Novembertur Sicilia

Så var det å kome seg på plass bak rattet. Hybrid må vel vera gode greier for meg som kjører heilelektrisk til vanlig. 

Er vel helst sjåføren som feilar noko. Litt  vel raskt å gløyme korleis ein girar. Er fort gjort når det har gått i automat i fleire år. Normalt ingen kunst å få bilen i revers. Slik Pandaen var parkert måtte det ryggas ut for å kome seg avgarde. Heilt til høgre, så inn med ein låsknapp på girstanga og deretter heile stanga bakover. Etter fleire forsøk utan å be reisefølgjet om hjelp, måtte eg inn til utleigar som straks kom ut og sette bilen i revers utan problem av noko slag. Å sjekka mengden drivstoff må og til når ein leiger fullt til fullt. Og der kjem hybrid inn i instrumenteringa på dashbordet. 

Ikkje heilt likt såg det ut i min bil, men ganske så likt. Indikator øvst her viser temperatur på motor. I Hybrid viser den ladenivå med ei ladsøyle og ein ledning til. Nederste indikator kasta eg visst ikkje eit einaste blikk på. Her jo ikkje full tank vart då min påstand mot utleigar. Kjende meg litt dum då svaret var at det var ladenivå på batteri for hybriddrift. Indikator nedst for bensin viste fullt på min bil. Då var det bare å gi seg ut på vegen.

Alltid spennande å sjå korleis det ligg an med vekstene i hagen ved "casa a strada senza nome". Basilikum stod svært så fint ved sida av ulike blomar som har tilkome oss frå Livar, Lisa eller som Anne Marie har plukka med seg frå ein grøftekant.

Bålpanna måtte og ut straks, sjølv om den faktisk ikkje vart fyrt i i løpet av dei 3 vekene det var folk i huset. 

Me har pizzabakar på Vigrestad. I nabobygget her me nå bur i Grønholsvegen  har me også bakar som frå tid til anna steiker opp ferdige pizzabotnar. Men det Rocco i San Michele lagar blir liksom noko heilt anna. Ikkje for det, er det noko som er lett å finne i ein omkrets  på 7-8 km frå huset vårt, så er det eit utal av stader der pizza blir laga for take away eller servering i deira eigne lokale. Og gode er dei alle eg så langt har smakt på.

Hadi ser nesten litt skeptisk ut før han høgg i. Veldig greitt når ein ved bestilling kan gje beskjed om der er spesielle ønskje om kva ein vil ha på, eller kva ein ikkje vil ha på. Ikkje heilt likegyldig om det er svin eller storfe liksom.

Det er eg som er så opphengt i Sicilia, spesielt Catania. Vart mest litt øvejidde då eg rekna på det og kom fram til at dette besøket var mitt 8.besøk på denne digre øya heilt sør i Italia. Har vore flest gonger i Catania, og det var dit turen gjekk denne gongen og. Overnatting på San Demetro midt i promenadegata i Catania. Der er det grei plass i portrommet for sikker parkering. Greie rom har eg hatt der, om enn ikkje av ganske ny dato. Kva meir treng ein vel for å sove? Reiser jo ikkje til slike byar for å sove. Der er meir enn nok å bruke bein og auger til.

Ved ankomst skulle det ikkje vera folk i resepsjonen, men med oppringing til oppgitt telefonnummer opna porten seg. Då skulle det ikkje vera vanskelig å finne plassen for parkering.

Tydelig instruksjon om korleis kome seg inn kom på Whats app. Enkelt nok å finne ut av når ein bare fekk områ seg litt.  Verre var det å kome seg forbi eit par bilar som stod akkurat der me måtte køyre for å få parkert. 

                           

Etter litt ventetid, måtte eg rygge ut att i hovudgata for å gje plass for eit par bileigarar som også måtte ut for å sleppe meg forbi inn på avtalt og på biletet oppmerka plass.

Døra inn i bygget hadde nøkkelkode, så der slapp me greitt inn. Opp 2 etasjar og så inn i sjølve overnattingsstaden ved hjelp av same nøkkelkode. Video viste så vegen vidare til rommet, som faktisk låg endå ein etasje opp.

At der ikkje var video heilt inn til rommet skjønar eg. Det var rett og slett ikkje noko å skryte av. 2 enkelsenger var bekrefta, men det stemte ikkje. Vart heller ikkje på førehand informert om at makshøgde på leigetakar var ca 5 cm høgare enn min høgde over havet. Eg vart for å seie det slik ganske så skuffa over staden der eg fleire gonger før har vore veldig nøgd. 

