Gyldne dråpar, rein bonus.

Sjølvsagt visste me kva me kjøpte tilbake i 2012. På 8500 kvadratmeters tomt er der plass til meir enn bare  eit lite hus, et gammal dohus og ein vedfyrt bakaromn. Så langt har me ikkje teke del i hausting av anna enn fiken, appelsin, mandarin, sitron, valnøtter, mandler, fersken, morbær, plommer, pærer og eple. Oliventrea har alltid hatt sesong til tider då me har vore i Norge.

Då eg 15. november dette året inntok Villa Felizia, fekk eg fort besøk av Guilia og Giulio. Dei hadde vore i San Michele og henta nypressa olje. 

Eg har jo sett slikt før, men aldri med oliven frå eiga tomt.

Det er bare eit fantastisk syn. Det gule fluidium, resultatet av både gamle og ikkje heilt så gamle tre sin biologiske fabrikk, reine industriverksemda. Det undrar meg storleg at eit tre kan gjere om lys, luft, vatn og nærinsstoff i jordsmonnet til denne velsigna væska.

Så står nå dunken der i gangen her i Helmikhølen 5, endå uopna. Frå ein mindre dunk har me alt tatt ut litt til bruk nå med ein gong. Fungerer som ei tranflaske, men utan sure oppstøyt eller dårlig ettersmak. Gjev visstnok ikkje tilskot av D-vitamin, men elles er den visstnok fullverdig med omsyn til Omega-3.

Ei spiseskei pr dag lovar god helse når det gjeld alt i kroppen som treng smurning

Livseliksir trur eg eg vel å kalle det.

Alt det andre ein kan bruke olja til spenner frå som saus på is, ja du les rett. Det seiest at oppå is skal god oliveolje smake godt. 

Som dressing på salat er den god, i pizzadeig og i saus til pasta. Det går godt å steike i den og, men då bør ein ikkje bruke for mykje varme. Truleg er det bare fantasien som set grenser. For vår del blir det ikkje tilgangen som stoppar, me har olje så det held. Så får me nok heller kjøpe neste år, for i februar mars 2022 skal trea beskjærast radikalt.

Det enkleste er pistol

Vel passert gjennom den generelle kriminalitetsforebyggande kontroller til det tyske grensepolitiet, måtte det vel vera nok dramatikk for denne gong. Men nei.

Like sør for Fulda måtte eg tanke opp Roomsteren. Den er ikkje så tørst at det gjer noko, men luft og kjærlighet aleine driv den ikkje framover. Og framover tenkte eg meg. Ein tur på stadsbiblioteket i Lübeck kunne passe tenkte eg.  Det har gått ei tid sidan, men midt på 1600 talet reiste ein av forfedrene mine frå nettopp Lübeck opp til Trondheim. Bernhardus hadde fått seg jobb, og tok med seg kona Alida von Bolten og reiste. Ingen motorvegar, fly eller jernbane på den tida. Det må ha vore ei skikkeleg strevsam reise. Kankskje biblioteket i Lübeck kunne ha opplysningar om dei eller i det minste ha opplysningar om samtide dei levde i.

Men trur du ikkje Roomsteren tok å tulle med meg. Tok den hemn mon tru? Midt der det var vegarbeid var to av kjørefelta stengt, kun høgre feltet var ope for trafikk. Heldigvis bare kjegler som skilde det opne feltet frå dei to som stengt. Eg fekk lurt meg inn til venstre mellom kjeglene, og der døde Roomsteren ein effektiv og hjartelaus død. I det  som var ope susa bilane i ein jamn tett straum, einaste som kunne verre vore for min del, var at bilen hadde laga kork for alle dei andre travle sjåførane og det hadde vorte ei endelaus rekke av bilar sørover som ikkje slapp forbi.

Inne i vegarbeidsområdet vart jo bilen ståande skikkeleg i vegen for dei som arbeidde med alfaltering av vegen. 4 blide asfaltarbeidar erstatta dieseldriven motorkraft. Kunne kome langt med den hjelpa, men det hadde kanskje tatt litt mykje tid om dei skulle hjelpt meg heilt til Lübeck.

Så var det tid for å kikke på kvittering for siste drivstoff-fylling. Eg hadde reagert på prisen, men ut frå det eg oppfatta på pumpa var det diesel av det slaget som skal hjelpe motoren å halde seg rein og i tillegg skal vere drygare enn normal diesel.

