På reisefot

Det vart eit lite tomrom når det gjeld blogging mi. 

Men i magen blir det ikkje noko tomrom. Broadway klarer å fylle magane våre med pizza av beste slag. Me måtte innom der for å få oss litt mat før me inntok huset i Strada senza nome a Contrada Coltura.

Då me kom hit til huset vårt på Contrada Coltura, var alt på stell med unntak av internett. Linkem ville ikkje samarbeide med oss. Kom faktisk så langt at eg bestemte meg for å demontere både modem/ruter og antenne for å ta det med og levere tilbake på butikken der me kjøpte det. Å bruke chatfunksjon for å kontakte Linkem var slett ikkje lett. I så fall måtte me funne ein stad med dekning på mobilen, oppretta chat med Linkem for så å oppdage at det stoppa opp i mangel på felles språk. Litt italiensk forstår me jo etter 12 år med jamnlege besøk, men ikkje nok til å løyse innfløkte tilkoplingsproblem. Får prøve endå ein gong å ta straumen til modem/ruter tenkte eg, ofte hjelper det å nullstille utstyret. Hadde gjort det alt mange gonger i løpet av første veka her, men nå, nå hjalp det. Plutselig var me her langt ute på den puglianske campagnaen linka opp mot WWW. Det blinka i rette lamper og inn på mobilen strøymde bilete og tekst frå verdsveven. Ikkje like lystelig alt der nei, men fint å kunne kommunisere med venner og kjente.

Me fekk bare helse på Signe ein gong på denne turen. Pranzo på La Silvana på første søndagen. Etter det fekk ho utført ein hofteoperasjon med opphanld på rekonvalisering etterpå. Blir gild å møte henne igjen når me reiser nedover eit par veker sist i november.

Kjølande vatn er herlig i varmen. Frå den 135 djupe borebrønnen held vatnet nokså stabilt 19 til 20 grader. Kraftig sirkulasjonspumpe med tur innom ei halvkule som fungerer som solfangar gjorde at temperaturen steii løpet av få dagar til 28. Det er i grunnen nok. Bassenget er ikkje så veldig stort, men litt meir enn å væte føtene i er det i stand til. Går an å symje litt distanse i det og om ein bare aksepterer at ein må snu ganske så ofte. 200 meter var lengste strekket eg tok. Del det på 5, så får du tal på vendingar.

Lurt å alliere seg med Biltema. Deira insektfjernar på sprayflaske er utrulig effektiv. Då me kjørte bubil opp og ned til Puglia var ikkje aerodynamikken heilt på vår side. Fronten av påbygget vart nesten svart av ihelkjørte insekt. Slett ikkje så ille på Id5, likevel fekk me godt nok bruk for hjelpemiddlet frå Biltema. 

Gjester er gildt å få, og når gjestene i tillegg er gilde er det ekstra gildt. Me fekk besøk av Arna og Palle. 

Anne Marie lagar deig og og pizzafyll. Mitt bord har blitt å kjevle ut til passande emne for pizzasteiking. 

Då me kjøpte huset vårt var ein av føresetningane at der skulle vera forno a legna. Me har hatt mykje glede av den. Det tek rett nok lang tid å fyre opp, men når temperaturen er nærare 400 grader, då er den klar. Og fort går det å få pizzaen steikt.

Globetrotter Palle med kona globetrotter Arna ser ut til å vera nøgde med resultat av steikinga. Me brukar å la gjestene sjølv få velgje kv dei vil ha på pizzaen sin, så legg me til rette så godt me kan.

Palle reiste eg i lag me på mitt første besøk i Puglia, 7.februar 1998. "The more you know, the more you grow"  var mottoet i vårt Comeniusprosjekt. Me avtalte å treffe Palma, kollega frå samarbeidsprosjektet og Ubaldo mannen hennnar på restaurant  den dagen Arna og Palle skulle heimover. 

Me fekk ein triveleg ettermiddag med mimring og oppdateringar. Maten kunne vore verre, absolutt. Det er Meggie som tok oss med på Spilu, og ho gjekk etter kvalitet. Antipasti som jo er forrettar blir nesten som eit heilt måltid i seg sjølv. Var vel bare Ubaldo som såg syn på ein heil hovudrett etterpå. Me andre delte hovudretten på 2.

Når me var skikkelig mette var det tid for avreise for gjestene våre. Avskjed med Ubaldo og Palma og deretter transport til flyplassen for Arna og Palle som reiste heim att via Gdansk. Og me, me gjorde oss klar for neste besøk, også denne gongen folk med opphav frå Hårr.

