Ikkje meir WIZZ-vas her nei

Ikkje mykje WIZZvas på heimveg nei. 

Puglia er lagt bak og rett så langt bak og. Etter det GoogleMap fortel har eg kjørt ikkje mindre enn 2637 kilometer, og då er ikkje feilkjøring rekna med. Fekk ekstra omtrent 60 kilometer kjøring då eg skulle ta av frå motorvegen mot Milano opp mot Brenner. Lystavler gav grei melding om nattestengt veg på grunn av vegarbeid,  men eg rekna jo med der ville vera einkvan staden der eg kunne vente ein halvtime. Der var ingen slik plass, og brått var eg på veg mot Milano og kryssing av Alpene via Sankt Gottard og Sveits. Det er dyrt å kjøre gjennom Sveits. Eg tok av motorvegen på første og beste plass. Hadde klar kortet for betaling av distansen Bari - Modena, men bommane stod vid opne. For å kome inn att på motgåande felt måtte eg hente ny billett. Vel framkomen til Sterzing kan de bare lure på kvifor ein billett eg avslutta denne Italieferda med. Billetten frå Modena til Sterzing kom på omtrent 25 €, den frå Bari kom på omtrent 88 €.

Utpå andre dagen kom eg til  første rasteplass etter passert grense mellom Austerrike og Tyskland,

Dette må vera ein god plass å få seg ein blund på augene. Rulla ned seteryggen på den trufaste Audien og la meg vel tilrette. Sovna gjorde eg og, men ikkje lenge. Det kakka på ruta og i det eg vakna ser eg ein mann utanfor. Han viste politiskilt, så då rekna eg ikkje med det ville vera så lurt å prøve å koma meg derifrå. Rulla ned vidauget og kom meg opp i sitjande stilling. Han skulle sjekke passet. Tok det med inn i bilen og sjekka det. Ikkje bare opna og såg på det. Han snakka i telefonen, var tydelig i kontakt med eitt  eller anna register. I mellomtida sjekka kollegaen innhaldet i bagasjerommet. Salvie, rosmarin, timian og laurbærblad. Nokre clementiner av eigen avling var der og. Ost, sitronøl, flaskevatn med fres, eit par salamipølser, men ingen ting for tolling?  Dama fant i allefall ikkje noko og eg fekk reise vidare.

Når ein kjører aleine og bare har selskap av ei Gps-dame, då lyt ein passe på å bruke augene. Det vanskeligaste er når ein ligg i venstre fil og har ein eller fleire trailerar i høgre fil. Då kan ein fort kjøre forbi stader der ein eigentlig skulle av. På høgd med Nürnberg,  oversåg eg avkjøringa i sommer på retur frå Puglia.  Om det er eg eller eit eller anna med merkinga av avkjøringa veit eg ikkje, men eg gjorde same feil som i sommar. Det hadde blitt kveld, og om eg enn orienterer meg over gjennomsnittet trur eg sjølv, både i bykjøring, bygåing og landevegskjøring, så klarte eg å gjere same feil nå og. Sidan det var mørkt var det umulig å gjenvinne oversikt og eg enda opp langt inn mot sentrum av det er trur var Nürnberg. Kø lang som eit vondt år. 2 meter fram, stopp, 2 meter fram, stopp, 3 meter fram, stopp. Hadde nå endå stoppen vore såpass lang at eg kunne tatt meg ein tur ut av bilen for nødvendige ærend, skulle eg ikkje ha klaga. 

Men i det som opplevdest som ei æve, var det clutching og bremsing om att og om att. Ingen barmhjertige porselens-innretningar med denne bodskapen på veggen over:

hits the target ..... and you'll be grateful 
var maskinomsetjinga. 
Eg trur denne er rettare:
Sikt i sentrum og me vil vera takksame

Redninga kom i form av ei luke i køen der eg fekk lurt meg ut til høgre og parkert i innkjøringa til eit lokalt "blizhus". Graffitti alle stader, endåtil på vindauga. Veggen var stor, trong ikkje sikte for å treffe noko hol.

Geiselwind var ein finn plass for sovestopp. På gjestgiveri der fekk eg rom for ikkje meir enn 7,2 Euro pr seng. Du kan sei det slik at det er ei av dei billegaste sengene eg har overnatta i. Totalprisen auka rett nok noko, sidan eg måtte betale også for dei sengene eg ikkje brukte. Kunne jo ha sett på vekking og delt opp natta i fem like deler og så flytta frå seng til seng. Hadde eg då fått meir for pengane eller hadde det bare vore unødvendig bry?

