Skrivekløe, suppe på spiker

Nå er det slik at eg kan vere ganske god på å koke suppe på spiker. Ok å få litt Pugliastemning nå. Det er 61 dagar til neste gong me reiser sørover. Sidan dette er siste spikeren som var att frå tidlegare turar, får eg bare sei til dei tålmodige som klarer å lese seg gjennom her, det kjem mest sannsynlig nye bloggar, men ikkje før i september.

Men litt opplevde eg då før eg snudde nasen nordover att etter 3 veker i "syden". 

Det enda visst opp med gourmetmat i dag og. Cornflakes, laktosefri melk og ferskensylt i følgje med rød appelsinjuice frå kartong. Som de ser, er her ingen plen me treng ta vare på, men graset må klippas her likefullt som under oliventrea. Ikkje så fælt mykje onnearbeid blir det av slikt. Iallefall ikkje når ein slepp hesjing og innkjøring av turka høy. Kjenner ein Giulia og Giulio treng ein helst ikkje tenkje på slikt heller. Det går nesten av seg sjølv då.

Her er visst alt stell. Heilt klar for full renovering. Litt sliten utgave av Cinquecento Giardinieri. Stofftak for heite dagar, sjølvmordsdører for å kome inn og ut av bilen når den har stansa. Il mio nome è Cinquecento kan eg visst presentere meg som, i allefall etter Aldo på Silvana si meining.

Det kom på stell dette og. Då me var nede i mars måtte me ha elektriker for å installere ny vannpumpe. Når han jobba, såg han litt svimerke på jordfeilbrytaren og demonterte den. 

Ny jordfeilbrytar kom og vart montert nå i mai. Blir det nå feil i det elektriske systemet, så skal brytaren slå av straumen før nokon av oss vert grilla.

For å få vatn opp frå brunnen vår heile 135 meter under bakkenivå, må me manuelt starte pumpa og ikkje minst stoppe den før det renn over frå dagtanken. 1500 vatn som tanken rømer gjer bare godt om det renn utover på jordet, men det vil heller ta ein snarveg ned i den gamle cisternen under huset. Der har tidlegare eigarar lagra mellom anna reiskapar dei brukte ved renovering av huset. Eg har vore nede der eit par gonger, men der fins andre stader eg heller vil klatre i stige. Ja, eg må setje ikkje opp men ned stige for å kome til botnar i cisternen. Sidan sist eg var nede der, har eg gløymt å slå av fleire gonger brønnpumpa, og vatnet som jo tek enklaste veg, rann  sjølvsagt ned der vegen var kortast. 10 - 12 kubikk med vatn vart det før den gløymste oppdaga det. Lensepumpe måtte  til for å tømme. At det kostar å gløyme er vel noko mange kan skrive under på. Samstundes viste det seg at denne lensepumpa er til stor nytte når dei 26000 litrane med vatn i plaskebassenget skal tømast. Går meir enn dobbelt så fort som tømming etter hevertprinsippet.

Dette skapet kan vera nøkkelen for å løyse problemet. Saman med nivåbrytar skal dt styre straumen av vatn frå brønnen og inn i dagtanken. På gitt nivå når vatnet det minkar skal automatikk sørge for ny oppstart av brønnpumpe.

                                             

 

Det er trist å sjå slike tomme marker midt inne mellom dei andre olivenlundane. Plantesjukdommen Xylella går hardt utover århundregamle tre. Tek lite omsyn til alder og verdighet kan du sei. Dei som driv i stort, slik som eigarane her, har leigd maskiner og mannskap for å fjerne alt det gamle, rubbel og bit. Så er det slik at det fins sortar av oliventre som tåler sjukdommen betre. Då eg reiste heim stod det nyplanta ungtrea på rekke og rad. Går nok nokre år før det kjem avling på dei.

Merkelig å reise frå Brindisi seint på kvelden. Denne gongen passa det slik for å få låg nok pris.

Ikkje alltid ein får slik utsikt frå rommet ein leiger for å få seg kvile. Men på Capsule Hotel Flughafen Zürich, der fekk auga kvila på majestetisk fjell.

Det vart god nok plass for store meg, men rommet var absolutt einmanns. Ville ein stå oppreist måtte ein krype ut gjennom luka. Heile arrangementet minner om dei murveggene ein finn på nokre italienske gravplasser. Hol i veggen der kister kan skyvas inn. 

På hotellet var det enklare med retur. Der var heller ikkje pynta med minneplater og blomar på dører som er lukka nærmast for godt.

                           

Kjendest mest som å koma heim når flyet frå Zürich la kursen mot Flesland like over Perlå i Ryfylke. Judaberg heilt tydeleg. Endå til Fåholmen, der far i sin ungdoms vår saman med kameratar dreiv oppdrett av kaninar i ganske stor målestokk.

Ein liten svipp om Flesland. Bytte av fly frå Widerø og så stod bare den korte turen mellom Bergen og Stavanger att.

 

Swiss over Adriatic sea

Når ein flyg med SWISS til Puglia fer ein lenger aust enn med KLM. Alpene får ein med seg uansett, men over nordre og midtre del av Adriaterhavet er det visst bare SWISS som flyg. Høgt der opp i lufta er det fascinerande å sjå kart over området ein flyg over. Rett nok er ikkje dette kart, men likevel. Fekk lyst til å vise samsvar mellom satelittbilete og sjølvlaga flyfoto.  Var det noko eg likte på skulen i si tid så var det geografi. Men namn på øyane i Adriaterhavet vart ikkje gjenstand for pugging. Då er Google Map god å ha om ein enn må vente til etter flyturen for å finne svar på eventuelle spørsmål.