Ei tid for alt

Skal ikkje plage nokon med vermelding i Puglia, sjølv om det er tett på at me legg ut på landevegen sørover. Nye minner vert danna, enn så lange får me ta vare på dei minnene me alt har fått.

Matera.    With a history of continuous occupation back to the Palaeolithic (10th                             millenium BC)    3.eldste by i verda etter Aleppo og Jeriko.

Me vart tatt imot av opne dører i nabobygningane til der me overnatta. Bakeri like innfor disken, så kunne me få med oss litt av framgangsmåten på baking av det som må vera noko av det beste brød ein kan få tak i.

Brødet her er digert, sjå bare på dørhandtaket så har du målestokken. 

Noko av det spesielle med Matera er at det frå gammal av har vore ein busetnad basert på holer, delvis naturlige, delvis utgravne. På slutten av 50 talet vart det starta sanering av heile området, det vart rekna for å vera altfor primitivt til å hyse folk på forsvarlig vis. På 80 talet snudde tendensen, det vart renovert og rydda opp. Skråningane ned mot Gravinaen vart sett i stand litt etter litt. I dag er her overnattingsplasser rundt kvart eit hjørne. Restaurantar like så. På det meste er det lite råd med kjøring, lovlig er det heller ikkje. Sjølv ikkje til og frå overnattingsplasser. Fekk erfare det for eit par år sidan. Kjørte forsiktig til plassen me overnatta på og så rett ut att av området med restriksjonar. Minst eit halvår seinare kom det post til Vigrestad frå Italia med bod om gebyr. 

Vanligvis går ein inn i ein restuarant. I Matera kom me over fleire stader der ein går først inn, deretter ned inni fjellet fleire etasjar og finn fine lokale for eit godt mål mat.

Om ein ikkje finn fri parkering, kan ein løyse det på denne måten. Rett nok ingen hurtigladar, men slik stod Teslaen parkert gjennom heile dagen. Lite tanke for om andre kunne ha bruk for straum til sine kjøretøy.

Vår venn frå Bryne let seg begeistre over byen. Fascinerande korleis kvar ein krok er nytta ut. Vegar, smau og trappegangar ligg utover det heile som eit organsik mønster, noko som bare har vakse fram av seg sjølv etterkvart.

Sjefen var med, ho og.

Amici in visita

Den søvnen, den søvnen. Ein blir tydeligvis betre venn med den for kvart år som går. Har ein i tillegg ein hengestol å utøve i, blir det visst umåtelig godt. 

Me vart først kjent med Alemayehu då han flytta til Vigrestad i 1989. Kjennskap og vennskap har me halde på sidan då. Men det var ikkje slik at han bare sov. Han gjorde faktisk ein veldig god jobb med det me kallar tuntreet vårt. Xyllela fer hardt fram med oliventrea våre, tuntreet er kanskje det som er mest ramma. Treet blir ikkje kurert av beskjæring, men det ser i det minste mykje betre ut. Ein ungdom som Alemayhu tek trinna i stigen enkelt som bare det. For min del har eg høyrt frå folk som har peiling at eg er gammal nok til å halde meg på bakken. Lift eller stilas kan sikkert gå endå nokre år.

Det vart ein liten kamp mot dei visne greinene, men Alemayehu vann over alle han prøvde seg på.

Gjestene veit at eg set stor pris på mat, særdeles stor pris på mat frå Etiopia. Krydder og mjøl fekk me med oss i bilen på veg sørover. Etterkvart kom dei som hadde kontroll på gryter og panner. Det vart duka til etiopisk festmåltid, og då måtte me ha med oss Signe og Gaute. 

Bodena vart steikt av fruen, medan mannen tok seg av det meste av det som var i grytene. Me gjekk bokstavelig ut for å eta den ettermiddagen.

Gode venner i Locorotondo måtte få sjanse til å vere med i slikt eit matgilde. Uvant å ete utan andre hjelpemiddel enn fingrar og bitar av bodena, men det er jo litt av stasen med denne maten.

Om nokon skulle oppdage Synnøve utan nål og tråd, då syns eg dei skal gå til optiker og sjekke synet. Utrulig korleis ho klarer å utnytte ressursar andre knapt legg merke til, og korleis ho skaper  små fargerike kunstverk.

Estate numero uno 2024

Å fara på ferie er ikkje plent bare bare. Me veit korleis det gjekk med han som ville flytte fra nissen: 

Og mannen ville fra nissen flytte
men reisen ble ham til ingen nytte,
for høyt på vognlasset nissen lo:
Jeg tror vi flytter i dag, vi to,
jeg tror vi flytter i dag, vi to.

