Travelt å venta

Ja no skal de høyra: Det er travet å venta time etter time etter time etter time. Og er det vatn ein ventar på, er det helst merkelig kor lamma ein blir. Går mest betre å klare seg utan straum, men om så skulle vore nå her, så hadde det i alle fall garantert vorte varmt. Ikkje det, her ER varmt så det held, men inne med propell i taket eller luftkjøling så er det levelig og midt på dagen. Morgonen er fin, kvelden og natta eg også fine. 
Men det var den ventinga. Etter bortimot 4 dagar utan anna vatn enn kjøpevatn i kjøleskapet og litt dusjvatn i bubilen, var endelig ventinga slutt i går på torsdag. Akkurat det å venta er ikkje ein disiplin eg er særs god i. Når så endelig det kjem folk som kan dette med styring av brønnpumper ikkje mindre enn 135 meter nedi bakken, då blir ein glad, svært glad. 

Etter byte av fleirtrinnsbrytar som skiftar mellom automatisk og manuel styring av pumpa og byte av svidd kondensator var det fryd og gaman att. Vatnet strøymde inn i dagtanken akkompagnert av lyd som fossefall. 3 mann på saka ville koste både skjorte og frakk heime. Nærare ein times arbeid med to frammøte førte til eit krav på ikkje mindre enn 50 Euro. Ja du les rett, 50 Euro. Og då var brytar og kondensator inkludert. Kva lever dei eigentlig av tenkjer eg. I allefall ikkje av å flå nordmennn på videvanke heilt nedpå hælen av Italia.

Men skal det først vera, så skal det vera. Kranen i gjestedusjen var av gammal type med einhandsbetjening. Heime på Vigrest vart der eit par ledige temostatbatteri etter eit dusjkabinett som tok kvelden og frå eit bad i kjellaren som vart så hardt ramma av altfor mykje vatn, sjølv til dusjrom å vera. 7. august 2014 vart både dusjrom og kjellar utsett for flaum, og i staden for å kaste termostatbatteri syns eg det måtte gå an å bruke det her nede i vår andre heim. Byte gjekk heilt ok i badet for husfolket her. Men like greitt gjekk det ikkje på gjestebadet. Når me nå er så heldige at me får besøk til veka er det ikkje triveleg å by på ein dusj med bare hol i veggen der vatnet skule ha støyma i behagelig straumar ned etter varme kroppar. Heldigvis kom det ny røyrleggjar i dag. Han tok mål og noterte kva som måtte til for å gjere jobben. I morgon klokka 7:30 kjem han for å gjere røyrleggjarbiten. Så får eg prøve med mitt amatørskap på det som ikkje er så viktig. Vatn på frifot inni veggen er det vel ingen som vil ha.

Med vatn tilgjengelig tok Hadi og eg oss på tak og fekk sett opp bassenget.  Ingen liten jobb det når bassenget er så "KJEMPESTORT". Hurtigfylling med full kapaitet på tre pumper samstundes. Ei nedi brønnen og to som pumpar vidare frå dagtanken.

Men med slike dimensjonar det her er snakk om, så tek det si tid å fylle opp. Kanskje me kan bada til kvelden når Anne Marie har kome.

For gjester og husfolk har me investert i propellar i taket på begge soveromma. Reknar med det vil falle i særs god smak hos våre to Afis-fullmektigar. Dei er jo godt vane med propellar i arbeidet sitt. Me kan ikkje by på kontrolltårn, men fjernkontroll det skal dei få.  Alle som kjem her i varmen skal få det. Har aldri før prøvd slik vifte i taket. Utruleg effektiv avkjøling. 2 og 3 bordvifter kan på ingen måte hamle opp den svale jamne brisen som aldri tok slutt. Og stillegåande var det. Ei og ei av småviftene bråkar forferdelig mykje meir.

Fryd og gaman?

