Marknad og matøkt

Måndag hadde me oss ein tur til marknad i San Vito dei Normanni. Gate opp og gate ned med boder fylt opp av alt mulig. Korleis det er med kvaliteten på varene er nok vanskelig å seie, men utvalet er stort. Heile varelageret i store varebilar som fraktar heile butikken til ny stad kvar dag i veka. Må vera eit merkelig liv å leva syns eg. Gjestene våre kjøpte innflyttingsgave til oss på marknaden. Isskei, sykkelpumpe, oppvaskbørste med innbygd såpedispenser, 2 skjærefjøler, duk klemmer, ja så mykje ulikt var det at det er visst bare dette eg hugsar. Denne gongen har ikkje saknet av oppvaskmaskin gått heilt opp for oss. Gjestene har vist seg å vera framifrå dugande til den jobben.

Sidan gjestene våre er i slekt med guruen på Cda Sacramento, måtte me innom dit før me i lag med Livar og hans gjester Lill Karin og Gaute frå Noredalen i Sandnes reiste vidare til Martina Franca for eit godt matsete. Antipasti er ei flott oppfinning eller kanskje rettare sagt orsaking for å leggje i seg den eine velsmakande retten etter den andre, gjerne i ei rekkje på 12 – 15 ulike.  Me som var 7 stk til bords bestilte for 4 personar og då fekk me så mykje antipasti at det bare såvidt var litt plass igjen til 3 ulike hovudrettar: andebryst, biff og svin i form med butterdeigslokk. 

 Andebryst

 Svin med marinert lauk.

 Biff.

Utan GPS hadde vegen heimatt til Villa Felizia vore lang og krunglete. Nå var den bare krunglete. Teigane som er nytta til oliven produksjon er ikkje alltid så store. Stort sett er dei rektangulære og når vegar skal leggjast i eigedomsgrensene har resultatet blitt 90 graders svingar både titt og ofte. Eg vil tru også Petter Solberg hadde fått problem med å halde særleg høg fart på slike vegar. Vel heime prøvde me å få att pusten litt etter ein lang kveld før me tok natt. Gjester og hjelparar reiser vidare i dag med tog frå Brindisi til Roma. Der vil dei gjere storbyen nokre dagar før dei tek siste etappe til Vigrestad tidleg søndag kveld. Dei satsar på å få maks ut av ferien. Me har eit par tre dagar på å roe ned på. Kan nok hende me fer på sovesofaleiting, men det er ikkje noko som hastar så fælt. Me må vel ein tur til Guido meglaren for å hente papira på at me er eigarar av staden. Kanskje og sikre avtalane om kva arbeid som skal gjerast med olivenhausting. Opplegget så langt er at ein pensjonert politimann skal gjere haustinga og sørgje for at bæra blir pressa. Litt olje frå eigen plantasje må me halde att, men så veldig mange litrar treng me vel ikkje til eige bruk.