Teksten møtte meg først i søster Ingunn si lesebok når eg var slik 9 -10 år gammal vil eg tru. Seinare har eg jo som vel dei fleste, sett kor sant det kan vera. Uhelse blir og fort med på lasset, anten ein fer hit eller dit. 

Her er bilen klar for tur. Spenning til å ta og kjenne på, om ikkje komponentane hadde vore skikkeleg isolert.  Det vil nå helst gå godt seier ein ofte. Når det gjeld kjøring, lading og passelige pausar gjekk det faktisk ganske så godt. 

Me laga oss ein ekstra pause ved Extra Fiskå like utfor Kristiansand,  for å vere mest mulig oppfylt av energi når me kjørte i land frå Fjordline i Hirtshals. Å vere grøn sjåfør førde nok til litt uro om korleis det heile ville gå.

Ombord på Danmarksbåten var det vårt eige energilager som skulle fyllast. 4 timar med dekka bord kan ein lett bli mett av. På dagseglingane får ein sitje i Buffet Commander heile tida, og etter 4 timar slepp ein å starte kjøringa på svolten mage. 

Den grøne energien er visst rundt oss alle stader. Fjordline fyller gass på tankane sine, og då blir turen over  blåmyra rett og slett grøn. Det heile bl så grønt som det er mulig å bli, vidare nedover på motorvegane og når me kjører grått og svart og likevel grønt.

Tyskland er så mykje når det gjeld natur. Her sør, like ved grensa til Austerrike er der både høge fjell og skogkledde åsar.  Me er endå noviser i straumkjøring, så det å finne ladestasjonar var endå langt framme i hovudet ettersom me trilla sørover. Füssen fekk besøk av straumsvolten bil og matsvoltne bileigarar. 

Vel påkopla hadde me ein snau time på å finne oss passande mat. Kinamat duger0 alltid for skrivaren. Slik fekk Lotus kinamat besøk av oss nordmenn på leit etter mat. 

Sprøsteikt and er slett ikkje å forakte, i allefall ikkje når den blir servert i lag med ris og smakfull saus.

Danmark får vere Danmark. Tyskland får vere Tyskland. Austerrike likeså. Det er Italia som tel i vårt rekneskap.

Målet var Lago di Garda. Der gav me oss sjølv høve til å vera turist eit døgn før me tok vidare. Me tok to overnattinger i leigd leilighet, i 3 etasje med så smal ei trapp at ein nesten måtte smyge seg oppover. Hadde eg vore litt smalare om livet hadde det kanskje hjelpt å gå sidelengs.

På toppen her heldt me hus i eit døgn. Det høyrde med terrasse på taket, og då måtte me gå ned den smale trappa frå vårt rom i 3.etasje, ut på gata og inn ei anna dør og opp att 4.etasjar. Me var visst bare ein gong på det taket.

Romantikk stadfesta med synlige teikn på elskhug. Mange som hadde stoppa på denne vesle brua for å vise for kvarandre og for vide verda at dei var glade i kvarandre.

Kvelden kom og ingen av oss var vel i tvil om at me hadde valgt rett stad for det eine døgnet med turisme me hadde planlagt. Promenade langs Lago di Garda, deretter restaurant like utfor døra der me budde. Smauet var vel ikkje meir enn drygt eit par meter breitt, men plass for bord og plass for folk å passere vart det likevel.

Så vart det langdag med nasen mot denne innkjøringa. Me slapp ikkje ut av parkeringsplassen i Garda før klokka runda 08:00. Til Villa Felizia kom me akkurat i det det mørkna, klokka var då rundt halv åtte på kvelden.

Litt juks her, men sidan dette ikkje er noko forsøk på mastergrad i Italia er det vel lov. Biletet er tatt ved avreise i det det gryr av dag.

Gammal nok?

Gammal nok til å lære noko nytt, eller rett og slett for gammal? Men det treng slett ikkje vere for seint om ein bare ikkje lukkar av og seier ein har lært det ein skal læra.

Å ta ting oppatt, omigjen og omigjen er vel godt kjent som eit teikn på "alder og verdighet". Ettersom tid for avreise mot Cda Coltura nærmar seg, er det tida for verrapport. Og det har eg jo gjort ein del gonger før. Handlar kanksje om å gni det inn for dei som ikkje heilt tek innover seg kor godt det er i Puglia i mai og juni.

Me skal sleppe i bli våte når me på arbeidernes dag, 1.mai,  svingar inn på tomta vår. Tippar kanskje over til 2.mai og. Frå Garda der me vil vera turistar ein dag, er det ein del kilometer vidare til Latiano, heile 956 fortel Google Maps. Eg reknar med det kan bli ein og annan kommentar på kor lenge reisa har vart før me er framme. Hugsar ein gong eg og Hadi kjørte sørover og første kommentar frå Hadi då me kom fram var: 

Hadde ikkje du mått pissa heile tida, så hadde me vore framme for lenge sidan. 

