Meir i vente nå?

Det vart etterkvart tydelig at heimreise ville vera det beste alternativet. Både fordi eg tenkjer heimreis etter opphavelge plan fort fell ut, og fordi når alt stenger ned så blir det lettare å vere heime sjølv om eg må i karantene.

Det er ein alvorlig situasjon. Ein skal vera hardare i hovudet enn det eg er for ikkje å forstå det. 

Ny varmepumpe vart det, og den var jammen effektiv. Både soverom, kjøkken og stove vart varma opp til behagelig temperatur. Far og son jobba i lag om motering av ny varmepumpe. Sonen stod mykje og såg på. Det var han som fekk henta ting frå bilen og ikkje minst, han var flink i engelsk så kommunikasjonen med han som er så lite flink i italiensk, den gjekk greitt. 

Då masta for antenne til Internett vart montert i juni 2019, gjekk det nok litt for fort for seg. Varmepumpemontørane baud seg til å feste masta betre. Håpar dette er godt nok.

Var oppom hos Lill Karin og Gaute einn av dagane. På veg hei kjørte eg gjennom dette dalsøkket på veg mot Ceglie. Denne gongen fekk eg stoppa, men har lagt merke til det før, her er skikkeleg vakkert.

Sjå, der er han klar for coronaheimreise. Støvmaske bør halde det verste unna. Forresten seier dei norske ekspertane at det ikkje er så lurt med slike masker. Blir for mykje pirking i dei med hender og fingrar så dei gjev ikkje noko særleg tryggleik. 

Når eg reiser på føremiddagen brukar eg å ta ein enkel frukost her, men der var porten lukka. Alle serveringsstader med få unntak vart stengt. I matbutikken eg brukar fekk det kome inn maks 4 kunder om gongen med beskjed om å halde seg på minst 1 meters avstand frå dei 3 andre. 

Meggie var klar for kjøring frå Latiano til Aeroporto Salentino Brindisi. Ho hadde og klar skjema for visning til politi ved eventuell sjekk. Livar hadde alt fiksa slikt skjema for meg, så det var ferdig utfylt og klar til bruk saman med det norske passet.
På flyplassen måtte eg som normalt vise pass, skjema måtte og leverast for kontroll. Meggie ville vente på flyplassen til eg var vel avgarde, men eg sende henne tilbake med lovnad om at eg skulle ringe om det vart problem med flyet. Då kjem du heim til oss bur i lag med oss var beskjeden. Oppe på Cda Coltura hadde eg jo ikkje vore meir einsam enn det det av og til er godt å vera.

Flyet til Roma gjekk etter ruta, men med ganske få passasjerar.
Lengst ute på terminal B la flyet til. Eg hadde sete 1F, så det gjekk raskt å kome seg i land. Pissetrongen driv meg straks til do rett over på andre sida. Vel unnagjort doærend og ute i fellesområdet vart eg var ei dame i uniform som gjekk rundt og ropte opp Amsterdam, Amsterdam.
Eg spurde henne kva det gjaldt og fekk til svar at gjekk eg bare til gaten straks ville eg få booka om billetten og bli med første fly vidare på heimreisa mi. I desse tider tek me med folk vidare straks dei er klar sa dei  i gaten. Slik gjekk det til at 4 timar og 50 minutt venting i Roma vart til 10 min hastverk til do og like mykje hastverk på bytte av billett.
Visste ikkje då at eg etter mange timars venting på Schiphol fekk denne meldinga frå KLM.

Medan eg venta var det show ved gaten.

4 timar og 50 minutt som ved eit trylleslag vart bare 10 minutt, kunne like gjerne blitt dagar og veker i Roma med uro for kva tid ein ville kome seg heim te Vigrest.
I dag er forresten flyplassen i Brindisi stengt.

På Sola vart eg på tilbørlig avstand ønskt velkommen av mi kjære Anne Marie. Eg er pålagt karantene. Lukkeligvis vart det lempa på vilkåra for personar i same husstand som der er nokon i karantene. 
Ingen feber, ingen hoste, stort sett så oppegåande som mulig for min del. Dette skal eg tåle.

Etterskrift: 
1: Eg kom meg avgarde siste dag der var open flyplass i Brindisi.
2: Flyet frå Roma i går 17:15 var innstilt. 
    I dag var alle desse kansellert
   06:10
   08:35 ukjent
  10:00
  14:05
  15:30 ukjent
  17:15
  På sundag er alle fly frå Roma innstilt så langt eg er i stand til å finne ut.


  Il signore har  teke vel vare på meg.

Her går det unna på så mange vis

Dette dalføret like nord for Ceglie er det bare ein ting å sei om, det er vakkert iallefall slik eg definerer vakkert. Fredfullt er det og.

Når eg går langsetter vegane viser blomane i grøftekanten seg på sitt finaste. Eg har ingen peiling på kva dei heiter, men fine er dei antendei heiter så eller så. 