De trur det vel vel ikkje, men her står Hadi med føtene godt planta på golvet. Så låg takhøgde var det. Senga viste seg å vere 2 som var sett ved sida av kvarandre. Med litt ommøblering fekk me nå såpass avstand mellom at kunne slå godt ut med armane i løpet av natta utan å vekke reisefellen.

Grunnen til den låge takhøgda er nok at dei har delt opp ein etasje til 2. Rommet det frokost blir servert hadde sikkert 5 meter opp til taket, og er ein kreativ kan ein jo då lett få inn ein ekstra etasjen om ein det vil.

Friterte grønsaker servert i kremmerhus av papir. Etter min smak var det supergodt. Crispy poetet, gulrot, aubergine og sikkert meir til. Litt utrivelig lukt rett nok, men lukta kom av at denne plassen ligg like ved der fiskemarkedet er. Markedshandelen var slutt for dagen, men lukta heng nå i den. 

Etterkvart vart det kveld på ankomstdagen. Då hadde me lagt bak oss ein del timar i leigepandaen. Stor nok med omsyn til plass, men med bare ein liten helst sløv bensinmotor måtte eg planlegge på ein litt annan måte enn når ein fer rundt med ein sprek elmotor som drivkraft. Fratsgrensa nedover gjennom Calabria måtte eg bare gløyme. Marsjfart vart vel 100 -110, på skilta langs mesteparten av strekning står det 130 km/t. Fritert Streetfood sat ikkje så lenge i, då vart det fortausrestaurant på ein av dei utallig restaurantane i sentrum av Catania.

Så var det liksom ingen høydare det heller. Maten Hadi fekk var visst ok nok. Eg ville ha entrecot. Halvparten av den var like seig som det berømte bikkjeskinnet. Skulle vel ha sagt frå på plassen, men rekna ikkje med å besøke plassen meir enn denne eine gongen. Dei har sannsynligivs bare vore litt uheldige med eit innkjøp. Har forresten heilt slutta med å forvente av kjøt skal vere så mørt som det Pascalone nennsomt kjøpte inn og like nennsomt grilla før Meggie kom og serverte. Tida går den. Det som har vore kjem ikkje tilbake anna enn som minner. Så får ein bare prøve å dra lærdom av dei erfaringane me får med oss. 

Au au sa William då han stakk seg på kaktusen farfar hadde tatt med frå Puglia. Etterpå har han gått i ein stor bue utanom kaktusen som farfar tok med og sette på terrassen ute i Grønholsvegen. Fico di India trivst som bare det, men frukt slik som denne som ikkje har emigrert til Norge, det trur eg ikkje me vil oppleva.

Me får ikkje sjå alt på sitt finaste når me bare er innom i nokre få veker i året. Bella Donna er funnen i kanten av ei forlatt tomt. Litt spesielt at den blomstrar på bare stilken. Bladverket visnar før blomen sprett ut.

Jamn stønad til dei lokale småkriminelle har me stilt opp med gjennom åra:  Livar og Sofiebordet får stå i fred. Har stått fast ute under tak no i mange år. Eit par veker før me for nedover ulte alarmen, trudde vel helst det var vinden som hadde fått til det. Det vart konklusjonen til The Rangers som ser innom av og til når me er ikkje er tilstades på tomta sjølv. Det er dei alarmen er kopla til, og ganske effektivt har det vore og i den forstand at kun når me sjølv sov inne i huset, har der kome folk som ikkje skulle vera der heilt inn i huset. Folk som vil inn, har vorte stoppa før dei kom så langt. Etter det ubedne nattlige besøket har me kopla om alarmen slik at den kan stå på også når me er inne i huset. 

Men så var det døra inn i cisternerommet som ikkje hadde fått fred. Forsåvidt bare heimsleg det, for det skal ikkje leggjast skjul på at me har hatt ein del besøk opp gjennom åra. Nokså enkelt å fikse. Infisso i San Vito med mor som har tilknytning til plassen vår, han kunne skaffe ny låskasse, så etter skifte av den held døra seg både lukka og låst. Det for ei rustfri spade og eit par jerrykanner med oljeblanda bensin i eine kanna  og rein bensin i andre. Er eg litt stygg når eg håpar den oljeblanda blei fylt på ein maskin som ikkje ville ha oljeblanda?

