På full fart inn i kverna

Eg reknar med at dei som les denne bloggen har vore endå meir spent enn meg på OPEL CORSA DZ001WB sin helsetilstand  etter at den stoppa så brått å trilla klokka 09:27 onsdag 21. oktober 2015.

I går kveld fekk eg den triste melding om at det ikkje lenger er liv laga for bilen som med få unntak har transportert oss så trufast rundt omkring i Puglia. Avstikkarar til Basilicata, Calabria og Sicilia har den og fått med seg. 

Alle gjester hos oss frå juli 2013 har fått fornem skyss til og frå Villa Felizia bak bilen sin blitz-logo. Dette gjeld broder Oddvar, Marit, Olav Johan, Sissel, Reidar, Synnøve, Alemayehu, Tor, Helge, Knut, Mona, Tor Sveinung, Eva, Asgeir,Aasa, Mons Tore, Jorunn, Odd Olav. Endåtil bilens rette eigar, Livar har fått skyss til og frå  Brindisi Aeroporto del Salento.

                               

Tagna han heilt?

I møtet med dette landskapet er det mest som ord kjem til kort. Det er bare dei store linjene som gjeld her. Ufattelege krefter spelar seg ut. Ikkje bare i fortid. Her lever Etna sitt liv fullt ut. Siste utbrot var ikkje lenger tilbake enn 16.mai 2015. 

Stamkafeen min midt i sentrum av Catania. For nyfikne auge som mine, så er dette den perfekte staden for læskande dråpar eller smakfulle smular, her får ein både for munn og mage. For auget er stimulansen utømeleg,  eit yrande folkeliv, turistar, tiggarar, arbeidsfolk, alt som kan krypa og gå både på to og fire bein;  

Piazza del Duomo.

Trur helst opphavsdama til denne gatekunsten MÅ ha blitt inspirert av Picasso. Utstilling med hans kunst på Castello Ursino var nå tatt ned og skifta med ein annan av dei store, MARC CHAGALL.

Då kunsten av Picasso hang oppe, var det fritt fram for fotografering. Om det var det at Chagall sine bilete ikkje toler lyset frå blitz som var grunnen, veit eg lite om. Plakatane i gata og ved inngangen til det storslege slottet var det einaste eg våga meg til å fotografera. 

Turistar treng treng mat, og når ein plass som dette dukkar opp, reknar eg fort med at maten er like god som interiøret er fint. Det eg her fann ut, er at antipasti i Puglia må vere noko anna enn antipasti i Catania. Puglia går ut med siger og det er ikkje bare på grunn av at eg høyrer litt til der. Høyrer litt til der?  Korleis ber så det til? Ut frå tida eg dei siste tre åra har vore der nede, er eg rundt rekna 1/3 dels puglianar.

At fjell kan virke tiltrekkjande på nokon har eg vel aldri tidlegare skjønt, før nå. Besøket på Etna i april gav meirsmak, veldig sterk meirsmak faktisk. Så mykje at det vart ny tur ikkje meir enn eit halvår seinare. 

Eg kjører gjerne IVECO, anten det måtte vera som sjåfør i min eigen Iveco på veg mellom sør og nord eller det er som passasjer på veg opp mot 2700 meters høgd, så langt som bussane går opp mot toppen av Etna. Høgare opp må ein gå, men det fristar ikkje meg i tynne lufta. 3350 m.o.h ligg toppen, gul av svovel som kjem frå det indre av jorda. Siste utbrot hadde vulkanen 16. mai 2015, og det er faktisk bare to tre veker etter at eg var der i april.

Snowmobil både opp og ned sist i april. Buss opp denne gongen. Ned tok eg føtene fatt. Knasande svart lavastein, likevel lett å gå sidan det gjekk ganske bratt nedover.

Til månen kjem eg vel aldri. Då får det klare seg med landskapet her. Skulle eg har laga juksefilm frå La Luna,trur eg dette gråsvarte duvande nære på folketomme området ville gjort nytta.

Der det er turistar er det pengar. Salsbuer er fylt med rått og rote, 

men selje får dei nok elles hadde ikkje buene blitt ståande. Mat som både er rimeleg og velsmakande, skal ein vel ikkje rekne med å få tak i på stader som Rifugio Giovanni Sapienza. Overraskinga vart difor stor når dette stykket lasagne viste seg å vere rett så velsmakande. Langt over gjennomsnittet av det eg har fått av lasagne på ulike etestader opp gjennom åra.

