STÅL MOT STÅL

Det lugga litt, skreiv eg her i eit tidlegare innlegg på bloggen. Meggi kjørte bilen frå der ho bur og opp til restauranten i Latiano og likte ikkje jobben bremsene gjorde.  Full bremsesjekk på Opelen vart utført. Litt rust etter lagring sa dei som kontrollerte. I september vart bremsene gått heilt over, alt som trong skifte vart skifta, men kva hjelper vel det når ein ikkje får tid til å trø på bremsa når ein så absolutt skulle ha gjort det.

Eit flott opphald i San Giovanni La Punta var over. 5 gode netter i Diana sitt anneks. Eg tok på «heimveg», men ikkje tidlegare på morgonen enn klokka sju. Vertskapet måtte få høve til å opne og lukke porten. Opplevinga av Messina vart noko annleis og meir fredelig enn sist i april. Rett nok styrte Paula meg ut av kurs, men nå har eg såpass erfaring med kjørekulturen her nede, at inn ei gate mot kjøreretning i «sensa unico» og u-sving på 6 feltsveg, 3 filer kvar veg, det går greitt nok det om ein bare viser tydelig kva ein vil. Eg rekna med å koma på heimsleg dekk over Messinastredet, 

Vestfold frå Horten,  er jo litt merkelig når det norske namnet framleis gjeld og registreringshamna Horten står fastsveisa på skutesida. Til Sicilia kom eg på norsk dekk kan du sei, men tilbake att til fastlandet  var det Tremestieri som gjorde jobben-

Mange mil på autostrada låg føre. 

Utkvild og mett, klar for dyst kjørte eg på land i Villa San Giovanni.  Aldri hadde vel eg høyrt om Bagnara Calabra eller Grand Hotel Victoria. 

Godt i gang, 09:30 20.10.2015 smalt det rett i kilen som låg midt i kjørebanen.

Her er kilen dregen til sides, den låg ganske så midt i kjørefeltet.

Fart omtrent 100 km/t. Tørt, lyst og like utfor tunnelopninga på høgaste vegbrua i heile Italia. 
Klikk har så får du sjå korleis det er å kome frå tunnellen og ut i dagslyset.  På 2:50 kjem du akkurat til brua der det sa stopp.

Opplysingar henta frå Wikipedia:

The Sfalassà Viaduct (also known as Bridge Bagnara) is a viaduct with Italian steel structure located near
 Bagnara. The bridge is part of the A3 Salerno - Reggio Calabria to km 414 + 490. In December 2014 it appears to be the arch bridge portal pushing the world's highest, as well as the 3rd highest in Europe (after the Viaduct of Millau Viaduct and Italy) and the 20th highest in the world [1] [2] [3]. Designed by Silvano Zorzi in 1967 together with Sabatino Endeavour and Luciano Lonardo, the work is 893 meters long (742 m-151 m Sfalassà Vardaru I), high above the valley floor to the roadway 253.78 meters and has a central span steel with light of about 376 meters. The Sfalassà has also won three times during its construction (respectively in 1968, 1970 and 1972, still unbeaten record) [4] the "CECM European Award", the highest European recognition for the great works. Notes [edit | change wikitext]

Du kan sei det slik at tua var ikkje stor, men den velta lasset. Mangel på størrelse tok den igjen på styrke.  Det gneistra ikkje det eg såg, men så var eg heldigvis ikkje under bilen. Derimot stod røyken tett ut og fram og til sides frå motorrommet. Nå får eg bruk for det brannsløkkingsapparatet som er påbode å ha i Giottilinen, tenkte eg, men som manglar i Opelen. Stoppa i ein lomme som var der midt ute på brua, opna panseret for å sjå. 

Var budd på brann, men det var visst bare kjølevæske og oljedamp.

Redningsbil dukka opp i løpet av få minuttar. Men straks Policia Stradale kom til, reiste dei to karane i redningsbilen. Lurer på om dei i redningsbilen var å likne med vrakplyndrarane langs Jærkysten i gamle dagar.  Masse papirsjekk ved samvitsfulle politimenn. Væpna var dei, men dei hadde ein laus og ledig tone medan det eine dokumentet etter det andre vart grundig sjekka. Stoccafisso vart nemnt, det var vel kanskje det som var mest kjent med sjåføren sitt heimland. 

