Å ta på tur til ein italiensk by midt på dagen ein søndag er kanskje ikkje beste trekket du kan gjere. Då er sjalusia dradd ned framfor dei fleste butikkvindauge, folk flest er heime for for å nyte sundagslunsjen.
Og optimistisk som eg av og til er, prøvde eg meg likevel på ein spiseplass som vart markedsført på Trip-advisor. Den låge bygningen nedst i gata kunne lure ein til å tru at det var eit forlatt lagerlokale eller noko slikt. Det var ein skikkeleg fin restauarant, men gjester som meg ville dei ikkje ha. Eg var respektabelt antrukket, men der var ikkje ledig plass i herberget eller rettare sagt ved borda. Alt var visst bestilt, og ingen ville ta bryet med å lage til for ein eing ekstra gjest.
Svolten var eg etter tre timars kjøretur, så mat måtte eg bare ha. Ei pizzasjappe oppi gata vart redninga.
"Caldo o freddo" spurde servitøren. Han behøvde ikkje spurt, for han gav blaffen i at svaret mitt var tydeleg caldo. Gid det var varmt eller kaldt, det eg fekk var halvkaldt eller halvvarmt alt etter korleis du snur og vender på det eller lunken om ein held seg i den terminilogien. Drikka var kaldt.
Alle tiders kollektiv tilbud kom eg over i Potenza. Eg oppdaga det ikkje før eg kom opp att i den høgda der eg parkerte bilen. Det som såg ut som eit litt avansert buss-skur, viste seg å vera endestasjon for rulletrappa frå nedre deler av byen.
Ingen så langt eg såg brukte dette alternativer for transport oppover i høgare strok, men så var vel folk flest opptekne med sitt heime. Hadde nok vore annleis om eg hadde vore der på ein annan dag, og på ei anna tid av dagen.
Noko som er spesielt med italienske byar, iallefall for mange av dei, er veldig tett bebyggelse, og så skarpt avgrensa av kanskje ei gate. Så er det rett over i vill natur eller dyrka mark. Heime i Norge er det jo ofte slik at bebyggelsen blir meir og meir spreidd jo lenger frå sentrum av ein by ein kjem.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar