Her ser du dagane som er att til dette året sin sommaravgang for Giottiline, Vigrestad Latiano tur/retur.
Kilometrar i hopetal, skulle mest tru ein måtte ha ein diagnose for å ta slik ein tur, i staden for å gjere det heile unna med 12 - 14 timar i fly inkludert dei timane der ein må stå i kø for å få sjekka om ein er trygg til å sendast opp i lufta. Benkesliting ligg og inne i dei timane, og det heile er så u e n delig trøttande. Då er det faktisk slik at 31 kjøretimar der ein legg bak seg 2950 kilometer, kjennest som eit godt alternativ.
Med ein attpåklatt i passasjersetet, blir det litt anna reiserute enn før. Som om Hadi ikkje har samla mange nok land frå før, så skal han denne sommaren også få med seg Sveits og Lichtenstein. Ikkje meir enn nokre få mil ekstra kjøring, så det går antageligvis greitt. Det meste går i grunnen greitt om ein ikkje set krava høgane enn det ein kan prestere.
Via Caselina 700, Roma, blir base eit par tre dagar for Giottiline medan Hadi og far utforskar Roma. Mykje å sjå er der. Får me bare passe varme kan det sikkert bli fine dagar. På trass av mange Romabesøk har eg aldri vore inne i Coloseum, så der får me nok ta oss tid til å stå i kø for å kome inn. Fins visst muligheter til å unngå kø dersom me kjøper billettar på førehand på nett. Me får vel lov å rekne Vatikanet og som eit land skulle eg meine.
Men det er jo huset; Villa Felizia som er sjølve målet. Mens me ventar må me nøye oss med stillbilete av ein liten del av tunet. Dvs, me får faktisk levande bilete, men så langt har eg ikkje funne måten å streame dette. Så fryktelig interessant er det vel ikkje heller for andre enn oss i husstanden.
Så får me håpe då at alt er så nokolunde som det skal vera. Hadi malte heile huset i påsken, så den biten er ok.
Idaulico (røyrleggjar) treng me, for armaturet til dusjen på gjesterommet er trøblete. Skulle skifte til termostatbatteri, men av ein eller annan grunn seier gjengene nei. Få på det gamle armaturet då, tenkjer du vel, men der er problemet. Heller ikkje det vil, og sidan det er plastrøyr fram til kranen vågar eg ikkje å ta i altfor mykje.
Kan jo ikkje risikere at røyret brekk av, med open kirurgi på veggen som resultat.
Elettricista (elektrikar) vil eg og ha, sjølv om eg har ein ingeniør sine ord på at det eg kjenner ikkje er mulig. Det har seg slik at eg på ulike punkt i huset får straum i meg. Kjem armen nedpå Pc-en medan eg skriv, så kjenner eg bare lett prikking. Nokre gonger når eg tappar vatn i kjøkkenkranen blir det litt sterkare, som nåler, heilt forsiktig, og så på dagtanken der det er ei messingkopling,
der kjendest det meir enn godt. Rett og slett ubehagelig.
For to tre veker sidan slo hovudsikringa av straumen, og eg trur helst det var som resultat av ein eller anna feil i det elektriske systemet. Er det jordinga som er problemet?
Elles er det slutt på tida der ein kan skryte av å ta imot Eu-støtte utan sjølv å vere medlem av Eu. Personlig medlemskap har eg ikkje høyrt om, men i 2012, 2013, 2014, 2015 og 2016 har me fått inn rundt Euro 280 frå ei eller offentlig tilskotsordning til eigedomar med oliventre. Nå er grensa for tilskot sett på Euro 300, så då vert me rett og slett for små. Så langt har det vore eit greitt tilskot til radikal beskjæring, som vart gjort nå i påsken.
Stakkars tuntreet, det er det som er så avkledd, slett ikkje i stand til å gje oss den gode skuggen me har hatt fleire somrar på rad. Men me finn nok ei råd. Trea er det Clemente som har tatt seg av, og grundig er arbeidet utført. Dette året og neste år blir det lite med oliven, men så frå 2019 og nokre år framover skal hausten bli god, om bare dei andre variablane slår til.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar