Oppdrag vatn

 

Litt lys over tilværet får ein une seg. Her det sola som leverer det som trengs for å halde tuntreet opplyst gjennom kvelden og natta. Det særs kraftige og rundt 250 år gamle treet slapp unna motorsaga, iallefall nesten. Stammen som har delt seg i 3 fekk stå, ville vore altfor ille å fjerne heilt sjølv pga xylella. Nye førebels friske greiner veks ut, faren er vel bare den at dei truleg blir ramma av same elendet som treet frå tidlegare har blitt ramma av. Me får glede oss enn så lenge over dei nye greinene som er iferd med å gje ei ny krone på treet.

Kapersbusk i full blomstring. Nydelige bloma, og rekk ein å plukke knoppane før dei blomstrar så har ein etter ,ange si meining eit rett så godt krydderi. Wienerschnitzel med skiver av sitron og litt kapers på toppen er det eg mest tenkjer på når det gjeld bruk av kapers.

Bougainvillea nektar å avgå med døden. Har blitt feilklipt med kantklippar, nærast kvelt av omkringveksande ugras og heller ikkje fått den væta den treng. Men klamrar seg fast likevel. Har fått kantsteinar rundt for å markere at den fins, planteduk for å halde unna det verste av ugrasetm vatn har den og fått men bare når me når vore der. Skal visst ikkje gje den opp. 

Sjølv om det heilt i det siste har vore turt, så har graset halde fram med å veksa. Nå var det klart for slått. Slåmaskinen "låner" eg hos Bøje, den blide gode danske me har blitt kjent med gjennom Livar. Bøje held hus i Ceglie i lag med Lisa, som er den mest lidenskapelige blomstereelskar eg noko gong har blitt kjent med. Ho må ha rekord i tørketålande blomsterhage. Ho har samla først og fremst blomar som tåler den puglianske turken som kan vare frå april til langt uti september. Medan Lisa driv med blomar ordnar Bøje med kartofler. Han set pris på å få disponere maskinen vår som har fått namnet havens Miss Rolls Royce. Freseaggregatet til Miss Rolls Royse gjere kartoffeldyrkinga lettare.

Enkel demontering gjer maskinen sine mål små nok til å få den på plass i Corsaen som Goldcar lot meg ha desse dagane der sør.

Turt gras er nokså utsett når det gjeld brann. Har meir enn ein gong vore vitne til brann i turt gras på forlatte tomter. Giulio var tydelig på det at grast måtte klippas. Med klippeskjær på Hondaen blir den  brått ein ganske så effektiv slåmaskin. Medan ein først er igang kan ein like godt ta grøftene langs vegen forbi tomta vår. 

Målet med reisa var å sikre vatn til dei sit planta oliventrea. Bøje som er erfaren elektrikar brukar sjansen til å frikse opp att gamle kunster innfor elektrikken. Han var innom huset vårt medan Livar og Gerd lånte huset. Han var nedom seinare og. Det foreløpige resultatet såg slik ut. Kabelsalat som kunne avskrekke ein amatør på området som meg.

Men sjå om ikkje der kom orden på det heile. Etter både  kabelklipp kabelkopling var det mest om om det heile hadde vore innnom ein frisør. Perfekt klipt og perfekt lagt i dei rette bukter. 

I tillegg til automatisk fylling av dagtank for vatn til daglig bruk gjekk Bøje vidare inn i problematikken. Vatn til "irrigazienone" skal på plass.

Koplingsur eller timer kopla direkte til sikringsskapet skal gjere det mulig å lage vekeprogram for vatning. 
Som toppen av det heile er det satt på kontroll-lamper som lyser alt etter kva funksjon som er aktiv. 

Med ein siste touch av ei nennsom elektrikarhand tilhøyrande Bøje, skal trea få det tilskot av vatn som er nødvendig for vidare vekst.

Vaktmestertur

Sidan me reiste frå Puglia 11.mai dette året, har det runne litt vatn i havet. Det har visst faktisk regna litt og. I går, 4.juni slo 2 erfarne sjømenn sine pjalter i hop og fekk gjort noko som burde vore gjort for lenge sidan på tomta vår i "strada senza nome Contrada Coltura, Latiano". Automatisk fylling av cisterne ved hjelp av ein nivåbrytar som slår på og av brønnpumpa  sånn cirka 135 meter nedi bakken ettersom dagtanken tømest. Og dette storverket gjer vatning mulig også når huseigar ikkje er tilstades. Må nok utplassere eit sett med nøklar til betrudde personar i nærmiljøet, det vil seie Giulio og Giulia.

Desse unge trea som vart planta hos oss etter den store oliventremassakren i november 2024, treng friskt vatn for å overleve første sommaren i jorda ved casa a starda senza nome contrada Coltura Latiano. 

Ved hjelp av den pangsjonere danske skipselektriker og ein utflytta Varhaugsbu som egentlig er overkvalifisert til å vere handlangar, skal trea våre få betre service enn dette. 

Her er det visst nødvanning som går føre seg. Ei kanne med vatn for kvart tre, men så skal kannene fyllast og det blir jo ganske mykje jobb gjennom 4 månadar med lite eller kanskje ingenting nedbør. Slik går det  ikkje an å ha det gjennom ein heilt pugliansk heit sommar. 

Oppi det heile må eg absolutt ikkje gløyme Giulio og Giulia. for det er takka vere dei at me fekk rydda vekk dei 250 år gamle sjuke trea og erstatte dei med unge friske meir herdige tre. Me får all mulig hjelp og rettleiing av Giulio og kona og må bare få lov å uttrykke stor takksemd for måten dei stiller opp for oss "amatørolivenbønder". Me er vel knappast verdige til å titulere oss som bønder sjølv i hermeteikn, men bondeblod har me jo i årene både Anne Marie og eg. Så om me ikkje har tatt opp arven her, så har me jo tatt bittelitt av arven opp der sør i Puglia.

Når Terje og Bøje i dag torsdag 12.juni har vore og installert timer i styringsskapet, 

bør det heile svive og gå utan meir tilsyn enn evt det eg ber Giulio om å utføre. Han har sjekka tilhøva nøye så langt, og sørgd for at dei unge trea ikkje skulle lide skade av lite vatn.

 

Il tempo som er den meteorologiske teneste me gjer oss mest nytte av der sør, gjev dei oss i dag dette biletet av veret framover. Som de skjønar er det naudsynt med tilførsel av vatn nedanfrå når det kjem så lite ovanfrå. 

April, mai og juni på 3 veker

Me for sørover 22.april. Retur var opphavelig tenkt 5.juni. Den datoen har me ennå ikkje kome til. Før det har me kanskje nådd å reise både til Latiano, vidare til Catania, heim att via Hirtshals, Kristiansand og Risavika. Gjere huset vårt i Helmikhølen klar for fotografering først, så visning og det me håpar aller mest på, raskt salg.

Den planen me hadde 2.april, då me fekk aksept for vårt bud på leiligheten i Grønholsvegen  vart det heilt nødvendig å omarbeide. Raska på med returen ikkje mindre enn 2 gonger. Men kvifor i all verda tok de ut då?  De måtte vel vite at det var meir enn nokre timars arbeid å rydde opp ein bustad der de har budd sidan september 1986, altså mest 40 år.

Etter tre intense veker med rydding og vekkjøring, delvis til Resi og noko til bod tilhøyrande vår framtidige bustad, var det herlig å setje seg i vår superkomfortable Id7 og rette nasen mot Kristiansand. 

Der låg Stavangerfjord klar for å ta oss over Skagerak, for å få unna første etappe av dei attståande 2753 kilometrane til me kan trille dei siste metrane ned mot vårt enkle krypinn, vårt vesle Paradis midt ute på Campagnaen i Latiano, Puglia. 

Godt me hadde ordna oss me folk som skulle kome på besøk. Hadde me ikkje hatt den avtalen klar, hadde me nok vorte frista til å gå kontinuerlig i rydding og ordning her i huset dei vekene og.