Ein dryg time seinare kom redningsbil nummer 2. Domenico eller Mimmo i ein Iveco lik bubilen, men med plan i staden for bupåbygg. Ryddig og reint i førarhuset, ryddigare enn i bubilen. Polizia Stradale ringde etter bergingsbil. Opelen vart kjørt til verkstaden Officino Luppino i Bagnara Calabra. Like ryddig og ordentlig der.

Ny venting, og rundt klokka 13 vart eg skyssa til Hotel Grande Victoria av Monica, kona til Mimmo og ansvarleg for kontoret på verkstaden.. Fekk rom i 3. etasje, rom 203, veranda og utsikt mot havet. Bare strandpromenade og gate mellom hotell og sjø. 

Sesongen er slutt, bare ein attgøymd strandstol fortel om sommar og badeliv

Litt varmare og ein annan grunn for opphaldet, så hadde det vore Syden +

Ei natt i Bagnara Calabra klarte seg. Like uavklart med omsyn til tid reparasjon av bilen på dag nummer to. Det vart til at eg via NAF fekk skaffa meg leigebil. Bil i slekta kan du seie, ein Opel Astra stasjonsvogn cdti. 

Veldig kjekk bil å kjøre. Klokka vart 18:10 før eg var hos AVIS i Cannava, eit industriområde i nærleiken av Gioia Tauro. Monica hadde då gitt bånn gass både på motorvegen og vegen opp frå Bagnara Calabra til A3. Ho kjørte stødig, men ikkje om eg hadde våga slik fart. 100 er nokså passelig i Corsaen.  Toyotaen for av garde merkbart fortare enn 100.

Planen min var å reise heilt fram til Latiano i løpet av kvelden og natta, men eg er glad eg stoppa undervegs. Ver her i det sørlige av Italia kjem i store dosar. Mykje sol og varme og når det først kjem regn, så ausar det ned i mengder som ikkje er behagelige  kjøre i. I Falerna vart det stopp på Hotel San Giovanni. Absolutt lurt, for ein blir trøytt av bare å svive rundt og vente slik eg hadde gjort størsteparten av onsdagen. Ikkje er eg særleg god venn med Paula heller, ho som bur inni den vesle boksen dei kallar GPS. Eg er rett som det er uenig, som når ho vil ha meg til å kjøre mot kjøreretning i einvegskjørte gater. Har skjedd meir enn ein gong. Før eg tok stoppen for natta, ville ho ha meg vekk frå autostradaen. Om ho har avtalar med nokon som sender melding om stengde vegar lenger framme veit eg ikkje, men det kan sjå ut som ho har kontaktar eg ikkje veit noko om.  Etter ei kort natt på eit greitt nok hotell, tok eg av garde att ganske så tidleg, før 6. Regnet hadde roa seg, vegen var nokså fredelig på den tida av døgeret. Bilen trilla lett, sjåføren var utkvilt, stort sett bare velstand.  Frå Falerno til Latiano er det ikkje så mange mil, men det tek nå nokre timar å leggje dei bak seg. God middag på Taverna di Pascalone på kvelden.

Eg må ha sett nokså medtatt ut, for eg fekk ganske fort etter middagen beskjed om å reise til Villa Felizia og ta natta. 

Lørdag gjekk med til siste rydding før vinterstenging. Det som ikkje er sett inn i huset, det skal ein ikkje vere redd for å miste ser det ut til. Ganske så fullt på det eine soverommet. Og sidan me ikkje er trygge for fantane som fer rundt og samlar slikt dei ikkje eig, får trillebåra plass på kjøkken og hagemøbler fyller opp i stove.

Brindisi som starta italiaeventyret vårt lokka på laurdag med cappucino på Bettys Caffe. Derifrå melde eg til Signe og Gaute om dei ville ta imot ein jærbu som gjest utpå ettermiddagen. Velkommen, var meldinga tilbake, og slett ikkje mindre då eg etter ei tid dukka opp på døra til eventyrhuset deira på Cda Cupa. Hadde ikkje vore der så lenge før tilbodet om overnatting kom. Nå trur eg ikkje eg lenger var spesielt trøytt etter medtatt, dei inviterte bare ganske enkelt til ein roleg og kjekk kveld i lag + sundagslunsj på Silvana. 

