Ikkje gje opp

Det vart etterkvart vanskelig å skrive blogg. Pc-en min ville ikkje samarbeide med mobilen. Til vanlig går det heilt av seg sjølv, men ikkje denne gongen. Var inne på tanken å skrote heile bloggen, men vel heimkomen spør ein av sønnene kor det har blitt av blogginga, og då vart det blod på tann. 

Teknisk sett går det lett å hente bilete direkte frå Google foto nå i nettverket heime. Haugevis med bilete i minnet på telefonen er overført, så då kan eg plage eventuelle lesarar i lange banar. Har nok materiale til lenge etter neste Latianotur. Kva tid det blir er nokså i det blå. Har billett til 16. november, men er usikker på "If I shall or not". Det er fleire ting som spelar inn enn det å ha billett for Stavanger - Brindisi - Stavanger. Meir om det seinare når eg har fått krota ned noko om det som skjedde i løpet av august og september.

Det som har brent seg fast i minnet etter sommaren 2021 i huset på Contrada Coltura er varmen. Lukkeligvis har me hjelp av  vifter, propellar i taket, aircondition og opne vindauge. Likar å tenkje at me og brukar hovudet for å overleve.

Det er faktisk ganske så heftig med slik varme som dette. I løpet av ei veke i juli hadde me 3 slike dagar. Dei andre dagane same veka låg temperaturen tett opp under 40. Korleis kjennest det då lurer du kanskje på? Rett og slett vanskelig å finne ord for det, men tenk deg at du går ned i eit badekar med litt for varmt vatn. Når du badar i den varme lufta blir du ikkje våt, men varmen kryp innpå deg, inn i kvar minste hudfold. Hadde det vore kroppen sjølv som laga varmen hadde du vore ille ute med altfor høg feber. Naturen tek ikkje febernedsetjande, så løysinga vart inneliv på heitaste del av dagen. Morgon og kveld var ikkje verre enn at me kune tåle det.