Det enkleste er pistol

Vel passert gjennom den generelle kriminalitetsforebyggande kontroller til det tyske grensepolitiet, måtte det vel vera nok dramatikk for denne gong. Men nei.

Like sør for Fulda måtte eg tanke opp Roomsteren. Den er ikkje så tørst at det gjer noko, men luft og kjærlighet aleine driv den ikkje framover. Og framover tenkte eg meg. Ein tur på stadsbiblioteket i Lübeck kunne passe tenkte eg.  Det har gått ei tid sidan, men midt på 1600 talet reiste ein av forfedrene mine frå nettopp Lübeck opp til Trondheim. Bernhardus hadde fått seg jobb, og tok med seg kona Alida von Bolten og reiste. Ingen motorvegar, fly eller jernbane på den tida. Det må ha vore ei skikkeleg strevsam reise. Kankskje biblioteket i Lübeck kunne ha opplysningar om dei eller i det minste ha opplysningar om samtide dei levde i.

Men trur du ikkje Roomsteren tok å tulle med meg. Tok den hemn mon tru? Midt der det var vegarbeid var to av kjørefelta stengt, kun høgre feltet var ope for trafikk. Heldigvis bare kjegler som skilde det opne feltet frå dei to som stengt. Eg fekk lurt meg inn til venstre mellom kjeglene, og der døde Roomsteren ein effektiv og hjartelaus død. I det  som var ope susa bilane i ein jamn tett straum, einaste som kunne verre vore for min del, var at bilen hadde laga kork for alle dei andre travle sjåførane og det hadde vorte ei endelaus rekke av bilar sørover som ikkje slapp forbi.

Inne i vegarbeidsområdet vart jo bilen ståande skikkeleg i vegen for dei som arbeidde med alfaltering av vegen. 4 blide asfaltarbeidar erstatta dieseldriven motorkraft. Kunne kome langt med den hjelpa, men det hadde kanskje tatt litt mykje tid om dei skulle hjelpt meg heilt til Lübeck.

Så var det tid for å kikke på kvittering for siste drivstoff-fylling. Eg hadde reagert på prisen, men ut frå det eg oppfatta på pumpa var det diesel av det slaget som skal hjelpe motoren å halde seg rein og i tillegg skal vere drygare enn normal diesel.

Det er jo bensin sa den eine av vegarbeidarane. Må jo innnrømme at det høyrdest ikkje usannsynlig ut med tanke på symtom. Det er då NAF er gode å ha, i det minste for slike som meg som fer Europa rundt med hovudet under armen.  NAF sin app, som eg sjølvsagt har installert på mobilen, fortel operatør i Oslo heilt nøyaktig posisjon på kjøretøy.  Også alle data om medlem, og medlem er eg jo heilt sjølvsagt, erfaringslæring kallas det vel. Skal nå litt til å gløyme eigne persondata, men der i appen ligg det fiks ferdig for bruk i naudsituasjonar. Ein liten time etterpå kom det ein gul liten redningsbil frå tyske ADAC. Den inntok posisjon framfor Roomsteren og gjorde klar for redningsoperasjon.

Her skal det ikkje takast meir risiko enn heilt nødvendig. Alle fire hjula vart stroppa med jekkestropp.

Slepekroken som låg saman med verktøy i reservehjulsbrønnen bak, fekk gjere nytte for seg for første gong sidan bilen var ny i 2009.

Det bar ut att på vegen i ein dobbeltkabiner delt mellom framme og bak av gjennomsiktig plast, omtrent den kvaliteten vindauga i fortelt er laga av. Dei som produserer slikt, har fått eit nytt og uventa marked etter at koronaen slo til.

At sidesynet har noko å seie, vart eg minna om på kjøreturen inn til Kassel. Skarpsyn og sidesyn er ikkje det same. Der eg sat bak i dobbeltkabineren vart eg ein augneblink var eit eller anna tett på bak. Kva det var, oppfatta eg ikkje.  Ikkje grense heller for kor tett på bilen la seg, men då eg vreid hovudet litt, såg eg kva det var. Det var jo Roomsteren som kjørte så ille tett opp i baken på redningsbilen.