Me nådde akkurat å bli klar i Villa Felizia til å ta imot gjestene. Ein kveldstur til Bari for å hente, 

og så hadde me det gåande. Lite kravstore gjester, skikkelig hyggelig besøk å ha. Så fekk me då høve til endå ein gong å vere turistar i nærmiljøet. Bettys cafe i havnepromenaden Brindisi måtte med. Og ganske rett, Inger hadde som ung interrailturist reist via Brindisi med båt til Hellas. Å helse på vår venn kelneren frå Albania er alltid gildt. Det er han som sa dette ein gong eg ville bestille dessert: Du treng ikkje noko dessert, du har jo henne sa han og peika på Anne Marie. Om gjestene er der bare ein ting å seie, dei var veldig greie. Dei gjorde akkurat som me sa, dei slapp å sitje gjerandslause i ein stol og tvinne tomlar. 

Me fekk oss ein tur til Alberobello. Ei turistfelle av dimensjonar, men likefullt, etter mi meining, verd eit besøk. Etter å ha vandra i dei smale bilfrie gatene mellom dei eigenarta husa tok me oss ein tur innom  Trullo Pernoll, der Signe og Gaute har etablert sitt puglianske paradis som er mykje meir paradis enn det me har skaffa oss.

Men dei har jo tenkt å tilbringe alderdommen der og eg unner dei så vel det dei har fått til. Me fekk oss ein ettermiddag til Grottaglie og. Keramikkbyen har mykje å by på, både det som vakkert er og det som i mine auge meir må karakteriserast som glorete.

6.mai pakka me bilen på ny og tok avgarde mot Sicilia. Der er noko uforklarlig med den øya. Byen Catania er intens og forlokkande. 

Turen opp til Etna Rifugio Giovanni Sapienza tok me med buss utan tak, ikkje cabriolet, heller ein busbriolet med flagrande presenningtak. Taubane vidare oppover og buss med ganske vaksne hjul tok oss endå lenger opp. Etter det måtte me ha brukt beina, men då måtte me ha meldt oss på og gått i lag med førar. 

4 netter eller 3 dagar går fort når Catania skal utforskast. Sentrum er ganske kompakt, ein når over det meste til fots utan at ein treng gå og svive i det same heile tida.  

10.mai var det tid for oppbrot frå Via Tineo, den tronge einvegskjørte gata der bilen vår hadde fått stå i fred medan me for byen rundt dag etter dag for å få med oss det pulserande livet. Ferge frå Messina til Villa San Giovanni der me let etter oss Carl Johan og Inger, dei sa takk for seg for denne gong og reiste med tog direkte til Roma. Nøye tima for at Inger skulle få feire fødselsdagen sin der.

Me la bak oss 420 kilometer på for det aller meste god motorvegstandard. Så var det pakking og samstundes klargjering for neste innrykk. Vår venn Livar som hjelpte oss med å finne akkurat det huset me nå sit som eigarar av i Latiano, spurde så forsiktig her i vår om han og Gerd kunne få låne plassen vår. Kan vanskelig sei nei på slikt, når ein erfaren campagna-bebuar inntek eit enkelt hus på landet,  tenkjer eg det kan bare gå godt.

17.mai feiring skulle me hatt i lag med Signe og Gaute frå Trullo Pernoll. Etter planen skulle me lunsje i lag på La Silvana. Ettersom planane våre stadig vart endra, måtte eg høyre med dei om me kunne late som 11.mai var 17.mai, noko dei tok på strak arm. 

Aud og Leon var og med og kompletterte. 5 timer med kontinuerlig straum av godsaker måtte til før me sa takk for oss å la i veg nordover. Ein ladestopp hadde me rett etter at me var ferdig med tangentiale rundt Bari. Overnatting på hotell Dragonara Pescara, valgt utfrå det at billig Tesla superladar var tilgjengelig inne på parkeringsområdet deira. Vidare bar det nord og vest over. Me tok vegen gjennom Sveits, som faktisk inneber ein liten svipp på ein halv time gjennom Austerrike. Så var me så heldige at me dumpa borti eit lite gjestgiveri like nord for Bregenz. Gästehaus Fechtig  Hergensweiler. Nyoppussa rom og veldig trivelig vertskap. Rolig plass, og det var jo godt etter ein lang dags ferd heilt frå Pescara. Rundt Milano var det ganske så tett med trafikk så ei rolig natt var ikkje å forakte. 

Bakeriet i Hergensweiler kan anbefalast. Mykje fristande bakverk både søtt og mindre søtt. Ei godt råd likevel, ta med deg ditt MasterCard når du går derifrå. Litt tungvint å klare seg utan når ein først oppdagar det etter nokre mil på motorvegen. Fint med smarttelefon då, inn på rett APP, sperr gjengløymt kort og vent nokre dagar så får du nytt i posten. 