Eta kunne eg bare gjera for 1. Dei 4 imaginære romkameratane var ikkje særs svoltne denne morgonen.

Hadde eg på morgonen tenkt over det, kunne eg ha starta ein time eller to tidlegare og vore heime på Vigrest alt torsdag morgon. No vart det rolege tak inn på siste langside. Danmark frå sør til nord i bedagelig tempo og fiskesuppe i Hirtshals. Fiskesuppe som i mitt minne hadde blitt utruleg god. Beste suppa etter mor si jevna fiskesuppe. Når ein bare tenkjer på noko, hender det ein tenkjer det endå betre enn det det i røynda er . Fiskesppa var god den, men ikkje SÅ god.

Båten den er stor. Utruleg god sjøbåt. Kjende ikkje skvulp av bølger i det heile teke. Når sant skal seiast låg vel Skagerak som ein spegel i natta, men båten er flott både i stille sjø og i meir uroleg sjø. Har prøvd stor sjø ein gong. Eg spurde mannskapet om det tok ei tid etter avgang frå Hirtshals til sjøen vart grov. Svaret var ikkje akkurat oppmuntrande, men ærleg var det. Sjøen blir ille når ein kjem på utsida av moloen, og etter det blir det bare verre og verre. 

Vel i land i Risavika var eg litt nyfiken på korleis tollarene tek i mot ein gammal, men i mørket  likevel ganske så fin Audi. Svar fekk eg. Vart jo stoppa og då fall orda omtrent slik:
Kvar har du vore?
Eg har vore i Sør-Italia.
Kva har du gjort der?
Eg har vore og henta denne bilen.
Men den er norsk, har norske skilt?
Ja, den har vore brukt der siste sommaren.
Har du noko med til tolling?
Nei, eg har bare tobakk og rullepapir. (20 pakningen ut over kvote kom eg ikkje på)
Har du blitt stoppa av tollen før?
Ja i august då eg kom hit i bubil, då var de inne i alle rom i bilen.
Kjør?
Godt var det, for då sat fliret litt laust hos meg. Eg bør vel ikkje le ein offentlig tenestemann rett opp i fjeset.

Så var Italia bare eit minne att. Men du og du så gode minne. Når det gjeld Puglia blir mange av minna knytta til mat, ikkje bare eit minne pr. måltid. Nei, ei lang rekkje av utsøkte minne eller smakar. Gode råvarer sett saman elegant utan masse dilldall med sausar som tek bort fokus frå sjølve hovuddelen av kvar rett. 

N Y D E L I G.

 Kor mange måltid måtte til for dette mangfald? Bare eitt?

Medan me kosa oss med antipasti og secondo, var det samla nokre andre gjester rundt eit av naboborda. Frå lysa på kaka kunne eg lesa 81, og då reknar eg med det var hovudpersonen sin alder.  Då han og gjestene hans var vel forsynt, peika han mot oss og ba kelneren servere oss av bursdagskaka.

Mille foglie, eller butterdeig som i ei napoleonskake, mykje vaniljekrem, pynta med små vannbakkels og trådar av smelta sukker. Lurer du på om ikkje det var mektig etter eit såpass solid måltid? Jo, eg vart mett, meir enn mett.

Me har hatt Villa Felizia fire år nå. Akkurat passe blanding av skikkeleg latmannsliv, litt jobbing der det sjeldan er noko ein MÅ gjera, god mat og gode venner. Venner som er bufaste, venner som er på besøk i husa sine slik som oss, og venner som er på besøk hos oss. Om me tregar? Nei, kan sjynna me gjer ikkje det. Det var dei bufaste vennene som sørgde for at eg fekk sove i Trullo ei natt denne gongen og at eg endå ein gong fekk lunsje på La Silvana

Om det blir påske eller sommar før eg tek denne runden att, det veit eg pr. nå ikkje. Fredelig å gå nå i november i allefall med småfuglar som kvitrar, ørsmå firfilser som fer som piler bortover når dei verar at nokon kjem. Sommarfuglane set spiss på det heile. Fin runde for litt skikkeleg trim, ca 11 kilometer.

Viss eg skal reise meir med WIZZ, då......

Ferske bilete frå kryssing av Alpene er alltid gildt å få med seg.