Scheller tok imot. Midt i ein travel ettermiddag lova dei å sjå på bilen. Eg fekk tilbod om erstatningsbil, men då eg sa eg skulle vidare til Norge skjønte dei at det var Roomsteren som var mest aktuell for den turen. Verkstaden stengte klokka 17, og då kunne kundemottakar informere om at bilen var nesten klar, bare litt til som måtte gjerast neste dag. Slik vart det overnatting i Altes Casino, Fulda i staden for ein eller stad i Lübeck.

Før det var klart om motoren på Roomsteren var basta kaputt eller om den lot seg reinse, laga eg meg eit lite eventyr av resten av heimturen på denne. Litt vanskelig å få med seg dei utalige gyldne dråpane som sette heile dette prosjektet i gang. 30 liter olivenolje er ikkje så enkelt å flytte over frå ein liten personbil til ein gallstilige tohjuling.

Neste morgon stod den der, klar for ny innnsats. Villig som bare det til tross for at eg like før hadde gjort mitt beste for å ta livet av den med bensin. Ikkje bare 1 liter, heile 32 liter, og  likevel stilte den opp att. Tok meg heilt heim til Helmikhølen 5 utan noko forsøk på hemn.

Fikserunde i Puglia

Flyturen til Amsterdam starta frå Sola klokka 06:00. Då me kom opp over skylaget, var det ikkje lenge før me såg teikn til dag. Lufta var fin, nesten ikkje noko uro eller turbulens. God tid på Schiphol til å finne gate for Roma, sjølv om den låg omtrent så langt som mulig frå gaten der flyet frå Sola parkerte. Kunne kanskje vore godt å få skyss til neste plass, men ein får vere glad til at ein i det minste er førlig i beina. Korleis det ligg an med det på toppen får andre bedømme.

Vel nedpå kom det ein av desse skyssbilane med ei eldre dame, vel over 80 trur eg. Ho var dårlig til beins, men forsikra dama som kjørte skyssbilen at ho ville klare å kome seg gjenom tuben og inn på flyet på eigahand. Eg såg jo det at så enkelt var det nå ikkje. Liten trillekoffert vart ganske så stor når dama skulle manøvrere den. Eg baud meg til å hjelpe, og det var ho takknemlig for. Ho budde i Roma, men kom frå Abruzzo. Hadde hus der. Roma var ikkje til å halde ut om sommaren meinte ho.

Vel framme i Brindisi bar det rett til Villa Felizia. Teknikar frå VigilNova skulle omkonfigurere alarmen slik at det frå nå av er mulig med to modus, skallalarm og full alarm. Det eine når me er her, det andre når huset er tomt. Blir nok ein og annan feilalarm av det, men begynnarvanskar har dei vel i Italia og.

Medan teknikaren var her trilla det endå ein bil inn oppkjøringa. Det viste seg å vera Giulio og Giulia. Dei hadde hausta oliven på sundag og vore til San Michele for å få dei pressa. Då dei kom innom, kom dei rett frå presseriet i San Michele. Så fersk olje har me nå visst aldri før fått. Veit ikkje heilt korleis olivenolje blir klassifisert, men Giulio gliste frå øyre til øyre då han fortalde at olja heldt veldig høg kvalitet. Nesten som han har fått ei viss eigarkjensle for oliventrea våre. Einaste problemet er at eg vanskelig kan transportere olja sjølv som registrert bagasje. Veit ikkje om anna enn bil som kan ta den . Då blir det nok Skodaen som må arbeide seg oppover mot Brennerpasset for så å trille gjennom Tyskland og Danmark til Hirthals med oljelast på ryggen.  

Trompeten som Clemente planta gav lite blomar dette året, men den måtte kave med lite vatn heilt fram til juni. Vårmånadane var heilt tørre. Blir nok meir blomar eit anna år.

Det gror fort når det er ugras som gror. På bare ein månad har det gått frå tørt vissent og brunt, nesten svart der det var svidd i sola. Nå er det frisk grønt både på marka ved sida av vegen og også på vegen. Å svi ugras med gass er eg god til, men det varer nok ikkje så lenge som når ein brukar ugrasmiddel. Men har ein pyromane tendensar som eg, slår ein to fluer i ein smekk. Å leke med elden er moro, sjølv for meg på 66. Å sjå det umiddelbare resultatet er moro det og.