Neste overnatting fekk me like nord for Hamburg, Quickborn. Hotel-Restaurant Seegarten hadde stengt restauratdelen då me kom, men me vart vist til eit idrettsanlegg like ved der dei meinte det var mat å få. Nydelig italiensk mat som ikkje bare gav seg ut for å vera italiensk, det var ekte saker me fekk mette oss på etter endå ein lang kjøredag. 

Nattferje frå Hirtshals til Risavika var siste strekket utanlands. Dvs me var visst innom ein snartur i Kristiansand før Stavangerfjord tok leia langs kysten opp forbi Lista, utfor Eigerøy og langs Jæren. 

Hadde heimlengten vore stor nok kunne ein visst hoppa på sjøen og sumt til lands i det båten runda ved Hårr. 

Eg meiner på at Asgeir har har vore på utsida av Festein i kano. Ikkje så gale i stor båt heller når sjøen ligg nærast heilt stille.

Ofte har det vore slik at neste tur har vore ganske settla før ein har vore ferdig med den enn så lenge siste turen. Nå er det helst kortare tur ein prøver å planlegge, ikkje ein gong ein heil kilometer. Men det er den turen som får all oppmerksomhet nå. Men ver sikker, så snart det heile er i boks, me er vel plassert i leilighet og huset er ferdig rydda, vaska og selt, då blir det ny Italiatur.  Heilt sikkert ikkje i juni, heller ikkje i juli, lite sannsynlig i august, meir mulig i september og ganske så gode odds for at oktober blir månaden der danske grevlingar bør halde seg i sine tunnelar når me fer forbi.                                                    

Når bare VW klarer å skaffe alle deler som skal til, blir det reparasjon. Fint å ha forsikring gjennom Utdanningsforbundet. Er ein lærar, sjølv som pensjonert, slepp ein eigenandel og bonustap ved påkjørsel av dyr om ein melder saka straks til politiet. Det vart løyst med epost til Politiet Kolding.

På tur, sjelden sur

Om dei og var på veg mot Italia veit eg ikkje, men dei såg ut til å kosa seg der dei trilla i godt tempo sørover på motorveg gjennom Tyskland.

Trur ikkje me kosa oss meir me som sat bak ein skjerm og følgde med på ladestatus undervegs.

Me har vel laga det til for oss sjølv kan ein seie. Å gje seg sjølv bare dryge to veker på å rydde eit hus der me har budd snart 39 år.  Visste me heilt kva me gav oss ut på?

Men Latiano kallar. 

Avreise frå Kristiansand 22.april er det me legg opp til. I Silberstedt overnattar me før me legg i veg sørover mot Aichstetten, der neste overnatting finn stad. Eit og anna besøk på ladestasjonar må me jo rekna med. Me kjem til å lade utan Teslaskam. Det er av ein eller annan grunn slik at når Tesla opna ladepunkta sine for lading av andre bilmerke, så klarer dei i å levere energi mykje billigare enn andre ladeselskap. Det er heilt ned i halvdelen av det andre prisar kilowattane til.

Når det gjeld ver, er det endå noko tidleg å tru på meldingane som ligg føre. Me kan sikkert rekna med ein del grader høgare temperatur der enn her, men som sagt, litt langt fram og vanskelig å melde rett om temperaturane blir slik eller slik.

Silbertedt første natt vart som planlagt. Fin rolig plass med nøkkel i avisrøyret ved inngansdøra. Herlig frukost gjorde oss klar for time etter time trillande på tysk motorveg retning sør.

Lett å ta litt vel i når ein legg planar for langkjøring, så Aichstetten gav me opp. Litt kortare kjøring og ganske så enkelt Gasthaus for overnatting utan frukost. Ein kveld i Modena fekk me og med oss. Det var der me fekk sjansen til å lage våre eigne pannekaker eller lappar ville kanskje vere rettare namn på dei. Eit trykk på knappen, så sette automaten i gang.

Det er vel helst langtkomen vår det synet som møtte oss vel framkomne på Contrada Coltura. Eit par veker har det blitt, og me har nå fått med oss mykje av det me rekna med på førehand.

