Dette er eg ikkje laga til

Det fins eldre ungdomar enn eg som gjer det, men eg kjenner intenst på at dette er eg blitt for gammal til. 

Er det verkelig så ille å svippe ned til sørlige deler av Italia? Litt tidlig ankomst Ulm gjev nokre timar ekstra høve til å tenke over denne måten å reise på. Eg gjer det ikkje frivillig ein gong til. 

Me likar å tinge rom før avgang heimefrå. Leitar alltid etter stader som kan avbestilles så tett som mulig opp mot aktuell dato. Då blir me ikkje meir bundne enn at me kan gjere om på planane. Stort sett har nå det gått greitt. Denne gongen var bestilling klar på Ibis, Handewitt. Seligweiler hotell ved Ulm og Atilius Riccione stod og på lista. Fjordline tek oss fint over Skagerrak. 

Resten av transporten, den på landjorda tek Id7 seg av. Til trøyst for dei som måtte vera redde for at me ikkje får nok rekkeviddeangst, kan eg melde at me måtte ha ein ladestopp på dei omtrent 56 mila me la bak oss på landjorda den dagen. Matstopp hadde me ombord på båten. Bleier har eg endå ikkje tatt i bruk, så litt stopp for å late vannet måtte og til. 

Me kom til Ibis Handewitt omtrent 23:30. Sjølvbetjent innsjekk. Betaling i noko som likna ein bancomat. Ingen problem så langt. Kvittering for betalt sum kom ut slik du kan få kvittering på uttak i bankautomat. Frå då av burde det ikkje vera noko problem. Har prøvd slik innsjekk fkeire gonger  før utan vansker. 

Frå innsjekk til å krype til køys mangla bare ein ting: kode til dørlåsen. På skjermen dukka ingenting opp. På kvittering stod det ikkje noko. Eit par andre gjester stilte opp og baud på hjelp, men fånyttes. Koden lot seg ikkje finne. Oppringing til oppgitt telefonnummer gav null svar. Siste løysing var å trykke på knappen for Notanruf ved problem innsjekk. Knappen stod på ein boks ved døra. Men Notanruf resulterte kun i total stille. Etter mange minutts venting og null respons måtte me prøve å gjere slik ungdommene gjer. Ta natta til hjelp. Kunne fått betjent hotell til neste 400 euro for natta, men å betale så mykje for ei kort natt til sengs det ville me ikkje. Så vart det kjøring, sovestopp, kjøring, sovestopp i tallause repetisjoner. Då me ankom Seligweiler ved Ul etter eit døgn med småsoving, såkalte powernaps men utan powerkjensle, var det herlig å bli møtt av folk i resepsjonen som tok oss i mot på vennlig og imøtekomande vis. 

Ingen ulempe med ladestraum tilgjengelig på parkeringsplassen ved hotellet. Det visst eg forresten før me kom fram. Før når me drog avgarde med hjelp av diesel, bare gav me oss i veg. Nå må eg nok vedgå at diverse kart med opplysningar om ladepunkt inngår i førebuing til lengre turar. Men timelønna er god. Kostnad til drivstoff Vigrestad - Latiano er sånn omtrent 1/3 av ved bruk av diesel.

Sommar nr 3 dette året.

Den plassen som gjev ei kjensle av etablert ro, kom ikkje med i førre blogginnlegg. Ikkje på grunn av at det ikkje er viktig, snarare tvert om. 

Dei som bur der visste eg ingenting om då me skaffa oss hus i Latiano. Vår venn Livar, ein kontakskapar av rang, har satt oss i kontakt med mange andre nordmenn ramma av Italiasjuke. Gaute og Signe er mellom dei mest hardnakka. Dei har flytta til Puglia for godt. Etter ferdig yrkesliv i Norge flytta dei inn i Pernoll, ein seglbåt. Tilværet  som farande båtflyktningar i Middelhavet tok slutt då dei fann ein nyrestaurert trullo i Locorotondo. Og der har dei blitt verande i mange år. 

Ein fantastisk bil dette. Du går ikkje inn i den. Du tek den på.