Kattehimmelen ser slik ut:

Mat, mat på mange fat. 

Rotter og mus i gamle hus.

Aldri meir svolten å gå,

her er mat i mengder å få.

Taormina var prega av turisme i minst like stor grad som Alberobello eller Ostuni.  Vegar på kryss og tvers både inni og utanpå fjellet. Brattare bakkar enn Stiftelsesgata i Stavanger. Ingen plass for bilkjøring, men eg rota meg sjølvsagt inn i dei bratte gatene og fekk min dose bakkestarttrening. Heldigvis fann eg meg ein plass å parkere. Eg var helst redd for å bli så desorientert av alle bakkkane og krappe svingane, at eg måtte sørge for å ha noko å vise til dersom eg skulle kome heilt på villstrå. Trur det er første gong i all mi tid at eg så til dei grader har mista retningssansen.

Den vakre øya eller Isola Bella som den heiter på originalspråket. Hadde ikkje vore meg i mot å væte lekamen her.

Castello Federiciano ved Marina Roseto Capo Spulico

Då har eg kome  rundt. Det er mest som eit årsoppgjer alt i starten av november. Skal det bli meir blogging nå, må det bli som å tyggje gammal graut. Det ligg ikkje an til fleire turer til "det forjettede land" i år. Nå er det Momondo og SkyScanner som nokså hyppig vert besøkt.  Sjansen er nokså stor for at det blir avreise herifrå 1. eller 8. mars. Då blir det henting av bil i Bagnara Calabra. Reiser truleg frå Roma direkte ned til Reggio Calabria kor tog eller buss får frakte meg vidare dei rundt 4 mila til verkstaden der Opelen for tida står til reparasjon.

Lause gjenstandar på motorvegen ligg trygt for min del fram til i mars.

Forsvarsverk mot firbeinte gjester, og opprydding etter tobeinte

Etter fokus på STÅL MOT STÅL som idet minste gjekk veldig godt for han inni stålet, kan det vere på tide å dela litt av dei siste dagane før vinterstenging på Cda Coltura.

Eg er klar over at eg har juksa, men det er vel slikt som er lov for amatørar. Takplatene i bitumen måtte få si avslutning på kvar side. Det vart ei plastlist (det er denne kantinga eg syns er på kanten av juks) som dekker over kanten, slik at det i det minste i mine auge ser greitt ut. Augene til han som fiksa soltaket ser kanskje noko anna, men det får nå så vere.

P  A  N  O  R  A  M  A  B  I  L  E  T  E    A  V    C  I  S  T  E  R  N  E  R  O  M  T  A  K  E  T

Det ser bra ut dette. Taket er jamnt, det er truleg tett. Fekk rette opp litt på takrenna og, for den hadde litt fall feil veg slik at det alltid stod att vatn i knekken og draup bittelitt vidare ned på det gamle bølgeplatetaket.

Det var einkvan som fortalde at små mus som skulle ut på tur ikkje likar å gå på glasbrot. Eine mulige vegen for mus sett med menneskeauge inn i huset vårt, er nå forsynt med 2 stk ganske godt knuste flasker, for sikkerhets skuld med sitronsmak. Det kan i verste fall bli blodige både tær og tunger. Får satse på at musemor snur når ho ser elende, og at ho tek sine søte små med ein annan stad. 

Skulle så vera at krypdyr finn vegen inn utan å påkalle Vigilanza eller andre former for nødhjelp etter skade på tunge og tær, så lever eg i trua på at desse murblokkene blir i tøffaste laget å forsere. Her er så og seie spuns tett mellom vegg og blokk, og ikkje om eg reknar med dei søte små skal vera i stand til å hoppa opp dryge 20 centimeter. Skulle dei klara det, ha ha så dett dei ned i eit av hola, og då klarar dei ikkje eingong ta sats.

Passande blokker fann eg ikkje fleire av, så her vart løysinga ei treplate. Nå er begge inngangane sikra med hinding i å kome vidare inn i huset. 40 centimeter høg plate, sjølv verdmeisteren i musehopping klarer vel ikkje kome eg over dette. 