Då eg kom til Bergamo, eller Milano som det står i ruteoversikten, og det sjølv om det er mange mil til byen med nemnde namn, så var det sjekk aller først kor mykje Ryanair ville ha for den kabinkofferten eg reiste med. Nei, den passa fint inn i deira standard. Det er altså Wizzair som har laga seg til med to ulike standardar for uregistrert handbagasje. Den eine så liten at du vel knapt får plass til anna enn toalettsaker, og der skal ein jo ikkje ha store pakningar av verken såpe, deodorant eller tannkrem.  Hadde dei endå klart seg med eitt tillegg eller gebyr. Eg var jo på ei og same reisa med eitt og same flyselskap. I alt kr 766,- måtte eg ut med. Grunnpris billett tur retur var 1420,- og er de av den rekneføre sorten, ser det kva pris det vart. Gebyr kav for seg for kvart strekk. Likevel framleis billegaste tur retur Stavanger Brindisi som eg har opplevd sidan me fekk oss huset her på Cda Coltura.
Viss eg skal reise meir med Wissair må eg visst kjøpe ny koffert. 

Minijuletre spesialinnkjøpt for å passe i tinnkruset frå Vikedal
som nå har fått fast plass på disken i Taverna di Pascalone Latiano.

Det var ein roleg kveld på Taverna di Pascalone. Meggi henta meg på flyplassen.  Så var det bare å setje seg ned og ta imot då me kom til Via Roma 82. Ganske så seint å ete grilla kjøt, men godt det er det, slik det alltid er hos dei. Ein biff av Angus og ei av dei gode pølsene Pascalone lagar sjølv saman med patata frittes. Meggi sin Tiramisu var det tomt for, så dessertn stod eg over. Når kassen var oppgjort og golvene vaska, kunne dørene bli låst klokka 01 omtrent. 

Audien stod og venta trufast som bare det bak Meggi og Pascalone sine murar.   Den skulle bare visst kva lagnad som ventar.  Starta kjapt utan kinning. Mest så eg blir lei meg på vegne av stakkaren. Tenkte lenge den skulle få sin endelikt her sør, men krav om "documenti" i eit antal eg ikkje har, gjer at det fort kan bli ein lengre svanedans for den før Knoksen på Sandnes set kloa i den. Då kan Audien få ein siste dans heilt sør frå hælen av Italia, gjennom Austerike, Tyskland og Danmark  før den går over i ein ny dimensjon, spiker og armeringsjern. 

Denne kunne fort vorte mitt bidrag til pynt i naturen her ute mellom oliventrea. Ikkje ville den sentrifugere, heller ikkje vaske. Kva hjelp var det då i den? "Søba nytt", sa gutane våre når dei var små og noko gjekk sundt.  Expert i San Michele kunne hjelpe meg av med den gamle og hadde rikeleg utvel av nye. Dei kunne endåtil kjøre ut OGGI, fraktfritt. Eg føre og dei etter. Med to sterke karar var den nye snart på plass 

og den gamle løfta opp i lasterommet på varebilen. Dei har vel ein plass dei gjer av slike utrangerte kvitevarer. Eg trur ikkje dei tippar den av på ein meir eller mindre tilfeldig stad på veg attende til butikken.

Det er litt ekstra gildt når mandarintreet endelig gjev frukt. Velsmakande var den og, den eine eg fekk skrelt og smaka på. Kor mange fleir eg vågar meg på, får me nå sjå på. Eg trur der er nokon heime på Vigrest som vil setja ganske mykje meir pris på desse fruktene enn dei ein finn i fruktdisken i butikkane heime.

Denne har eg aldri før sett bløme. Mest som naturen sin eigen støvkost. Her er ikkje så mykje som blømer elles nå, så då lyser slike sterke fargeklattar ekstra godt opp.

Nei denne kofferten er for STOR

Fort gjort å fara på tur når ein ikkje eingong forlet stova. Forutsetningane kan endra seg, og det har dei gjort. Endå ein fordel med lågprisselskapa. Får du ikkje sjanse til å reise, er det meir for lommerusk å rekne det du taper.

Sjansen baud seg allikevel.  Ved gaten til Wizz 6 1748 frå Stavanger til 

Gdansk var det like før det vart 180 grader rundt og Jaerlines tilbake til Bryne og NSB til Vigrestad.  I første omgang tenkte eg det var WIZZ som kjørte sære koffertmål. Eg var så "heppen" at eg fekk sjanse til å betale ein liten sum for å få med kofferten til Gdansk. At summen var 1/3 av tur retur billett Stavanger Brindisi burde eg vel ikkje sei. Høyrer mest låtten heilt hit, men er det ikkje nettopp låtten som forlengar livet?
Og får ein først forlenga livet, kan ein kanskje klare seg på denne måten ein gong i framtida?