Første søndag var me i lag med Signe og Gaute til La Silvana. God mat og gildt å vere i lag med dei som bortimot har blitt innfødde.

Gjestene våre kom som forventa til Bari.  Eg forstår det slik at dei set pris på livet her sør. Med hus inst ved Limavatnet er dei godt vane med å vera litt avsides. Her har me ikkje meindre enn tre byar like nær oss, Latiano, San Vito dei Normanni og San Michele Salentino. På Lima har dei bare Ålgård.

Men travelt er det å gjere unna ein Italiatur på bare 3 veker når me til vanlig brukar 6 veker.  Kan godt vera at dette blir einaste blogg frå innverande tur, men me får sjå kva som skjer. Fokus for tida er noko delt. 

Å bytte stad bustad krev sitt av etterkvart tilårskomne folk. Det som godt er, er at den digitale verda byr på muligheter me ikkje hadde før. Kommunikasjon herfrå til dei som har med salg av hus og kjøp av leilighet heime går like greitt frå i lita gate her i Catania som om me skulle vore heime i Helmikhølen. 

D går så d grine

"D går så d grine" er eit sitat etter fødselhjelparen vår både for huset her heime i Helmikhølen 5 og for huset vårt i Italia, "Casa a strada senza nome" også kjent som Villa Felizia. Livar var vår kontaktperson ved begge desse høva. Akkurat i desse dagar kan du sei dette sitatet absolutt passar. Med hurtigtogsfart går me inn i det som nærmast kan definerast som eit jordskjelv for oss, eller kanskje ein skal kalle det husskjelv. Før me visste ordet av det sit me att med utsikt mot flytting til leilighet. Mine første 8 leveår hadde eg oppå Forbruken i Krambugata på Ålgård. 

                                 Butikken ved den vesle blå lastebilen var der eg budde mine første 8 leveår.

Dei neste 11 åra av mitt liv budde eg oppå Jernvaren, på  gamla handelslaget på Vigrestad.

Det vil sei nokså nøyaktig 19 år med handel i etasjen under der eg sov, åt, levde i lag med mine. 50 år har eg klart meg utan butikk i underetasjen, men nå blir det tilbake til barndom og ungdoms tilhøve. Me tek med oss det me eig og tar inn i den siste leiligheten i Grønholsvegen, leiligheten rett over REM.  Med andre ord tok det rundt 50  år å gå frå kooperativt til Rema. Den som lever får sjå kor mange år det blir der. 

Men kva har så dette med Villa Felizia å gjere? Det gjekk forresten fort for seg der og då me sommaren 2012 la turen sørover til Dolomittene heilt nord i Italia og hamna i Puglia heilt i søre enden av støvelen. Livar og Sofie gav god hjelp både med fart og utvalg. Då Sofie var ferdig med å sjå seg om i huset me enda opp med, var kommentaren då ho stakk hovudet ut av inngangsdøra: "Dette tæge me".

Opptakten til reisa denne gongen blir i allefall ganske annleis. Nå skulle veret hatt fokus. Korleis ligg det an der sør i Latiano? 

Venner som alt er på plass har fortalt om ganske vått og kaldt ver. Ikkje så langt unna temperaturane me har her nord. Men framover ser det betre ut. Eg er i grunnen nøgd med regnet som endå kjem der sør. Utsiktene til regn utover våren, sommaren og første del av hausten er jo ikkje store sann statistisk seg. Planen om å installere irrigazione på dei nyplanta trea er uendra. Det er først og fremst det me må få gjort. Jordet under oliven, fiken og mandeltrea vart horva på mandag denne veka. 

I same høvet fekk eg desse spørsmåla:  

        "Buongiorno Geiri

            La erba davanti casa lo tagliamo noi?

                O quando vieni tu?"

Lite italiensk kan eg må eg bare ta inn over meg, men dette var ikkje verre enn at eg forstod. Den er på utlån hos Bøje og Lisa som dreg nytte av freseaggregatet. I Kodiaqen gjekk det heilt fint å kjøre den på eit skråplan av ein klappstol rett i i bagasjerommet. Det går ikkje i Id7, der måtte den delvis demonteras, men ikkje så gale arbeid det heller. Nå spurte Giulio om han bare skulle klippe graset med det same, og det sa eg ja til.  Faktisk litt gildt å kjøre slåmaskin, men denne gongen får me bruke tida til andre ting i påvente av at gjestene våre, Inger og Carl Johan kjem. Så treng heller ikkje Bøje demontere maskinen før me ein eller annan gong til hausten dukkar opp med trong for slåmaskin.