Nedover i olivenhagen gror det og. 

Nei, det er ikkje vår bil som står der omregistrert og omlakkert. Men då eg oppdaga den, hadde eg mest lyst å gå borttil og sjekke om gummimattene frå vår bil hadde hamna i denne. Bruk nå vet, seier eg til meg sjølv. Det er bare ein og annan banditt her i området, men dei gjer jo ein del av seg. Me har jo slike typar heime og. Ikkkje lenge sidan eg las om ei jente som hadde hatt ein gjest midt på natta som stod i døra til soverommet hennar og bare kikka.

Med bilen vår synte det seg når eg skulle kjøre frå Pascalone og Meggie i mørket, med henne etter, at bilen vår var heilt svart bak, ikkje bare karosseriet som jo er svartlakkert, også lyktene var heilt døde. Heldigvis er det mulig å slå på tåkelys, sjølv om ein då samstundes slår  på tåkelysa framme. I Norge er ikkje det lov, kva det er i Italia anar eg ikkje. Reknar med det skulle gå å forklare grunnen til lysproblema. Det er då betre å bli oppdaga bakfrå med tåkelys når ein er ute og kjører på kvelden. 

AutoPro i San Michele har eg vore kunde hos sidan 2013. Dei har fått seg nytt bygg, så Antonio som eg trur er den som har starta firmaet jobbat endå der. Nå som kundemottakar og ryddegutt. Han kan kun italiensk og som dei fleste veit kan eg svært lite på det området. Me klarer likevel å kommunisere. Han forstod at "ladri robare macchina una mese" e retorno la macchina" gav han litt jobb. Han såg over lyset både framme og bak. I tillegg skrudde han fast plata i dashbordet som tjuvane hadde skore ut. Det manglar alarm i bilen, elles er den tilbake til normalen. Ikkje heilt ship shape, men tenlig til vårt bruk. Tjuvane fjerna sentraleining av alarmen, eg trur ikkje det blir montert inn ny alarm. Blir den stolen nå får me finne ei løysning når den tid kjem. Litt skjønnhetsplettar er der, men på ein 12 år gammal bil som skal gjere teneste som campagnabil, må ein vel godta ein og anna småbulk og ei og anna stripe i lakken. 

Medan Antonio sine folk fiksa bilen, fiksa eg cappucino og eit lite horn med vaniljekrem. Aksptable prisar på slik spise vil eg sei, 2 Euro 30 Cent. 

Reklame for mitt firma på servietten skjemmer heller ikkje ut.

På torget i San Michele Salento hadde denne benken kome til.

Bodskapen er: 

Likeverd, respekt, inkludering. 

Klarte ikkje bestemma meg, men desse skoa passa meg å sjå til. Kanskje litt mimring til fotformsko slik eg hugsar dei frå 60 -70 talet.

Det er endå mulig at skoa får bli med nordover ein av dagane om ikkje så lenge.
 

Ver i vente.

Av erfaring veit eg jo at på desse tider er det ikkje lenger sommarvarme i Puglia. Men rundt 10 grader meir enn me har her på Jæren er slett ikkje dumt det heller. Regn fins og der sør, men i løpet av tre veker reknar eg med eg vil kunne bli eksponert for litt sol og. Slikke sol som om sommaren er utelukka, men når bare den er framme, er der framleis noko varme i strålene.

Utfra velinformerte kjelder har det fram til nå vore ganske så sommarsleg, iallefall innimellom. Nå trur eg det er slutt, det har gått over til haust.

Elles fell brikkene på plas meir eller mindre når det gjel bilbrukstjuveriet. Bilen kom jo tilbake, rettnok utan nøkkel, men tilbake kom den. Står nå bak høge murar, låst port og kamera som overvåkar gradsrommet hos Pascalone og Meggie.