Og lo de ikkje nok av gebyret frå Stavanger til Gdansk, så kan eg glede dykk med same gebyr frå Gdansk til Bergamo ved Milano. 

Ein av dei best informerte om reisa sin gang seier sjølv han er bekymra. 
"Nei, bekymret er mer korrekt. På Gdansk si nettside går det ingen fly til Bergamo, men på Bergamo si nettside kommer det fly fra Gdansk. Lurer på koss dette kan gå til slutt."

Så får me bare sjå då kven som har rett;  Infotavlene på Lech Walesa Airport  eller ein tidlegare bankmann på Vigrest.

Eg har reist med den vesle blå  kofferten på Ryanair, og tenkte det ville vera same reglar hos WIZZ.  Så kjem eg i tankar om at den gongen eg sist let meg forføre av O'Leary var det ingen som sjekka kor stor kofferten var. Om det vart gjort feil den gongen, ja då står eg oppi det. Då har ein råbillig tur brått blitt ein rimeleg tur. For heimvegen sin del skal eg nok finne ei løysing slik at turen kan gå over i historien som min rimeligaste Pugliatur. Kanskje det går an å etterregistrere ein  litt større koffert enn det eg trudde eg hadde. S

å kan eg ta det viktigaste og mest kostbare med meg i ein liten svipptursekk?

Stål og glas i spenstige linjer. Har ikkje vore rundt på all verda sine flyplasser nettopp, men denne i Gdansk høyrer absolutt med mellom dei vellukka etter mitt vit.

Kunsten å mimre kan karen

Kunsten å mimre kan karen, det skal vera visst og sant. Mimringa kan godt skje med ei teoretisk tilnærming. Lese kart, sjå på bilete og video som ein ikkje eingong treng halde seg med sjølv.  Fins utruleg mange som har levande bilete dei legg ut på nettet så slike som eg slepp bryet med å filme sjølv.

Når ei reise til Puglia skal planleggast, er første trinn å skaffe seg billett til grei pris og rett avreisetid og ikkje minst ankomsttid. Arbeids og lønntilhøve for dei som jobbar på flya burde visst helst og telje med, men solidariteten ser det ut til å bli smått med etterkvart. 
Like sør for Latiano, der Meggi og Pascalone bur og Audien er parkert når me er i Norge, der ser det omtrent slik ut. Høge murar gjer det ganske så mykje vanskeligare å stikke av med bilen frå deira eigedom enn det ville vore om me skulle parkert hos oss sjølv

Litt omsyn til Meggi prøver eg også å ta. Ho kjem meir enn gjerne til flyplassen i Brindisi, men då bør det ikkje vera i arbeidstida på Taverna di Pascalone. Denne gongen fekk eg det ikkje til å stemme, så avtalen nå er å ringe henne, så kan ho eventuelt kjøre bilen opp til der restauranten er. Blir det ei ledig stund seint på kvelden, hentar ho meg i sin Alfa. Slepp ho ikkje frå står eg vel i drosje og. 

Det som for min del fekk høgast prioritet er pris. For komande tur, 15. til 29. nov, fekk eg prisen heilt ned i Nkr 1420,-, og det er rekord  så langt. Kunne eg då anna enn slå til?

Det blir som ein tur i seglbåt over Europa. Litt kryssing, kanskje ikkje for å nytte ut vindtilhøva, heller for å nytte ut rimelege landingsavgifter der flyet nødvendigvis må nedom på sin veg mot Sydens land. Enn så lenge er det ingen direkterute mellom Vigrestad og Latiano. 

Den gildaste mimringa er den ein kan gjera i praksis. Det er praktisering av reiser som skapar nye minner, som ein i sin tur kan mimre om.
Vêr og utsikter for godvêr er eit anna kriterium ein og må innom i planlegginga. Ikkje det at ein kan gjera så mykje med vêret, men ein treng ikkje akkurat reise til indre strok av Agder i begynnelsen av november, om ein då ikkje er veldig glad i snø. 1 meter med snø er for mykje for meg, same kvar den kjem. Då er det gildare å venda augene mot Accuweather sin presentasjon av veret i Latiano.


Eg kjenner det varmar alt når eg les i tabellane. Ikkje så farleg då om meldingane ikkje er det mest treffsikre ein kan få.   Tanken om korleis det i beste fall kan bli, er god hjelp mot haustmørke og kjøl.