Det er jo bensin sa den eine av vegarbeidarane. Må jo innnrømme at det høyrdest ikkje usannsynlig ut med tanke på symtom. Det er då NAF er gode å ha, i det minste for slike som meg som fer Europa rundt med hovudet under armen.  NAF sin app, som eg sjølvsagt har installert på mobilen, fortel operatør i Oslo heilt nøyaktig posisjon på kjøretøy.  Også alle data om medlem, og medlem er eg jo heilt sjølvsagt, erfaringslæring kallas det vel. Skal nå litt til å gløyme eigne persondata, men der i appen ligg det fiks ferdig for bruk i naudsituasjonar. Ein liten time etterpå kom det ein gul liten redningsbil frå tyske ADAC. Den inntok posisjon framfor Roomsteren og gjorde klar for redningsoperasjon.

Her skal det ikkje takast meir risiko enn heilt nødvendig. Alle fire hjula vart stroppa med jekkestropp.

Slepekroken som låg saman med verktøy i reservehjulsbrønnen bak, fekk gjere nytte for seg for første gong sidan bilen var ny i 2009.

Det bar ut att på vegen i ein dobbeltkabiner delt mellom framme og bak av gjennomsiktig plast, omtrent den kvaliteten vindauga i fortelt er laga av. Dei som produserer slikt, har fått eit nytt og uventa marked etter at koronaen slo til.

At sidesynet har noko å seie, vart eg minna om på kjøreturen inn til Kassel. Skarpsyn og sidesyn er ikkje det same. Der eg sat bak i dobbeltkabineren vart eg ein augneblink var eit eller anna tett på bak. Kva det var, oppfatta eg ikkje.  Ikkje grense heller for kor tett på bilen la seg, men då eg vreid hovudet litt, såg eg kva det var. Det var jo Roomsteren som kjørte så ille tett opp i baken på redningsbilen.

Scheller tok imot. Midt i ein travel ettermiddag lova dei å sjå på bilen. Eg fekk tilbod om erstatningsbil, men då eg sa eg skulle vidare til Norge skjønte dei at det var Roomsteren som var mest aktuell for den turen. Verkstaden stengte klokka 17, og då kunne kundemottakar informere om at bilen var nesten klar, bare litt til som måtte gjerast neste dag. Slik vart det overnatting i Altes Casino, Fulda i staden for ein eller stad i Lübeck.

Før det var klart om motoren på Roomsteren var basta kaputt eller om den lot seg reinse, laga eg meg eit lite eventyr av resten av heimturen på denne. Litt vanskelig å få med seg dei utalige gyldne dråpane som sette heile dette prosjektet i gang. 30 liter olivenolje er ikkje så enkelt å flytte over frå ein liten personbil til ein gallstilige tohjuling.

Neste morgon stod den der, klar for ny innnsats. Villig som bare det til tross for at eg like før hadde gjort mitt beste for å ta livet av den med bensin. Ikkje bare 1 liter, heile 32 liter, og  likevel stilte den opp att. Tok meg heilt heim til Helmikhølen 5 utan noko forsøk på hemn.

Fikserunde i Puglia

Flyturen til Amsterdam starta frå Sola klokka 06:00. Då me kom opp over skylaget, var det ikkje lenge før me såg teikn til dag. Lufta var fin, nesten ikkje noko uro eller turbulens. God tid på Schiphol til å finne gate for Roma, sjølv om den låg omtrent så langt som mulig frå gaten der flyet frå Sola parkerte. Kunne kanskje vore godt å få skyss til neste plass, men ein får vere glad til at ein i det minste er førlig i beina. Korleis det ligg an med det på toppen får andre bedømme.

Vel nedpå kom det ein av desse skyssbilane med ei eldre dame, vel over 80 trur eg. Ho var dårlig til beins, men forsikra dama som kjørte skyssbilen at ho ville klare å kome seg gjenom tuben og inn på flyet på eigahand. Eg såg jo det at så enkelt var det nå ikkje. Liten trillekoffert vart ganske så stor når dama skulle manøvrere den. Eg baud meg til å hjelpe, og det var ho takknemlig for. Ho budde i Roma, men kom frå Abruzzo. Hadde hus der. Roma var ikkje til å halde ut om sommaren meinte ho.