Eg har etter kvart skjønt at skal ein oppleve noko, må ein ta dei høve som byr seg. Sova i trullo har eg gjort før, men ein heil kveld og føremiddag i lag med husfolket har eg ikkje prøvd tidlegare. Flotte folk som har vore ute ei vinternatt før, sjølv om dei nå har slått seg ned i det me nordbuarar trur er bare sommarland. Eg har nok vore ganske fink før og til å løyse verdsproblem, men  blir ikkje mindre flink etter kvart.  Same kva det enn gjeld, me må snakke saman. Ikkje bare tru og meine om andre. Nei, heller møtas og utveksle tankar.

Lunsjen på Silvana var som forventa. Nydelig.

Mandagen gjekk med til aller siste inspeksjon av «godset», pakking og endå eit forsøk på å ta vare på oliven slik at dei kan eigne seg etter kvart som spiseoliven. Til sommaren skal dei vere klar til bruk etter det Cemente sa. Ligg i reint vatn tilsett salt i ei flaske full til topps og godt attskrudd kork. Ein tur til Ubaldo og Palma fekk eg tid til. 

Sjøvsagt måtte eg innom hos Pascalone og Meggi ein siste gong før avreise. Denne gongen slapp dei å halde av plass i gardsrommet til bilen vår. Meggi slapp å kjøre meg til flyplassen, eg skal jo kjøre sjølv i leigebilen NAF hjalp til med å skaffe. Stakkars Opelen står att heilt aleine i Bagnara Calabra. Ikkje for det, den er visst i beste hender. Når først gale skulle vera, var det godt at nettopp Officina Luppino var den som vart tilkalla med redningsbil. Ikkje alle stader ein finn kona til verksmeister som sjef i administrasjonen, og i tillegg snakka Monica somho heitte rett så godt engelsk. Alle mailar er svart på, og eg har fått tilsendt eit skanna dokument som viser kva sum som er betalt for at dei skal setje i gang arbeidet med reparasjon. I første omgang har det vore demontering av skadde deler, og det er ikkje lite. På bilete av bilen frå undersida ser det ut som girkassehus er skada, botnpanne er skada, radiator og vannpumpe er skada, feste av motor på eine sida er rive tvert av. Om understell elles er øydelagt veit eg endå ikkje, men det ser jo ikkje godt ut. Men bilen er for ny håpar eg til at dei vurderer å kondemnere. Det er mykje billegare i Italia med slikt, og prisane på arbeid er nok ikkje meir enn rundt ein tredjedel av her i Norge. Same kva, det blir forsikringsselskapet sitt opplegg å vurdere gangen i det heile. Går det som eg håpar, reiser eg til Brindisi før påske, leiger bil på flyplassen og tek ei natt i Villa Felizia. Dagen etter kjører eg btil Gioia Tauro for å levere leigebilenbilen og kanskje få Monica til å hente meg. Heil dags reise eine dagen frå Sola til Brindisi + heil dags bilkjøring neste dag frå Latiano til bagnarea Calabra løyser ut ei natt på hotell før retur heim til Cd Coltura. Då ligg det godt tilrette for hotellet i Falerno. 

I 6. etasje i ei bustadblokk held dei til. Det står rett nok 5 på knappen i heisen, men italienarane reknar etasjar på same vis som  dei gjer i England. Palma og Ubaldo bur heilt på toppen av blokka med flottutsikt mellom anna mot hamna i Brindisi.

Ein skal ikkje utelukke at kilen kan ha blitt plassert på Italia si  høgaste motorvegbru med føremål. Merkelig med den der bergingsbilen som så raskt kom til, og som forsvann straks politi kom til. Men det er og blir ei gåte. Det ville i tilfelle vere å skaffe seg arbeid «the hard way» med ganske så uvisst utfall for dei som måtte vera inni den bilen som på den måten vart fanga for fanga var eg. Syns ikkje eg kom heilt inn i lommen, og ville flytte bilen litt framover, men girstonga var låst og motoren daud.

Kunne mest sjå ut som  litt mishandla plast dette

Sabotasje var ikkje utenkjelig etter det Ubaldo sa.

