Går dette oppi ein Fiat cinquecento?

Slike dagar kan me ha mange av.  Varmt frå morgonen av, men morgonen var alt langt på dag. Det blir lett slik når en kjem ut av rytme. Etter ein reisedag med svært lite søvn fekk me det for oss at me ville at tidleg kveld i går på fredag. Det straffa seg i dag då eg vakna alt klokka fire. Ikkje for det, i timar hadde eg sove lenge nok.  Nå er ugrashakka på plass. Så fin mold det bir når ein har kjørt over med fres. Eg gjekk og venta i går på ettermiddag, men han Dario dukka ikkje opp. Når det leid på dagen i dag fann eg ut at eg måtte ta turen til Leroy for å høyre kor han vart av. Truleg har eg misforstått for det var ikkje før måndag, tysdag eller onsdag dei hadde utkjøring.  Går det oppi ein Fiat Cinquecento tek eg det med meg sjølv. Jau, det skulle nok gå. Pengane for transport vart returnert og med litt hjelpande hender fekk eg plass til fresaren i bilen saman med ein trommel som skal brukast til jamning av jorda under nokre oliventre.  Utpakking av eit par kolli. Heldigvis var det nokså sjølvsagt korleis monteringa skulle vera. Heldigvis var det nokså sjølvsagt korleis monteringa skulle vera. Det vanskeligaste var å få start på doninga. Ikkje før eg såg at eine handtaket hadde ein raud hendle gjekk det opp eit lite lys for meg

Kansje det var daudmannsknapp.  Med Anne Marie på daudmannsknappen og eg i startsnora var det ikkje lenge før maskineriet sveiv. Tenkte ei stund det var fælt tungvint å måtte vere to for å få gang på vedunderet, men så kom eg på noko lurt. Ein strikk til å halde inne knappen måtte vere bra. Eg fant ingen strikk, men fant etterkvart ut at det var ei innretning på handtaket som gjore det mulig for meg å gjera det heile sjølv. Gjera søl seier dei små. Einskilde store seier det same. Aldri før har eg kjørt tohjular med 160 m^.  Den gjekk som eit uver, men likevel ikkje fortare enn at eg rakk å henge med. 

Jorda er akkurat passe turr for fresing trur eg.  Det såg i alle fall fint ut der eg hadde kjørt. Ganske tungt arbeid, blir sikkert lemster i kroppen av det om eg held på for lenge.  

Før henting av jordfresar var me ein tur mot Carovigno for å få meir av det stoffet som ska l halde fugene på taket tette. Ein sekk av det og ein sekk av reparasjonsmørtel for det eg spylte vekk av veggen på steinomnen sist eg var her.

Det fins dei som må ty til fjellvegger eller klatring i stupbratte fjellvegger for å kjenne at det sitrar i kroppen. Gje meg heller litt vatn og ei fyrstikke, då har eg det eg treng. Litt omgang med basale element lyt ein ha sjølv om ein stort sert held seg på landjorda. Her går det i høgtrykksvasking og bråtebrann. Begge deler like gildt.

Medan eg styrte med mitt jobba Anne Marie med sitt. Giovanni var her med eit par kilo sitronar sist eg var her i februar. Nye dryge to kilo frå same mann låg på bordet etter at me hadde handla i går. Lemonade av sitron med hjelp av motorisert saftpresse. Nydeleg på smak. 

Ei oppteljing av mandeltrea måtte og til. 56 mandeltre vart gjort rekneskap for.  
Polakkane på andre sida av vegen har endå ikkje teke eigedomen i bruk. I mellomtida forsyner me oss forsiktig av limetreet deira. Reknar med det må vere greitt når me bare ikkje snøyer treet heilt.