Vel framme i Brindisi bar det rett til Villa Felizia. Teknikar frå VigilNova skulle omkonfigurere alarmen slik at det frå nå av er mulig med to modus, skallalarm og full alarm. Det eine når me er her, det andre når huset er tomt. Blir nok ein og annan feilalarm av det, men begynnarvanskar har dei vel i Italia og.

Medan teknikaren var her trilla det endå ein bil inn oppkjøringa. Det viste seg å vera Giulio og Giulia. Dei hadde hausta oliven på sundag og vore til San Michele for å få dei pressa. Då dei kom innom, kom dei rett frå presseriet i San Michele. Så fersk olje har me nå visst aldri før fått. Veit ikkje heilt korleis olivenolje blir klassifisert, men Giulio gliste frå øyre til øyre då han fortalde at olja heldt veldig høg kvalitet. Nesten som han har fått ei viss eigarkjensle for oliventrea våre. Einaste problemet er at eg vanskelig kan transportere olja sjølv som registrert bagasje. Veit ikkje om anna enn bil som kan ta den . Då blir det nok Skodaen som må arbeide seg oppover mot Brennerpasset for så å trille gjennom Tyskland og Danmark til Hirthals med oljelast på ryggen.  

Trompeten som Clemente planta gav lite blomar dette året, men den måtte kave med lite vatn heilt fram til juni. Vårmånadane var heilt tørre. Blir nok meir blomar eit anna år.

Det gror fort når det er ugras som gror. På bare ein månad har det gått frå tørt vissent og brunt, nesten svart der det var svidd i sola. Nå er det frisk grønt både på marka ved sida av vegen og også på vegen. Å svi ugras med gass er eg god til, men det varer nok ikkje så lenge som når ein brukar ugrasmiddel. Men har ein pyromane tendensar som eg, slår ein to fluer i ein smekk. Å leke med elden er moro, sjølv for meg på 66. Å sjå det umiddelbare resultatet er moro det og.

Nedover i olivenhagen gror det og. 

Nei, det er ikkje vår bil som står der omregistrert og omlakkert. Men då eg oppdaga den, hadde eg mest lyst å gå borttil og sjekke om gummimattene frå vår bil hadde hamna i denne. Bruk nå vet, seier eg til meg sjølv. Det er bare ein og annan banditt her i området, men dei gjer jo ein del av seg. Me har jo slike typar heime og. Ikkkje lenge sidan eg las om ei jente som hadde hatt ein gjest midt på natta som stod i døra til soverommet hennar og bare kikka.

Med bilen vår synte det seg når eg skulle kjøre frå Pascalone og Meggie i mørket, med henne etter, at bilen vår var heilt svart bak, ikkje bare karosseriet som jo er svartlakkert, også lyktene var heilt døde. Heldigvis er det mulig å slå på tåkelys, sjølv om ein då samstundes slår  på tåkelysa framme. I Norge er ikkje det lov, kva det er i Italia anar eg ikkje. Reknar med det skulle gå å forklare grunnen til lysproblema. Det er då betre å bli oppdaga bakfrå med tåkelys når ein er ute og kjører på kvelden. 

AutoPro i San Michele har eg vore kunde hos sidan 2013. Dei har fått seg nytt bygg, så Antonio som eg trur er den som har starta firmaet jobbat endå der. Nå som kundemottakar og ryddegutt. Han kan kun italiensk og som dei fleste veit kan eg svært lite på det området. Me klarer likevel å kommunisere. Han forstod at "ladri robare macchina una mese" e retorno la macchina" gav han litt jobb. Han såg over lyset både framme og bak. I tillegg skrudde han fast plata i dashbordet som tjuvane hadde skore ut. Det manglar alarm i bilen, elles er den tilbake til normalen. Ikkje heilt ship shape, men tenlig til vårt bruk. Tjuvane fjerna sentraleining av alarmen, eg trur ikkje det blir montert inn ny alarm. Blir den stolen nå får me finne ei løysning når den tid kjem. Litt skjønnhetsplettar er der, men på ein 12 år gammal bil som skal gjere teneste som campagnabil, må ein vel godta ein og anna småbulk og ei og anna stripe i lakken. 

Medan Antonio sine folk fiksa bilen, fiksa eg cappucino og eit lite horn med vaniljekrem. Aksptable prisar på slik spise vil eg sei, 2 Euro 30 Cent. 

Reklame for mitt firma på servietten skjemmer heller ikkje ut.

På torget i San Michele Salento hadde denne benken kome til.