Bereknar ein godt, blir det mulighet for spasertur i måneskin. Anten solo eller i lag. Er ein aleine på tur, må måneskinsturen gå føre seg utan turfølgje. Får halde ømst i eiga hand då. Det er ein nokså aude plass der me har huset. Har endå ikkje kome på å spør nabo Lina om ho ville vera med og spasere i mørkna på dei smale vegane mellom olivenlundane. Då får ein klare seg på eigahand.

Hamna i Brindisi trekker til seg så mangt. På kveldane er det byfolket som promenerer medan turistane meir er publikum. I sjølve hamna finn store og små fartøy ly når det måtte trengjast og bare ein finn stad å fortøye når mannskap treng litt kvile. 

Lungomare i Brindisi er rett så interessant. Vanlege folk og uvanlege folk luftar seg der. Alltid gildt å sjå på folk. Og så utruleg mange ulike typar det er av oss. Sitjande på ein benk der kan ein vel rekne med at nokon finn det interessant å kikke litt tilbake på dette bleike vesenet som dei ikkje veit kva kjem frå.

Der folk samlast er der alltid nokon som ser høve til å tene litt. Han her laga små vevde band med innvevd namn på. 

Skikkelig stilig teknikk. Rennning, innslag i ganske så liten målestokk, og så vart resultatet slik:

Eitt for kvar av dei to små i Stokkalandmarka.

Det var kalking som var påskotet for denne ekstrareisa sørover. Så fryktelig ihuga var eg nok ikkje, men denne sida av huset og to sider til vart tilnærma ferdige. Det som står att får eg gjera ved neste høve.

"Forno a legna" fekk forresten og ein omgang med kalk-kosten. Blendande kvitt når sola står på. Raskt å smøre på, og ganske så rimeleg, Heile huset for ein slikk og ingenting. Ein sekk med kalk klar for utblanding i vatn. Litt tjukkare konsistens enn melk, men mykje meir flytande enn maling. Ulempen er at det ikkje er så veldig holdbart. Bør nok gje det ein omgang annakvart år om det skal sjå velstelt ut og vere til hjelp mot forfall.

Vigrestad Brindisi, same avstand, ulik reiseveg.

Der for han. Sørijønå. Heilt hekta ser det ut for, hekta på Italia. For første gong med overnatting i Frankfurt. Det vil sei, for mange år sidan kom det snø på Frankfurt Airport 3 - 4 dagar før snøryddingsutstyret var planlagt å tas ut.  4- 5 cm stoppa all trafikk på flyplassen den dagen. Gigantiske ringvirkninger i heile Europa vart det. For min del vart det ein time eller to rett på flisegolvet. I avisene vart det fortalt om feltsenger for dei uheldige passasjerane, men dei sengene såg eg lite til.

Reiste frå Sola ganske seint, så når eg kom fram på hotellet i Frankfurt der eg skulle få slappe av nokre timar før neste flyøkt, var det stengt for servering i nabolaget. Kunne sikkert blitt ein god Pizza, men som sagt: stengt.

Det blir fort litt travelt når eg skal ut og  reise, i allefall når fly er transportmidlet. Flyet frå Frankfurt gjekk 07:15. 

Med hotel 5 km frå flyplassen måtte det bli shuttlebuss. For langt å gå med 8 kg kvilande på skulderen. Men den førehandsbetalte dukka ikkje opp til tida eg fekk opplyst. 

Eg spurte Google om beste veg til terminal 1 og la avgårde til fots. Det viste seg at den vegen Google viste til , gjekk rett inn i flyplassområdet der publikum ikkje har adgang. Fekk spurt ein venlig mann som sa eg måtte gå litt tilbake, der ville eg finne ein normal buss-stopp for transport til avgangsterminal. Sjåføren på bussen meinte det var for kort til at eg skulle betale, og det hadde eg jo gjort frå før. Rett nok til eit heit anna selskap.

Ein ulempe i desse dagar når ein skal ut og flyge er all tida som går med i sikkerhetskontrollar. Har ein då mellomlandingar der ein må ut av transitområdet, blir det for ein del tid i kø. Heldigvis var eg så tidleg avgårde at køen var heller liten. Då fekk kontrolløren betre tid til å sjekke bagasjen min. Geitost frå Aurdal gard i Vats var veldig interessant. Prøvetakiingsutstyrt kjælte med osten og fekk seg deretter ein tur mellom det vesle av klede eg hadde med i veska. Så til makin for avlesing av resultat, og det var ikkje uventa for meg veldig negativt. Godt når det negative blir til noko positivt. Vart vinka vidare for ein kortare flytur ikkje lenger enn til München.

Lufthansa utfører på vegne av Swiss Air.

Vel framme i Brindisi sørgde eg for å kome meg ombord på første flybuss inn til sentrum og jernbanestasjonen. Ferdig med kø i flyet for å kome ut, ferdig med kø for å kome gjennom pass og toll, ferdig med kø for å kome på bussen. Der slapp eg meg nedpå eit sete og rekna med å kunne slappe av dei 10 minutta turen inn til byen normalt tek. Der peip det i telefonen, eg såg det var eit norsk nummer, men kven?

Då eg fekk tatt telefonen høyrde eg Livar sin stemme i andre enden. Han lurte på kor eg hadde havna. Hjula på bussen dei gjekk rundt og rundt og eg fekk større og større forsprang på Livar som ville overraske meg med å hente meg på flyplassen. STOPP var signalet eg gav buss-sjåføren. Og sjå der, der dukka Livar opp etter at eg hadde kome meg av bussen. Beine vegen til Via Roma 82 Latiano. Biff av framifrå klasse for både sjåfør og meg sjølv, litt i folieform til Sofie vart også ordna. Roomsteren starta velviljug som bare det. Så var det ikkje lenge til eg var framme i Cda Coltura F5P123.

Og der såg alt ut til å vere i beste orden.