STÅL MOT STÅL

Det lugga litt, skreiv eg her i eit tidlegare innlegg på bloggen. Meggi kjørte bilen frå der ho bur og opp til restauranten i Latiano og likte ikkje jobben bremsene gjorde.  Full bremsesjekk på Opelen vart utført. Litt rust etter lagring sa dei som kontrollerte. I september vart bremsene gått heilt over, alt som trong skifte vart skifta, men kva hjelper vel det når ein ikkje får tid til å trø på bremsa når ein så absolutt skulle ha gjort det.

Eit flott opphald i San Giovanni La Punta var over. 5 gode netter i Diana sitt anneks. Eg tok på «heimveg», men ikkje tidlegare på morgonen enn klokka sju. Vertskapet måtte få høve til å opne og lukke porten. Opplevinga av Messina vart noko annleis og meir fredelig enn sist i april. Rett nok styrte Paula meg ut av kurs, men nå har eg såpass erfaring med kjørekulturen her nede, at inn ei gate mot kjøreretning i «sensa unico» og u-sving på 6 feltsveg, 3 filer kvar veg, det går greitt nok det om ein bare viser tydelig kva ein vil. Eg rekna med å koma på heimsleg dekk over Messinastredet, 

Vestfold frå Horten,  er jo litt merkelig når det norske namnet framleis gjeld og registreringshamna Horten står fastsveisa på skutesida. Til Sicilia kom eg på norsk dekk kan du sei, men tilbake att til fastlandet  var det Tremestieri som gjorde jobben-

Mange mil på autostrada låg føre. 

Utkvild og mett, klar for dyst kjørte eg på land i Villa San Giovanni.  Aldri hadde vel eg høyrt om Bagnara Calabra eller Grand Hotel Victoria. 

Godt i gang, 09:30 20.10.2015 smalt det rett i kilen som låg midt i kjørebanen.

Her er kilen dregen til sides, den låg ganske så midt i kjørefeltet.

Fart omtrent 100 km/t. Tørt, lyst og like utfor tunnelopninga på høgaste vegbrua i heile Italia. 
Klikk har så får du sjå korleis det er å kome frå tunnellen og ut i dagslyset.  På 2:50 kjem du akkurat til brua der det sa stopp.

Opplysingar henta frå Wikipedia:

The Sfalassà Viaduct (also known as Bridge Bagnara) is a viaduct with Italian steel structure located near
 Bagnara. The bridge is part of the A3 Salerno - Reggio Calabria to km 414 + 490. In December 2014 it appears to be the arch bridge portal pushing the world's highest, as well as the 3rd highest in Europe (after the Viaduct of Millau Viaduct and Italy) and the 20th highest in the world [1] [2] [3]. Designed by Silvano Zorzi in 1967 together with Sabatino Endeavour and Luciano Lonardo, the work is 893 meters long (742 m-151 m Sfalassà Vardaru I), high above the valley floor to the roadway 253.78 meters and has a central span steel with light of about 376 meters. The Sfalassà has also won three times during its construction (respectively in 1968, 1970 and 1972, still unbeaten record) [4] the "CECM European Award", the highest European recognition for the great works. Notes [edit | change wikitext]

Du kan sei det slik at tua var ikkje stor, men den velta lasset. Mangel på størrelse tok den igjen på styrke.  Det gneistra ikkje det eg såg, men så var eg heldigvis ikkje under bilen. Derimot stod røyken tett ut og fram og til sides frå motorrommet. Nå får eg bruk for det brannsløkkingsapparatet som er påbode å ha i Giottilinen, tenkte eg, men som manglar i Opelen. Stoppa i ein lomme som var der midt ute på brua, opna panseret for å sjå. 

Var budd på brann, men det var visst bare kjølevæske og oljedamp.

Redningsbil dukka opp i løpet av få minuttar. Men straks Policia Stradale kom til, reiste dei to karane i redningsbilen. Lurer på om dei i redningsbilen var å likne med vrakplyndrarane langs Jærkysten i gamle dagar.  Masse papirsjekk ved samvitsfulle politimenn. Væpna var dei, men dei hadde ein laus og ledig tone medan det eine dokumentet etter det andre vart grundig sjekka. Stoccafisso vart nemnt, det var vel kanskje det som var mest kjent med sjåføren sitt heimland. 

