Elezione parlamentarie norvegese 2021

Då det gjekk opp for meg at eg kom til å vera vekke når stortingsvalet skulle gå føre seg, fekk eg nesten panikk. Førehandsrøysting var heller ikkje mogeleg sidan me reiste sørover til Puglia såpass lenge før valget 13. september. Det går heller ikkje så lett å få andre til å stemme for seg, det stemmer rett og slett ikkje. Kva gjer ein så? Det fins ein ambassade i Roma, men litt i lengste laget å reise dit, nære på ein dagstur med overnatting. Ikkje for det, eg hadde gjort det om det hadde vore naudsynlig. Det er både ein rett, men og ei plikt å stemme slik eg ser det.

Så viser det seg at det i Bari, som ikkje ligg lenger vekk enn 11 mil, der er det eit norsk konsulat. 

Gode venner her sør har gjort avtale, og klokka 17 torsdag 29. juli var me klar utfor døra til konsulatet. 

Bilen fekk lov å stå på parkeringsplass merka CC. 

Eg hugsar frå tida då far tok imot førehandsstemmer på Vigrestad at det var veldig nøye. Alle slags opplysningar som dokumenterte kven semmegivar var vart notert. Deretter var det valglister som valgfunksjonær ikkje skulle sjå når den vart putta oppi ein konvolutt. Prosedyren var ikkje mykje annleis her, bare det at nå var det i Bari.

Det er litt høgtid over det når stemme skal avgis. Litt alvor på ein annan måte enn annan kvardagslig alvor.

Når ein skal avgarde på slike alvorssame oppdrag er det fint å vera godt førebudd. Signe saman med assistent og sjåfør Gaute stilte med dette som lunsj. Velsmakande som alltid i den trulloen.

Til laks åt alle kan ingen gjera, men i desse valgtider blir det gjort ganske mange forsøk.

Betre og lettare å fordøye skinke enn om ein skulle ta til på det som vert så rikelig servert i desse dagar: Valgflesk

Ein liten komentar til sjåføren. Lommeparkeriing som ein lek, og då er det lommeparkering det er snakk om.  Ikkje inn i ei luke der det er plass til både to og tre bilar. Respons og reaksjon i tett Baritrafikk som skulle det vera snakk om ein røynd taxisjåfør.

 Takk for innsats både på næringsinntak og transport.

  

Og vannet sank......

Eg har godta meg meir enn ein gong ved problema tjuvane hadde då dei stal oppå bakken bassenget vårt her ved Villa Felizia. Duken, rammeverket, begge deler er til å handtere, men alt vatnet, korleis har dei fått det med seg? Vel 20 tusen liter H20 er ikkje gjort i ei handvending å få med seg.

Men det fins mange måtar å stela på. Bare bittelitt om gongen,men lenge nok kan og vera effektivt.

Nå var det vel ikkje personar av noko slag som tok sikte på å ta frå oss gleda ved 26 tusen liter avkjølande vatn i varmen. Ein aldri så liten sprekk, trua med å velte bassengleda vår.

Det vart som ein bitteliten bekk. Vatn til å fylle på har me jo, men med ein lekkasje pr natt på omtrent 6 tusen liter, vart det tid for åtgjerder.

Nokon kunne fort ha meg mistenkt for å fikse sprekken sjølv. Skal slett ikkje motseie nokon om dei tenkjer eg har fått meganomani. Jo større, jo betre. Nedgravd basseng her på tomta er ikkje aktuelt både av reguleringsomsyn og ikkje mindre av økonomiske grunnar. Då får me halda oss oppå bakken, og der er litt av kvart å velje i. Det største av slaget blir rett så store, nesten 10 meter lange, 4 meter breie og 1,32 djupe. 

Men nå er det altså ikkje eg som har forårsaka sprekken. Me får gjera eit forsøk på å reparere. 

Reknar med at skadestad må vera tørr og nokolunde rein.
 

Store holet er det ikkje som du ser, men vatn finn alltid ein veg ut eller inn om der bare er ei opning.

Fekk tak i tape for takluker, takrenner og anna som skal tåle vatn. Det er forsøket verdt, så nå går pumpene for fylling av dei 26 tusen litrane me måtte tappe ut for å kome til tørr botn. 

