ENDÅ BETRE BUDD?

Slik såg det ut det bassenget som følgde med då me kjøpte vårt "casa a strada senza nome" i oktober 2012. Huset står støtt framleis, men det var ikkje mykje glede me hadde av bassenget. Einaste kosen med det er når eg tenkjer på alt bryet tjuvane må ha hatt når dei skulle transportere vekk vatnet. Pumper og alt utstyr forsvant jo sjølvsagt i same belet.

Nå som me har laga oss ein rytme med opphald i Villa Felizia frå seint i april til tidleg i juni og heimreis i juni, juli og august, blir det ganske mykje bry å ta ned og setje opp att, fylle og tømme 26000 liter vatn for så på ny å gjere klar endå ein gong for vederkvegande opphald i vatnet i september og starten av oktober. Men så var det dette med sjansen for å få behalde badet. 

Dei fleste veit vel kva TEMU er, og der har eg handla. Kamera med opplading via små solpanel, det må vel vera tingen tenkte eg. Då kan eg setje det opp med varsling på bevegelse. Kan faktisk avgrense det til menneske som bevegar seg rundt bassenget. Skulle det så dukke opp nokre mistenkelige personar medan me er heime i Norge, tenkjer eg å ringe vaktselskapet og sei frå. Det tek jo litt tid å ause vatnet ut når det er ikkje mindre enn 26000 liter som skal ut før duken kan løysast frå ramma og fraktast bort. Då bør vektaren frå vaktselskapet rekke å stoppe vidare ausing av vatn.

For å vere sikker på at det heile fungerer må det testast. 

Skulle kamera bli fjerna, reknar eg med det er grunn god nok til å melde til Rangers som tidlegare opererte under namnet Vigil Nova. Dei har vore raske før, så det stolar eg på skal gå bra. 

På ei av reisene våre sørover vart me bedne om å ta turen innom ein børstebindar i Hjørring.  Oppvaskbørste fekk me aldri med oss, men nå som oppdragsgjevaren har handfaste planar om tur sørover, tykkjer eg det passar bra å minne han om det oppdraget me ikkje fekk fullført. Adressa veit han, for børste derifrå skaffa han seg for meir enn 25 år sidan. Og den skal vera like god den dag i dag etter det eg har høyrt.

Michael Krüger fortel om sitt besøk i børstebutikken. Han set ord på akkurat det me kjende etter å ha vore innom der  i eit forsøk på å få tak i noko anna enn oppvaskbørste i plast og syntetisk bust.

Eit hakk nærmare

Tida for avreisa på årets første Pugliatur nærmar seg med stormskritt. Bare 58 dagar att, så stryk me avgarde. Om det er teikn på mange år i hovudet, eller rett og slett teikn på at eg aldri vert vaksen veit eg ikkje, men det er så leeenge å vente.

Nå får eg prøve å vere nøyaktig når det gjeld både dato og båt frå Kristiansand. 

1. Påskedag kjem som kjent første søndag etter første fullmåne etter vårjamndøgn, og så reiser me første tysdag etter 1.påskedag. I år vert det den 22.april.

Frå Helmikhølen 5 med 100%  heimelada  batteri tek me oss til Kristiansand. Der overtek Fjordline transporten med innsats av Stavangerfjord. Ikkje lenge etter ankomst Hirtshals blir det ladestopp ved avkjøringa til Hjørring. Inn i Hjørring vil me ikkje etter tidlegare trøbbel der. Først parkering for ganske mange år sidan, så eit helst endå meir mislukka forsøk på å kjøpe oppvaskbørste frå ein lokal børstebindar. 

Men straum skal me nok få utan problem. Me bit i oss Teslaskamma. Straumen er vel rein nok for vår bruk tenkjer eg. Ordninga er nemlig slik at om ein kjører andre merke enn Tesla, kan ein likefullt bruke deira nettverk for opplading både av VW og andre merke som ikkje vil ha bensin eller diesel. Faktisk er prisen pr kwh  hos Tesla bare halvparten av det ein må betale hos andre ladeselskap. Betalar ein kr 115 pr månad for medlemskap går prisen endå meir ned. Etter 2 fulle ladeomgangar har  månedsavgifta betalt seg sjølv.