Nokre gonger kjem ting litt hulter til bulter eller omanidom kan ein og seie. Dagane på Sicilia var fine. Etna slepp ikkje taket på meg, så dit kjem eg nok attende både på eine og ande måten. 

Kanskje i ein eigen blogg om litt, når Bagnara Calabra er meir utav blodet. Like sannsynleg pånuntyr i lag med «favoritthustuen» min som Gaute Birkeland brukar å seie. Ein liten Siciliaferie midt i Pugliaferien er slett ikkje  forakte.

Rudolf er rød på nesen heilt til Puglia?

Det regna her om dagen. Ikkje bare litt.  Det ausa ned. Då er det godt at hus er hole, slik at me har noko me kan søkje ly i. Det vart mest som jorda hadde fått afro-fletter. Men bare ikkje prøv å stige uti, då dreg du halve åkeren med deg inn på "land" att.

   

Dei som les bloggen her, veit at me har fått ganske så god kontakt med eit par som driv ein restaurant i byen vår Latiano. Taverna di Pascalone er vel verd eit besøk om du er på desse trakter. Me har hatt Meggi og Pascalone som gjester her på pinnekjøt, og det gjekk godt. Nå var det finnbiff på menyen. Tydelig bevis på at det ikkje alltid er slik at kortreist er best. Heilt frå Varanger til Puglia, det er eit stykke veg det. Men så var det slik at underteikna laga seg til med ein omgang influensa. Tett i nasen, tett  pappen, ustanselig kribling i halsen og ikkje heilt god elles heller. Meggi reiste i dag til Torino for å ta ein planlagt operasjon, så då eg fortalde om min labre form, valde dei å stå over denne gongen. Er jo ikkje så lurt heller å utsetje seg for slik smitte når ein skal opererast. Det vart ein utflytta Varhaugsbu som fekk nyte godt av finnbiffen og som forhåpentligvis ikkje fekk startpakken for min tilstand sist helg.

   

Halvtint reinsdyrsteik vart skoren i tynne skiver og steikt saman med rikelig med løk og sopp. Etterkvart måtte det i same gryta for koking saman med fløyte, sennep, pepar, litt brunost og salt. Smaken vart akkurat slik den skal vera, sjølv om alle ingrediensar utanom kjøtet og brunosten var italienske. 

Tenk, midt i matlaginga måtte eg ein tur til Auchan. Eg skjønar meg ikkje på å lage potetstappe frå botn av utan melk. Eg er inderlig og intenst mot sundagsopne butikkar, men så må ein gjera eit og anna unntak frå regelen om ein skal vera truverdig.

Kastanjehausten hos Sofie og Livar såg ut til å vere stor, men for amatørar som meg og Anne Marie var det ikkje lett å fastslå om dei grøne stikkertballane var mogne. For å kjenne smaken, kjøpte me i butikken. Litt snitting av skalet, ein omgang i omnen, så litt smør og salt og kastamjane var klar for vegen forbi smaksløkane våre ein sundagskveld.

Av og til manglar varer merking på Leroy Merlin. Då brukar det bli eit hersens styr med kø kø kø, og folk i kassen som må kalle opp folk til å hente inn rett pris frå hyllemerkinga. Eg har sett det før, så då dei profilerte listen mangla merking på kvar list, tok eg like godt bilete av hyllemerkinga. Det funkar som bare det.

Corsaen svelgde unna den. 2 meter lange plater må finne seg i å stikke litt ut bak, men ingen problem med å kome seg heim når sola skin og det er 23 grader i gjennomtrekken inni bilen.

                         

Fruktene på fichi d'India på vår eigedom er å finne i tre hovudfargar, røde, oransje og grøne. Dei er alle mogne. I kveld måtte eg prøve å lage sorbet av safta frå desse fruktene. Det smaka godt det. Eg likar det meste som er kaldt og friskt, bare der ikkje er melk innblanda. Endåtil slush, både rød og blå fell i smak for meg. Litt barnsleg er det visst, men ganske så godt på smak.

Elles må eg jo sei at her blir noko tomt og merkelig når steinhentar, kvinnelist og kvinnemakt blir fråverande på tomta.

