Aldri sei aldri,

men der sa eg det visst allikevel. I allefall innvendig.   Nei, dette er ikkje noko for meg. Ubehag i beina, tørr i munnen og kjensle av å få for lite luft. Høyrest mest ut som eit aldri så lite innestengt panikkanfall. Betre på landjorda der eg sjølv er sjef. Kan gå på do utan samtidig å utføre avanserte akrobatiske øvingar med svikt i kne og nakken bøygd for å kome i rett posisjon. Kan få meg eit måltid mat utan å vrenge lommeboka. Sjølv i kø på motorveg har eg meir herredøme over situasjonen enn det eg har i kø for ombordstiging. Neste tur bli garantert i bil, turen deretter og. Så får me sjå kva framtida vidare byr på. Hjelper kanskje å bruke eit flyselskap der beina får plass med meir ei handsbreidd mellom kne og seteryggen framfor.

Ikkje for det. Her flyg dei i det minste. Ser ikkje så godt ut for dei som skal avgarde med Ryanair på fredag 28. sep. Litt merkelig forresten at parkering nokre meter frå tuben og passasjerar opp og ned trapper skal gjera det rimelegare enn om ein hadde unngått dei nemnde trappene. Men alt kan ein vel ikkje forstå.

Isklar for turen var eg då eg gjekk ombord Norwegian sitt fly til Manchester. Vatn frå Reisæter er alltid favoritt dersom det er å få tak i.

Kjøkkenhagen er ganske så overgrodd, men så lenge me ikkje er her og kan sørge for stell undervegs, så får den bare ligge brakk. Oppfresing sånn innimellom hindrar jorda i å pakke seg altfor mykje.Julia  & Julio har jobba godt og heilt etter avtale + litt til. Jorda under oliventrea er preparert før hausting. Nå må bare oliven bli ferdig mogne.Mandlene ville visst ned viste det seg. Flisene på uteplassen framfor kjøkken var dekka av eit minst 10 cm tjukt lag mandler med fruktkjøtet innturka i varierande grad. Det vart jobb for oss som kom hit. Knut har vore rett så uthaldande, verre med meg. Har fått klemt inn nokre restar av turka fruktkjøt på innsida av  tommelnagla. Fin unnskyldning for ikkje å gjere jobben vidare? 

Me var ute ein kveld på Sale e Pepe saman med Livar. Gina var der og, og jammen let ho seg lokke når ei av damene på kjøkken kom ut og lokka på henne og gav henne ein pølsesnabb.

Fiskestenger i haugevis får ein annan og mindre ærerik skjebnen enn hjelpemiddel for å dra opp fisk. For ikkje å plage naboen må eg prøve om eg kan få kappe ned heile greia, så får eg heller gjere jobben på ny til neste år. Bambus veks mykje i løpet av eit år har eg funne ut. Hadde ein lagt kvar stong etter kvarandre hadde det blitt ganske mange meter vil eg tru.

Caffe høyrer med. Det er liksom slik at først når eg har vore innom og fått ein espresso, så kjenner eg og forstår at eg er i Italia. Den vesle tåren er i grunnen ganske god. Eg tenkjer konfekt når eg drikk den.

Me for til Lecce på onsdag kveld. Parkering var ikkje heilt enkelt. Tenkte helst det måtte vera betalparkering, men fant ingen automat å betale på. Har fått bot før her i Italia, så greiast å betale. Der borte såg eg noko som kunne likne på ein betalingautomat. Kunne hola her passe som myntinnkast. Nei, det var bare dekor på eit slags sikringsskap. "Her er lov å parkere i 20 min" var svaret då eg spurde ein som kom og henta bilen sin. 

For ikkje å bli heilt lost når me skulle tilbake til bilen, passa eg på å få eit lite bilete av gateskiltet som synte kva gata heitte. Kunne ha vore julegata om du tøyer det litt.

Kyrkja her er vel ei av dei som er mest namngjetne i Lecce. Hovudalteret er eit syn , og sideskipa står ikkje mykje tilbake for det dei heller.

Nokre seier at standarden på do viser mykje av standarden på ein restaurant. Her var alt på stell kan du sei.

Dei kunne anna enn å halde doen innbydande. Mussels til forrett. 

Fritert blekksprut og reker til hovudrett.

Desserten var kanskje det som var minst å skryte av.  Pannacotte med karamellsaus, det vart i søtaste laget. Plassen me var på bar namnet: Lerian. 

Etter litt omorganisering får ein kanskje litt betre inntrykk av kor stor mandelhausten har vore dette året. Bør bli nok til både mandel i grauten og ein ganske så stor marsipangris.  Spørs om me må arrangere dugnad i Helmikhølen når mandellasta har kome heim, så kan me knekka til tonane av Nøtteknekkersuiten av Tchaikovsky