Det er slik dagane er her.

Via Berlin kom me fram. Hadde faktisk reisefylgje av Marry og Grete. Kunne fort blitt trøbbel, for avgang frå Sola vart 2 timar forsinka og transit tid i København var bare halvannan time. Då var det godt at også flyet frå Kastrup til Tegel Berlin var forsinka. Me vart rettnok oppropt over høgtalaren med beskjed om at me måtte infinne oss ved gaten, men då var det bare att ei trapp ned, så var me der.
Vel framme i Brindisi prøvde me oss på kollektiv transport til Latiano. Gjekk fint det, men Meggie syntes det var heilt unødvendig, ho kunne og ville hente oss på flyplassen som vanleg.
Stort sett var ting i orden i og rundt huset vårt.. Det som kanskje gleda mest er at avtalen med Julia og Julio om stell av jorda under oliventrea ser ut til å fungere. Her var nyhorva så det var eit syn, ny omgang unnagjort dår me kom hit sist tysdag.
Då det kom til lørdagskvelden hadde me oss ein snartur for litt mathandel. Svippa innom hos Jean og Linda som me har møtt nokre gonger på Taverna di Pascalone. Vart invitert til full omvisning i eit hus som bare kan karakteriserast som ein uendelig kaskade av idear og påfunn. Funkis i fri dressur. Jean og Linda venta på andre sydenfarar frå Belgia som skulle koma og vera med på Lørdagsdans i Latiano. Og me fekk vera med.

Klienteller var 60+, musikken litt forskjellig men fisarmonica var rikeleg representert, og for ein novise som meg på dragspel, er jo det greitt nok.

Eg har nærast fått for vane å ta ut på tannbørstetur til Trullo Pernoll. Denne gongen vart Anne Marie med og.

Og er me først på dei trakter er det ikkje lange vegen til Silvana, restaurant og hotell på La Selva, på brinken ned mot Fasano. Anten det er 17. mai eller ein vanleg sundag, så er rettane mangfoldige der. Direkte omsett til norsk fekk me rå eggsopp eller uovalino (antatt namn) Saman med parmesan, ruccola og olje vart det heile ein fryd for auga.

På kvelden tok med turen inn til Locorotondo (tel kor mange o-ar det er i det bynamnet). Litt godt i glaset og noko å setje tennene i fekk me der på vår veg gjennom vakre smale gater.

Om det er sikker plassering av sykkelen eller om den bare er til pynt, er eg usikker på. Kanskje begge deler. 

Det var ny dag og sjanse til å vakne med nokre friske tak i bassenget. I vår basseng kan ein symje rett fram og ta 5 tak før ein går i bassengveggen. Her kunne ein ta 10 -12 tak, då får ein litt meir rytme i det. Forstår godt husfolket som har lagt det inn som ein rutine med eit bad etter cappucinoen før resten av dagen startar. 
Eg må bare vedgå at slik kunne eg tenkt meg å starte dagen eg og, men nokre gonger får draumar vere draumar.