Om nokon skulle tru at det å ha hus i Puglia bare er fryd og gaman, ja så må du nok tru om att.  For nokre veker sidan viste det seg at huset var straumlens og etter at dei rette folka hadde tatt seg inn i huset med hjelp av hovudnøklane som ligg i bilen parkert hos Meggie, så var det "bare" hovudsikring som hadde slått ut. Alt vel elles.

Då eg  kom hit og skulle slå av alarmen med hjelp av kontrollen på reservenøkkelknippet, så skjedde der ingenting. Kontroll-lampa lyste like fullt om eg trykte aldri så mykje på avknappen. Får gå inn, så får me heller tåle sirenelyden til dei rykkjer ut frå VigilNova. Mest skuffa måtte eg bare konstatere den store stillheten. Absolutt ingen alarmlyd. Ikkje lenge etter kom VigilNova og eg fekk på eit vis forklart at dei nøklane eg vanligvis brukar var oppe i San Vito. Vår endelaust gode hjelpar Livar baud seg til å kjøre oss ned til Meggie, omtrent 10 km, slik at me kunne få tak i bilen. Men nøklane dei hadde Guido, eiendomsmeglaren me handla hus gjennom. Kort etter at me hadde kome hit hadde eg eller Hadi bruk for vatn, men vatn må kome ein stad frå, og når pumpa ikkje vil jobba, då er her null vatn. Me kom hit mandag ettermiddag, nå går me på 3. døgnet utan vatn i kranane i huset.  Godt at me har med oss nokre liter medbrakt i bubilen. Nok til 3 rundar i dusj så langt, og truleg held det til fleire omgangar med vatn og såpe. Naudløysinga er ikkje optimal, men her er ting på gang. Guido har kontaktar i aust og vest, gjer alt han kan for å skaffe rettvise folk som ikkje skal sko seg på oss "strangieri".  Blir helst feil å sei at det var dumt for oss at reparatøren akkurat hadde mista svigerfar sin, men det dumma var nå at hjelp for oss ikkje var tilgjengelig akkurat til den tid me skulle ønskt. I kveld kjem det folk, og så får me bare håpe alt me kan at ikkje heile sulamitten i den 135 meter djupe brønnen må opp og eventuelt skiftas. Mykje styr, men må ein, så må ein.
I beste fall er det Tor som har svinga hammaren og gjort sitt til at det elektriske anlegget har blitt overbelasta.  

Eg er på ingen måte kyndig innan elektrikken men eg har eit håp, og det er at desse to brende komponentane, kondensator og brytar  har blitt slik på grunn av lynnedslag. Betre tross alt det enn styret med å få opp alt utstyret frå det djupe holet der me normalt får vatnet frå.

Målaren oppe til venstre alfor høg spenning, og det tyda på at pumpa ikkje fungerer, og at det ikkje bare er mangel på struma på grunn av feil i straumskapet. Når så resetknappen vert trykt inn, prøver pumpa å starte, men klarer det ikkje. den kan vere blokkert av ein eller annan grunn.

I gamle dagar, før engelskmennen me handla huset av, då hadde dei cisterne under huset. 4 meter ned i eit mørkt hol. Rundt 12 - 16 kubikk som var tatt i bruk som lagerrom. I fjor sommar var eg ubetenksom, som eg nokre gonger er og fyllte lagerommet eller den gamle cisternen heilt opp. Like til det rann bekk ut under døra til skuret der dagtanken for vatn står.  For å tøme rommet og rydde i alt som hadde vore under vatn, skaffa eg ei pumpe og ein slange. Fekk tømt, men nå er det fullt att. For mykje vatn på feil plass kan du sei. Pumpa hadde eg tenkt kunne kapp-pumpe med den normale pumpa når det KJEMPESTORE bassenget skal fyllast, men me må jo ha tilgjengelig vatn først.

For nedskylling i do og andre oppgaver innan vatn, har eg funne nokre kar til å fylle opp med cisternevatn av kanskje heller tvilsam kvalitet. Drikkevatn og kaffivatn får enn så lenge bli kjøpevatn med eller utan kolsyre. Kolsyra vatn i kaffimaskinen, korleis gjekk det mon tru?