Desse skulle sikkert vore grunnlaget for vinlegging, men det er ein kunst me ikkje så langt har prøvd oss på. Det vart eit par liter druejuice. Noko av juicen står i fryseren og skulle vere klar til å nytas nå sist i november.

Giulio og Giulia som steller oliventrea våre og grunnen  under, dei inviterte seg på grilling ein av dei første kveldane etter me kom fram. Det å grille er ein kunst skjønar eg. Mørt og godt vart kjøtet. Det var Giulio som tok ansvar for grillinga. Kjøtetfekk følgje av broccolisalat som fall i godt smak hos gjestene våre. Me har sagt det veldig mange gonger, enn så heldige me har vore som kom i kontakt med akkurat dei.

Heilt sidan 2013 har me hatt nøkkel til huset vårt tilgjengelig via Meggie. I nokre tilfelle har det vore nødvendig, f.eks ved batteriskift på hovudeining på alarm. Nå er det det albanske paret som bare har tatt italienske namn for å gjere det enklare, som har nøkkel om noko særlig skulle kome på. 

Å gå tur i olivenlundane er noko av det som er særs fint ved å opphalde seg på campagnaen inne mellom San Vito dei Normanni, San Michele og Latiano. 

Store oppdagarar plantar ofte eit flag om dei oppdagar noko stort. Ikkje er eg oppdagar og ikkje har eg sett noko fryktelig stort, men der den blå vimpelene er plassert, der ligg vår plass. 

Plassen har vore driven i mange år. Oliventrea som måtte gje tapt for sjuksom for eit år sidan,  kan me rekna med har vore rundt 250 år gamle. Etter det eg veit vart huset vårt bygt i 1974. Casa a strada senza nome er av ganske enkel standard, men då det vart bygt var det nok endå enklare. Det som nå er kjøkken. var ein open veranda. Det vil seie med tak over, men bare som ein overbygd terrassse. 

Inngangsdøra har bytta rolle. Før inngang i huseet, nå opning mellom kjøkken og stove. Dei me kjøpte huset av, har gjort ein god jobb med planløysing. To soverom, to bad, ei stove og eitt kjøkken, kva meir treng ein vel. 

På dei tider av året me reiser dit er det uteliv som tel. Frå 15.september til 18.oktober vart det visst frukost ute så å seie kvar einaste dag.

Ved retur 17.november kan me nok ikkje rekne med det same. Men kler me oss godt nok, er det jo mulig.

 
 

Dette er eg ikkje laga til

Det fins eldre ungdomar enn eg som gjer det, men eg kjenner intenst på at dette er eg blitt for gammal til. 

Er det verkelig så ille å svippe ned til sørlige deler av Italia? Litt tidlig ankomst Ulm gjev nokre timar ekstra høve til å tenke over denne måten å reise på. Eg gjer det ikkje frivillig ein gong til. 

Me likar å tinge rom før avgang heimefrå. Leitar alltid etter stader som kan avbestilles så tett som mulig opp mot aktuell dato. Då blir me ikkje meir bundne enn at me kan gjere om på planane. Stort sett har nå det gått greitt. Denne gongen var bestilling klar på Ibis, Handewitt. Seligweiler hotell ved Ulm og Atilius Riccione stod og på lista. Fjordline tek oss fint over Skagerrak. 

Resten av transporten, den på landjorda tek Id7 seg av. Til trøyst for dei som måtte vera redde for at me ikkje får nok rekkeviddeangst, kan eg melde at me måtte ha ein ladestopp på dei omtrent 56 mila me la bak oss på landjorda den dagen. Matstopp hadde me ombord på båten. Bleier har eg endå ikkje tatt i bruk, så litt stopp for å late vannet måtte og til. 

Me kom til Ibis Handewitt omtrent 23:30. Sjølvbetjent innsjekk. Betaling i noko som likna ein bancomat. Ingen problem så langt. Kvittering for betalt sum kom ut slik du kan få kvittering på uttak i bankautomat. Frå då av burde det ikkje vera noko problem. Har prøvd slik innsjekk fkeire gonger  før utan vansker. 

