På tur, sjelden sur

Om dei og var på veg mot Italia veit eg ikkje, men dei såg ut til å kosa seg der dei trilla i godt tempo sørover på motorveg gjennom Tyskland.

Trur ikkje me kosa oss meir me som sat bak ein skjerm og følgde med på ladestatus undervegs.

Me har vel laga det til for oss sjølv kan ein seie. Å gje seg sjølv bare dryge to veker på å rydde eit hus der me har budd snart 39 år.  Visste me heilt kva me gav oss ut på?

Men Latiano kallar. 

Avreise frå Kristiansand 22.april er det me legg opp til. I Silberstedt overnattar me før me legg i veg sørover mot Aichstetten, der neste overnatting finn stad. Eit og anna besøk på ladestasjonar må me jo rekna med. Me kjem til å lade utan Teslaskam. Det er av ein eller annan grunn slik at når Tesla opna ladepunkta sine for lading av andre bilmerke, så klarer dei i å levere energi mykje billigare enn andre ladeselskap. Det er heilt ned i halvdelen av det andre prisar kilowattane til.

Når det gjeld ver, er det endå noko tidleg å tru på meldingane som ligg føre. Me kan sikkert rekna med ein del grader høgare temperatur der enn her, men som sagt, litt langt fram og vanskelig å melde rett om temperaturane blir slik eller slik.

Silbertedt første natt vart som planlagt. Fin rolig plass med nøkkel i avisrøyret ved inngansdøra. Herlig frukost gjorde oss klar for time etter time trillande på tysk motorveg retning sør.

Lett å ta litt vel i når ein legg planar for langkjøring, så Aichstetten gav me opp. Litt kortare kjøring og ganske så enkelt Gasthaus for overnatting utan frukost. Ein kveld i Modena fekk me og med oss. Det var der me fekk sjansen til å lage våre eigne pannekaker eller lappar ville kanskje vere rettare namn på dei. Eit trykk på knappen, så sette automaten i gang.

Det er vel helst langtkomen vår det synet som møtte oss vel framkomne på Contrada Coltura. Eit par veker har det blitt, og me har nå fått med oss mykje av det me rekna med på førehand.

Første søndag var me i lag med Signe og Gaute til La Silvana. God mat og gildt å vere i lag med dei som bortimot har blitt innfødde.

Gjestene våre kom som forventa til Bari.  Eg forstår det slik at dei set pris på livet her sør. Med hus inst ved Limavatnet er dei godt vane med å vera litt avsides. Her har me ikkje meindre enn tre byar like nær oss, Latiano, San Vito dei Normanni og San Michele Salentino. På Lima har dei bare Ålgård.

Men travelt er det å gjere unna ein Italiatur på bare 3 veker når me til vanlig brukar 6 veker.  Kan godt vera at dette blir einaste blogg frå innverande tur, men me får sjå kva som skjer. Fokus for tida er noko delt. 

Å bytte stad bustad krev sitt av etterkvart tilårskomne folk. Det som godt er, er at den digitale verda byr på muligheter me ikkje hadde før. Kommunikasjon herfrå til dei som har med salg av hus og kjøp av leilighet heime går like greitt frå i lita gate her i Catania som om me skulle vore heime i Helmikhølen. 

D går så d grine

"D går så d grine" er eit sitat etter fødselhjelparen vår både for huset her heime i Helmikhølen 5 og for huset vårt i Italia, "Casa a strada senza nome" også kjent som Villa Felizia. Livar var vår kontaktperson ved begge desse høva. Akkurat i desse dagar kan du sei dette sitatet absolutt passar. Med hurtigtogsfart går me inn i det som nærmast kan definerast som eit jordskjelv for oss, eller kanskje ein skal kalle det husskjelv. Før me visste ordet av det sit me att med utsikt mot flytting til leilighet. Mine første 8 leveår hadde eg oppå Forbruken i Krambugata på Ålgård. 

                                 Butikken ved den vesle blå lastebilen var der eg budde mine første 8 leveår.

Dei neste 11 åra av mitt liv budde eg oppå Jernvaren, på  gamla handelslaget på Vigrestad.

Det vil sei nokså nøyaktig 19 år med handel i etasjen under der eg sov, åt, levde i lag med mine. 50 år har eg klart meg utan butikk i underetasjen, men nå blir det tilbake til barndom og ungdoms tilhøve. Me tek med oss det me eig og tar inn i den siste leiligheten i Grønholsvegen, leiligheten rett over REM.  Med andre ord tok det rundt 50  år å gå frå kooperativt til Rema. Den som lever får sjå kor mange år det blir der. 

