Pugliaprosjektet sommaren 2016

Turen vår til Puglia sommaren 2016 starta endelig. Attaullah, Hadi og Geir er i gang på denne sommaren sitt prosjekt. 2995 kilometer på veg, pluss ein del sjømil som me måtte ha hjelp til. Både Fjordline og ColorLine er brukbare, men sidan bare Superspeed kunne by på plass ombord, var det sjølv sagt den me måtte ta avgarde med. 

Morgonbåtane til Hirtshals låg klar i hamna, me var like klar . To sovande karar i bilen og eg kvilelaust vandrande rundt der ørtidleg på morgonen. Det slo meg der dei låg stille ved kai og samla krefter til neste dags arbeid, at den vesle like gjerne kunne vore ein litt overdimensjonert livbåt for den største. 

Apropos livbåt, her er det vel meir snakk om livbil. For å sei det slik er eg glad me slapp turen til Puglia på denne måten. Ein stakkars nederlendar på sitt livs tur kanskje til Norge, og så enda heile ferda på ein redningsbil på kaien i Kristiansand på veg attende til heimlandet. Ikkje for det, reiser ein på den måten slepp ein problem med stadige kvile og migepausar. Ein kan sitje bak rattet om så i fleire døgn vil eg tru.

Me legg fastlandet bak oss, Frå no av er det spaghetti, makaroni, mozarella som gjeld. 

Etter ein del mils  kjøring melder min trong seg til ikkje bare å gå på do, eg må faktisk sova innimellom eg og. Attaullah og Hadi finn roen i skuggen medan eg kviler i bilen.

Sugerrøyr er ein fin fin  ting. Matlysten manglar det ingenting på. KFC smakar godt, i alle fall der me hadde stopp for påfyll av drivstoff for dei tre karane på tur.

Å  blåse er heller ikkje dumt. Tjukke lag i tunet  med turka lauv frå oliventreea våre,  då er det godt å få litt hjelp av motordriven feiekost. Feiekostførar trengs og. Bra at ein ikkje treng førarkort for å føre den motoriserte feiekosten.

I fjor sommar spådde carabinierien i Latiano at eg ville kome dit nå i juni 2016 for å rapportere heile huset stole. Så galt var det ikkje. Det var faktisk ikkje fjerna noko som helst. Det vil seie, litt av jobben min var fjerna. Clemente har fore over øvre del av tomta med skikkeleg jordfresar. Han tenkjer vel med rette at då er det lettare for meg med "meine spielzeug" som han seier. Eg held på at Honden er akkurat passe for meg. Ikkje minst startar den på første snortrekk kvar einaste gong.

Me har jo som dei som har lese min blogg før veit, vore plaga av både firbeinte og tobeinte ubedne gjester. Dei tobeinte har nok vorte avskrekka av VigilNova, den lokalevarianten av Verisure. Dei firbeinte derimot, dei let seg visst ikkje avskrekke av noko som helst. Inni sovesofaen, og mellom puta og madrassen i senga på master bedroom der låg det lager av mat for eventuelle hardare tider framover. Når me kom så langt som ned til senga der gjestene skal sova, ja så hadde det vore gjester der før. Såg mest ut som det hadde vore ein heimefødsel der. Utruleg kor mykje Vanish hjelper mot. Fjernar alle spor etter musefødslar ville vel vore ein fin reklametekst vil eg tru.

Men men, som ho sa Meggi på Taverna di Pascalone: Det er bare naturen, det er slik.

Eg fekk forresten mest helse på den eine, den natta me kom fram hit. Det vil seie seint fredag kveld, rundt midnatt. Ho, vsele søte musa,  pila litt fram og tilbake på golvet, såg ikkje ut til å vere  redd i det heile.  Ho har nok aldri høyrt Alf Prøysen si vise: Viss ingen går i fella. Den vesle søte som dansa seg inn under vaskemaskinen, kan fort bli den som innvier fella.

Kor mange bein har s desse?  Beinlause eller einbeinte? 

Stakkarane valde feil plass å utfalde seg på. 3 på soveromsgolvet og ein på veg opp mot taket på badet. Lurer på kva den ville der? Kanskje den undrast på det den og den og før den fall i flisegolvet med noko som mest likna eit plask. Fekk tydeleg sjå at snigelen er eit blautdyr.