Frå innsjekk til å krype til køys mangla bare ein ting: kode til dørlåsen. På skjermen dukka ingenting opp. På kvittering stod det ikkje noko. Eit par andre gjester stilte opp og baud på hjelp, men fånyttes. Koden lot seg ikkje finne. Oppringing til oppgitt telefonnummer gav null svar. Siste løysing var å trykke på knappen for Notanruf ved problem innsjekk. Knappen stod på ein boks ved døra. Men Notanruf resulterte kun i total stille. Etter mange minutts venting og null respons måtte me prøve å gjere slik ungdommene gjer. Ta natta til hjelp. Kunne fått betjent hotell til neste 400 euro for natta, men å betale så mykje for ei kort natt til sengs det ville me ikkje. Så vart det kjøring, sovestopp, kjøring, sovestopp i tallause repetisjoner. Då me ankom Seligweiler ved Ul etter eit døgn med småsoving, såkalte powernaps men utan powerkjensle, var det herlig å bli møtt av folk i resepsjonen som tok oss i mot på vennlig og imøtekomande vis. 

Ingen ulempe med ladestraum tilgjengelig på parkeringsplassen ved hotellet. Det visst eg forresten før me kom fram. Før når me drog avgarde med hjelp av diesel, bare gav me oss i veg. Nå må eg nok vedgå at diverse kart med opplysningar om ladepunkt inngår i førebuing til lengre turar. Men timelønna er god. Kostnad til drivstoff Vigrestad - Latiano er sånn omtrent 1/3 av ved bruk av diesel.

Sommar nr 3 dette året.

Den plassen som gjev ei kjensle av etablert ro, kom ikkje med i førre blogginnlegg. Ikkje på grunn av at det ikkje er viktig, snarare tvert om. 

Dei som bur der visste eg ingenting om då me skaffa oss hus i Latiano. Vår venn Livar, ein kontakskapar av rang, har satt oss i kontakt med mange andre nordmenn ramma av Italiasjuke. Gaute og Signe er mellom dei mest hardnakka. Dei har flytta til Puglia for godt. Etter ferdig yrkesliv i Norge flytta dei inn i Pernoll, ein seglbåt. Tilværet  som farande båtflyktningar i Middelhavet tok slutt då dei fann ein nyrestaurert trullo i Locorotondo. Og der har dei blitt verande i mange år. 

Ein fantastisk bil dette. Du går ikkje inn i den. Du tek den på.

I år hadde avtale om å feire 17.mai i lag med Gaute og Signe på La Silvana. Silvana er staden der me får ekte mat , laga frå botnen av med lokale råstoff. Råstoff som Aldo sjølv har sanka slik han gjer med trøffelen som me fekk oppå speilegg av vaktel. Rettane her brukar å vere mange. Det tek timar å ete seg gjennom menyen i eitt måltid. Minnerik plass. Det var der eg for første og einaste gong fekk oppleve a kjøre ein ekte Cinquecento. Slik vart eg for verten heitande nettopp Cingquecento

Trullo Pernoll har historie. Hatt funksjon både som skule, stall og danseplass. Nå smakfullt restarert slik at både det opphavelige kjem fram samstundes med at det er ein praktisk stad å bu for dei som no held hus de.

Pergola gjev skugge i ein solrik tilværelse i Puglia.

Basseng må ein ha i varmen. Detter er ein del meir påkosta versjon samanlikna med et me har. Heilårsdrift her, men tildekka og ikkje i bruk i vintersesongen. Her er rettnok haust og vinter ikkje slik som sme er vane med på Jæren, men badeliv er vel ikkje det osm står øvst på ønskelista i nov, des, jan, feb og mar.

Me er i grunnen heldige som får lov å ta med oss trekkfuglar som flyg heile vegen frå Norge til Puglia på besøk i Cupa. I dette tilfellet var dei besøkande sjølv røynde seilarar, om enn ikkje så langvegsfarande som til Middelhavet.

Halve moroa er nå litt å friste med ein ekstra sommar når sommaren her på Jæren er over. I sum har me nå hatt ein veldig god sommar. Litt tid til å få det med oss har me jo og hatt sjølv om  tida vår frå 11.mai til nå stort sett har gått med til salg, rydding og flytting og inn i ny leilighet med alt det inneber. 17.mai vart forresten feira alt den 11.mai. Me var annige etter å kome oss heimover att og Gaute og Signe akseptert at me kunne late som om 11. mai var 17.mai. 

Ser greitt ut med temperaturen her. Vårt enkle basseng skal fyllas. Sikkert nok solvarme til å få opp temperaturen til det som passar oss. Vatnet tek me rett frå vår eigen borebrønn, så det er bare kapasiteten på brønnpumpa som bestemmer kor fort det skal gå. Tek jo litt tid med 26000 liter som skal opp frå 135 meters djupn. For nokre er det sikkert nok med 20 grader som vatnet held når det blir pumpa opp, men eg likar det betre når det er nokre grader meir enn det.