Bodskapen er: 

Likeverd, respekt, inkludering. 

Klarte ikkje bestemma meg, men desse skoa passa meg å sjå til. Kanskje litt mimring til fotformsko slik eg hugsar dei frå 60 -70 talet.

Det er endå mulig at skoa får bli med nordover ein av dagane om ikkje så lenge.
 

Ver i vente.

Av erfaring veit eg jo at på desse tider er det ikkje lenger sommarvarme i Puglia. Men rundt 10 grader meir enn me har her på Jæren er slett ikkje dumt det heller. Regn fins og der sør, men i løpet av tre veker reknar eg med eg vil kunne bli eksponert for litt sol og. Slikke sol som om sommaren er utelukka, men når bare den er framme, er der framleis noko varme i strålene.

Utfra velinformerte kjelder har det fram til nå vore ganske så sommarsleg, iallefall innimellom. Nå trur eg det er slutt, det har gått over til haust.

Elles fell brikkene på plas meir eller mindre når det gjel bilbrukstjuveriet. Bilen kom jo tilbake, rettnok utan nøkkel, men tilbake kom den. Står nå bak høge murar, låst port og kamera som overvåkar gradsrommet hos Pascalone og Meggie.

Eg har lurt og lurt, vrid hovudet nesten ut av ledd. Kvifor skar "ladri" av nesten heile panelet heilt til venstre på dashbordet. . Eg har trudd det kom seg av plassering av hovudeining alarm. Snakka i dag med ein på Bilradiospesialisten Sandnes, dei som i si tid monterte alarmen. Jau, eg har visst tenkt rett. Det er der me vanligvis monterer hovudeining for alarm, sa han eg snakka med. 

Men kvifor dei kom tilbake med bilen, sjå det er eit spørsmål me truleg aldri vil få svar på.

Skal me skallsikra huset

Så nærmar det seg att. Tur til Villa Felizia. I planane mine er der bare heil sol, alle dagar. I røynda må eg nok rekna med meir enn ein dag med regn. Måndag 15. fer eg frå Sola klokka 06:00 og 14:30 landar eg i sola på Aeroporto Brindisi. Meggie plukkar meg opp og kjører meg heim til seg, der eg kan plukke opp den skamferte Roomsteren. Den kjører greitt, men har fått seg nokre skjønnhetsplettar. 

Så går turen vidare til Villa Felizia der teknikar frå VigilNova skal koma klokka 15:00 og gjera ei lita ombygging av alarmen slik st den kan vera aktivert om natta når me er i huset. Då alarmen i si tid vart installert, såg eg ikkje for meg at nokon ville ta seg inn gjennom låste dører medan me låg inne og sov. Like greitt at me ikje vakna trur eg. Trur ikkje akkurat dei ville tatt oss som gissel, men ein konfrontasjon kunne det jo fort ha blitt. På spørsmål frå teknikar i si tid svara eg nei til muligheten av skallalarm, men av skade blir man klok, dog ikke rik som oldefar A.P. Heskestad sa. 

Skallalarm skal det bli. Då vil ikkje "ladri" kunne kome seg inn utan å løyse ut armen og vekkje vertskapet.

På tross av denne på nattbordet + nødknapp til VigilNova finn eg kanskje ikkje heilt roen, men det er gjerne litt lettare å slappe av.

Om eg får sova eller ikkje første natta, er meir enn eg veit. Støttekontakten min som tilfeldigvis også er min ektemake meiner eg bør gje det meir enn ei natt. I mitt hovud tenkte eg å stikke heimeover med bil sånn omtrent klokka 2 første natta om sveven ikkje kjem og tek meg. 

Utanom rikeleg doser med sollys har eg ikkje så mange andre planar der i sørens land som Are Kalvø seier. Det vil seie, litt fiks på bilen må eg prøve å ordne. Først og fremst er det dørlås og tenningslås. Bilalarmen er nok gone, men å parkere bilen utfor huset vårt vel vitande om at eine nøkkelen er på videvanke, det kjennest som eit sjansespel. Sjansen lyt ein nok ta, ikkje så mange alternativ. Kan kjøre den så langt ned på tomta at den ikkje syner frå vegen. Har ein del metrar å gå på, men det er heilt avhengig av kor mykje væte der er under oliventrea.  Skulle eg gjere feil vurdering, vil nok alltid Giulio kunne dra meg opp att med traktor, men eg trur eg prøver å unngå det.