Opprinnelig var planen å reise heim over Skagerak 5.juni. Takka vere flexi-billett har me framskunda heimreisa til 21.mai. Då rekk me å feira nasjonaldagen 17.mai i lag med utvandra nordmenn i Puglia. 

Kva får me så tida til å gå med no som me ikkje brukar den til å sjekke veret og glede oss til å ta "asste". Lister over kva som skal me har jo sjølvsagt vore klar for lang tid sidan.

Sundag 30.mars visste me framleis ikkje noko om kva som skulle skje. Nå har me signert kontrakt, hatt møter el-installatør, røyrleggar, malar og kjøkkenprodusent. Tips til styling av huset for fotografering hadde me i går. Så har me att 10 dagar til pakking og klargjering for fotografering så fort som råd etter 21.mai.  Hadde Villa Felizia vore menneske hadde det kanskje tenkt det var dumt så fort å bli etterlatt tilbake i einsemnda, men det problemet tek Livar seg av. Han tek inn dagen før me tek avgarde. Korlenge han blir i huset veit eg ikkje, me får nok ikkje mulighet til å fare sørover att før me er godt uti september eller kanskje heilt uti november. 

Eg må få sitje litt i stolen ved vinduet mot torget og mimre frå barndom og tidleg ungdom då eg frå kjøkkenvinduet på gamla handelslaget kunne sjå mot torget bare frå andre sida.

ENDÅ BETRE BUDD?

Slik såg det ut det bassenget som følgde med då me kjøpte vårt "casa a strada senza nome" i oktober 2012. Huset står støtt framleis, men det var ikkje mykje glede me hadde av bassenget. Einaste kosen med det er når eg tenkjer på alt bryet tjuvane må ha hatt når dei skulle transportere vekk vatnet. Pumper og alt utstyr forsvant jo sjølvsagt i same belet.

Nå som me har laga oss ein rytme med opphald i Villa Felizia frå seint i april til tidleg i juni og heimreis i juni, juli og august, blir det ganske mykje bry å ta ned og setje opp att, fylle og tømme 26000 liter vatn for så på ny å gjere klar endå ein gong for vederkvegande opphald i vatnet i september og starten av oktober. Men så var det dette med sjansen for å få behalde badet. 

Dei fleste veit vel kva TEMU er, og der har eg handla. Kamera med opplading via små solpanel, det må vel vera tingen tenkte eg. Då kan eg setje det opp med varsling på bevegelse. Kan faktisk avgrense det til menneske som bevegar seg rundt bassenget. Skulle det så dukke opp nokre mistenkelige personar medan me er heime i Norge, tenkjer eg å ringe vaktselskapet og sei frå. Det tek jo litt tid å ause vatnet ut når det er ikkje mindre enn 26000 liter som skal ut før duken kan løysast frå ramma og fraktast bort. Då bør vektaren frå vaktselskapet rekke å stoppe vidare ausing av vatn.

For å vere sikker på at det heile fungerer må det testast. 

Skulle kamera bli fjerna, reknar eg med det er grunn god nok til å melde til Rangers som tidlegare opererte under namnet Vigil Nova. Dei har vore raske før, så det stolar eg på skal gå bra. 

På ei av reisene våre sørover vart me bedne om å ta turen innom ein børstebindar i Hjørring.  Oppvaskbørste fekk me aldri med oss, men nå som oppdragsgjevaren har handfaste planar om tur sørover, tykkjer eg det passar bra å minne han om det oppdraget me ikkje fekk fullført. Adressa veit han, for børste derifrå skaffa han seg for meir enn 25 år sidan. Og den skal vera like god den dag i dag etter det eg har høyrt.

Michael Krüger fortel om sitt besøk i børstebutikken. Han set ord på akkurat det me kjende etter å ha vore innom der  i eit forsøk på å få tak i noko anna enn oppvaskbørste i plast og syntetisk bust.