Så va d på an igjen

Langt der sør i Puglia i sørlige Italia ligg plassen me har blitt så glade i. 6 veker i mai juni og 6 veker i september oktober blir litt lite. Kjøring med bil fungerer fint når opphaldet går over fleire veker. Me treng minst 3 dagar kvar veg, så då er ikkje eigentransport veldig aktuelt for kortare opphald.

Kan aldri bli feil med frukost ute sist i november.

80 år fyller ein bare ein gong, så skal me til Silvana får me finne ein annan grunn og etter å ha vore der ein del gonger, ser me at det er ikkje vanskelig å finne grunnar for nye besøk.

I fjor hadde me eit par vekers opphald i overgangen november - desember. Det kan vera ei rettelig fin tid, under oliventrea spirer det grønt som skulle det vera vår her heime. Temperaturen kan og vera bra om me er heldige. 

Når du har gjort noko ein gong, og gjentek eit år seinare, då er det vel like før det har blitt ein vane.

Me sat her ein kveld og Anne Marie meinte ryggen min ikkje tålte ein ny juletur dette året. Men det skulle ho aldri ha sagt, eg fekk det travelt med å argumentere for at ryggen i allefall ikkje skulle ha skuld for å stoppe evt. reise til Villa Felizia. Mindre enn ei veke etterpå var Lufthansa klar med tur/retur billett Sola - Roma. Rett i underkant av kr 3400 for begge to, det må vel seiast å vere brukbar pris. Rettnok med bare 8 kg bagasje, men såpass klede ligg det i huset at det blir ikkje vanskelig å få til. I Roma skal det stå klar ein leigebil som tek oss dei 55 mila til målet. Ikkje dyr den heller, 900 for 2 veker. Me kjem til Roma rundt 18, og då rullar me eit stykke sør før me etter eit par timar tek ei overnatting.

Dette blir gildt trur me. Blir ikkje direkte reprise, frå i fjor, i mai juni eller september oktober, men stemninga og opplevingane kjem nok til å likna.

Her tok damene styringa på menyen.

Og mennene let seg hersa med som vanlig.

Me er svært glade for endelig å ha fått bougainvilleaen til å slå rot. Den har overlevd to somrar, og då trur me rotsystemet er nok utvikla til at den klarer seg. Fargeprakt som dette er eg redd for me ikkje får oppleve på tomta vår, men  i løpet av nokre år kan me kanskje få med oss litt litt farge på busken. Eg trur forresten ikkje det er ordinære blomar som byr på den intense fargeprakt. Antakelig er det meir slik som med julestjerner, at det er dei øvste blada som ber fargen og så er blomen heller liten og unnselig.

Det er vel ikkje denne me kjem til å sjå mykje av. Kvar årstid har sine fargar, kva farge som dominerer i grøftekantane no veit eg ikkje heilt, men kanskje alpefiolane blomstrar.

Frå 3 til 5 dagar

Turen gjennom Europa vart lenger enn normalt, i allefall i tid. Med ryggen min som ikkje ville samarbeide, det vil den forresten ikkje nå heller, så bestemte me oss for kortare dagsetappar. 900 km pr dag betyr bare ein ting, du sit nokså fast i bilsetet heile dagen. Me tok avgarde eit par dagar før planlagt, og fekk slik redusert tida i bilsetet til den tida det tek å kjøre mellom 500 og 600 km pr dag. Men slik sett fekk me nå oppleve litt meir enn vanlig på turen heimover. Første stopp var i Martinsicuro, like nord for Pescara. Hotel Corallo tok oss vel imot, og hadde eg vore i bademodus, var det ikkje meir enn hundre meter ned til stranda. 

Mat må me har, og samarbeidande restaurant hadde rikelig å by på.

Mengder med mat, og mengder med religiøs symbolikk. 

Neste dag fekk me eit lite fotbad først i vatn som absolutt heldt god nok temperatur for heil neddukking, men det vart med føtene.

Affi vart neste stopp. Der har me funne slik fin ein plass på Locanda Ca'Orsa. Lorenzo tok oss i mot med kvar sin cappucino, han presiserte at det var cappucino han serverte oss.

Litt utpå ettermiddagen dukka gliset frå Sandnes opp. Lill Karin og Gaute var i modus for raskare kjøring, i allefall fram til verkstad Regensburg i Tyskland. Den 30 år gamle stoltheten skulle få pleie av beste merke på Toyotaverkstad før vidare reise til Sandnes.

Som om cappucino som velkomstdrink på ettermiddagen ikkje var nok, så trur du ikkje verten stilte med grappa til frukost. 

Me har eit utal av gonger fore frå nord til sør eller frå sør til nord på austsida av  fjella mellom A22 og Gardasjøen. Nå som me hadde litt god tid hadde me oss ein liten svipp nedom, og fint var det. Ikkje så mange meter gåing for min del, men ein ser då litt frå bilen og. 

Det fins så mange former for romantikk. Gaute tok oppatt eit tema frå mange år tilbake i tid då han skaffa seg ein Camry på 30 år.

Eg blir stadig varm om hjartet ved synet av slike som denne. Kjem nok aldri til å verkeliggjere draumen for eigen del, men det er jo litt moro med Tor Sveinung som har tatt opp draumen frå barndommen sin. Snart får den plass i garasjen her til gards, og vil me ha ein kaffitur, ja så treng me ikkje så langt avgarde.

Endå meir mat

Ein av stadene me har lært å kjenna i matveien er La Silvana på Selva di Fasano. Det er Signe og Gaute som viser veg, så langt har me ikkje fulgt med heilt inn på kjøkkenet. Likefullt koselig å bli møtt av Aldo med eit velkommen til Cinquecento, det er navnet eg har fått.

Han synes nok eg blir i største laget, men anna er jo ikkje å venta når han serverer slik framifrå matkunst. 

Sidan sist har dei pussa opp lokalet. Gulvflisene frå gammalt har fått bestemme både trekk på stoler og farge på deler av servicet.

Men det er maten som er hovudsak.

Signes søster og svoger var med til La Silvana denne dagen. Dei hadde med laks  heimerøykt frå Norge. Råstoff for fleire småretter.

Utrulig så godt det kan bli med enkle råvarer. Tynne skiver av gresskar med frityrrøre og ein liten tur i frityrgryta. Ikkje vanskelig å opne kjeften for slik spise.

Steikte oliven smakar også godt, sjølv for meg som etter andres utsegn blir blir meir og meir vanne etter som åra går.

Mille foglie, tusen lag butterdeig var god basis for den langvegsfarande laksen. Litt heimelaga ferskost på toppen  gjorde ikkje skam på salmone di norvegese.

Carpaccio. Løvtynne skiver av kalv med rå steinsopp som garnityr.

Panzerotti blir fort veldig mektig. Liknar på pizzadeig, men samanbretta med ost og ørlite tomat inni.

Der kom primi, pasta al dente sjølvsagt, med skikkelig smakfull saus på grønnsakbasis. Kunne etter mitt pastavit stått på eigne bein som hovudrett. Det heile servert på dei nye fargeavstemte tallerkane.

Før avsluttande dessert fekk me gryte med kanin. Denne hadde godtgjort seg lenge. Kjøtet var godt, potetene endå betre og stuffingen heilt suveren. Sausen eller krafta tok smak av det gode som var oppi keramikkgryta. Slik mat kunne eg ha ete meir av, definitivt.

Ostekake til dessert. Flott avrunding av timar rundt bordet.

Me har vore heldige som gjennom Signe og Gaute har blitt introdusert for denne plassen. 

Hit vil me tilbake, utan tvil.