Ein fascinasjon for Etna har eg skaffa meg etter ein del besøk til Sicilia.  Tenkte ein liten tur ned dit også i løpet av dette opphaldet i Sør-Italia. 

På San Demetrio har eg budd fleire gonger. Enkel standard, men heilt ok. Ein av fordelene er at ein her bur midt i ei hovudgate og bilen kan ein parkere i portrommet.

Bronte ligg litt vest av Etna. Mindre forhold og enklare standard på overnatting. F.eks ikkje eige toalett på rommet. Måtte nok hatt med meg ei bøtte. Kan ikkje springe på do på gangen fleire gonger pr natt.

Nå har eg først bestilt for så å avbestille. Er nok litt vinglete vil mange seie. Kanje eg er for god lyttar. Eit kvart krumspring i mine eigne kjensler blir lytta til, men så svingar det, til dels ganske fort og. Då kan det vera vanskelig å henge med sjølv for meg som huser desse skiftande kjenslene.

Får sjå det an til eg er der nede. Får heller finne meg noko i Catania og Bronte om turen dit blir noko av.

Nå gjer eg som eg vil

Viljen til badnet vart visst aldri bøyd. Det var bestefar Oskar som kommenterte slik då eg var liten gut. "De må bøya viljen til det badnet". Nå som eg er 66, er der sikkert ingen lenger som vil eller kan bøye den viljen. Og eg kan i beste Wencke Myhre ånd gjere som eg vil. 

Meggie og Pascalone gav plass for ei lita og utsøkt forsamling kvelden den 18. august.

Dei Varhaug gjer seg sterkt gjeldande. Eit godt innslag frå Sogn fekk og plass rundt bordet. Full pakke med både antipasti av det rikelige slaget og grilla kjøt etterpå. Tiramisou og pannacotte avslutta ein for meg gild kveld.

Proseccoen gjekk med på Tavernaen. Rødvin og whisky fekk plass i vinhylla på Contrada Coltura. Melkesjokoladehjertene søkte tilflukt i kjøleskapet. Hadde dei ikkje det gjort ville dei nok ha smelta, slik hjerter av og til gjer. 

Dagen vart nå markert og det var jo greitt når sjefen tok seg ein snartur heim for å sjå til barn og barnebarn. Det funka visst bra heime både for Sofie og Hadi. 

Kva veg mest?

Framhald frå førre tekst:

Me tok imot første natt, så får me heller sjå etterkvart kva det vart til vidare.

Og noko av det det vart til, var at det den morgonen me skulle ta ut på reis nordover, då stod det ein svart norskregistrert Skoda Roomster like utforbi bommen.

Der stod den, låst og utan nøkkel å sjå. Midt i innkjøringa stod den. Slett ikkje mulig å kome forbi den. Lukkeligvis hadde me reservenøkkel og kunne låse opp dørene.

Litt småplukk i baksetet. Diverse deler fjerna frå dashbord.

Sidepanelet på dasbordet var skore laus, utan at eg skjønar kva som kan vera grunn til det. Har du som les eit forslag, så er eg takksam om du deler med meg på messenger.

Lyset i bagasjerommet var også tatt bort.

Det same var skjedd med uttak for straum til f.eks kjøleboks. At uttaket ikkje har fungert dei siste åra har tydeligvis ikkje hatt noko å seie.

Det er lett å gå seg fast i uhæma, men klarer me å unngå at fantepakket vinn, så blir det faktisk me som sjølv vinn. Kunne lett bli slik at sommaren 2021 i Villa Felizia vart heilt overskygga av dei siste dagars hendingar. Me gir det heile eit forsøk og satsar på at splitting av alarmen i huset gjere det mulig å sove med alarm aktivert på alle dører og vindu. Så får heller dei infrarøde sensorane inne i alle rom vere aktivert når huset skal vere tomt. 

Gode forslag elles har vore å armere gitterdøra i stål med straum berekna for elgjerde. Einaste problemet då er vel at heile porten må isolerast frå muren den er sett inn i.

Om me plasserer det positive på eine sida, og det negative på andre sida, så er det framleis slik at det er stor overvekt av det som positivt er. Slik har det vore, og slik håpar me det vil vere framover.