Frå Hjørring blir det strake vegen til Silberstedt der rom er satt av til oss. Me har vore der før. og har fått meldinga at nøkkel ligg på avtalt plass. Me låser oss bare inn og finn rommet sjølv. Rom finn me, ro finn me forhåpentligvis og. Det blir ein del mil å kjøre dagen etterpå. Men då startar me dagen med ein solid, velsmakande og  rikhaldig frukost. Målet for den dagen er ein overnattingsstad like nord for Ulm. Undervegs passar me på å legge inn stopp hos Musk sine samarbeidspartnerar.

For ein god del år sidan la me turen innom Sveits. Det var den sommaren eg ikkje fylte 15, nei 28 år vart eg den sommaren. Då var eg gammal nok til å gifte meg og. Det var bryllupsreisa me la innom Alpelandet.

Ikkje noko rundt jubileum dette året med andre ord, men likevel fekk me inspirerasjon  til å leggje årets tur sørover via Sveits.  Alt er klart for å kjøre over grensa mellom Austerrike og Sveits. Det er jo faktisk slik at me kjem oss ikkje direkte frå Tyskland til Sveits. Frå Lindau til Kriessern er det bare 31 km. Når me så kryssar grensa til Sveits, kan ein velgje mellom å ordne E-vignett på førehand slik eg nå har gjort, eller kjøpe klistremerke ved grensa. 

Me vil ha litt reprise av bryllupsreisa vår, der me som seg hør og bør var innom St.Moritz. Prominente personar skal vel frekventera slike stader.

Eg ville leite fram nokre bilete frå turen til Sveits sommaren 1983. Einaste bilete eg har funne er frå Gadmen. Etterkvart kom eg på at mitt særs gode kamera av merket

/

vart stole på stasjonen i Filisur. Difor vart det lite av fotografering etter det. Anne Marie sitt apparat klikka, og mitt forsvant. Så då er det det som er forklaringa på svært så manglande dokumentasjon av opphaldet vårt der. Dette bilettet frå Gadmen får stå som eit symbol på minnene frå Sveits.

Frå Thusis tek me Rhätische bahn til St Moritz. Kanskje me får auge på ein eller fleire av skatteflyktningane, dei som har hatt det så ille i Norge at dei rett og slett har måtta setje seg vel tilrette i privatflyet sitt og fly avgarde for å finne ly for finasielle plageånder i fødelandet. Kosar meg litt over tanken på at fattigfolka på rømmen også må betale dei dryge 40 sveitserfanc  det kostar å ta seg fram på dei sveitsiske motorvegane. Får håpe dei har råd til det.

Godt budd

Det heiter seg at godt forberedt er halve jobben. 

 

Me har eitt basseng eller ein liten plaskedam med ca 26000 liter vatn oppi, om eg har rekna rett. Anne Marie har korrigert for feil, så eg trur det er rett. Oppi der att hender det rett som det er at eg dypper lekamen og endåtil tek nokre symjetak. 5 gode tak før eg må snu, så då skjønar du at det blir snuing rett så ofte. 

I kveld tok eg meg ein tur i bassenget på Vigrestad, på gamle arbeidsplassen min. Lurte litt på kor mykje folk der er som nyttar seg av bassenget når det er ope for allmenta. I billettluka sat det ei vakt som passa på at betaling vart Vippsa. Anna jobb var der ikkje for han, for bassenget var både mørkt og tomt. Først når det kom folk i rommet kom det lys på. Vatnet var varmare enn slik eg hugsar det, men like vått som før. Etter 500 einsame metrar gav eg meg, vel nøgd med innsatsen.  

Då bør eg vera godt budd til innsats i det vesle Intex Piscina Ultra XTR Frame rotonda. Med mange nok vendingar har eg faktisk sumd 400 meter i det bassenget. 

Me har vatn nok på tomta vår, eller rettare sagt "sotto terra". Med manuell styring får me tak på vatnet også heilt nede frå 135 meter under bakken. Då me overtok var styringa av pumpa manuell. Etter ei tid fekk me installert ein nivårbrytar, som etter endå litt meir tid hengde seg opp og var lite vidare til nytte. Slik sett har eg gjennom åra brukt ein del tid på å slå av brønnpumpa i tide før vatnet renn over og det blir flaum i den gamle cisternen. Den har bytta frå å vere lagerrom til vekselvis å vera overfylt med vatn og overfylt med rabe som det vart av det som var lagra når det for kortare eller lengre periodar var dekka av vatn. 