I år hadde avtale om å feire 17.mai i lag med Gaute og Signe på La Silvana. Silvana er staden der me får ekte mat , laga frå botnen av med lokale råstoff. Råstoff som Aldo sjølv har sanka slik han gjer med trøffelen som me fekk oppå speilegg av vaktel. Rettane her brukar å vere mange. Det tek timar å ete seg gjennom menyen i eitt måltid. Minnerik plass. Det var der eg for første og einaste gong fekk oppleve a kjøre ein ekte Cinquecento. Slik vart eg for verten heitande nettopp Cingquecento

Trullo Pernoll har historie. Hatt funksjon både som skule, stall og danseplass. Nå smakfullt restarert slik at både det opphavelige kjem fram samstundes med at det er ein praktisk stad å bu for dei som no held hus de.

Pergola gjev skugge i ein solrik tilværelse i Puglia.

Basseng må ein ha i varmen. Detter er ein del meir påkosta versjon samanlikna med et me har. Heilårsdrift her, men tildekka og ikkje i bruk i vintersesongen. Her er rettnok haust og vinter ikkje slik som sme er vane med på Jæren, men badeliv er vel ikkje det osm står øvst på ønskelista i nov, des, jan, feb og mar.

Me er i grunnen heldige som får lov å ta med oss trekkfuglar som flyg heile vegen frå Norge til Puglia på besøk i Cupa. I dette tilfellet var dei besøkande sjølv røynde seilarar, om enn ikkje så langvegsfarande som til Middelhavet.

Halve moroa er nå litt å friste med ein ekstra sommar når sommaren her på Jæren er over. I sum har me nå hatt ein veldig god sommar. Litt tid til å få det med oss har me jo og hatt sjølv om  tida vår frå 11.mai til nå stort sett har gått med til salg, rydding og flytting og inn i ny leilighet med alt det inneber. 17.mai vart forresten feira alt den 11.mai. Me var annige etter å kome oss heimover att og Gaute og Signe akseptert at me kunne late som om 11. mai var 17.mai. 

Ser greitt ut med temperaturen her. Vårt enkle basseng skal fyllas. Sikkert nok solvarme til å få opp temperaturen til det som passar oss. Vatnet tek me rett frå vår eigen borebrønn, så det er bare kapasiteten på brønnpumpa som bestemmer kor fort det skal gå. Tek jo litt tid med 26000 liter som skal opp frå 135 meters djupn. For nokre er det sikkert nok med 20 grader som vatnet held når det blir pumpa opp, men eg likar det betre når det er nokre grader meir enn det.

Elles er me jo spent på korleis det ser ut rundt "casa a strada senza nome" no som det er etablert vatning både her og der på tomta. Oliventre var vel første prioritet, så fekk nokre epletre litt hjelp med væte og når Giulio og Bøje først var i gang, fekk sitrustrea og eit blomebed også meir hjelp til å overleve. Tenkjer nok graset rundt det er vatna og har hatt gode forhold.

Gode gamle gjengen

Etter halvering av tida i Italia i april-mai og ei ekstra lita veke i juni, på grunn av hussalg og leilighetskjøp, er me nå meir på det vanlige sporet. Me dreg sørover i bil 12.september og tenkjer på å bli til siste del av oktober. Har nå bestilt retur 22.okt med Fjordline, så det er nokså sikkert at slik blir det.

Me er ferdig med salg av hus og er vel innkomne i leilighet. Så langt me veit er alt vel i "casa a strada senza nome". Hadde ein kontakt frå The Rangers, dei som vaktar huset når me ikkje er der. Alarmen gjekk, men det var nok ikkje uinnbedde gjester som var på ferde. Var nok Eivind, han beinlause som gjorde seg gjeldande. Døra inn til cisternerommet er litt trøblete etter eit tidlegare tilfelle der tjuvar tok seg inn. Det førte til at døra må spennast fast med eit bord for å halde roen heilt når det bles. 

Etter at alarmen i huset gjekk, hadde Giulio ein tur for å sjekke ut. Han har nøklar og kan slik sjekke det me sjølvsagt ikkje kan sjekke herifrå. Me har fått ein kunnig mann når det gjeld oliventre og kva som må til for å få trea til å trivast. Her er huset Giulio og Giulia held til i, i utkanten av den olvienlunden dei har ansvar for å drive. Huset deira ligg bare 2-3 kilometer frå vårt hus. Med så mange tre å passe på kan det ikkje vera tvil om at her er erfaring så det held.

Nå blir mykje ved det same som før. Gamle gode gjengen samlast med bare få unntak. Blir gildt å møtast att over baccalaogryta til Livar. Han har skaffa seg kjøkken på låning frå Aud og Leon. Livar si gryte, tek me med oss som spesialtranport ned gjennom Europa. Den er stor nok til kokkelering med utsøkt tørrfisk produsert i Norge  eksportert som qualita superiore baccala til Italia. 