Eg kan ikkje anna enn å ta meg i tanken på korleis det ville vera å verkelig vera utan vatn. Over lang tid. Fins mange som slett ikkje får tak i reint vatn på dagleg basis. Mest så eg kjenner meg litt utskjemt, men fytti grisen så trøttande det er.  

I løpet av ein halvtime skal dei vera her, Guido og reparatøren. 

Alarmproblemet var løyst då batteri i sentraleining vart skifta og i tillegg batteri i telecommando vart bytta ut med eit nytt. Alarmen har heile tida etter at hovudsikringen vart slått på att vore i drift. Bare sirenelyden her lokalt som fall ut pga tomt batteri.

Eitt under av vekster

Her er mykje fint å kvila augene på. Kapersblomen er noko av det finaste me har på tomta vår.

Og opp i et tre klatret han, for han ville Jesus se. Barnesangen får liksom litt ekstra liv nå ein står framfor eit morbærtre der fruktene heng klar for hausting.

Figen au sa dei på Varhaug når eg var ung. Ei slags bedhusbanning vil eg tru. Årets kolleksjon av fikenblad er store nok til å dekke det mest nødvendige. Etterkvart blir nok fruktene klar for konsum.

Fersken høyrer vel helst heime i fruktdisken på Rema, Extra, Mega, Obs, Prix, Marked, Meny, Ica, Joker, Spar. Sidan den eine av eigarane her er TUNGT kooperativt belasta frå barnsbein av vil eg tru at fruktene me finn på treet her må vere kompatible med Extra, Mega, Obs, Prix eller Marked

Tomatplantene har sett røter og tomatar er der, men endå treng nokre veker eller kanskje bare dagar til dei får den fine rødfargen.  Plantene treng visst ikkje så mykje vatn når dei før har røta seg. Vatn fekk dei så lenge brønnpumpa leverte, men det var ein gong då det og ikkje nå. Kjem ganske sikkert tilbake til dette med manglande vatn, om ikkje turkar fullstendig ut.

Gresskar gjekk inn i ein solotilværelse. Heilt aleine stakkar bare omgitt av framande vekster. INgen andre kar å ha lag med.

Å vere høg på pæra er pensum og innlært av Hadi. Nå må du ta deg ei pære er trinn to i den lærdommen.

Radikal beskjæring vil sei å skjære bort radikalt mykje av greiner og lauvverk på oliventrea. Det er om å gjere å få tynne greiner som heng nedover, der blir det frukt. Dei greinene som er høgepå pæra og bare ragar rett til vers, dei brukar all krafta til å produser ved, ikkje til oliven.  Alt nå står trea der som ein svær gjeng med duskedamer, manglar bare korpsmusikken så kunne me kansje fått ei drilloppvisning.

Eg syns å huske at her stod eitt eller anna då me drog etter påskeferien. Ikkje låst, rett og slett diskre servert i eit skur utan dør. Omtrent som ein skulle ha sagt vær så god, forsyn dykk.  Ein sekk med mold som lente seg opp mot trillebåra fekk og vera med. Truleg på trillebåretur

Denne blomstrar så fint i innkjøringa hos naboane. Men dei komande polsk-engelske naboane ser me så langt lite til. Jorda rundt huset blir stelt på beste vis. Traktor og flerie personar i arbeid både i går og i dag. Arbeidsdagen her er forresten helst slutt. Starta ørtidleg, medan temperaturen endå er slik at det går an å arbeide.

Straks før.

