Ikkje enkelt å vera bil i Italia med Geir som sjåfør

Gje ikkje opp. Hald ut nokre linjer, så kjem du til sist kanskje til poenget. Du kan telje opp: 1, 2, 3, 4, . . . . .498, 499 og der kjem du til poenget.

Greitt å ha bil i Italia når ein har slått seg til langt ute på campagnaen, langt frå alt som kan kallast kollektivtrafikk.   Bil nr 1, Opel Corsa, stakkars liten, den tok sin død i møte med stål på motorvegen nede i Calabria. Ærverdige Audi født i 1992 tok turen sørover til Italia på strak arm. Hadde ikkje bruk for den siste olje i anna form enn nokre skvettar før avreise frå Vigrestad 4. mars dette året.  Olje for servostyring vart og fylt på, kjølevæske likeså. Bremsevæske stod det bra til med i utgangspunktet heldigvis. Ein sunn og velfungerande 24 åring gjorde teneste på Puglianske vegar i sommar. Det einaste den ikkje var god til, var å tackle varmen. Når kvikksølvet på gradestokken kryp lenger enn gradestokken er lang, då blir det varmt. Ned med alle vindauge hjelper litt, men det fører og til at førar vert ganske så omtumla i hovudet, meir omtumla enn det som godt er og det han til vanleg er. Superstradaen frå Brindisi mot Taranto er verre enn det folk jamrar for når det gjeld vegane her i Norge. Vindsus og slag frå hol og halvvegs ifylte hol, gjer sitt til at kjøring med ein elles kjekk Audi ikkje er altfor behagelig. Fordel er at ein ikkje sovnar så fort i alt ståket,  men lyden kan vere søvndyssande. Haust, vinter og vår går greitt nok, men til neste sommar må me få ei anna løysing når det gjeld transport. Audien får få avløysing, Roomsteren eller Skoomsteren som til nå har gjort teneste vert sett på nye oppgåver i Puglia. Med andre ord syng det på siste vers for Audien, men endå er det ikkje avgjort om den skal få kome heim og gjere teneste som øvingsbil for ungdom som vil ta førarkort, eler om den skal bli armeringsjern eller spiker i Puglia.

Siste som var med bilen før me reiste heim att etter sommarferien var at bilen måtte til verkstad for å få reparert eit dekk som stod flatt siste morgon før avreise. Med hjelp av kompressor fekk eg nok luft i dekket til å kjøre dei 8 km til vår faste verkstad.  Det som så skjedde vidare var at eg vart kjørt tilbake til huset vårt, for så å bli henta att når dekket etter nokre timar var tetta.

Sjølvsagt gløymte eg i farten å levere nøkkelen til Meggi då eg parkerte bilen trygt hos henne på overvåka område. Hadde vore greitt om dei hadde hatt nøkkel, for då hadde eg sluppe å ta til med hjulskift som det første når eg i morgon er tilbake. Sein ankomst til Brindisi, bortimot natt. Hadde nøkkelen vore på plass hadde nok dekk MED luft også vore på plass til eg kom.

Har en drøm om å komme hjem syng Jørn Hoel. Om det er å kome heim eg tenkjer på veit eg ikkje, men DRAUM er det. Det er ikkje mange bilar ein kler på seg. Det må i såfall vere slike formel 1 bilar der føraren må ta vekk rattet for å kome på plass, og så smyg dei rattet på plass etterpå. Når eg nå skal få oppfylt min draum om å ikle meg ein ekte cinquecento, reknar eg med å kunne gli på plass bak rattet utan å måtte demontere det.

Cinquecento fanga på Via del Aurora Catania oktober 2015

Tek ein på seg buksa, blir det av dei fleste menn sett på som særs viktig å lukke gylfen. Ein knappar vanlegvis dei fleste knappane i ei skjorte og. Kva må eg passe på å lukke att i det eg tek på meg cinquecentoen?
Om den har dører som er hengsla i bakkant bare MÅ eg hugse på å lukke døra. Elles får eg vel bare ta det som det kjem. Alt treng vel ikkje planleggjast like nøye.