Di Sandnes gjer seg stadig gjeldande der sør. Det vil seie, nå er dei Vigrestbuar så gode som nokon. Lill Karin og Gaute som flytta til Grønholsvegen 5 for eit år sidan, har kome på betre tankar og skaffa seg nytt hus i Puglia. På den tida me har hatt vårt hus i Latiano, det vil seie frå oktober 2012, har dei både kjøpt og selt 2 gonger. Nå er dei på veg til notaio for å underskrive kontrakt på kjøp av den 3. eiendommen i Martina Franca.

Lisa og Bøje gledar me oss også til å vere i lag med. Bøje er tidligare skipselektrikar. Det er erfaringa og kunnskapen derifrå han har brukt når han installerte automatisk vatning på tomta vår. Då får Giulio det slik han vil med tanke på dei nyplanta oliventrea. Lisa er ansvarlig for det som må vera Puglias mest blomstrande hage. Ho har samla først og fremst på blomar og planter som tåler lite vatn. Skal planter trivast i Puglia er dette heilt opplagt ein god egenskap, for frå april til oktober er det ikkje mykje nedbør i dette området. 

Målfrid og Terje held hus her. Når eg står ved sida av Terje kjenner eg korleis alderen tyngjer. Han er nokre år eldre enn meg, men spretten til 1000. Slepp han avgarde aleine i bil på veg til Ceglie frå Sandnes, er det mest så det ikkje tek eit heilt døgn det som for oss tek minst 3 døgn med 3 overnattingar. Me er glade for at Målfrid ofte er med i bilen og held han i taumane gjennom Danmark, Tyskland, Austerrike og Italia. 

Jann og Linda vart me kjendt med på Taverna di Pascalone. Dei kjem frå Belgia og har halde hus i utkanten av Latiano like lenge som me har vore der.  Er dei der, får me nok til å treffast. Kanskje me ser noko til Kun og Mieke også? Det er eit anna par frå Belgia.

Sist men ikkje minst håpar eg å møte Palma. Ho bur i same blokk i utkanten av Brindisi, som då eg for ganske så mange år vart kjent med henne. Snakka med henne på telefon første gong 23.desember 1997, snart er det 28 år sidan. Det er på mange måtar ho som har vore kimen til vårt Italia-eventyr. 

Baccalaokokken Livar selde huset sitt i Ceglie, men er såvisst ikkje ferdig med området. I mai lånte har huset vårt eit par veker. Nå leiger han meir sentralt i Ceglie, for etter han meining er det nok Ceglie som er Puglias navle.

Uansett blir det gildt å dra sørover for å sjå kva vatning jamnt gjennom sommaren gjer med vekstene på tomta vår, og for å treffe den gamle gjengen som me har hatt det så trivelig i lag meg.

Oppdrag vatn

 

Litt lys over tilværet får ein une seg. Her det sola som leverer det som trengs for å halde tuntreet opplyst gjennom kvelden og natta. Det særs kraftige og rundt 250 år gamle treet slapp unna motorsaga, iallefall nesten. Stammen som har delt seg i 3 fekk stå, ville vore altfor ille å fjerne heilt sjølv pga xylella. Nye førebels friske greiner veks ut, faren er vel bare den at dei truleg blir ramma av same elendet som treet frå tidlegare har blitt ramma av. Me får glede oss enn så lenge over dei nye greinene som er iferd med å gje ei ny krone på treet.

Kapersbusk i full blomstring. Nydelige bloma, og rekk ein å plukke knoppane før dei blomstrar så har ein etter ,ange si meining eit rett så godt krydderi. Wienerschnitzel med skiver av sitron og litt kapers på toppen er det eg mest tenkjer på når det gjeld bruk av kapers.

Bougainvillea nektar å avgå med døden. Har blitt feilklipt med kantklippar, nærast kvelt av omkringveksande ugras og heller ikkje fått den væta den treng. Men klamrar seg fast likevel. Har fått kantsteinar rundt for å markere at den fins, planteduk for å halde unna det verste av ugrasetm vatn har den og fått men bare når me når vore der. Skal visst ikkje gje den opp. 

Sjølv om det heilt i det siste har vore turt, så har graset halde fram med å veksa. Nå var det klart for slått. Slåmaskinen "låner" eg hos Bøje, den blide gode danske me har blitt kjent med gjennom Livar. Bøje held hus i Ceglie i lag med Lisa, som er den mest lidenskapelige blomstereelskar eg noko gong har blitt kjent med. Ho må ha rekord i tørketålande blomsterhage. Ho har samla først og fremst blomar som tåler den puglianske turken som kan vare frå april til langt uti september. Medan Lisa driv med blomar ordnar Bøje med kartofler. Han set pris på å få disponere maskinen vår som har fått namnet havens Miss Rolls Royce. Freseaggregatet til Miss Rolls Royse gjere kartoffeldyrkinga lettare.

Enkel demontering gjer maskinen sine mål små nok til å få den på plass i Corsaen som Goldcar lot meg ha desse dagane der sør.

Turt gras er nokså utsett når det gjeld brann. Har meir enn ein gong vore vitne til brann i turt gras på forlatte tomter. Giulio var tydelig på det at grast måtte klippas. Med klippeskjær på Hondaen blir den  brått ein ganske så effektiv slåmaskin. Medan ein først er igang kan ein like godt ta grøftene langs vegen forbi tomta vår. 

Målet med reisa var å sikre vatn til dei sit planta oliventrea. Bøje som er erfaren elektrikar brukar sjansen til å frikse opp att gamle kunster innfor elektrikken. Han var innom huset vårt medan Livar og Gerd lånte huset. Han var nedom seinare og. Det foreløpige resultatet såg slik ut. Kabelsalat som kunne avskrekke ein amatør på området som meg.

Men sjå om ikkje der kom orden på det heile. Etter både  kabelklipp kabelkopling var det mest om om det heile hadde vore innnom ein frisør. Perfekt klipt og perfekt lagt i dei rette bukter. 

I tillegg til automatisk fylling av dagtank for vatn til daglig bruk gjekk Bøje vidare inn i problematikken. Vatn til "irrigazienone" skal på plass.

Koplingsur eller timer kopla direkte til sikringsskapet skal gjere det mulig å lage vekeprogram for vatning. 
Som toppen av det heile er det satt på kontroll-lamper som lyser alt etter kva funksjon som er aktiv. 

Med ein siste touch av ei nennsom elektrikarhand tilhøyrande Bøje, skal trea få det tilskot av vatn som er nødvendig for vidare vekst.

Vaktmestertur

Sidan me reiste frå Puglia 11.mai dette året, har det runne litt vatn i havet. Det har visst faktisk regna litt og. I går, 4.juni slo 2 erfarne sjømenn sine pjalter i hop og fekk gjort noko som burde vore gjort for lenge sidan på tomta vår i "strada senza nome Contrada Coltura, Latiano". Automatisk fylling av cisterne ved hjelp av ein nivåbrytar som slår på og av brønnpumpa  sånn cirka 135 meter nedi bakken ettersom dagtanken tømest. Og dette storverket gjer vatning mulig også når huseigar ikkje er tilstades. Må nok utplassere eit sett med nøklar til betrudde personar i nærmiljøet, det vil seie Giulio og Giulia.

Desse unge trea som vart planta hos oss etter den store oliventremassakren i november 2024, treng friskt vatn for å overleve første sommaren i jorda ved casa a starda senza nome contrada Coltura Latiano. 

Ved hjelp av den pangsjonere danske skipselektriker og ein utflytta Varhaugsbu som egentlig er overkvalifisert til å vere handlangar, skal trea våre få betre service enn dette. 

Her er det visst nødvanning som går føre seg. Ei kanne med vatn for kvart tre, men så skal kannene fyllast og det blir jo ganske mykje jobb gjennom 4 månadar med lite eller kanskje ingenting nedbør. Slik går det  ikkje an å ha det gjennom ein heilt pugliansk heit sommar. 

Oppi det heile må eg absolutt ikkje gløyme Giulio og Giulia. for det er takka vere dei at me fekk rydda vekk dei 250 år gamle sjuke trea og erstatte dei med unge friske meir herdige tre. Me får all mulig hjelp og rettleiing av Giulio og kona og må bare få lov å uttrykke stor takksemd for måten dei stiller opp for oss "amatørolivenbønder". Me er vel knappast verdige til å titulere oss som bønder sjølv i hermeteikn, men bondeblod har me jo i årene både Anne Marie og eg. Så om me ikkje har tatt opp arven her, så har me jo tatt bittelitt av arven opp der sør i Puglia.