Ikkje mindre enn 3 pumper i sving. Den 135 meter nedi bakken går, den i dagtanken går, i tillegg får me hjelp av ei lensepumpe som var god å ha ein gong den gamle cisternen uvilja vart fylt med vatn. 

Viktig med god tilgang på vatn

Litt juks får ein heller godta. Då me kom hit fredag for ei veke sidan, var det nærast mørkt. Me såg til med eit raskt blikk at alt var på stell. Ingen melding frå VigilNova gav uro for eventuelle toføtte uinviterte gjester.  Så var det ned til Pascalone og Meggie for siste nytt og mat.

Med den velkomst me får der, kunne ein tru det var nok i seg sjølv.

Men nei, her er mat og av super klasse. Pølser er normalt sett ikkje gourmetmat, men Pascalone sine er spekka med god smak og resultat av kjærlige hender i omgang med råvarene.

Sjølv om det meste stod greitt til her i huset når me kom på lørdag, så er her jo ein del å styre på med. Friskt godt vatn vert henta opp frå 135 meters djupne. Fint då når vatnpumpa funkar. Har vatnet først kome opp i dagtanken, så er me avhengige av at tankpumpa også vil gjera jobben den er etla til å gjera. 

Dei som har lese før på denne bloggen hugsar truleg ein føljetong om ein vaskemaskin og veldig ustabil spenning. Vaskemaskinreparatøren rådde til å skaffe ein litt enklare modell når det gjeld programvalg. Helst mekanisk styrte program. I dag er ikkje det så lett, blir jo putta inn elektroniske kretsar alle stader der det er ledig plass. 

Når det gjeld tatoveringar, så har eg sagt at når dei maktar å få til animert tatovering, då skal eg skaffe meg det. 

La Linia syns eg kunne vere bra i ein travel runde rundt på overarmen. Eg har alltid likt å symje, ein gong var eg faktisk ganske god. 

Hadi og eg tok oss ein tur til Stavanger Tattoo, ikkje for å få kroppskunst, meir for å vise kroppskunst. Brukt velfungerande vaskemaskin til salgs stod det i annonsen. Då eg snakka med dei for å gjere avtale, fekk eg beskjed om at maskinen måtte ned ei trapp. Kven skulle vel trudd at trappa var ei skikkeleg smal og bratt vindeltrapp. Totalt umulig å gå ved sida av ein annan. Så bratt at å gå etter ein annan var like umulig. Eg tek den på ryggen sa Hadi, og den som balanserte maskinen ned to etasjar i den hypersmale bratte trappa det var nettopp Hadi, på ryggen. 

Maskinen vart vippa over kanten, og kom seg greitt ned på bakken. Prosjektet med å få maskinen ut av bilen og inn i huset kjendest for oss omtrent like stort som to etasjar ned vindeltrappa. Med sekketralle frå nabo Linda var det ikkje noko problem å få maskinen inn og kopla til straum, vatn og avløp. Ei stund var eg redd for katta i sekken, for på første vask ville den ikkje ta inn vatn. Ja, ja, det må ha vore transporten som har tatt knekken på den tenkte eg. Ikkje eit sekund var eg innom tanken at tattoverringsstudio i Søregata hadde lurt på meg noko som ikkje funka. Treg er ein gjerne normalt, men nokre gonger kan eg vere ekstra treg. Då det ikkje kom vatn i vannkranane forstod eg kva det gjekk i. Når dagtanken er tom for dei 1500 litrane den rømer, stoppar tankpumpa, ergo ikkje noko trykk i røyrane. Heller ikkje i den røyren som forsyner vaskemaskinen med vatn. At Anne Marie har slik omsorg for det som veks her i hagen er jo bare fint, like til cisternen er tom og ingen seier noko om at det trengs påfyll. Få bare gang på pumpa i djupvannsbrønnen og igangsetjng av tankpumpe det gav vatn til vaskemaskinen. Dermed ser det ut til at me slepp å ta håndvask av tøy i eit par månader framover. Det er velstand dette. Innrettar ein seg går det greitt med grader nærare 40 enn 35 og. Her er ganske så godt å vera.