Eg har ei viss tru på at koplingsboksen eller skapet inst til høgre kan ha noko å seie for om automatisk start stopp av brønnpumpe skal fungere eller ikkje.  Må nok ha elektriker for å sjå på det.

Nivåbrytar må på plass att, og noko stort problem bør det ikkje vera å få fatt i ein slik ein.

Hadde motet mitt vore større, kunne eg kanskje utfrå denne prinsippskissa fiksa det heile, men motet sviktar. Vatn og elektrisitet skal ein ikkje spøke med, sjølv i Puglia.

Kasse for saker og ting som skal med sørover er klargjort. Førebels nokså lite oppi, men det fylles nok opp etterkvart.  Ubrukte sveisehanskar frå Granberg kjøpt rimeleg på gjenbruken, ledningsbrytar for ei lampe, trakt for fylling av syltetøy på glas og signalforsterkar for WiFi kjøpt på Temu for ein slikk og ingenting, kan hende virkar den, kan hende er det bare for 50 kroner i ekstra plastsøppel.

Reiseruta førebels ser slik ut: 

Vigrestad              Kristiansand      Id7

Kristiansand         Hirtshals            MF Stavangerfjord

Hirthals                 Silberstedt         Id7

Silberstedt            Bernstadt           Id7

Bernstadt              Forlimpopoli     Id7

Forlimpopoli        Latiano              Id7

Dei som kjenner meg skjønar nok at det fort kan bli endringar på desse planane. Det einaste som er sikkert er at 22.april, då skal me vera ombord på MF Stavangerfjord. 

Etter 2883 kilometer på veg vil me etter planen trille inn mot Villa Felizia ein gong utpå kvelden 25.april. 

Gildt å ha noko å gleda seg til. Og i mellomtida får me bare nyta dagane her heime saman med 4 flotte sønner, 2 gilde svigerdøtre og 3 herlige barnebarn. Fint med den vekslinga me har fått til. Noko å gleda seg til, anten ein er her eller der.

Nytt liv av daude gror....

Då me reiste heim frå Latiano etter dei to vekene i slutten av november starten desember, var det med ei tilfreds kjensle. Me hadde fått ordna ein del av uroen når det gjaldt Xylella.

Dei som jobba på tomta vår, let etter seg fleire store haugar med greiner. Dei store trestammane og grove greinene var delt opp eller kløyvd og kjørt vekk. Det som låg att vart flammane sitt rov. I dag fekk me tilsendt video av det som elles kunne blitt fine jonsokbål. Men tryggare å brenne no, no når faren for spreiing av elden er omtrent lik null.

Tek ein noko bort kan det vera lurt å setja noko anna inn. Eg trur eg anar den kjensla ein bonde må ha når godt arbeid er gjort. Om enn det ikkje var eg som tok meg av planting av nye tre, så fekk eg smaka litt på godkjensla. Nettopp bearbeida jord med nyplanta unge oliventre. Godt dei får si første tid i vår jord medan der endå er ganske fuktig. Skulle plantinga vore gjort på våren, ville det fort blitt tørt. Må nok uansett sørge for ei eller anna form for vatning av dei 20 ferske trea.   Det får me ordne opp i når me dreg sørover like etter påske 2025. 

Premium mat

Mellom det ein får med seg gjennom åra her i huset vårt i "strada senza nome, contrada Coltura, Latiano" er rett så mange gode matopplevingar.

Det er jo litt begrensa kor mykje me kan få med oss på bare 14 dagar, som opphaldet vårt er på denne gongen. Men minnene er mange om velsmakende opplevingar og gode gjenvisittar på stader me har vore mest nøgde med.

Opera i Grottaglie serverte stinco og det smaka så godt at betre stinco har eg aldri smakt, truleg blir det ingen reprise heller, for Opera slutta av. Sofie og Livar snakka mykje om gottene på Osteria Pugliese i Ceglie. Å overgå calamare fritto som dei serverer, vil vera litt av ein kunst. Osteria del Cocopazzo med Stefano Colucci i spissen serverer og mat som kan trekkas fram. 