Når Terje og Bøje i dag torsdag 12.juni har vore og installert timer i styringsskapet, 

bør det heile svive og gå utan meir tilsyn enn evt det eg ber Giulio om å utføre. Han har sjekka tilhøva nøye så langt, og sørgd for at dei unge trea ikkje skulle lide skade av lite vatn.

 

Il tempo som er den meteorologiske teneste me gjer oss mest nytte av der sør, gjev dei oss i dag dette biletet av veret framover. Som de skjønar er det naudsynt med tilførsel av vatn nedanfrå når det kjem så lite ovanfrå. 

April, mai og juni på 3 veker

Me for sørover 22.april. Retur var opphavelig tenkt 5.juni. Den datoen har me ennå ikkje kome til. Før det har me kanskje nådd å reise både til Latiano, vidare til Catania, heim att via Hirtshals, Kristiansand og Risavika. Gjere huset vårt i Helmikhølen klar for fotografering først, så visning og det me håpar aller mest på, raskt salg.

Den planen me hadde 2.april, då me fekk aksept for vårt bud på leiligheten i Grønholsvegen  vart det heilt nødvendig å omarbeide. Raska på med returen ikkje mindre enn 2 gonger. Men kvifor i all verda tok de ut då?  De måtte vel vite at det var meir enn nokre timars arbeid å rydde opp ein bustad der de har budd sidan september 1986, altså mest 40 år.

Etter tre intense veker med rydding og vekkjøring, delvis til Resi og noko til bod tilhøyrande vår framtidige bustad, var det herlig å setje seg i vår superkomfortable Id7 og rette nasen mot Kristiansand. 

Der låg Stavangerfjord klar for å ta oss over Skagerak, for å få unna første etappe av dei attståande 2753 kilometrane til me kan trille dei siste metrane ned mot vårt enkle krypinn, vårt vesle Paradis midt ute på Campagnaen i Latiano, Puglia. 

Godt me hadde ordna oss me folk som skulle kome på besøk. Hadde me ikkje hatt den avtalen klar, hadde me nok vorte frista til å gå kontinuerlig i rydding og ordning her i huset dei vekene og.

Me nådde akkurat å bli klar i Villa Felizia til å ta imot gjestene. Ein kveldstur til Bari for å hente, 

og så hadde me det gåande. Lite kravstore gjester, skikkelig hyggelig besøk å ha. Så fekk me då høve til endå ein gong å vere turistar i nærmiljøet. Bettys cafe i havnepromenaden Brindisi måtte med. Og ganske rett, Inger hadde som ung interrailturist reist via Brindisi med båt til Hellas. Å helse på vår venn kelneren frå Albania er alltid gildt. Det er han som sa dette ein gong eg ville bestille dessert: Du treng ikkje noko dessert, du har jo henne sa han og peika på Anne Marie. Om gjestene er der bare ein ting å seie, dei var veldig greie. Dei gjorde akkurat som me sa, dei slapp å sitje gjerandslause i ein stol og tvinne tomlar. 

Me fekk oss ein tur til Alberobello. Ei turistfelle av dimensjonar, men likefullt, etter mi meining, verd eit besøk. Etter å ha vandra i dei smale bilfrie gatene mellom dei eigenarta husa tok me oss ein tur innom  Trullo Pernoll, der Signe og Gaute har etablert sitt puglianske paradis som er mykje meir paradis enn det me har skaffa oss.

Men dei har jo tenkt å tilbringe alderdommen der og eg unner dei så vel det dei har fått til. Me fekk oss ein ettermiddag til Grottaglie og. Keramikkbyen har mykje å by på, både det som vakkert er og det som i mine auge meir må karakteriserast som glorete.

6.mai pakka me bilen på ny og tok avgarde mot Sicilia. Der er noko uforklarlig med den øya. Byen Catania er intens og forlokkande. 

Turen opp til Etna Rifugio Giovanni Sapienza tok me med buss utan tak, ikkje cabriolet, heller ein busbriolet med flagrande presenningtak. Taubane vidare oppover og buss med ganske vaksne hjul tok oss endå lenger opp. Etter det måtte me ha brukt beina, men då måtte me ha meldt oss på og gått i lag med førar. 

4 netter eller 3 dagar går fort når Catania skal utforskast. Sentrum er ganske kompakt, ein når over det meste til fots utan at ein treng gå og svive i det same heile tida.  