Men kva har så dette med Villa Felizia å gjere? Det gjekk forresten fort for seg der og då me sommaren 2012 la turen sørover til Dolomittene heilt nord i Italia og hamna i Puglia heilt i søre enden av støvelen. Livar og Sofie gav god hjelp både med fart og utvalg. Då Sofie var ferdig med å sjå seg om i huset me enda opp med, var kommentaren då ho stakk hovudet ut av inngangsdøra: "Dette tæge me".

Opptakten til reisa denne gongen blir i allefall ganske annleis. Nå skulle veret hatt fokus. Korleis ligg det an der sør i Latiano? 

Venner som alt er på plass har fortalt om ganske vått og kaldt ver. Ikkje så langt unna temperaturane me har her nord. Men framover ser det betre ut. Eg er i grunnen nøgd med regnet som endå kjem der sør. Utsiktene til regn utover våren, sommaren og første del av hausten er jo ikkje store sann statistisk seg. Planen om å installere irrigazione på dei nyplanta trea er uendra. Det er først og fremst det me må få gjort. Jordet under oliven, fiken og mandeltrea vart horva på mandag denne veka. 

I same høvet fekk eg desse spørsmåla:  

        "Buongiorno Geiri

            La erba davanti casa lo tagliamo noi?

                O quando vieni tu?"

Lite italiensk kan eg må eg bare ta inn over meg, men dette var ikkje verre enn at eg forstod. Den er på utlån hos Bøje og Lisa som dreg nytte av freseaggregatet. I Kodiaqen gjekk det heilt fint å kjøre den på eit skråplan av ein klappstol rett i i bagasjerommet. Det går ikkje i Id7, der måtte den delvis demonteras, men ikkje så gale arbeid det heller. Nå spurte Giulio om han bare skulle klippe graset med det same, og det sa eg ja til.  Faktisk litt gildt å kjøre slåmaskin, men denne gongen får me bruke tida til andre ting i påvente av at gjestene våre, Inger og Carl Johan kjem. Så treng heller ikkje Bøje demontere maskinen før me ein eller annan gong til hausten dukkar opp med trong for slåmaskin.

Opprinnelig var planen å reise heim over Skagerak 5.juni. Takka vere flexi-billett har me framskunda heimreisa til 21.mai. Då rekk me å feira nasjonaldagen 17.mai i lag med utvandra nordmenn i Puglia. 

Kva får me så tida til å gå med no som me ikkje brukar den til å sjekke veret og glede oss til å ta "asste". Lister over kva som skal me har jo sjølvsagt vore klar for lang tid sidan.

Sundag 30.mars visste me framleis ikkje noko om kva som skulle skje. Nå har me signert kontrakt, hatt møter el-installatør, røyrleggar, malar og kjøkkenprodusent. Tips til styling av huset for fotografering hadde me i går. Så har me att 10 dagar til pakking og klargjering for fotografering så fort som råd etter 21.mai.  Hadde Villa Felizia vore menneske hadde det kanskje tenkt det var dumt så fort å bli etterlatt tilbake i einsemnda, men det problemet tek Livar seg av. Han tek inn dagen før me tek avgarde. Korlenge han blir i huset veit eg ikkje, me får nok ikkje mulighet til å fare sørover att før me er godt uti september eller kanskje heilt uti november. 

Eg må få sitje litt i stolen ved vinduet mot torget og mimre frå barndom og tidleg ungdom då eg frå kjøkkenvinduet på gamla handelslaget kunne sjå mot torget bare frå andre sida.

ENDÅ BETRE BUDD?

Slik såg det ut det bassenget som følgde med då me kjøpte vårt "casa a strada senza nome" i oktober 2012. Huset står støtt framleis, men det var ikkje mykje glede me hadde av bassenget. Einaste kosen med det er når eg tenkjer på alt bryet tjuvane må ha hatt når dei skulle transportere vekk vatnet. Pumper og alt utstyr forsvant jo sjølvsagt i same belet.

Nå som me har laga oss ein rytme med opphald i Villa Felizia frå seint i april til tidleg i juni og heimreis i juni, juli og august, blir det ganske mykje bry å ta ned og setje opp att, fylle og tømme 26000 liter vatn for så på ny å gjere klar endå ein gong for vederkvegande opphald i vatnet i september og starten av oktober. Men så var det dette med sjansen for å få behalde badet. 

Dei fleste veit vel kva TEMU er, og der har eg handla. Kamera med opplading via små solpanel, det må vel vera tingen tenkte eg. Då kan eg setje det opp med varsling på bevegelse. Kan faktisk avgrense det til menneske som bevegar seg rundt bassenget. Skulle det så dukke opp nokre mistenkelige personar medan me er heime i Norge, tenkjer eg å ringe vaktselskapet og sei frå. Det tek jo litt tid å ause vatnet ut når det er ikkje mindre enn 26000 liter som skal ut før duken kan løysast frå ramma og fraktast bort. Då bør vektaren frå vaktselskapet rekke å stoppe vidare ausing av vatn.

