Bare velstand

Meir og meir for kvar dag som går.  Når i tillegg godtfolk tek turen for å sjå korleis det går med gyvelen, då kan det mest ikkje verta betre.  Han som steller med oliventrea våre heldt på å rive gyvelen opp som ugras ein gong, men eg fekk heldigvis stoppe han i det. Greiare då med dei som har sytt for gyvel på tomta vår.  I tillegg ti inspeksjon av gyvel har de avbilda litt anna av det som veks, og det set me umtelig stor pris på. Blir som ein snartur ned til vårt vesle hus for glade dagar.

I år kan det bli velstand med omsyn til mandler og. 

Struttande knoppar ber bod om rik blomstring.

Lidl-lyktene langs innkjøringa står der dei skal stå.  Ser visst ut som dei heng fast i muren, men de gjer dei ikkje. Heilt laust og lette å plukke med om ein skulle kome på den tanken.    

Det veks heile tida. Pelargoniaen veks visst aller mest. Nære på som ugras.

Terje kom med ein pose favebønner like før eg reiste heim i oktober. Som de ser, har dei spirt mest alle som ein. Oppbinding må til nå, og så må me nok finne ein måte å lure til dei noko vatn medan ingen av husfolket er på plass i mai.

Nedfallsappelsiner skulle ein kanskje tru dette er. Mine gartnerkunnskapar er heller mangelfulle. Fotografen her sette meg på ein ide om at det kanskje er grapefrukt. Når eg leitar langt bak i harddisken, så er det mest som eg hugsar det var det Nick hadde planta.  Eit anna godt forslag er chironja eller orangelo som begge er resultat av kryssing mellom appelsin og grapefrukt.

At dette er clementiner er ganske så sikkert. 
Noko anna som og er ganske så sikkert er at eg i alle mine italienske år, då reknar eg frå 6. februar 1998, har hatt hug til å kle på meg ein cinquecento. Ja, større er den ikkje enn at den sikkert må kjennast som ein litt romsleg jakke når ein har fått manøvrert seg inni. Ikkje det enklaste i Italia å få lov å setje seg bak rattet i eit slikt klenodium. Men nå ser det ut til at sjansen kan by seg.
Eg fekk jo sist sommar erfare det andre kjøretøyet som fekk italienarane på hjul etter krigen. Det kjøretøyet hadde bare tre hjul, men med ein liten seig motor under planet. Denne makta å frakta både meg og ein heil haug med plank 25 kilometer utan andre problem enn at førararen nærast vart dehydrert i varmen. Tett oppunder 40 grader hadde me den dagen. Dei flira forresten godt dei godt vaksne mennene utanfor kaffibaren i ei rundkjøring i Ceglie. Dei fekk seg eit avbrekk frå løysing av verdsproblema når dei fekk auge på ein overlessa Ape, med det som med i deira auge sikkert såg ut som ein ape bak rattet.

Om nokon andre enn eg skulle lurer på korleis det går med Opelen, så har kverna tatt den.  Fælt så lang tid tid det tok kan ein seie. Typisk italiensk vil vel andre seie.   Eg held fast på mitt mantra i møte med systemet: Det er ikkje vanskelig, det er bare annleis. 

Så får me sjå då om det er betre med Audi enn med Opel. Han eg fekk Audien av er sikkert ikkje enig. Han kjører Opel Insigna i dag. Harde møte med slikt som ikkje har noko å gjere midt på ein motorveg har gått godt så langt, ingen personskade. Men eg må bare få repetere: Stoppklossar i stål og slitebanar på lastebildekk vil eg ikkje treffe fleire gonger. Det kostar meir enn det smakar.                                         

Appelsinar frå eige tre

Det nærmar seg det nærmar seg.  

For å hindre tull med tal let eg kalkulatoren telje.

Det er mest så eg kan kjenne duftene av nyskrella appelsinar. Når desse fruktene på treet VÅRT har hatt vinteren på seg, reknar eg med dei har tatt farge slik dei skal. Ser for meg korleis dei heng der og fristar. 27 stykke var det ved siste oppteljing i haust. Kor mange som heng att nå er ikkje så godt å vite, men nokre påskeappelsiner må der vel vera. Litt clementiner skal der og vera på eit anna tre. Om då ikkje fruktene har freista andre over evne, skal det bli velstand sundag 6. mars utpå ettermiddagen. Då blir det frukt av eigen hage som dessert først. Deretter kan det fort bli eit godt stykkje biff hos Pascalone og Meggi. 