10.mai var det tid for oppbrot frå Via Tineo, den tronge einvegskjørte gata der bilen vår hadde fått stå i fred medan me for byen rundt dag etter dag for å få med oss det pulserande livet. Ferge frå Messina til Villa San Giovanni der me let etter oss Carl Johan og Inger, dei sa takk for seg for denne gong og reiste med tog direkte til Roma. Nøye tima for at Inger skulle få feire fødselsdagen sin der.

Me la bak oss 420 kilometer på for det aller meste god motorvegstandard. Så var det pakking og samstundes klargjering for neste innrykk. Vår venn Livar som hjelpte oss med å finne akkurat det huset me nå sit som eigarar av i Latiano, spurde så forsiktig her i vår om han og Gerd kunne få låne plassen vår. Kan vanskelig sei nei på slikt, når ein erfaren campagna-bebuar inntek eit enkelt hus på landet,  tenkjer eg det kan bare gå godt.

17.mai feiring skulle me hatt i lag med Signe og Gaute frå Trullo Pernoll. Etter planen skulle me lunsje i lag på La Silvana. Ettersom planane våre stadig vart endra, måtte eg høyre med dei om me kunne late som 11.mai var 17.mai, noko dei tok på strak arm. 

Aud og Leon var og med og kompletterte. 5 timer med kontinuerlig straum av godsaker måtte til før me sa takk for oss å la i veg nordover. Ein ladestopp hadde me rett etter at me var ferdig med tangentiale rundt Bari. Overnatting på hotell Dragonara Pescara, valgt utfrå det at billig Tesla superladar var tilgjengelig inne på parkeringsområdet deira. Vidare bar det nord og vest over. Me tok vegen gjennom Sveits, som faktisk inneber ein liten svipp på ein halv time gjennom Austerrike. Så var me så heldige at me dumpa borti eit lite gjestgiveri like nord for Bregenz. Gästehaus Fechtig  Hergensweiler. Nyoppussa rom og veldig trivelig vertskap. Rolig plass, og det var jo godt etter ein lang dags ferd heilt frå Pescara. Rundt Milano var det ganske så tett med trafikk så ei rolig natt var ikkje å forakte. 

Bakeriet i Hergensweiler kan anbefalast. Mykje fristande bakverk både søtt og mindre søtt. Ei godt råd likevel, ta med deg ditt MasterCard når du går derifrå. Litt tungvint å klare seg utan når ein først oppdagar det etter nokre mil på motorvegen. Fint med smarttelefon då, inn på rett APP, sperr gjengløymt kort og vent nokre dagar så får du nytt i posten. 

Neste overnatting fekk me like nord for Hamburg, Quickborn. Hotel-Restaurant Seegarten hadde stengt restauratdelen då me kom, men me vart vist til eit idrettsanlegg like ved der dei meinte det var mat å få. Nydelig italiensk mat som ikkje bare gav seg ut for å vera italiensk, det var ekte saker me fekk mette oss på etter endå ein lang kjøredag. 

Nattferje frå Hirtshals til Risavika var siste strekket utanlands. Dvs me var visst innom ein snartur i Kristiansand før Stavangerfjord tok leia langs kysten opp forbi Lista, utfor Eigerøy og langs Jæren. 

Hadde heimlengten vore stor nok kunne ein visst hoppa på sjøen og sumt til lands i det båten runda ved Hårr. 

Eg meiner på at Asgeir har har vore på utsida av Festein i kano. Ikkje så gale i stor båt heller når sjøen ligg nærast heilt stille.

Ofte har det vore slik at neste tur har vore ganske settla før ein har vore ferdig med den enn så lenge siste turen. Nå er det helst kortare tur ein prøver å planlegge, ikkje ein gong ein heil kilometer. Men det er den turen som får all oppmerksomhet nå. Men ver sikker, så snart det heile er i boks, me er vel plassert i leilighet og huset er ferdig rydda, vaska og selt, då blir det ny Italiatur.  Heilt sikkert ikkje i juni, heller ikkje i juli, lite sannsynlig i august, meir mulig i september og ganske så gode odds for at oktober blir månaden der danske grevlingar bør halde seg i sine tunnelar når me fer forbi.                                                    

Når bare VW klarer å skaffe alle deler som skal til, blir det reparasjon. Fint å ha forsikring gjennom Utdanningsforbundet. Er ein lærar, sjølv som pensjonert, slepp ein eigenandel og bonustap ved påkjørsel av dyr om ein melder saka straks til politiet. Det vart løyst med epost til Politiet Kolding.