Eg skjønar ikkje på nokon måte kva me skulle gjort utan Meggie og Pascalone. Me fekk bu hos dei første natta etter innbrotet. Då hadde me ikkje fått skikkelig orden på låsane. Kunne få sove der heilt til avgang Norge, men var kanskje like greitt å hoppe i det og sove fekk me nå til frå 2. natta. Meggie tok styring og fekk på plass det som skulle til hos politiet. Likeeins når det gjaldt leigebil. Sjåfør, tolk og hjartevame i ein og same person. 

Etter lange dagar langs vegen nordover frå Puglia, var det intenst godt med kaffi, knekkebrød og brunost når me kunne slå oss til ved kjøkkenbordet i Helmikhølen.

NordItalia, Austerrike, Tyskland og Danmark blei mest over i noko som ikkje fekk heilt plass i minnet. Kjøre nokre timar, kvile litt i den medbrakte senga, for så å fare vidare etter eiga vurdering nok utkvild til å ta endå ei økt bak rattet.

Han ser ganske nøgd ut, og det var han og. Ved sida av EuroDue, bubilverkstaden låg det ein kombinert restaurant og vinutsal. Me fekk oss eit mål mat som slo veldig godt an. Potet, så enkelt som bare det, men eg trur mest eg kan seie det var beste potetretten eg nokon gong har smakt. Saman med potetene vart det servert langtidskok kjøt. Var sikkert det me i Norge ville kalle okse. Noko godstoff i gryta var der nok og, vil eg tru. Ingen andre enn ein idiot som meg kunne vel spør etter øl på slik ein plass. Anne Marie fekk det ho bad om, eg måtte nøye meg med vatn. 

Giottilinen fekk energisk pleie i ganske så mange timar. Elpanelet som var årsak til besøk i Poggibonsi vart raskt og effektivt fiksa. Skru laus det gamle og trekke ut eit par ledningar og gje dei plass i kontaktar på nytt panel. Mauro gjekk laus på trappa, og det viste seg å ta ein del timar. Resultatet vart ei trapp som let seg manøvrere ned med lys i trinna. Når den skal inn att, då går den over til halvautomatisk, ei hjelpande hand er det som skal til for å få den heilt på plass før me kan ta til å kjøre.

Når Mauro manglar jobbar, eller kanskje er det på fritida, då byggjer han bubil på trehjularen Ape. For å få stabilitet under kjøring, hadde han montert luftfjøring på akslingen bak.

Måtte vore koselig å ta på tur i ein slik ein. På den vidgjetne rasteplassen på Hårr, såg eg ein gong ein 3hjular frå Sveits med påbygg. Den var rett nok ein litt større model, men likefullt hadde den trilla heilt til Hårr på bare 3 hjul.

Den dagen me reiste frå huset vår på Cda Coltura, misforstod eg litt og trudde me var invitert til Terje på lunsj.  Kanskje ikkje så underleg at det kunne gå litt i baddel den dagen.

Reknar med at Terje diskar slik opp alltid, sjølv når har er aleine ved bordet. Det gjorde i allefall veldig godt å få omsorg i form av eit godt måltid mat med uttrykk for medkjensle.

Då vert resten som eit potpourrie, raske tilbakeblikk på noko av det me vil hugse frå denne sommaren. Noko av det som veg tungt i den positive skåla på vekta. 

Ganske ok å sleppe unna med 20 meters gange ut av huset  for å få slik ein utsikt på morgonkvisten. 

Omtrent slik såg det vel ut for dei som kjende seg invitert til å kome på besøk hos oss klokka 3 om natta. Og tenk, dei klarte det, utan å vekkje husfolket.

Aldo på Silvane er ein meister med mat. Denne eldfaste forma hadde blitt tilført poteter, blåskjell, tomat, og løk. Kanhende der var andre ting i tillegg. Det som sikkert er, er at det smakte forreffelig. Treng ikkje vera så veldig avanserte ingrediensar for at det skal bli godt.

Maten på Silvana var ein del av opphaldet i Trullo Pernoll. Heldige me som får ta inn på slik ein plass. Dei som kokkelerer der treng slett ikkje skjemmast av kunstene sine. Gjestfrie som få er dei og.

Tilbake til huset vårt. Me let oss friste av tre ulike grillspyd som såg så godt ut på Doc i San Michele. Bålpanne eignar seg godt nok til grilling og, ikkje bare kveldkos rundt bålet. Grillspyda såg gode ut før dei vart grilla, og jammen var dei gode etterpå og. Litt mykje mat, men ned gjekk det.

