og vatnslangen i køkkenbenken, men det er alt som trengs utanfrå. Me er nemlig ganske sjølvforsynt her i Villa Felizia med både eigenprodusert olje, grønsaker og ikkje minst eit ganske så stort sortiment av diverse skruer, koplingar, penslar og så vidare. Eg har tidlegare ein gong nemnt Malden på torget. Her kan du sei det er som eit mini Malden på torget. Ikkje ta av garde for å kjøpe skruer, boltar, koplingar, penslar og likande utan først å sjekke om me alt har det i ein eller annan kasse i den rikhaldige cisterna. 

Lite vatn der, men du verden så mykje anna den rømer.

Etter kvart som kassar og hyller var endevendt viste det eg at det einaste eg trong på Leroy Merlin var eit T-røyr med rett dimensjon for vatnrøyrane her på to av endane og passe for tilkopling til slangen på oppvaskmaskinen. 

Nå er maskinen på plass med god assistanse av Helge. Det liksom grense for kor mange hender ein har sjølv, når det ikkje lenger er nok med tre er det fint at andre kan trø hjelpande til. 

                 

Testvasken går føre seg nå. Så langt høyrest det normalt ut på lyden. Hender på søk etter fukt bak maskinen finn heller ingenting, så då er det bare velstand.  Etter fullgått tid er det framleis like turt bak maskinen som det er framfor den. Installasjonen har lukkast.

Me må få med oss nokre av smakane her nede ved Middlehavet. I kveld var det sjøsmak i San Michele. På Il Brigantino Ristorante specialita di mare i Via Roma 26 fann me oss vel til rette sjølv om me var einaste gjester frå starten av. Kelnermann og kelnerkone og kokkekone fekk gjort seg ferdig med sin middag for dagen og etter det fekk me tilbod om servering. 

Tagliatelle Nero med diverse skjell til vart første rett. Smaken var utan å overdrive fantastisk. Sjøsmak så tydeleg at ein kjende mest havbris gjennom håret. Neste rett var filet av fisk saman med artisjokk. Velsmakande det og ut frå det ekspertkommentatorane sa. Eg hadde litt problem med å få i meg heile fiskestykket, men ikkje pga mangel på god smak, meir pga at eg ikkje alltid er like overvettes begeistra over alt som kjem frå havet. Det som gøymer seg i skal og skjell er meir etter min smak enn det som sym rundt med finner på rygg og sider.   Dolche var kelnerkona sin patent: 

Kjeks med krem, ei skive sylta pære, så krem, kjeks og krem på toppen. Over det heile småbita oppskoren pære og sikksakk med sjokoladesaus. Kjeksen var bløytt opp med grappa di pera williams. Har smakt det verre. 

Denne plassen må de ta med fleire av gjestene dykkar om dei skal ha eit godt måltid mat var meldinga frå våre to søner som tydeleg sette pris på kvelden. Me var alle samde på heimveg der underteikna bomma litt på vegen at me hadde hatt ein fin kveld eigna til reprise.