Store deler av tjelva er dekka av skarpt gule blomar. Kanskje ikkje så veldig populært for bonden, men for meg som bare rek forbi, er det ein fryd for auga. Ikkje la deg uroe av mastene og kabelstrekka. Dei fører bare straum til Taranto og elles vestover. Skal folk klara seg i dag, må dei ha straum. Både heime og på arbeid.

Kanskje det er kontrasten mellom det irrgrøne og det klart gule som gjer det så bra.

Og alle dei som pizze kan, dei høyrer heime i pizzaland.  Kva er det forresten å pizze? Liknar det på noko anna seier du? Heilt utilsikta.

Innhaldet openbarar seg. Det smakar ekte pizza. Ufiltrert øl til smakar og. Er ein utanlands så er ein utanlands.

Eit av prosjekta denne gongen var å få skifta varmepumpa. I dag vart det gjort, så får me bare håpe den held lenger enn den førre. Ikkje for det, 7 år er 2 år meir enn den første varmepumpa me hadde heime.

Greitt med engelsktalande assistent når oppdragsgivar er så elendig med italiensken.

Ser greitt ut dette, og nå etter nokre timar er heile huset varmt.

Kanskje det er over kanten repektlaust, men eg kunne ikkje gå forbi her utan bilete. For meg vart det assosiasjonar på ein gevinstvegg på eit tivoli, men sjølvsagt er det jo ikkje det.

Neste bolk er komen når det gjeld vaskemaskin.

Teknikaren som jobbar for vaskemaskinprodusenten Sharp seier det er for låg spenning som fører til at vaskemaskinen ikkje vil her i huset. På verkstaden sviv den gong etter gong utan feil. Har fått tilsendt video som dokumentasjon.  Ein spenningsstabilisator ala denne håpar eg gjer susen. Då kan  me vende tilbake att til 2020 og sleppe å ta klesvasken for hand.

Som normalt.

Alt er som det skal vera, heilt normalt. Ja for det er ikkje normalt at alt går på skjener her på campagnaen, det har eg lært meg opp gjennom åra.
Då har eg i allefall tid til å blogga. Eg sit her utan bil, utan bensin til motorsaga, utan vaskemaskin, er her meir om manglar tru?
Bilen ville ikkje samarbeide meir. Skal ikkje påstå at eg er sterk, men i svingar måtte kreftene hentas fram for å kome rett veg. Etter 185000 km har servopumpa sprukke og klarer ikkje lenger halde på væska, den er på eit vis inkontinent. AutoPro tok bilen på dagen, og ringde i ettermiddag og sa det tok noko tid å få tak på rett servopumpe til bilen. 80% sikkert at den ville vera klar på lørdag. 
Då eg var ferdig på verkstaden gjen eg på mine bein til Azzarito. Fekk forresten tilbod om å bli kjørt av kontakten min på AutoPro, men hadde ærend  som gjaldt den lite samarbeidsvillige vaskemaskinen, difor vidare a piedi. 
På Azzarito var dei to damene eg har hatt kontakt med nesten fjollete, men forsto med ein gong kva det gjekk i. Dei ringde teknikar i Brindisi som var klar for utrykning og ville vera framma før eg på mine bein hadde fått unna dei 7 km frå San Michele og ned på Cda Coltura der hsuet vårt ligg. Fekk tilbud om å bli skyssa heim der og, og det gjek fort skal eg sei. Lina, naboen vår her på Campagnaen kjører gjerne i 70, men denne dama for avgarde på smale vegen i ein gammal Citroen C3 i fart opptil 90. Du er dristig tenkte eg som vågar så høg fart på smal ukjend veg. Så viste det seg at ho eigde ein av teigane ikkje langt borte herifrå.
Teknikaren kom og, og etter nærer ein times skruing måtte han tilbake til Brindisi for å hente ein del. Tilbake til kvelden sa han, og nett no skrur han ein omgang til. 

Nå er det hjernen til maskinen som må fornyas, 

så får eg håpe det nyttar.

Hadde vore godt å fått gang på noko klesvask no. Det låg jo att litt klede frå sist opphald og.

I går kveld hadde eg tenkt å invitere til Taverna di Pascalone, men dei måtte stenge pga stort sjukdomsforfall. I Mesagne er der ein stad som heiter Mangiafueco, dei har littliknande konsept som Tacerna di Pascalone. Ein vel ut det kjøtet ein vil ha frå ein rikhaldig disk, så vert det grilla og gjort klar for servering

 Dette var vel litt av antipasti som vart servert.

Full konsentrasjon når ein skal skjere opp ei tomahawk steik. Gaute legg heile sjela i jobben. Han delte godt opp så alle rundt bordet var nøgde med både mengde og smak.
Me var alle samde om at det hadde vore ein gild kveld.

På tross av hjernetransplantasjon ville ikkje vaskemaskinen oppføre seg. Den vart med til verkstad, men nå syns eg dei får finne ei anna løysing enn å prøve å reparerer. Har sendt melding til Azzarito at nå er det nok. Pengane til bake eller ny vaskemaskin straks. Eg må nok ta meg ein tur dit i morgon. Godt eg har sykkel, for det er i meste laget å gå både fram og tilbake. 

Augurami buona fortuna.