Med god tru og gammal bil II

Det var godt og varmt heile vegen gjennom Tyskland. Lite eller rettare sagt ingenting var annleis ved grensepassering inn i Austerrike samanlikna med slik det har vore i normale tider. Bakkane opp frå Innsbruck mot Brennerpasset er bratte nok. Det er mange høgdemeter som skal tilbakeleggjast. Krev topp innsats både frå førar og bil. På Schønenberg må ein fram med kort eller setlar for å kome seg gjennom ein bomsstasjon. Litt merkelig i grunnen, for nokre mil tidlegare har ein alt måtta kjøpe Vignette til å klistre på frontruta, det gjev høve til å kjøre på landet sine motorvegar i 10 dagar mot ei innbetaling på 10 Euro. 

Ville automaten på Schønenberg ta kort; nei. Eg kom meg gjennom med ein setel og ho som kom etter kom og gjennom etter at eg hadde vore bak og putta på ein setel. Litt meir kjøring så var me der nærare taket av Europa både enn det me så langt hadde vore på turen og det me ventelig ville koma.

I tillegg til middag om det fram at det var meir enn varmt nok inne i Roomsteren. Displayet for klimaanlegget blinka og flakka som skulle det vore eit fyrverkeri i svart og grått. Ingen friskluftsvifte, ingen kjølande effekt av airkondisjon. Kan kje kjøra slik heilt til hælen sa sjåfør av følgebil. Når tempen ligg nærare 40 enn 35 og farten rundt 120 så blir ein meir enn hovudgalen om ein bare durer på. Vel inne på det italienske motorvegsystemet som er bare vel så bra som i Tyskland, tok me ein stopp i Brixen. Brenner Auto, som Møller bil på Forus. Dei hadde ansvar for både Folkevogn og Skoda. Det stod forresten ein politikledd Octavia i rekka av bilar som var parkert klar for service. Jau, dei skulle sjå på bilen, men den måtte nok står over natta om dei skulle gjera meir enn å sjå på den. 

På kartet fant me ein stellplatz i Santa Magdalena. På smale vegar gjekk det rett til himmels. Siste biten inn mot Elisabeth sin Stellplatz Gletcherhans var det både smalt og trongt. Men me kom då fram dei 5-600 metrane og vart vel tekne imot. frisk fjellluft, litt forskjell frå det nede i dalen og ikkje mindre i forhold til det me kunne rekne med når me ein eller annan gong kom fram. 

To dagar tok jobben med å skfite kupevifte, ettersjå og etterfylle klimaanlegg + eitt eller anna i tillegg som eg ikkje heilt forstod. Ferdig betalt og klar i bilen med nøkkelen for å ta siste jafs av vegen, dvs nesten heile Italia på langs. Kontrollpanelet for det elektroniske klimaanlegget gjekk heilt bananas. Det blinka i teks og tal. Etter ein time til på verkstad har det heile fungert. Me fekk fordelt sjåførane på dei to bilane med disponerte. Like før Trento vart det sovepause. Nesten for enklet å bare rette seg etter kjensla av å bli trøytt. 

Kort fortalt, rundt klokka 20:30 lørdag kveld låste me opp porten her i vårt vesle paradis. Ja me hadde nøklar sjølv. Vel inne på eigedommen fekk me med oss at her har vore varmt, lufta inne i huset var til å skjæra i. Men bortsett frå varmen var faktisk det heile på stell. Ingen muffa (mugg) på vegger eller tak, ingen spor etter firbeinte, ingen vond lukt. Det vart til at det aller mest nødvendige vart teke inn. Mesteparten fekk venta. Me måtte jo ned til Pascalopne og Meggie, og klokka halv ti er meir normal tid for middag her enn klokka fire om me reknar for normal middagstid heime. 

Med god tru og gammal bil I

Du hendelse, her har me venta lenger enn lenge, og så når me endelig kjem oss avgarde, så er det sjølve turen som tek lenger enn lenge. 

Første etappe til  Kristiansand gjekk fint. Rettnok var vekta på Krossmoen ute av drift. Gjev slik ro å vite om ein er overlasta eller ikkje. Sidan der ingen passasjer er i sete til høgre, blir det jo teknisk sett 75 ledige kilo for last.  Nokre av desse kiloa er jo brukt opp av føraren, men det er ein anna rekneskap. Ro for null overvekt fekk eg ikkje, men det låg ikkkje på meg som ei tung bør å vere uvitande. 