Hadi laga blomsterkasse i sink første året på vidaregåande. Læraren Jarle gav prøvestykket sitt til Hadi, så på det viset har me to slike blomsterkassar. Den eine med hibiscus, den andre med ynde. (trur i allefall var det den heitte)

Kva tankar sjefen her fall i, veit eg ikkje, men det ser ut til at det er tenking ho er oppteken av.

I Trani, som var min fødselsdagsgåve frå sjefen, budde me kort veg frå hamna. Måtte forbi ei husrekkje så var me nede hamna mede gammal og nytt av båtar.

Desse to var vel snautt nok sjødyktige, men enn som dei scora når det gjeld idyll.

Me var blitt fortalt at i Trani er det ei synagoge. Nokså tilfeldig traff me på den, og vart invitert med inn. Skikkeleg intressant, sjølv om me knapt forstod eit einaste ord. 

Tekstlesing på hebraisk i nærare ein time. Då var mitt tålmod oppbrukt og me trekte oss ut.

Katedralen i Trani står heilt nede i sjøkanten. Eg kan ikkje hjelpe for det, men frå denne vinkelen minner den litt om nokre korsiloar. Frå andre sida er det heilt og fullt katedral, innvendig og.

Eg vart bare så imponert. Tapping i tre kjenner eg, men her i stein. Litt skade i eit trinn har ført til reparasjon. Om det er litt tilbake i tid arbeider er gjort, så har det nok blitt gjort med handmakt.

Utsmykkingane på katedralen er imponerande. Hadde det endå vore tre kunne ein ha forstått. Men her er det stein som er sirleg dekorert så det blir som skjøre silkeborder.

Moloen bør stå trygt når den lener seg mot sjefen.

Restaurant Grotta Palezzese i Polignano a Mare er vel den mest spektakulært beliggande etestad eg har besøkt. Første gong på sighseeing med "The more your know, the more you grow" crewet, og så som gjest i 2008 då me kunne feire sølvbryllupsdagen vår. Om me kjem der seinare er vel uvisst. Ikkje nettopp den billegaste staden du kan besøke.. 

Nokre kjøkken legg også vinn på blomsterprakt. Her går det hand i hand, det som prydar potter og det som prydar fat.

Her blir me servert beste kvalitet baccalao. Kokt på salta torsk frå Norge, men kjøpt på marked i Ceglie. Kokken har klart overgangen veldig godt frå å telje kroner og øre til å røre i gryter.

Inspektørar ei kveldsstund. Tenk om dei hadde vore større og kunne fanga anna enn bare mygg og andre små insekt. Tenk om dei var så store at dei kunne leggje labbane sine rundt ubedde labanar.

Druer frå eiga avling er ikkje å forakte.

CocoPazzo i Martina Franca held tradisjonen i hevd. Fekk denne retten i 2008, seinare fekk Tor Mygland smake den og nå måtte altså eg ha reprise. Kjøt og løk inndekka i butterdeig. Smakar godt gjer det.

Så kjem me til kveldshimmelen med det vesle dohuset i framgrunnen. Huset er ganske idyllisk det. Treng bare litt røyrleging, så kunne det vera klar til bruk. Røyr til septiktanken ligg klar, det er bare å kople til. Vatn til å skyle ned med kunne me vel bare skaffa os ved hjelp av ei bøtte vatn for kvar besøkjande.

For å halde det litt ope framleis, sluttar eg av med dette. Anne Marie kom seg vel fram som planen var. På Sola bad dei innstendig om at handbagasjen skulle gå som registrert bagasje. Det skulle den jo aldri har gjort, for når Anne Marie kom til Brindisi, kom slett ingen koffert. Truleg tok den ein opphald i Amsterdam eller Roma. Etter ein del turar fram og tilbake vart kofferten utlevert 3 dagar etter tida. Då hadde forsikringa trått i kraft. Godt å ha god forsikring, Tryg gjennom Utdanningsforbundet. Mykje styr for å få tak i kofferten, men Tryg har vore smidige og hjelpsomme.

uups, her er visst eit eller anna som ikkje stemmer. Lurer på om det har kome litt rusk i maskineriet. Skulle siste del av denne teksten kome først? Men det var nå slik de vart

Hei Anne Lise! Eg tok deg på ordet og ber deg sende meg ei melding som prov på at du har fått med deg siste ordgyteri.