I fjor i haustferien, avslutta eg med ein tur til Sicilia etter at Anne Marie hadde reist heim til Vigrest. 

Det vart ein litt krevjande tur. Eg klarte faktisk å vrake ein heil bil, utan at eg kjenner at eg skulle eller kunne ha gjort noko annleis. Når det gjeld vrakinga, så var den nokså skånsom i det minst når det kom til utsjånad. Å krasje ein bil totalt utan at det stort viser på utsida, det må vel kunna kallast reine kunstverket.

 

Stål mot stål i 100 km fart kunne fort gått mykje verre. Den gamle Audien frå 1992, som me har brukt dette året, har alt fått dødsdom over seg.  Men først lokkar Sicilia endå ein gong. Går det godt kan det endåtil henda den får norsk asfalt under hjula igjen.  Med ungdommar att i huset,  kan det kanskje vera godt med ein bil me ikkje treng vera altfor redde for, om ein skal driva øvelseskjøring.

Kanskje den tilårskomne klarer turen til Catania betre enn den ungdomslege Opelen som tok sin død på ei utruleg høg motorvegsbru, over eit djuv like opp i fjellet ved Bagnara Calabra, mest på tåa av støvellandet.  Audien skal få prøve seg, og det kan fort gå godt. Gamle traven likar seg best når han får litt påfyll av olje. Han er ikkje overdriven tørst, men heller ikkje så nøktern som ein nyare bil fort er. Bremsevæske vil han ikkje ha ekstra påfyll av, og det er vel eit godt teikn, i allefall om den observante sjåføren får bruk for å bråstoppe på grunn av uidentifiserte knallharde objekt i kjørebanen. 

I Catania, Sicilia, ser vermeldingane slik ut nå ei veke før eg evt. fer sørover. Det blir nok ein tur mot toppen av Etna og. Truleg kaldt, men eg får kle meg godt. Temperaturane vist ovanfor er nede i Catania, som er ein havneby. Med andre ord omtrent 0 meter over hav nivå. Kunne det kanskje bli eit lite opphald under havnivå og? Middelhavet har nok ingen sommarvarme, men er viljen sterk nok har vatnet kanskje endå ikkje blitt for kaldt for ein gjesen jærbu?

Bil i størrelse XS

For meir enn 60 år sidan plasserte dei meg i dette kjøretøyet. Guten var søt og vogna av ypperste merke. Hugsar eg som 7 - 8 åring ville ha hjula til Ola-bil, men nei. Vogna skulle takast vare på. Kompakt kjøretøy med mjuke linjer. Eg trur alt at då interessa mi må ha blitt vekt.  God design med motor inni seg, det er interessant det.

Grandtante Ingrid skaffa seg ein slik som dette tidleg på 60-talet, med sjølvmordsdører. Hugsar far undrast på at slekta inni Oslo kunne gå ned så mange størrelsar i bil, men alt då var det nok lettare å finne parkering for ein Seicento enn for den digre amerikanaren dei hadde før.

Det vart aldri noko Ola-bil av barnevogna mi. Draumen eg hadde som barn fekk aldri liv. Barnet i meg har derimot blitt halde godt i live opp gjennom åra.  Alle andre karakteristikkar enn barnleg fryd ville vera feil å bruka om opplevinga av å få setja seg vel tilrette inne i ein Cinquecento. I den grad det er mulig å setje seg vel til rette. For ein som stadig må ha XX og gjerne ein X til saman med L, er det mest så ein må både vri og vende på heile seg for få på seg ein bil i storleik XS.

Den er søt, den er smilande som bare ein liten Fiat kan vera.

Han som eigde bilen kunne opplyse om 5 cavalli bak i motorrommet. Høflig som eg er, eller i det minste gjerne vil vera, let eg vere å bidra med kunnskapen om at modellen i utuna versjon rår over 18 hestar. Dei blir tatt ut av ein knatrande lilleputtmotor på 594 kubikk.

Hadi og Attaullah krølla seg saman og fekk ein minitur i baksetet der på parkeringsplassen. Med knea opp mot taket og føtene såvidt inn under setet framme gjekk det greitt nok for dei få metrane me kjørte. Bagasjerommet hadde definitivt ikkje vore plassen for transport, verken på korte eller lengre distansar.