Eg har lurt og lurt, vrid hovudet nesten ut av ledd. Kvifor skar "ladri" av nesten heile panelet heilt til venstre på dashbordet. . Eg har trudd det kom seg av plassering av hovudeining alarm. Snakka i dag med ein på Bilradiospesialisten Sandnes, dei som i si tid monterte alarmen. Jau, eg har visst tenkt rett. Det er der me vanligvis monterer hovudeining for alarm, sa han eg snakka med. 

Men kvifor dei kom tilbake med bilen, sjå det er eit spørsmål me truleg aldri vil få svar på.

Skal me skallsikra huset

Så nærmar det seg att. Tur til Villa Felizia. I planane mine er der bare heil sol, alle dagar. I røynda må eg nok rekna med meir enn ein dag med regn. Måndag 15. fer eg frå Sola klokka 06:00 og 14:30 landar eg i sola på Aeroporto Brindisi. Meggie plukkar meg opp og kjører meg heim til seg, der eg kan plukke opp den skamferte Roomsteren. Den kjører greitt, men har fått seg nokre skjønnhetsplettar. 

Så går turen vidare til Villa Felizia der teknikar frå VigilNova skal koma klokka 15:00 og gjera ei lita ombygging av alarmen slik st den kan vera aktivert om natta når me er i huset. Då alarmen i si tid vart installert, såg eg ikkje for meg at nokon ville ta seg inn gjennom låste dører medan me låg inne og sov. Like greitt at me ikje vakna trur eg. Trur ikkje akkurat dei ville tatt oss som gissel, men ein konfrontasjon kunne det jo fort ha blitt. På spørsmål frå teknikar i si tid svara eg nei til muligheten av skallalarm, men av skade blir man klok, dog ikke rik som oldefar A.P. Heskestad sa. 

Skallalarm skal det bli. Då vil ikkje "ladri" kunne kome seg inn utan å løyse ut armen og vekkje vertskapet.

På tross av denne på nattbordet + nødknapp til VigilNova finn eg kanskje ikkje heilt roen, men det er gjerne litt lettare å slappe av.

Om eg får sova eller ikkje første natta, er meir enn eg veit. Støttekontakten min som tilfeldigvis også er min ektemake meiner eg bør gje det meir enn ei natt. I mitt hovud tenkte eg å stikke heimeover med bil sånn omtrent klokka 2 første natta om sveven ikkje kjem og tek meg. 

Utanom rikeleg doser med sollys har eg ikkje så mange andre planar der i sørens land som Are Kalvø seier. Det vil seie, litt fiks på bilen må eg prøve å ordne. Først og fremst er det dørlås og tenningslås. Bilalarmen er nok gone, men å parkere bilen utfor huset vårt vel vitande om at eine nøkkelen er på videvanke, det kjennest som eit sjansespel. Sjansen lyt ein nok ta, ikkje så mange alternativ. Kan kjøre den så langt ned på tomta at den ikkje syner frå vegen. Har ein del metrar å gå på, men det er heilt avhengig av kor mykje væte der er under oliventrea.  Skulle eg gjere feil vurdering, vil nok alltid Giulio kunne dra meg opp att med traktor, men eg trur eg prøver å unngå det.

Ein fascinasjon for Etna har eg skaffa meg etter ein del besøk til Sicilia.  Tenkte ein liten tur ned dit også i løpet av dette opphaldet i Sør-Italia. 

På San Demetrio har eg budd fleire gonger. Enkel standard, men heilt ok. Ein av fordelene er at ein her bur midt i ei hovudgate og bilen kan ein parkere i portrommet.

Bronte ligg litt vest av Etna. Mindre forhold og enklare standard på overnatting. F.eks ikkje eige toalett på rommet. Måtte nok hatt med meg ei bøtte. Kan ikkje springe på do på gangen fleire gonger pr natt.

Nå har eg først bestilt for så å avbestille. Er nok litt vinglete vil mange seie. Kanje eg er for god lyttar. Eit kvart krumspring i mine eigne kjensler blir lytta til, men så svingar det, til dels ganske fort og. Då kan det vera vanskelig å henge med sjølv for meg som huser desse skiftande kjenslene.

Får sjå det an til eg er der nede. Får heller finne meg noko i Catania og Bronte om turen dit blir noko av.