Det rykkjer i gassfoten. Kor mange dagar er det nå att til vegen er mitt kongerike? 
Her ser du dagane som er att  til dette året sin sommaravgang for Giottiline, Vigrestad Latiano tur/retur.
Kilometrar i hopetal, skulle mest tru ein måtte ha ein diagnose for å ta slik ein tur, i staden for å gjere det heile unna med 12 - 14 timar i fly inkludert dei timane der ein må stå i kø for å få sjekka om ein er trygg til å sendast opp i lufta.  Benkesliting ligg og inne i dei timane, og det heile er så  u     e   n  delig trøttande. Då er det faktisk slik at 31 kjøretimar der ein legg bak seg 2950 kilometer, kjennest som eit godt alternativ.  
Med ein attpåklatt i passasjersetet, blir det litt anna reiserute enn før. Som om Hadi ikkje har samla mange nok land frå før, så skal han denne sommaren også få med seg Sveits og Lichtenstein. Ikkje meir enn nokre få mil ekstra kjøring, så det går antageligvis greitt. Det meste går i grunnen greitt om ein ikkje set krava høgane enn det ein kan prestere.
Via Caselina 700, Roma, blir base eit par tre dagar for Giottiline medan Hadi og far utforskar Roma. Mykje å sjå er der. Får me bare passe varme kan det sikkert bli fine dagar. På trass av mange Romabesøk har eg aldri vore inne i Coloseum, så der får me nok ta oss tid til å stå i kø for å kome inn. Fins visst muligheter til å unngå kø dersom me kjøper billettar på førehand på nett. Me får vel lov å rekne Vatikanet og som eit land skulle eg meine.

Men det er jo huset; Villa Felizia som er sjølve målet. Mens me ventar må me nøye oss med stillbilete av ein liten del av tunet. Dvs, me får faktisk levande bilete, men så langt har eg ikkje funne måten å streame dette. Så fryktelig interessant er det vel ikkje heller for andre enn oss i husstanden.
Så får me håpe då at alt er så nokolunde som det skal vera. Hadi malte heile huset i påsken, så den biten er ok. 

Idaulico (røyrleggjar) treng me, for armaturet til dusjen på gjesterommet er trøblete. Skulle skifte til termostatbatteri, men av ein eller annan grunn seier gjengene nei. Få på det gamle armaturet då, tenkjer du vel, men der er problemet. Heller ikkje det vil, og sidan det er plastrøyr fram til kranen vågar eg ikkje å ta i altfor mykje. 

Kan jo ikkje risikere at røyret brekk av, med open kirurgi på veggen som resultat.
Elettricista (elektrikar) vil eg og ha, sjølv om eg har ein ingeniør sine ord på at det eg kjenner ikkje er mulig. Det har seg slik at eg på ulike punkt i huset får straum i meg. Kjem armen nedpå Pc-en medan eg skriv, så kjenner eg bare lett prikking. Nokre gonger når eg tappar vatn i kjøkkenkranen blir det litt sterkare, som nåler, heilt forsiktig, og så på dagtanken der det er ei messingkopling,

der kjendest det meir enn godt. Rett og slett ubehagelig.  
For to tre veker sidan slo hovudsikringa av straumen, og eg trur helst det var som resultat av ein eller anna feil i det elektriske systemet. Er det jordinga som er problemet?

Elles er det slutt på tida der ein kan skryte av å ta imot Eu-støtte utan sjølv å vere medlem av Eu. Personlig medlemskap har eg ikkje høyrt om, men i 2012, 2013, 2014, 2015 og 2016 har me fått inn rundt Euro 280 frå ei eller offentlig tilskotsordning til eigedomar med oliventre. Nå er grensa for tilskot sett på Euro 300, så då vert me rett og slett for små. Så langt har det vore eit greitt tilskot til radikal beskjæring, som vart gjort nå i påsken. 

Stakkars tuntreet, det er det som er så avkledd, slett ikkje i stand til å gje oss den gode skuggen me har hatt fleire somrar på rad. Men me finn nok ei råd. Trea er det Clemente som har tatt seg av, og grundig er arbeidet utført. Dette året og neste år blir det lite med oliven, men så frå 2019 og nokre år framover skal hausten bli god, om bare dei andre variablane slår til.