Venner er så mangt

Det finnes så mange slags venner. Nokre er bare Facebookvenner, nokre er både Facebookvenner og vanlige venner. Nokre venner likar me å omgås, andre vil me helst sjå minst mulig til. Me hadde innom nokre av siste kategori her for ei natt sidan. Hadde vore mykje gildare om dei kom på dagtid og me fekk helse på. Dei skulle fått kaffi, kanskje Toro vafler og om dei bare ville ta seg tid til det. Men nei, natta når den er på det mørkaste er visst betre syns dei. Travelt har dei det og. Å måttte jobbe under slikt tidspress må vere ganske ille. Lite HMS-tenkning innan den bransjen er eg redd.

Me tok ein tur til Gallipoli midt i verste ferietida her i Villa Felizia. 
Live-bilete frå Gallipoli
Venner frå Varhaug som og er fosterforeldre for afghanske ungdommar var med. Ungdommane skulle få litt avveksling frå det litt stilleståande campagnalivet. Men så fekk me jammen etter andre natta telefon frå ein annan utflytta Varhaugsbu. VigilNova hadde prøvd å ringe, det hadde Guido og utan å lukkast. Sjølvsagt var det Livar som kom gjennom med den ulianne beskjeden.
Kort sagt: Torodd og eg kjørte halvannan time opp for å sjekke. Huset stod ulåst, men med sikringsdør så fastklemt at sjølv smeden med piede di porco av ein grandios dimensjon måtte gi opp. Sveiseapparatet måtte fram for å kom inn til den delen av låsen som blokkerte.

Skaden ser ikkje så stor ut, men førre eigarane drog med seg dører og vindauge frå England, og det er ikkje nettopp lett å skaffe deler til det her.

 Sjølve vridaren er intakt, men låssylinder er totalt kaputt. Må nok nytt til her er eg redd. Likeså rekka med låspunkt langs kanten av døra.

Gitterporten er kraftig nok den, men sterke har dei vore, for sjølve låsreilen, ca 1 cm tjukt stål var knekt tvert av og låg på matta innfor porten.


INTASURE har vore fine før, men eg lurer nå på kor mange skadetilfelle dei aksepterer. Me har gjort vårt i form av vaktselskap. Har lite tru på at noko form for kamera vil vera til nytte, sjølv om det 111% sikkert må vera lokale størrelsar som er så trøttane. Reknar med dei rek forbi her fleire gonger for dagen for å halde greie på kven som er heime og kven som er bortreist i dei få husa langs med vegen vår.
I dag, tysdag kjem det teknikar frå VigilNova, så håpar eg me finn ein eller annen grei måte å få sikra alarmfunksjon att på døra som er øydelagt.

Bubilen fekk gjennomgå den og, men det er ein annan historie.

Are Kalvø snakkar om Sørens land, og jammen: Me har det godt her trass i diverse gjenvordigheter.

Fremmane

Enn så fort tida går. Nå har me alt vore i Italia i 2 veker, om me reknar frå tidspunktet me kjørte over grensa oppe ved Como. Dei 4 første dagane etter at vi kom hit til Villa Felizia var både tunge, lange og tørre. Lite kjekt med temperaturar mellom 35 og 40 og ikkje ha anna vatn enn litt i tanken på bubilen. Men har du lese her før, veit du at vatnet nå er på plass. Gode Anne Marie dukka og opp etter at vatnet hadde kome tilbake, det set både Hadi og eg pris på. Mest pris set me på Anne Marie, men og ganske mykje set me pris på vatnet. Merkelig korleis ein mest vert handlingslamma når ein ikkje har vatn i springen.

Nokre dagar til, så dukka det jammen opp "fremmane" som slett ikkje er fremmane.

Dei to systrene frå Brusand har eg kjent sidan eg budde på Ålgård. Min far og far deira var barndomskameratar som heldt kontakten gjennom heile livsløpet, og det har beint fram smitta av på etterkomarane.
Med gjester blir det turar rundt omkring for å vise litt av attraksjonane.  I mange Italienske byar pyntar dei med lysportalar. Desse portalane må jo lagast ein eller annan stad. Scorrano har eigen festival med konkurranse mellom dei ulike fabrikkane om kven som lagar finast dekorasjonane. Me var vissst 16 stk som reiste den dryge timen frå Latiano til Scorrano som ligg ikkje så langt frå Lecce.

Tydeleg at det var noko stort, for me vart møtt av ein hær med friviljuge, sivilforsvar og politi som organiserte parkering på store marker og deretter busstransport inn til sentrum av byen. Nytt fenomen er avsperring av område med store folkemengder og kontroll av spesielt damevesker for dei som vil inn på området. Då me kom var det framleis lyst. Etterkvart som det mørkna kom forventingane til det som skulle skje. Litt mat måtte me og ha, det vart meir som gatekjøkkenmat, men absolutt greitt nok.
Lys akkompagnert av lyd som fekk hjartet ganske til å bivre. Utruleg flott å sjå og mest utruleg at det let seg gjere å stelle i stand så store installasjonar.

Det nokre kallar turisfeller tek me ganske så roleg gjestene med til.  Alberobello med alle trulloane eine kvelden, og Ostuni andre kvelden. Begge stadene er der rett folksomt, men slett ikkje slik at me må gå kø. Verre slik i Scorrano, der kunne me mest bare lyfte føtene oppunder oss og bli boren vidare av folka rundt.
Koselege byar både Alberobello og Ostuni. Ein snartur innom hos Signe og Gaute på Cupa måtte me og ha oss.
Taverna di Pascalone Latiano er fast på programmet for alle gjester som kjem til oss.

Hadi hadde T-bone, eg hadde svineribbe og damene antipasti: ulike smårettar med opphav herifrå og tilpassa servering på Tavernaen. Mengdene er store nok til å bli meir enn mette, sjølv det som eigentleg bare er forrett. Sjølv 980gr T-bone gjekk ned i ein sylslank attpåklatt. Mykje godstoff til å bygge musklar av.