Litt av kvart, kos og alvor.

Det er vel best å skunda på litt om eg skal rekke å blogge frå siste opphald før ny tur til Cda Coltura.

Nå som dei gilde gjestene har reist heim, kan eg stå der ved bommen og undrast. Kva meir har denne sommar nr 3 å by på? Ja, me hadde jo sommar på Contrada Coltura i mai, ny sommar heime på Vigrest i juli og august for så å legge til ein ekstra sommar på Cda Coltura i september. 

Passar utvilsomt betre for meg med sommar enn med vinter. Difor juksar me litt slik Ingrid Espelid gjorde, og skaffar oss ein smak til av sommar dette året med eit par ekstra veker der sør i slutten av november, starten av desember.Temperaturen då kan iallefall vere på høgd med dei ringaste sommardagane her på Jæren.
Det er natt over Europa. Omtrent der hælen er festa til støvelen har me funne staden for oss. 12 år har me halde til der i periodar av året. Tidevis har det vore fint, men innimellom har det også vore krevjande. Lite gildt å kome dit når det første ein ser er at taket over skuret der me lagra diverse elektriske reiskapar rett og slett var opna som om det var ein hermetikkboks og reiskapane hadde forsvunne. Endå verre var det då me sov vår djupaste søvn medan tjuvar var inne i huset vårt og forsynte seg av det dei måtte ha lyst på. Og me sov og sov og sov, like til eg vakna av ruselydar frå bilen og såg frontlysa på ein bil ryggande i full fart opp mot vegen forbi tomta vår.  Men det går over som han sa reven då han vart flådd. Nå går det faktisk an å slappe av igjen om natta slik som før. Ikkje stadig oppvakning med trong for å sjekke eventuelle lydar i det fjerne eller nære. Planar om salg er satt på is enn så lenge. Gleda ved opphald i huset er tilbake også nattestider.

Denne møtte eg ein kveld eg var ute og gjekk tur i stupmørket. Ingen gatelys som forstyrrer nattsynet. Her skulle Fie har vore. Fie er vårt første barnebarn, ho likar alt som er slimete og ålete. Kanskje ho hadde vilja gi padda eit lite kyss, og kven veit kva då som hadde skjedd. Europeisk grøn padde kunne fort blitt ein PRINS.

På den vesle turen i totalt mørke og lett regnver med hovudlykt på for å halde meg på vegen, såg eg 11 av denne arten. 3 av dei rett nok ganske så flatklemde etter å ha blitt påkjørt. Det kunne fort blitt ganske så mange prinsar den kvelden om bare kysseviljen hadde vore tilstades.

Med internett på plass att, kunne ein følgje med på kva som skjer heime i Norge. Stadig gjentakande tema er den forferdelig kursen på den norske krona.  Lite skjønar eg. Skjermdumpen over syner jo ganske så tydelig at før dei som har skulda for eller ansvaret for den dårlige kursen nå overtok styringa, så var det helst verre en verst. Tilbake til oktober 2012 då me kjøpte huset vårt på Contradaen, var krona sterk. Me betalte 7,36 for 1 Euro på det tidspunktet. Etter det har prisen gått jamnt og trutt oppover, og kven har vel skulda for det lurer eg på?  Finst visst ingen tvil om det, les me i media heile tida. Eg har nå mine tankar om det. Kanskje det ligg utanfor det politikarane har styring over.

Mykje brød i Supermercado Dok,  Famila, EuroSpin eller Coop er laga først og fremst av fint mjøl. Litt grovare brød får me lage sjølv. Samarbeid mellom Anne Marie og meg førte til det som iallefall ser veldig bra ut. Anne Marie blanda deigen og eg gav deigen hjarte lungeredning kvar halvtime i sikkert 6 til 7 omgangar.  Men steinbakte brød vart det ikkje. For å kontrollere varmen, fekk den elektriske omnen duge. Brødbaking i vedfyrt steinomn har me så langt ikkje øvd på. Motet held rett og slett ikkje. Lett nok å fyre den opp til 350 til 400 grader, men å halde den på rett temperatur for steiking av brød trur me er vanskelig.

Det tek litt tid å gjere steinomnen klar for bruk. Må fyre godt i fleire timar for at det skal bli varmnt nok. Omnen er så stor at det passar best å fyre den opp når me har gjester. Er den først fyrt opp, så har den god kapasitet. Kapasitet for mykje meir enn det 4 personar klarer å setje til livs.

Det er tid for pizza. Me brukar helst å ordne med den heimelaga varianten når me får gjester. Underhaldning og måltid i eitt.  Omnen er fyrt opp. Sprengfyring i 3 til 4 timar gir god temperatur. 

Når Silje og mormor Sissel inntok Villa Felizia, vart det tid igjen for skikkeleg heimelaga pizza.

Klarer me å vente til taket i vår "forno a legna" blir askegrått, då er det tid for steiking. Eit par minutt i varmen, så er maten klar for munnen.

Treng ikkje så veldig avansert fyll for at det skal smake godt.

Me tek til å bli gamle kjenner eg. Ikkje så unormalt at venner fell frå, eller rett og slett døyr. Gode venner frå livet i Puglia er mellom dei som har gått bort dette siste halvåret. Først Meggie i februar, så Sofie i april og nå sist Ubaldo  i slutten av september.

15 september var me var me ute i lag og åt, Palle og Arna, Ubaldo og Palma og Anne Marie og eg. 

Det vart nok siste utemåltid for Ubaldo. Han måtte direkte til legevakt på Ospedale Antonio Perrino i Brindisi. Etter 11 timar med venting vart han innlagt seint på natta. 2 veker etter fekk eg melding frå Palma, god venn frå The More you know, the more you grow. Ho var aleine. Ubaldo stod ikkje over sjukdommen. Så fekk me med oss korleis ei gravferd kan gå føre seg i Italia.

Dødsannonser er ikkje avisstoff som i Norge. Plakatar blir klistra på husvegger der den døde har budd. I tillegg på store oppslagstavler for det føremålet. Desse var hengt opp på kyrkjeveggen.

Bare nokre hundre meter frå der Ubaldo budde i lag med Palma, vart det bygt ei heilt ny kyrkje i seinare år.. Bygginga har gått føre seg i den perioden me har hatt huset vårt i Puglia. 

Noko av seremonien likna våre skikkar, noko var ulikt. Nattverd midt i ei gravferd er ikkje me vane med. Minneord frå næraste pårørande kjenner me jo igjen. Det som kanskje skilde seg mest ut som veldig uvant, var då båra me avdøde skulle berast ut. Utgangen gjekk føre seg akkompanert av applaus frå lyden inne i kyrkja.

Etter at det heile var over tok Stella oss med på ein kaffibar der me fekk sjanse til å oppdatere litt. Stella var rektor på den skulen Vigrest uungdomsskule hadde samarbeidsprosjekt i lag med. Eg har møtt henne nokre gonger sidan prosjektet vart avslutta i 2004, men har ikkje hatt regelmessig kontakt slik som eg har hatt med Palma og Ubaldo. Dei har eg møtt minst ein gong kvar tur her sør, og det har jo blitt ein del turar av det i løpet av 12 år. Møtte dei mange gonger frå 2004 til 2012 og.