Ein kan vel aldri vera for godt budd.

Våren 2015 gav Web-camera mange fine stunder med bilete frå huset vårt i Italia, men det tok kvelden. Det var opplegget som tok kvelden eller rettare sagt; eg kludra til innstillingane på appen på den gamle mobilen, noko som førte til svart skjerm. Problemet var at kameraet var retta mot staden der me brukar å sitje utandørs når me vil slappe av eller nyte ein god kopp kaffi.  Det vart litt tungvint å passe på medan me meir eller mindre lettkledde hoppa frå side til side for å unngå å bli altfor eksponerte og kringkasta til alle som har funne adressa til bloggen.  
Det er ganske så irriterande å ein gong ha fått til noko for så i neste omgang stå heilt fast. Nå har eg skrive ut instruksjonane som høyrer til appen OpenSmartPhone, så då bør det bli eit fast innslag i bloggen vidare.

Klikk her, så får du ein liten gløtt av livet i Villa Felizia.

Her skal koma ekte bilete frå vårt vesle Paradis,
Det lovar eg. Håpar eg klarer å halde det og.

Eg likar å ha ting på plass i god tid. Ettersom billett til Fjordline er på plass, har eg brukt litt tid på å finne noko anna som kan gjerast klar. 

Harald Årsland AS har sett Audien i EU godkjend stand. Nye hjullager bak og nokre fôringar i hjulopphenget framme var det som måtte til. Ny spegel på førarsida og nytt blinklys høgre side framme måtte og til. Dekkglaset hadde falle av. Om eg bare hadde funne det, kunne eg brukt teknikken eg med suksess tidlegare har nytta meg av når det gjeld Audi og lause deler i blinklys. Tyggi kan vera godt ikkje bare i munnen. Eg var klar over at festemidlet var litt mindre enn 100% sikkert, men mine kjære søner var ikkje klar over det i det heile når dei var på tur nede i vårt dejlige naboland. Blinklyset datt heilt av, etter at det først medan det endå hang etter leidningane, laga ulydar mot framskjermen.

Kjøring over 

i starten av mars krev vinterutstyr på bilen. Etter å ha forhøyrt meg med røynde folk som har fare over passet ti alle tider av året, såg eg ikkje for meg noko problem med sommardekk. Av og til kan det vere greitt nok å vere uvitande. Om eg ikkje hadde sjekka veg og føreforhold hadde me sikkert kome både opp frå Innsbruck og ned att til Bolzano, 

men der på infosida vart eg klar over at i perioden 15. november til 15.april er det ikkje lov å kjøre utan å vere skodd for vinter, dvs vinterdekk. Ikkje hadde eg tenkt å fylle opp bagasjerom med piggdekk. Nei, der skulle det vere plass til koffertar, litt reiskap så som elektrisk pussemaskin. For ikkje å snakke om pikkesteinen som skal med nedover til "sørens land". Det er Livar som treng den, ja til hønene altså. Lukkeligvis stod det eit tillegg til påbodet: 
FALS KEINE WINTERREIFEN MONTIERT SIND, 
IST DAS MITFÜREN VN SCHNEEKETTEN PFLICHT.
Dette hende ein sundag, men sjølvsagt måtte eg som er både uhemma og prinsipielt motstandar av sundagsopne butikkar ha tak i snøkjettingar same dag. Me spør ikkje lenger kor ein kan finne butikk, nå er det bare spørsmål om å FINN(.NO)e rette folka som kan tilby det ein vil ha. Å bli av med  ein hundrelapp og ein kjøretur til Nærbø var det som skulle til for å gjere overfarten over Brennerpasset tidleg i mars lovlig. 

Kor lenge er det så att til ein utflytta varhaugsbu (kan kje godt sei det som det er heller) og ein grønlending fer avgarde?

Då bør du helst vera komen ombord.

Godt budd, halvvegs tilbakelagt strekket til Puglia

Apropos kvern; det er vel 23-åringen (sjå førre innlegg) som  var den mest naturlige kandidaten på veg inn i kverna. 23 år, godt på veg til 24 er ikkje så fryktelig gammalt for folk, men gjeld det bil så er det ein aktverdig alder. Mange duger ikkje anna enn til spiker når dei kjem i den alderen. Ikkje kjenner eg så mange på den alderen av bilar. Ein TransAm er kanskje unntaket, den er over 40 år gammal. Langt inni veteranane sine rekkjer med andre ord.