For å vere sikker på at det heile fungerer må det testast. 

Skulle kamera bli fjerna, reknar eg med det er grunn god nok til å melde til Rangers som tidlegare opererte under namnet Vigil Nova. Dei har vore raske før, så det stolar eg på skal gå bra. 

På ei av reisene våre sørover vart me bedne om å ta turen innom ein børstebindar i Hjørring.  Oppvaskbørste fekk me aldri med oss, men nå som oppdragsgjevaren har handfaste planar om tur sørover, tykkjer eg det passar bra å minne han om det oppdraget me ikkje fekk fullført. Adressa veit han, for børste derifrå skaffa han seg for meir enn 25 år sidan. Og den skal vera like god den dag i dag etter det eg har høyrt.

Michael Krüger fortel om sitt besøk i børstebutikken. Han set ord på akkurat det me kjende etter å ha vore innom der  i eit forsøk på å få tak i noko anna enn oppvaskbørste i plast og syntetisk bust.

Eit hakk nærmare

Tida for avreisa på årets første Pugliatur nærmar seg med stormskritt. Bare 58 dagar att, så stryk me avgarde. Om det er teikn på mange år i hovudet, eller rett og slett teikn på at eg aldri vert vaksen veit eg ikkje, men det er så leeenge å vente.

Nå får eg prøve å vere nøyaktig når det gjeld både dato og båt frå Kristiansand. 

1. Påskedag kjem som kjent første søndag etter første fullmåne etter vårjamndøgn, og så reiser me første tysdag etter 1.påskedag. I år vert det den 22.april.

Frå Helmikhølen 5 med 100%  heimelada  batteri tek me oss til Kristiansand. Der overtek Fjordline transporten med innsats av Stavangerfjord. Ikkje lenge etter ankomst Hirtshals blir det ladestopp ved avkjøringa til Hjørring. Inn i Hjørring vil me ikkje etter tidlegare trøbbel der. Først parkering for ganske mange år sidan, så eit helst endå meir mislukka forsøk på å kjøpe oppvaskbørste frå ein lokal børstebindar. 

Men straum skal me nok få utan problem. Me bit i oss Teslaskamma. Straumen er vel rein nok for vår bruk tenkjer eg. Ordninga er nemlig slik at om ein kjører andre merke enn Tesla, kan ein likefullt bruke deira nettverk for opplading både av VW og andre merke som ikkje vil ha bensin eller diesel. Faktisk er prisen pr kwh  hos Tesla bare halvparten av det ein må betale hos andre ladeselskap. Betalar ein kr 115 pr månad for medlemskap går prisen endå meir ned. Etter 2 fulle ladeomgangar har  månedsavgifta betalt seg sjølv.

Frå Hjørring blir det strake vegen til Silberstedt der rom er satt av til oss. Me har vore der før. og har fått meldinga at nøkkel ligg på avtalt plass. Me låser oss bare inn og finn rommet sjølv. Rom finn me, ro finn me forhåpentligvis og. Det blir ein del mil å kjøre dagen etterpå. Men då startar me dagen med ein solid, velsmakande og  rikhaldig frukost. Målet for den dagen er ein overnattingsstad like nord for Ulm. Undervegs passar me på å legge inn stopp hos Musk sine samarbeidspartnerar.

For ein god del år sidan la me turen innom Sveits. Det var den sommaren eg ikkje fylte 15, nei 28 år vart eg den sommaren. Då var eg gammal nok til å gifte meg og. Det var bryllupsreisa me la innom Alpelandet.

Ikkje noko rundt jubileum dette året med andre ord, men likevel fekk me inspirerasjon  til å leggje årets tur sørover via Sveits.  Alt er klart for å kjøre over grensa mellom Austerrike og Sveits. Det er jo faktisk slik at me kjem oss ikkje direkte frå Tyskland til Sveits. Frå Lindau til Kriessern er det bare 31 km. Når me så kryssar grensa til Sveits, kan ein velgje mellom å ordne E-vignett på førehand slik eg nå har gjort, eller kjøpe klistremerke ved grensa. 

Me vil ha litt reprise av bryllupsreisa vår, der me som seg hør og bør var innom St.Moritz. Prominente personar skal vel frekventera slike stader.