Ein dryg time seinare kom redningsbil nummer 2. Domenico eller Mimmo i ein Iveco lik bubilen, men med plan i staden for bupåbygg. Ryddig og reint i førarhuset, ryddigare enn i bubilen. Polizia Stradale ringde etter bergingsbil. Opelen vart kjørt til verkstaden Officino Luppino i Bagnara Calabra. Like ryddig og ordentlig der.

Ny venting, og rundt klokka 13 vart eg skyssa til Hotel Grande Victoria av Monica, kona til Mimmo og ansvarleg for kontoret på verkstaden.. Fekk rom i 3. etasje, rom 203, veranda og utsikt mot havet. Bare strandpromenade og gate mellom hotell og sjø. 

Sesongen er slutt, bare ein attgøymd strandstol fortel om sommar og badeliv

Litt varmare og ein annan grunn for opphaldet, så hadde det vore Syden +

Ei natt i Bagnara Calabra klarte seg. Like uavklart med omsyn til tid reparasjon av bilen på dag nummer to. Det vart til at eg via NAF fekk skaffa meg leigebil. Bil i slekta kan du seie, ein Opel Astra stasjonsvogn cdti. 

Veldig kjekk bil å kjøre. Klokka vart 18:10 før eg var hos AVIS i Cannava, eit industriområde i nærleiken av Gioia Tauro. Monica hadde då gitt bånn gass både på motorvegen og vegen opp frå Bagnara Calabra til A3. Ho kjørte stødig, men ikkje om eg hadde våga slik fart. 100 er nokså passelig i Corsaen.  Toyotaen for av garde merkbart fortare enn 100.

Planen min var å reise heilt fram til Latiano i løpet av kvelden og natta, men eg er glad eg stoppa undervegs. Ver her i det sørlige av Italia kjem i store dosar. Mykje sol og varme og når det først kjem regn, så ausar det ned i mengder som ikkje er behagelige  kjøre i. I Falerna vart det stopp på Hotel San Giovanni. Absolutt lurt, for ein blir trøytt av bare å svive rundt og vente slik eg hadde gjort størsteparten av onsdagen. Ikkje er eg særleg god venn med Paula heller, ho som bur inni den vesle boksen dei kallar GPS. Eg er rett som det er uenig, som når ho vil ha meg til å kjøre mot kjøreretning i einvegskjørte gater. Har skjedd meir enn ein gong. Før eg tok stoppen for natta, ville ho ha meg vekk frå autostradaen. Om ho har avtalar med nokon som sender melding om stengde vegar lenger framme veit eg ikkje, men det kan sjå ut som ho har kontaktar eg ikkje veit noko om.  Etter ei kort natt på eit greitt nok hotell, tok eg av garde att ganske så tidleg, før 6. Regnet hadde roa seg, vegen var nokså fredelig på den tida av døgeret. Bilen trilla lett, sjåføren var utkvilt, stort sett bare velstand.  Frå Falerno til Latiano er det ikkje så mange mil, men det tek nå nokre timar å leggje dei bak seg. God middag på Taverna di Pascalone på kvelden.

Eg må ha sett nokså medtatt ut, for eg fekk ganske fort etter middagen beskjed om å reise til Villa Felizia og ta natta. 

Lørdag gjekk med til siste rydding før vinterstenging. Det som ikkje er sett inn i huset, det skal ein ikkje vere redd for å miste ser det ut til. Ganske så fullt på det eine soverommet. Og sidan me ikkje er trygge for fantane som fer rundt og samlar slikt dei ikkje eig, får trillebåra plass på kjøkken og hagemøbler fyller opp i stove.

Brindisi som starta italiaeventyret vårt lokka på laurdag med cappucino på Bettys Caffe. Derifrå melde eg til Signe og Gaute om dei ville ta imot ein jærbu som gjest utpå ettermiddagen. Velkommen, var meldinga tilbake, og slett ikkje mindre då eg etter ei tid dukka opp på døra til eventyrhuset deira på Cda Cupa. Hadde ikkje vore der så lenge før tilbodet om overnatting kom. Nå trur eg ikkje eg lenger var spesielt trøytt etter medtatt, dei inviterte bare ganske enkelt til ein roleg og kjekk kveld i lag + sundagslunsj på Silvana. 