Den nye båten til Fjordline FjordFSTR var samanlikna med Fjordcat reine vidunderet å kome seg ombord i med ein litt større bil. Der ein før måtte rygge bubilen ombord, fekk ein nå kjøre heilt fram i baugen og så i fin sving bakover att. Lett å finne fram ombord var det og. Det hadde blitt tidleg ettermiddag då båten la frå kai. Nå var liksom turen til Italia skikkelig i gang.  Lunsj var bestilt og me hadde fast sete ikkje langt frå der maten var dandert for oss. Ingenting å seie på rettane, det heile var vel inspirert av tapas. Maten såg bra  ut og smaka desslike.Så langt var det heile ei god oppleving. Men ikkje om eg vil kalle det nokon god sjøbåt. Verre hadde det noko vore om ein var ombord på Fjordcat, men om ikkje oppkasten stod heilt i halsen, så syns eg det var på kanten av ubehagelig. Blir nok Bergensfjord/Stavangerfjord eller Superspeed når me skal heim att. På den tida har nok FjordFSTR gått i vinteropplag.Danmark har me fore gjennom før. Mest forgale å bare skunde seg vidare til Tyskland, men slik blir det fort når målet er heilt på hælen av støvellandet. 

Rundt 5 mil sør for Hamburg fekk eg ein telefon frå følgebilen. Det vart observert eit gnistregn under bubilen. Lite anna å gjere enn ved første høve å kome seg ut av autobahn.  Kan ikkje stoppe allestader heller, så etter ei lite stund fann eg ein stad der eg kunne parkere. NAF er jo med på all langkjøring for vår del. Har bare gode erfaringer med det. Når kjøretøy tek til å få nokre år på hjula, så er det alltid godt å vite at hjelpa ikkje er langt unna. Opp litt med blikket, der stod det jammen ein redningsbil frå ADAC. Eg melde på NAF sin app kva problem eg hadde med bilen. Nokre minutt etter kom det ut ein mekanikar ut frå ADAC verkstaden like ved der eg hadde stoppa. Sidan dette hende ein fredag, fekk me heile helga i Lüneburg medan bubilen stod på Ivecoverkstad og venta på reparasjon. Sjølve reparasjonen var ingen heksekunst, men det måtte deler til og akkurat dei delene hadde dei ikkje på verkstaden. Ikkje meir enn eitt år sidan bilen vart Eu-godkjend med kun 3 merknader; dei fann ikkje gul varselsvest, 2 heller ikkje vognkort og 3 varselstrekant.  Alt fans i bilen anten i skap på hyller eller i lasterom. 

Hotellet me tok inn på låg midt i sentrum. Me måtte faktisk inn i gågatesystemet for å koma dit med bil. Roomsteren fekk akkurat plass i innkjøringa. Vel installert kom trongen etter ein god dusj. Det hadde me jo ikkje hatt sidane me for heimefrå. Ikke akkurat topp stemning når det bare kom kaldt vatn ut av kranen. Fekk sagt frå etter ei stund og etter endå ei stund kom det røyrleggar på døra. Han sjekka både vask og dusj med same resultat, ikkje ein dråpe varmt vatn. Røyrleggarar har tydeligvis sine triks. Etter justering av nokre kranar i naborommmet kom varmtvatnet slik det skal. Litt etter det kom dei frå resepsjonen og lurte på om me ville bytte rom for same pris. Større rom og ikkje vendt mot gata slik det første rommet var. Me takka ja, og slik fekk me faktisk litt høgare standard men litt mindre historisk preg over rommet.

Det er vel dette ein kallar middelalderby. 

Like utanfor hotellet vårt låg denne minneplata i fortauet.

Sundagen tok me ein tur ut på Lüneburger Heide. Billaus landsby der ein måtte bruke apostlane sine hestar eller meir normale firbeinte skapningar. Mange kjørte hestekjerre inn i området, me brukte beina.

Det vart mandag og me var etterkvart klar for å fare vidare. Bubilen hadde fått dei nødvendige nye delene og var fit for fight for ferda vidare mot sør. I løpet av eit par døgn skulle det vere mulig å kome seg fram til den etterlengta plassen vår der sør i varmen. GJE GASS!!!!