Idrettsstjerner lever gjerne på sponsormidler. Ei slags sponsing var det vel snakk om her og. Han i den raude buksa hadde fiksa det heile på rett så bra vis for meg. Prøvesitjing og prøvekjøring av bil først. Deretter inn på La Silvana for etegilde, ja det er nettopp etegilde det blir når ein set seg til bords der. Har vore der eit par gonger før, og forventningane blir ikkje mindre for kvar gong. Utvalet av rettar er stort, og denne gongen var det heile sett saman på ein måte som gjorde det greitt go for dei to ungdommane våre, Hadi og Attaullah. 

Besøket oppe på Fasano di Selva vart starta og slutta av med spretne småtassar, den putrande 500-en først og til sist kjøt av kje som hadde putra i leigryta og godgjort seg saman med potet, tomat og ulike urter. 

Eg må mest avslutta med den herlige klisjeen: Me var alle samde om at me hadde hatt ein gild dag. 

Naturen sjølv sitt under

 Me får håpe trea kan gjere seg nytte av all væta. Det har undra meg meir enn ein gong korleis jord og vatn kan bli omgjort til oliven, dei oljerike fruktene til oliventreet.  At det kan kome olje av det ti sist går over min forstand. Ein gartnar eller ein biolog ville kanskje kunne bidra med noko kunnskap, men eit under er det slik eg ser det.  Det seiest at røtene går djupt, skikkeleg djupt. Hadde ikkje behøvd det bryet her, for djupt treng ein ikkje gå for å få tak i vatn.

Elles fann eg svaret på kvifor det var så vanskelig å få tak i desse bileta til førre blogginnlegg. Sidan eg ikkje har fått tips frå andre måtte eg leite i eigne kanalar. Hjernevinningane kom opp med eit forslag, og det viste seg at ein "brytar" i programma i mobilen sto i feil stilling. Gjeld om å ha tunga beint i munnen og fingrane på rett plass. Enklare med lysbrytar som står på sin faste plass på veggen. Av på, og så ser du det med ein gong, mørkt lyst. Langt bak der under mange andre lag, der var brytaren som gav melding om bileta skulle la seg overføre til boksen der eg vil ha dei. I farten hadde brytaren blitt ståande i stilling av. 

Hadde nettet vore litt meir samarbeidsvillig, skulle du nå straks fått ein porsjon FIAT cinquecento, men det får vente til Lyse stiller med noko meir fart på nettet enn det eg har her. 

Regn og sol, hand i hand

Kan vel ikkje vera her i fleire veker utan å levera blogg? Dei seier det ikkje er størrelsen på utstyret det kjem an på, men om det er gammalt eller nytt har nå noko å seie. Ein Pc som var altfor glad i Cola for nokre år sidan,  har blitt pensjonert til fordel for ein endå slankare og lettare utgåve. Korleis kan forresten ein Pc vere altfor glad i Cola? Overskot i eit glas vart svegt unna som bare det. Eit under at den funka etterpå, men over tid har sukkkeret i drikken laga meir og meir trøbbel i tastaturet. Nå vart det til sist nok. Kamera er det same, sit inni ei padde av ein mobil som hadde ein bli ny dag i slutten av september. Eg klarer å snakke med begge, men dei klarer dårleg å snakke saman. Korleis eg har fått tak i desse bileta under her hugsar eg ikkje. Den videoen og det biletet eg ville hatt her i staden for denne innleiande teksten, dei har eg rett og slett måtta gi opp. Kanskje kjem det lysare dagar når både mobil og pc får kople seg opp mot Lyse. 

Dagar med sol og dagar med regn. Dagar med turke, vekslar med dagar der væte absolutt ikkje er mangelvare.  Serveringa av vatn var ganske så effektiv. Me fekk nok på ganske kort tid, og etter det fekk me påfyll både ein og fleire gonger. Fasinerande å sjå korleis vatn samlar seg alle stader i terrenget der det er litt lågare. 

Her er det neste års kolleksjon av fikenblad som det vert klargjort for. Spirer rundt stammen blir fjerna for at fikenblada på sjølve treet skal bli store nok. Store nok til kva?

Pust inn djupt og lenge. Rosmarinduft er drivande på godt minne. Om eg ikkje hugsar feil kan ein tilsette det i likør eller i mat. Det skal hjelpe på minnet. Får tru at innanding kan vere effektivt det og.

Litt finstuss med saks etter at Hadi har fore over med maskin, då blir det slik Anne Marie vil ha det.

I dag er et forresten dag for finstuss med saks og barberkniv for underteikna. Blir så fin av det at eg trudde mest ikkje det kunne gå an.  Men tru meg, det går. Full pakke: 12 Euro.