Rett så enkel rett, kjøtt og løk omnssteikt med eit lokk av deig oppå som tek vare på alle gode smakar. Godt blir det, og litt spennende når loket blir opna sjølv om ein jo veit godt kva som skjuler seg i den eldfaste forma. 

Sidan Taverna di Pascalone er histore, hadde eg eit ønskje om å få gå på Mangiafueco i Mesagne, der er konseptet det same som hos Meggie og Pacalone. Kjøtt i alskens variantar blir presentert i ein kjøledisk, så får kunden velje det ein vil ha.  Men denne kvelden var det lite å gi ros for. Patata fritte kom på bordet, men gav ingen stor nyting. Involtine, polpette og entrecôte kom og etterkvart, men dei store smaksopplevingane uteblei. Anne Marie som normalt ikkje klager på min kjøredugleik syntes eg kjørte fælt hakkete: Eg blir neste kvalm, som ho sa. Mat smakar best i godt lag. Forklaringa på den manglade smaken på kvelden sine retter også for meg  viste seg å vera ein omgang med spysjuke som slo Anne Marie ut eit heilt døgn. Heldigvis går slikt over. 

Me våga oss til ein tur til DaBurghi. Trivelige kelnerar og spennande mat. Omsbakt sjømat med lok av deig over. Loket blir opna og lagt over på tallerken. Så auser ein over blåskjell, kreps, reker og pasta i ein aldeles herlig saus som har blitt fanga under loket. Når så dei som serverer ser ut til å trives i lag med gjestene, då blir det ei god stund rundt bordet.

Turen til Samaré vart omtalt i førre blogginnlegg, så då går me direkte tilbake til DaBurghi. Jean og Linda frå Gent Belgia vart me kjent med på Taverna di Pascalone. Fredagskvelden tok me i lag med dei nettopp på DaBurghi. Og der fekk me bekrefta at det fort er ein plass me skal tilbake til. Veldig hyggelige og imøtekomande folk. Plassen blir driven av ein storfamilie og det ser ut for at dei kosar seg i lag på jobb. Nyre, platespiller, spekulasje var mellom fellesorda for flamsk og norsk. Jann var nøgd med å lære seg norsk den kvelden. Før me gjekk frå kvarandre fekk han ein liten uformell språktest. Han vil iallefall sleppe inn i Norge som turist.

I dag har me lunsja i lag med Palma, Graziella og Salvatore. Palma har no vore aleine i 2 månadar. Sist vi var i lag 15. september då Palle og Arna var på besøk her sør. Då var Ubaldo med i laget.

Spilusa er mellom dei stadene me godt kan besøke på ny. God og spennande mat kan dei by på.

Palma gjer grundig jobb når ho byr på lunsj. Favepure, artisjokk og fennikel i fleire variantar, melanzane, røsti, gratinert vårløk, mozarella og skinke, cicori, polpette av cicori og ost, kjøttpudding fylt med ost og spinat.

 Graziella hadde med seg cassata, siciliansk kake med ricottafyll og kandisert frukt under eit lok av grønnfarga marsipan.

Som de skjønar, her er ingen overhengande naud i matveien. 

Morgendagen byr på resteparty her på tomta vår. M slår av frys og kjøleskap når me stenger av for dei neste 5 månadane. Me får visst cannelone med heimelaga fyll som søndagsmiddag. Det me ikkje klare sjølv, får me by fram for kattane.

Neste besøk for oss her blir frå sist i april 2025. Då er det nyplanting av oliven som står for tur. Det vil seie me får med oss jobben Giulio har tatt på seg. Utlegg av slanger for vanning blir det truleg og. 135 meter "sotto terra" har me rikelig tilgang på vatn. Men nå, nå er det heim til jul. Eit fint avbrekk med gode turar og heile dagen ute i dagslys har det vore.  Sola står opp klokka  06:53 og går ned 16:22, det vil sei omtrent to og ein halv time meir sollys pr dag. Fint for tur i dagslys i passelig morgonturtid.