Elles er me jo spent på korleis det ser ut rundt "casa a strada senza nome" no som det er etablert vatning både her og der på tomta. Oliventre var vel første prioritet, så fekk nokre epletre litt hjelp med væte og når Giulio og Bøje først var i gang, fekk sitrustrea og eit blomebed også meir hjelp til å overleve. Tenkjer nok graset rundt det er vatna og har hatt gode forhold.

Gode gamle gjengen

Etter halvering av tida i Italia i april-mai og ei ekstra lita veke i juni, på grunn av hussalg og leilighetskjøp, er me nå meir på det vanlige sporet. Me dreg sørover i bil 12.september og tenkjer på å bli til siste del av oktober. Har nå bestilt retur 22.okt med Fjordline, så det er nokså sikkert at slik blir det.

Me er ferdig med salg av hus og er vel innkomne i leilighet. Så langt me veit er alt vel i "casa a strada senza nome". Hadde ein kontakt frå The Rangers, dei som vaktar huset når me ikkje er der. Alarmen gjekk, men det var nok ikkje uinnbedde gjester som var på ferde. Var nok Eivind, han beinlause som gjorde seg gjeldande. Døra inn til cisternerommet er litt trøblete etter eit tidlegare tilfelle der tjuvar tok seg inn. Det førte til at døra må spennast fast med eit bord for å halde roen heilt når det bles. 

Etter at alarmen i huset gjekk, hadde Giulio ein tur for å sjekke ut. Han har nøklar og kan slik sjekke det me sjølvsagt ikkje kan sjekke herifrå. Me har fått ein kunnig mann når det gjeld oliventre og kva som må til for å få trea til å trivast. Her er huset Giulio og Giulia held til i, i utkanten av den olvienlunden dei har ansvar for å drive. Huset deira ligg bare 2-3 kilometer frå vårt hus. Med så mange tre å passe på kan det ikkje vera tvil om at her er erfaring så det held.

Nå blir mykje ved det same som før. Gamle gode gjengen samlast med bare få unntak. Blir gildt å møtast att over baccalaogryta til Livar. Han har skaffa seg kjøkken på låning frå Aud og Leon. Livar si gryte, tek me med oss som spesialtranport ned gjennom Europa. Den er stor nok til kokkelering med utsøkt tørrfisk produsert i Norge  eksportert som qualita superiore baccala til Italia. 

Di Sandnes gjer seg stadig gjeldande der sør. Det vil seie, nå er dei Vigrestbuar så gode som nokon. Lill Karin og Gaute som flytta til Grønholsvegen 5 for eit år sidan, har kome på betre tankar og skaffa seg nytt hus i Puglia. På den tida me har hatt vårt hus i Latiano, det vil seie frå oktober 2012, har dei både kjøpt og selt 2 gonger. Nå er dei på veg til notaio for å underskrive kontrakt på kjøp av den 3. eiendommen i Martina Franca.

Lisa og Bøje gledar me oss også til å vere i lag med. Bøje er tidligare skipselektrikar. Det er erfaringa og kunnskapen derifrå han har brukt når han installerte automatisk vatning på tomta vår. Då får Giulio det slik han vil med tanke på dei nyplanta oliventrea. Lisa er ansvarlig for det som må vera Puglias mest blomstrande hage. Ho har samla først og fremst på blomar og planter som tåler lite vatn. Skal planter trivast i Puglia er dette heilt opplagt ein god egenskap, for frå april til oktober er det ikkje mykje nedbør i dette området. 

Målfrid og Terje held hus her. Når eg står ved sida av Terje kjenner eg korleis alderen tyngjer. Han er nokre år eldre enn meg, men spretten til 1000. Slepp han avgarde aleine i bil på veg til Ceglie frå Sandnes, er det mest så det ikkje tek eit heilt døgn det som for oss tek minst 3 døgn med 3 overnattingar. Me er glade for at Målfrid ofte er med i bilen og held han i taumane gjennom Danmark, Tyskland, Austerrike og Italia. 

Jann og Linda vart me kjendt med på Taverna di Pascalone. Dei kjem frå Belgia og har halde hus i utkanten av Latiano like lenge som me har vore der.  Er dei der, får me nok til å treffast. Kanskje me ser noko til Kun og Mieke også? Det er eit anna par frå Belgia.