Anne Marie reiste heim til Vigrestad i dag. 

No må eg finne brillene sjølv. Kan det gå godt?

Drone på tokt over parsellen?

Ikkje rusk det dei får til. Ja om du trudde eg hadde skaffa meg drone, så tek du feil. Rett nok var eg ganske frista her i sommar, men så tok fornuften overhand. Mykje er kjekt å ha, men akkurat då var ikkje drone kjekt nok til at eg ville ha. Her om dagen såg eg resultatet av Google sine aktivitetar. Biletet deira er tatt etter 3. juli og før 21. august, for det var i den perioden bassenget var montert. Frå huset og bort til vegen er vårt domene, det er der me prøver å halde rimeleg standard på jorda. Grøderikt som bare det når det gjeld ugras. Sprøyting kunne nok gjort susen, men då hadde ikkje eg fått kjøre fresaren så ofte. Og det å kjøre fresar det er faktisk skikkeleg gildt. Å sjå korleis jorda jorda smuldrar og den rødbrune fargen blir ekstra tydeleg. Påske, sommar og haustferie får jorda gjennomgå av roterande stålblad.

Frå huset og til endes av tomta er Clemente sitt domene. Her er avtalen at han steller trea og jorda under, han haustar og får avlinga pressa. Som løn får han den olja som det vert av hausten. God avling, god løn. Lite avling inga løn. Me skal etter avtalen ha 30 til 50 liter alt ettersom hausten er liten eller stor. 

Her har vore ganske så tett vegetasjon opp mot vegen. Tre som eg har kappa litt og litt av for å hindre at dei breier seg ut i vegen. Kunne mest virke som di meir ein kappa di betre vaks det. Nå vart det kort prosess, trea vart kappa ikkje heilt til rota, men nesten. Dei kjem heilt sikkert opp att. Blir ikkje så glane av den grunn. Hugsar dokter Uberg på Ålgård når kona ynskte å trekke for gardina og han ikkje ville: "Jamen, vi gjør ke no galt." Me gjer heller ikkje så mykje gale, så dei få som fer forbi kan  fælt gjerne for meg få eit lite glimt av bebuarane i Ville Felizia. 

Me har ikkje kome over noko grav frå folkevandringstida eller nokon annan tidsalder for den del. Kapersbuskane må ryddas i anten ein vil nyte synet av blomane, eller ein vil ta knoppane for bruk i matlaging. 

Sist sommar gav me oss litt før alle greinene var saga opp til småpinnar. Var visst dei tynnaste greinene som låg att. Med  nytt godt utstyr rigga me oss til Anne Marie, sagkrakken, eg og saga. Ein fordel er det i allefall med tjuvar som ryddar reint i lagerrom og skur. Det blir veldig god rotasjon på utstyrsfronten. Med heilt ny sag med ny patent for straming av kjede, skulle det vel vera bare velstand. Eg slost med  saga i sikkert bortimot ein time i går. Kva er bruksanvisning? Det er slikt ein kan lesa i om ein blir ståande heilt fast, og eg må kava i meir enn ein time før eg tenkjer eg står fast. Til sist fekk eg leggja på kjedet og strama passelig slik at det ikkje etter første gasspådrag spratt av. Fekk ned nokre tre i går, så i dag skulle vel saga vere i godlune. Ho starta villig som bare det når fikentreet skulle pyntas på. Neste års kolleksjon av fikenblad i størrelsar frå XS til XXXL ligg klar i knutar på greinene, men nå ville me gje treet meir luft. Som sagt, saga starta utan problem av noko slag. 

Når det tok til å mørkna tenkte me at me skulle klare greinene frå i fjor. Fort gjort det med slik ei god ny sag. Men nei, nå hadde den visst jobba nok for i dag. Drog og drog gjorde eg, men helt fånyttes. Kan ikkje stort ta til å dra i kjedet heller. Då kan sangen "Han hadde bare fire fingre" bli veldig aktuell.

Det vart mørkt. Så mørkt at Lidl lampene våre tende. Dei har lyst så trufast på muren ned mot huset. Dei er kopla opp mot den store lyskjelda, sola.  Første gongene me reiste heim tok eg lampene inn i lagerrommet. Glad for at eg har slutta med det, for hadde dei stått der når takfantane var innom mellom påske og sommar i år, ja så hadde dei ikkje stått der meir. Ute blir dei sikker rekna for å vere del av muren, sjølv om eg jo veit at den gråbrune glassfiberkassen bare står heilt laust og er kamuflert i same kvitkalking som muren.