Eg har etter kvart skjønt at skal ein oppleve noko, må ein ta dei høve som byr seg. Sova i trullo har eg gjort før, men ein heil kveld og føremiddag i lag med husfolket har eg ikkje prøvd tidlegare. Flotte folk som har vore ute ei vinternatt før, sjølv om dei nå har slått seg ned i det me nordbuarar trur er bare sommarland. Eg har nok vore ganske fink før og til å løyse verdsproblem, men  blir ikkje mindre flink etter kvart.  Same kva det enn gjeld, me må snakke saman. Ikkje bare tru og meine om andre. Nei, heller møtas og utveksle tankar.

Lunsjen på Silvana var som forventa. Nydelig.

Mandagen gjekk med til aller siste inspeksjon av «godset», pakking og endå eit forsøk på å ta vare på oliven slik at dei kan eigne seg etter kvart som spiseoliven. Til sommaren skal dei vere klar til bruk etter det Cemente sa. Ligg i reint vatn tilsett salt i ei flaske full til topps og godt attskrudd kork. Ein tur til Ubaldo og Palma fekk eg tid til. 

Sjøvsagt måtte eg innom hos Pascalone og Meggi ein siste gong før avreise. Denne gongen slapp dei å halde av plass i gardsrommet til bilen vår. Meggi slapp å kjøre meg til flyplassen, eg skal jo kjøre sjølv i leigebilen NAF hjalp til med å skaffe. Stakkars Opelen står att heilt aleine i Bagnara Calabra. Ikkje for det, den er visst i beste hender. Når først gale skulle vera, var det godt at nettopp Officina Luppino var den som vart tilkalla med redningsbil. Ikkje alle stader ein finn kona til verksmeister som sjef i administrasjonen, og i tillegg snakka Monica somho heitte rett så godt engelsk. Alle mailar er svart på, og eg har fått tilsendt eit skanna dokument som viser kva sum som er betalt for at dei skal setje i gang arbeidet med reparasjon. I første omgang har det vore demontering av skadde deler, og det er ikkje lite. På bilete av bilen frå undersida ser det ut som girkassehus er skada, botnpanne er skada, radiator og vannpumpe er skada, feste av motor på eine sida er rive tvert av. Om understell elles er øydelagt veit eg endå ikkje, men det ser jo ikkje godt ut. Men bilen er for ny håpar eg til at dei vurderer å kondemnere. Det er mykje billegare i Italia med slikt, og prisane på arbeid er nok ikkje meir enn rundt ein tredjedel av her i Norge. Same kva, det blir forsikringsselskapet sitt opplegg å vurdere gangen i det heile. Går det som eg håpar, reiser eg til Brindisi før påske, leiger bil på flyplassen og tek ei natt i Villa Felizia. Dagen etter kjører eg btil Gioia Tauro for å levere leigebilenbilen og kanskje få Monica til å hente meg. Heil dags reise eine dagen frå Sola til Brindisi + heil dags bilkjøring neste dag frå Latiano til bagnarea Calabra løyser ut ei natt på hotell før retur heim til Cd Coltura. Då ligg det godt tilrette for hotellet i Falerno. 

I 6. etasje i ei bustadblokk held dei til. Det står rett nok 5 på knappen i heisen, men italienarane reknar etasjar på same vis som  dei gjer i England. Palma og Ubaldo bur heilt på toppen av blokka med flottutsikt mellom anna mot hamna i Brindisi.

Ein skal ikkje utelukke at kilen kan ha blitt plassert på Italia si  høgaste motorvegbru med føremål. Merkelig med den der bergingsbilen som så raskt kom til, og som forsvann straks politi kom til. Men det er og blir ei gåte. Det ville i tilfelle vere å skaffe seg arbeid «the hard way» med ganske så uvisst utfall for dei som måtte vera inni den bilen som på den måten vart fanga for fanga var eg. Syns ikkje eg kom heilt inn i lommen, og ville flytte bilen litt framover, men girstonga var låst og motoren daud.

Kunne mest sjå ut som  litt mishandla plast dette

Sabotasje var ikkje utenkjelig etter det Ubaldo sa.

Nokre gonger kjem ting litt hulter til bulter eller omanidom kan ein og seie. Dagane på Sicilia var fine. Etna slepp ikkje taket på meg, så dit kjem eg nok attende både på eine og ande måten. 

Kanskje i ein eigen blogg om litt, når Bagnara Calabra er meir utav blodet. Like sannsynleg pånuntyr i lag med «favoritthustuen» min som Gaute Birkeland brukar å seie. Ein liten Siciliaferie midt i Pugliaferien er slett ikkje  forakte.