Eg ville leite fram nokre bilete frå turen til Sveits sommaren 1983. Einaste bilete eg har funne er frå Gadmen. Etterkvart kom eg på at mitt særs gode kamera av merket

/

vart stole på stasjonen i Filisur. Difor vart det lite av fotografering etter det. Anne Marie sitt apparat klikka, og mitt forsvant. Så då er det det som er forklaringa på svært så manglande dokumentasjon av opphaldet vårt der. Dette bilettet frå Gadmen får stå som eit symbol på minnene frå Sveits.

Frå Thusis tek me Rhätische bahn til St Moritz. Kanskje me får auge på ein eller fleire av skatteflyktningane, dei som har hatt det så ille i Norge at dei rett og slett har måtta setje seg vel tilrette i privatflyet sitt og fly avgarde for å finne ly for finasielle plageånder i fødelandet. Kosar meg litt over tanken på at fattigfolka på rømmen også må betale dei dryge 40 sveitserfanc  det kostar å ta seg fram på dei sveitsiske motorvegane. Får håpe dei har råd til det.

Godt budd

Det heiter seg at godt forberedt er halve jobben. 

 

Me har eitt basseng eller ein liten plaskedam med ca 26000 liter vatn oppi, om eg har rekna rett. Anne Marie har korrigert for feil, så eg trur det er rett. Oppi der att hender det rett som det er at eg dypper lekamen og endåtil tek nokre symjetak. 5 gode tak før eg må snu, så då skjønar du at det blir snuing rett så ofte. 

I kveld tok eg meg ein tur i bassenget på Vigrestad, på gamle arbeidsplassen min. Lurte litt på kor mykje folk der er som nyttar seg av bassenget når det er ope for allmenta. I billettluka sat det ei vakt som passa på at betaling vart Vippsa. Anna jobb var der ikkje for han, for bassenget var både mørkt og tomt. Først når det kom folk i rommet kom det lys på. Vatnet var varmare enn slik eg hugsar det, men like vått som før. Etter 500 einsame metrar gav eg meg, vel nøgd med innsatsen.  

Då bør eg vera godt budd til innsats i det vesle Intex Piscina Ultra XTR Frame rotonda. Med mange nok vendingar har eg faktisk sumd 400 meter i det bassenget. 

Me har vatn nok på tomta vår, eller rettare sagt "sotto terra". Med manuell styring får me tak på vatnet også heilt nede frå 135 meter under bakken. Då me overtok var styringa av pumpa manuell. Etter ei tid fekk me installert ein nivårbrytar, som etter endå litt meir tid hengde seg opp og var lite vidare til nytte. Slik sett har eg gjennom åra brukt ein del tid på å slå av brønnpumpa i tide før vatnet renn over og det blir flaum i den gamle cisternen. Den har bytta frå å vere lagerrom til vekselvis å vera overfylt med vatn og overfylt med rabe som det vart av det som var lagra når det for kortare eller lengre periodar var dekka av vatn. 

Eg har ei viss tru på at koplingsboksen eller skapet inst til høgre kan ha noko å seie for om automatisk start stopp av brønnpumpe skal fungere eller ikkje.  Må nok ha elektriker for å sjå på det.

Nivåbrytar må på plass att, og noko stort problem bør det ikkje vera å få fatt i ein slik ein.

Hadde motet mitt vore større, kunne eg kanskje utfrå denne prinsippskissa fiksa det heile, men motet sviktar. Vatn og elektrisitet skal ein ikkje spøke med, sjølv i Puglia.

Kasse for saker og ting som skal med sørover er klargjort. Førebels nokså lite oppi, men det fylles nok opp etterkvart.  Ubrukte sveisehanskar frå Granberg kjøpt rimeleg på gjenbruken, ledningsbrytar for ei lampe, trakt for fylling av syltetøy på glas og signalforsterkar for WiFi kjøpt på Temu for ein slikk og ingenting, kan hende virkar den, kan hende er det bare for 50 kroner i ekstra plastsøppel.

Reiseruta førebels ser slik ut: 

Vigrestad              Kristiansand      Id7

Kristiansand         Hirtshals            MF Stavangerfjord

Hirthals                 Silberstedt         Id7

Silberstedt            Bernstadt           Id7

Bernstadt              Forlimpopoli     Id7

Forlimpopoli        Latiano              Id7

Dei som kjenner meg skjønar nok at det fort kan bli endringar på desse planane. Det einaste som er sikkert er at 22.april, då skal me vera ombord på MF Stavangerfjord. 

Etter 2883 kilometer på veg vil me etter planen trille inn mot Villa Felizia ein gong utpå kvelden 25.april. 

Gildt å ha noko å gleda seg til. Og i mellomtida får me bare nyta dagane her heime saman med 4 flotte sønner, 2 gilde svigerdøtre og 3 herlige barnebarn. Fint med den vekslinga me har fått til. Noko å gleda seg til, anten ein er her eller der.