Sist men ikkje minst håpar eg å møte Palma. Ho bur i same blokk i utkanten av Brindisi, som då eg for ganske så mange år vart kjent med henne. Snakka med henne på telefon første gong 23.desember 1997, snart er det 28 år sidan. Det er på mange måtar ho som har vore kimen til vårt Italia-eventyr. 

Baccalaokokken Livar selde huset sitt i Ceglie, men er såvisst ikkje ferdig med området. I mai lånte har huset vårt eit par veker. Nå leiger han meir sentralt i Ceglie, for etter han meining er det nok Ceglie som er Puglias navle.

Uansett blir det gildt å dra sørover for å sjå kva vatning jamnt gjennom sommaren gjer med vekstene på tomta vår, og for å treffe den gamle gjengen som me har hatt det så trivelig i lag meg.

Oppdrag vatn

 

Litt lys over tilværet får ein une seg. Her det sola som leverer det som trengs for å halde tuntreet opplyst gjennom kvelden og natta. Det særs kraftige og rundt 250 år gamle treet slapp unna motorsaga, iallefall nesten. Stammen som har delt seg i 3 fekk stå, ville vore altfor ille å fjerne heilt sjølv pga xylella. Nye førebels friske greiner veks ut, faren er vel bare den at dei truleg blir ramma av same elendet som treet frå tidlegare har blitt ramma av. Me får glede oss enn så lenge over dei nye greinene som er iferd med å gje ei ny krone på treet.

Kapersbusk i full blomstring. Nydelige bloma, og rekk ein å plukke knoppane før dei blomstrar så har ein etter ,ange si meining eit rett så godt krydderi. Wienerschnitzel med skiver av sitron og litt kapers på toppen er det eg mest tenkjer på når det gjeld bruk av kapers.

Bougainvillea nektar å avgå med døden. Har blitt feilklipt med kantklippar, nærast kvelt av omkringveksande ugras og heller ikkje fått den væta den treng. Men klamrar seg fast likevel. Har fått kantsteinar rundt for å markere at den fins, planteduk for å halde unna det verste av ugrasetm vatn har den og fått men bare når me når vore der. Skal visst ikkje gje den opp. 

Sjølv om det heilt i det siste har vore turt, så har graset halde fram med å veksa. Nå var det klart for slått. Slåmaskinen "låner" eg hos Bøje, den blide gode danske me har blitt kjent med gjennom Livar. Bøje held hus i Ceglie i lag med Lisa, som er den mest lidenskapelige blomstereelskar eg noko gong har blitt kjent med. Ho må ha rekord i tørketålande blomsterhage. Ho har samla først og fremst blomar som tåler den puglianske turken som kan vare frå april til langt uti september. Medan Lisa driv med blomar ordnar Bøje med kartofler. Han set pris på å få disponere maskinen vår som har fått namnet havens Miss Rolls Royce. Freseaggregatet til Miss Rolls Royse gjere kartoffeldyrkinga lettare.

Enkel demontering gjer maskinen sine mål små nok til å få den på plass i Corsaen som Goldcar lot meg ha desse dagane der sør.

Turt gras er nokså utsett når det gjeld brann. Har meir enn ein gong vore vitne til brann i turt gras på forlatte tomter. Giulio var tydelig på det at grast måtte klippas. Med klippeskjær på Hondaen blir den  brått ein ganske så effektiv slåmaskin. Medan ein først er igang kan ein like godt ta grøftene langs vegen forbi tomta vår. 

Målet med reisa var å sikre vatn til dei sit planta oliventrea. Bøje som er erfaren elektrikar brukar sjansen til å frikse opp att gamle kunster innfor elektrikken. Han var innom huset vårt medan Livar og Gerd lånte huset. Han var nedom seinare og. Det foreløpige resultatet såg slik ut. Kabelsalat som kunne avskrekke ein amatør på området som meg.

Men sjå om ikkje der kom orden på det heile. Etter både  kabelklipp kabelkopling var det mest om om det heile hadde vore innnom ein frisør. Perfekt klipt og perfekt lagt i dei rette bukter. 

I tillegg til automatisk fylling av dagtank for vatn til daglig bruk gjekk Bøje vidare inn i problematikken. Vatn til "irrigazienone" skal på plass.

Koplingsur eller timer kopla direkte til sikringsskapet skal gjere det mulig å lage vekeprogram for vatning. 
Som toppen av det heile er det satt på kontroll-lamper som lyser alt etter kva funksjon som er aktiv. 

Med ein siste touch av ei nennsom elektrikarhand tilhøyrande Bøje, skal trea få det tilskot av vatn som er nødvendig for vidare vekst.