Kanskje nokon seier når me kjem til målet denne gongen:  

Hadde ikkje du bytta til straumbil, så hadde me vore framme for lenge sidan kan fort konklusjonen bli.

Eg er ikkje akkurat ein bonde frå botn av mitt hjarte. Rettnok ein god del bondeblod i årene, men ansvar for jorda har aldri vore langt framme i mine tankar. Gjer likevel godt å sjå at jorda vår under oliventrea vert horva. Det skal til, både for å kontrollere grasveksten og sikkert og for å lufte litt i øvste jordlaget. Ikkje minst hindre tørt gras som om litt tid vil utgjere stor brannfare. Ein kan bli ganske heftig bøtelagt om ein let tørt gras bare stå.

Når det gjeld "plenen" er det mest for synsskuld det blir gjort arbeid. Sjølv tenkte eg å hente heim Hondaen eller havens Rolls Royce som Bøje sa, men då Giulio baud seg til å ta graset med decespugliatore, då vart det rett og slett for fristande for meg. Pascalone har lova hjelp med transport av Hondaen, men den hjelpa får eg sikkert bruk for seinare og.

Glattslikka  vart det, og meir enn det treng det ikkje vera. 

Min eigen decespugliatore har ikkje vore i drift i seinare år. Får hugse på denne gongen å ta den med på verkstad, for å få på ny bensinslange som fører drivstoffet til motoren, og ikkje bare ut av tanken. Verkstad for slikt finn eg i San Michele, bare nokre kilometer borte frå vår plass på Cda Coltura.

Firhjularar med el-drift

 

Litt erfaring med kjøretøy på 4 hjul og framdrift med straum har eg no. Det som er ein absolutt fordel med denne,  er evnen til å klare seg sjølv. Stoppar for hindringar og finn heilt sjølv vegen til lading. 

Kan nok ikkje rekne med at det skal gå like rolig for seg med bil, men eg har nå tru på at med lit tolmod skal det gå.  Fins mange hjelpemiddel å lene seg på. Appar i utal som dekker dei områda me skal kjøra gjennom. 

Dei appane som bare dekker Norge har eg for å gjera det enkelt samla i ei eiga gruppe.

Er vel Puglia som kan bli som ein akilleshæl, men er har nå trua her og på at det skal gå greitt. Kartet syner ganske så mange ladepunkt. Ikkje lenger vekk enn det me tidlegare har måtta kjøre for å fylle drivstoff.

Kvart tal i den blå sirkelen representere kor mange ladestasjonar ein finn i nærområdet. Det bør halde til vårt bruk.

For mange år sidan, heile 11, kjøpte eg ein jordfresar. Hadde nok meir planar om jordbruk enn det som var realistisk. Fresaren tok ikkje så djupt, men nok til å mjukne ei knallhard soltørka jordskorpe. Hondaen har fungert heilt upåklagelig i 11 år. Etterkvart fekk eg tak i eit klippeaggregat til fresaren og slik vart bruksområdet utvida. Så fekk me nye venner i Ceglie. Dei ville dyrka kartofler i tillegg til alt av blomar hagen deira kunne by på. Ein heilt makalaus hage med alt som fins av blomar som tåler både turk og sol. Eg spurte Bøje om han ville bytte ut spade for å vende jorda med fresaren. Om eg kunne få "låne" den tilbake eit par gonger i året, så kunne fresaren få langtidsparkering oppe i Ceglie.  Ikkje så vanskelig når eg kunne kjøre askinen inn i anten det var Roomsteren eller Kodiaqen. Ein lem opp bak på bilen, så drog maskinen seg opp og inn heilt for eigen maskinen.  Så kom eg plutselig på at den vesle finslege maskinen nok ikkje får lov å kome inn i nybilen. 

Rett nok vart det plass for det heile i 2013 då Hondaen vart kjøpt. Men det som hjalp då var at den var demontert og pakka inn i passelig store øskjer.  Ikkje meir enn det som gjekk inn i ein Fiat 500.

Graset på vår del av Cda Coltura må klippas, både i mai og i september. For å få det til har eg spurt han som steikte dei beste biffane på Taverna di Pascalone. Ikkje vanskelig å spørje folk som han.  Det skal me ordne svarte han på mi bønn om hjelp. Så då blir det råd med både kartoffeldyrking i Ceglie og grasklipp i Latiano.