Det har vorte jobba godt i dag. At det ikkje er mørkare, er kun takka vere Samsung Note 4 som faktisk klarer seg med svært lite lys. Men sjølv Samsung eller lyse hovud klarer ikkje lyse opp meir enn dette når skumringa har kome langt nok og det har blitt kveld.

Ein treng all den hjelp ein kan få

Ein treng all den hjelpa ein kan få når halsen kriblar og hovudet kjennest heilt tett trass i at nasen renn konstant. Er ein litt av den sytne sorten skal det ikkje meir til enn dette for å bremse framdrifta. 

Det gamle taket frå Villa Serena har likevel kome på plass. Siste bordet måtte tilpassast noko, Når ein brukar gamle bord er det ikkje lett for underteikna å halde linja heilt. Å splitte eit to meter langt bord med ei lite samarbeidsvillig handsag er meir enn eg orka akkurat nå. Hadde nå endå folk her passa på sakene sine og ikkje latt dei bli stolne, så kunne eg ha lånt sirkelsaga me lånte då dette taket vart laga til.

Men men, let ein saga ligge og slenge innfor altfor tynne garasjevegger av mur, kan ein vel ikkje anna vente enn at folk forsyner seg, om så gjennom hol i murveggen. Hadde garasjeveggene vore laga etter prinsippet "min garasje er min borg", hadde det vore lettare for meg. Då hadde eg hatt tilgjengelig ei sirkelsag   Endå ein gong vart det Leroy Merlin som kunne by på hjelpa som trengs.

Slike små elektrisk stikksager er ikkje lette å kjøre beint med. Denne har laser styrelys og i tillegg ein pinne som skal vise veg. Første jobb gjekk bare heilt flott. Bordet eg måtte splitte, smatt på plass som skulle siste brikke i eit stort innfløkt puslespel.  Kutting av endane på fjølene får bli med hjelp av ei list eg kan føre saga langs.

Som de ser, er ikkje oppsida av taket ferdig endå. Nå har me vore TO avgarde  for å bestemme type. me tok dei billegaste, dei som ikkje gjev seg ut for å vera takstein, som bare enkelt og greitt tek seg av oppgåva å halde vatnet ute. Platene er laga i bitumen, same stoff som dei platene tjuvpakket bare bretta til sides før dei forsynte seg av skuret sine mange gleder. Plater  er nokså like shingel, men noko tjukkare slik at det er mulig med profilar i platene. Får me bare platene frakta hit i Opelen, så bør det gå ganske så lett å få dei på plass på taket. Overgangen mellom takplater og vegg er det sement som skal tette. Det ser ut til å vere slik dei mykje gjer her. 

Her om dagen fekk eg ei melding på mobilen. Kitty, som me vel ikkje har sett på eit kvart århundre, fortalde at ho var på sykling her i Puglia. Starta i Matera, vidare til Alberobello, Ostuni, Lecce og Gallipoli. Santa Maria de Leuca og Otranto skulle dei og til. Me fekk gjort ein avtale om å treffast i Ostuni. Når nokre meldingar går gjennom og andre ikkje, kan det lett bli misforståingar ut av det. 

Men me fekk i allefall til å møtast, og triveleg var det. Uteplassene var opptekne, der var i allefall ikkje plass til oss to halvitalienarar å sitje ute.  Litt parlamentering med kelnerane når Kitty og reisefølgje ville inn for å dele bord med oss. Me fekk bord ned to trapper i ein kjellar med tak og vegger av sjølve grunnfjellet.  Når ein møter folk det er lenge sidan ein har sett, må ein mest ned i grunnfjell når det gjeld vennskap. 25 år vert fort borte når ein tek seg ein tur tilbake i historien til der ein har flest treffpunkt. Interessant måte å feriere forresten. Ein får gode doser av både campagna og småvegar når ein skal trø seg fram frå Matera og heile runden via Santa Maria de Leuca og tilbake til Lecce.