Første etappe av årets «No vil me fara til Puglia», Florø til Vigrestad gjekk fint. Endåtil litt piggdekk kjøring i Bergen utan å betale avgift gjekk greitt. Hadde nok tenkt å betale, men midt i eit vegarbeid skulle eg ha svinga av såg eg etterpå. Der, på det eg oppfatta som ein sideveg, stod det ein automat som ganske sikkert kunne tenkt seg nokre kroner frå lommane mine. Viljen til å betala var der, men så skuldar eg på dei som har plassert automaten på ein stad der ingen skulle tru. Dei 30 kronene vart liggjande i min lomme og  mitt hovude slapp eg å ta ansvar for det.

Norge er underlagt EU på mange område, og det var vel gjerne EU som først påla oss alle EU-kontroll. No heiter det vel PKK. Av og til kjem eg på idear som er så glupe at eg knapt skjønar det sjølv. EU-kontroll må ein vel kunne ta på verkstad i EU like så gjerne som her i Norge. Trong ikkje bruke lang tid på å finne rett svar der nei. Me kan jo ikkje lite på at verkstadar i Danmark, Tyskland etc etc gjer skikkeleg jobb, difor MÅ kontrollen takast i Norge. Eg fekk slik hakeslepp at eg hugsar ikkje heilt kven som gav det svaret, men eg trur helst det var ein av vegstasjonane våre.  At det kan vera gode grunnar for ordninga slik den er nå, er mykje mulig, men med all respekt for norske bilverkstader fins det gode og mindre gode, både her og både der.

Fjordline tek oss inn i sitt gap fredag 4. mars. Eg kom i skade for å blande Fjordline med Fjordland her om dagen. Får satse på å ende i rett gap den kvelden. Ville bli ganske så feil om me enda i Fjordland sitt gap. Kunne bli uønskt smak på middagane deira av det. Me, skriv eg. Anne Marie kjem først nedover nærare påske, 16. mars. Paret på Pugliatur er meg + ein som stilte seg opp og haika i god tid før turen var heilt planlagt. «Adle galne he dæ kje likt» brukte me å sei. «Nogen he dæ ligare enn andre». Hai-karen ber namnet Livar. Det er me to som skal gjera Autobanen i lag i eit drygt døgn.  Etter det ublide og skjebnesvangre møtet nede i Calabria mellom Opelen vår og ein kile i stål, kvepp eg som bare det kvar gong noko ukjent ligg der midt i kjørebanen.  Spørs om me får lage til utkikkstønne på taket, så kan me ha utkikksvakt etter tur. 

Ilandkjøring på Contajnerkai Hirthals. Det er der Fjordline legg til med ferjene sine.

Når utsikten er som dette, ja då veit me at me er på rett veg. 

Kjøringa er effektivt planlagt. Kilometer etter kilometer skal leggjast bak oss. Stopp bare for tilførsel av næring for Audien. Stor tank og passe fart skal gje stopp sånn omtrent 4 gonger for det føremålet. Stopp for miging kjem så i tillegg. Eg held nok tett minst  i ein havtime medan co-driver og vakthavande i utkikkstønne etter «eget sigende» snautt treng ta bryet med tur innom anna enn eit par gonger pr dag.  Sov, kjør, sov, kjør, sov, kjør, sov, kjør . . . . . . Med ei god lydbok frå Storytell på øyret eller musikk frå Spotify satsar eg på å vere vaken på mine vakter. Om minste felles multiplum finst på musikkfronten veit eg ikkje, men der finst då høyretelefonar. Hjelper det ikkje med Spotify eller Storytel får eg gå over til det flytande. Både Redbull og Burn har vist seg å vera til hjelp før. Noko søtt skvip er det, men det duger i staden for fyrstikker, ja du er vel klar over at fyrstikker kan setjas i spenn mellom øvre og nedre augnelokk. Då held ein i det minste augene opne. Kor mykje hjelp det er i forhold til kjøredugleik med dette trikset, det står att å sjå.

Det som ligg i blikket på oss road-tripparane er nok dette:

 
Me får satse på at alt går vår veg. Brått er me framme ved våre rspektive mål: Villa Serena og Villa Felizia