Keramiske fjes

                                      Medan Rigmor og Per vitja oss, hadde me oss ein tur til Grottaglie, keramikkbyen ikkje så langt unna hovudkvarteret vårt i Puglia. Me stakk nasen inn her på Fasano Ceramiche og vart nokså fort praia. Bli med og sjå i fabrikken var tilbodet. Litt lenger bak i kvartalet der butikken ligg openberra det seg ein liten fabrikk for produksjon av keramikk, både meir i retning av kunst-handverk og litt enklare kvardags-keramikk. 

Sjefen viste oss både det eine og det andre, og eg laug på meg eit halvår med keramikk frå lærarskulen. Då sjefen sette seg ved kavaletten, viste han at han var meir enn sjef. Ut frå sprutflasker med diverse fargestoff (minnet sviktar, eg hugsar ikkje lenger kva fargestoffet heiter, men eg hugsa då at det heiter kavalett) trylla han fram fjes i reine Picassostilen. 
Eg kunne hente det ferdige resultatet 2 dagar etter. Pga diverse saker gjekk det 11 dagar før nytt høve til Grottaglietur baud seg. Men då skjønar du, tallerken med mitt fagre fjes let seg ikkje finne. Borte vekk. Men trur du han sjefen gav seg: Nei, han sette seg til på ny og med endå større flid la han linjene til både mitt og min fagre frue sitt fjes på fat for brenning i kermaikkomnen. Kom att om to dagar var beskjeden. Ein rask tur i smale gater med stor sjefsbil og påspandert kaffi på ein kaffibar fekk me og med oss. Det er slikt som set seg fast som gode minner.

Me kom att, og der var jammen kunsten klar. Betala ville eg, men nei. Penzeri trur eg var ordet han brukte. Eg oppfatta det som gave. Rett nok hadde me handla godt nedi pungen då me kjøpte denne, 

men to handdekorerte tallekenar hadde eg ikkje venta å få med på kjøpet. Tre vart det forresten, for då me for tredje gong kom til Fasano Ceramiche, hadde dei funne førsteutgåva av fjeset mitt.