Dobbelt heldige rett og slett

Det er vel kanskje litt forvirrande når ein fer frå stad til stad og vegane er meir enn mange. Meir enn nok av høve til å kjøre seg vill. Gps er ikkje plent det beste, med mindre ein likar seg i hjulspor med gras som kostar under og gjer sitt beste for å halde understellet reint. Brått må ein stoppe eit bel, blomane ropar etter å bli ein del av den digitale tidsalder. Gult bare er kult. Om det så er ugras, gjer vel ikkje noko så lenge det ikkje er eg som skal få det vekk. Finn ein bare vegen mellom stadene nemnt nedafor, er ein vel belåten.

Me har jammen vore heldige med huskjøpet i Puglia. Dobbelt heldige rett og slett.  Frå før kjende me bare nokre få innfødde i området.  Kollegaer frå tidligare samarbeidsprosjekt med Vigrestad ungdomsskule, no Vigrestad storskule der eg arbeidde frå 1994 til 2014. 

Etter kvart har me og blitt kjende med ikkje innfødde, stort sett delvis eller heilt utflytta rogalendingar.

Pedellen og pedellina har markert seg som sterkt deltakande profilar i vår annektering av 8,5 mål land midt i olivenlundane mellom San Vito, San Michele og Latiano.  «ME tæge dette», var Sofie sine ord etter at me hadde hatt runden  i det som då vart kalla Villa Julie. Anne Marie og eg var hjartans enige, og slik vart det. I oktober 2012 var alle formalitetar på plass. Huset betalt med ein kurs på Nok 7,36 for  € 1.  Hadde blitt ganske mykje dyrare om me skulle gjort handelen i dag. Fantastisk god hjelp har det vore når Livar seinare har hjelpt oss med både det eine og det andre. Einaste hjelpa som ikkje har gått godt, er hjelp me skulle få med hønehald. Ei uproduktiv høne og ei anna høne som viste seg å vere hane, var liksom ikkje det me hadde tenkt oss.

Sommaren 2012, då me fann denne for oss flottaste plassen på jorda, høyrde me snakk om eit par frå Sandnes som var ventande saman med ein skokk med ungar i alle aldrar. Dei var ute i same ærend som oss. Hus ville dei ha, og hus fekk dei. 

Heldige oss. Ikkje bare hus i Puglia, men og mange nye venner. Treng du lys i tunnelen tek du turen til Ikea. Nei ikkje Ikea Bari, det klarer seg med Ikea Forus. I lampeavdelinga der treff du Lill Karin. Triveleg dame det har vore gildt å bli kjent med. Gaute med det gode gliset er ofte å sjå der Lill Karin er. Me er heldige som kjenner han, og heldige må dei vera, dei han køyrer på skuleveg heime i Sandnes. Han er svær til å lage mat og, men eg trur nok Lill Karin gjer meir enn å sørge for leselys til oppskriftsbøkene når  dei lekraste rettar skal lagas til.

Ikkje lenge etter vår etablering i området, vart me gjort merksame på ein utflytta Varhaugsbu som og ville gjera Puglianar av seg. 

Villa, ikkje langt frå Ceglie, med eit stykke jord til og eit udyr mest som sjølve styggen. Terje er ein koseleg mann, som eg helst trur har bomma litt på karriere. Det var operastjerne han skulle ha vore, i alle fall ut frå  stemmeprakt og stemmebruk å døme.  Målfrid er endå ikkje pensjonist, og difor har det blitt mindre fartstid i Ceglie på henne. Gildt å bli kjent med henne og.

Aksel og Lise Lotte bur litt lenger vekke frå oss, der oppe i Cisternino. Dei må  vera dei einaste eg kjenner som har eiga rundkjøring inne på eigedomen sin.

Oljekunnskap til fingerspissane har resultert i pris i USA på særs god kvalitet på olivenolje produsert frå eigne tre.

Trullo Pernoll med innhald skulle mest hatt ein heil blogg for seg sjølv. I ein trullo som er som ein draum, har Gaute og Signe slege seg til ro. Dei har blitt residente og held trullo der sør i Puglia heile året rundt. Det oser kvalitet av både hus og hage. 

Skulle på ingen måte sagt nei takk til byte av medium for avkjøling på den heitaste tida av året.  Vår stamp innbyr ikkje til dei lange symjetaka, men som avkjøling duger det jo.  Noko av det som gjer bebuarane her ekstra interessante, er vekerapporten eg er så heldig å  stå på mottakarlista til. Mange glupe tankar på både store og små spørsmål. Eg hugsar spesielt ein kommentar til kritikk frå norske media til arbeidstilhøva for lausarbeidarar på landsbygda i Italia. Fritt sitert: Alle innvandrarane kan vel ikkje leva av å vandre gatelangs eller strandlangs med heile butikken på skuldrene. 

Kva medisin hjelper på reisesjuke?

Det kriblar, ja det er som noko kryp over ryggen,  det klør i fingrane. Ein tur over tastaturet er det som trengs. Endå er det ein god del dagar att til eg let AirFrance bera meg på venger til Puglia. Men det er nå rart med det, eg ser fram til reisa som om eg aldri før skulle ha vore der. Det ligg myke hugnad i tanken om å fara sørover. Om det enn er aldri så langt borte både i tid og avstand, så er det dei nære tinga langt der sør som lokkar. Det åtte og eit halvt mål store stykket ute på campagnaen på hælen av støvellandet har blitt litt heime. 

Har blomane frå sist sommar overlevd?

Har huset fått stå i fred?

Blir det noko utover året å hauste frå appelsin- og sitrontre? Eller frå ferskentreet, eller epletreet, eller pæretreet, eller plommetreet.

Korleis ligg det an med oliventrea som nokså nådelaust vart rydda opp i sommaren som var?  Alle strevarane, greiner som bare vaks oppover mot lyset, vart fjerna og gjort om til småved. Smågreiner og rusk som ikkje vart funne verdig for omnen vart brent straks. Blir det oliven på trea til hausten att? Håpar det blir ein god haust, slik at Clemente kan få betaling for strevet med å passe på den delen av eigedomen der oliventrea rår grunnen. Han får jo olje som betaling for jobben, og då må det helst bli noko olje av det.

Me kjøpte oss bil for snart to år sidan. Ein enkel og grei Opel Corsa. 

Det store med den er at den går på gass i tillegg til bensin. Skiftar automatisk til gass, så lenge der er noko på tanken. Reservehjulet er bytta ut med gasstank. Skulle det bli behov for reservehjul får me klare oss med tettestoff på boks saman med eigenprodusert pressluft. Bilen har kompressor, ikkje i drivlinja slik som Mercedes, nei bare til å fylle luft. Enn så lenge har den bare blitt brukt til fylling av trillebårehjul og jordfresarhjul.

Eg sjekka akkurat kor mykje det ville ha kome på å leige bil komande året. Nokre tusingar , ja faktisk godt over 20 ville det kome på, og det før drivstoff er 
inne i biletet. Får nok vera glad 
til med bilen sjølv om det ikkje 
vart draumebilen. I kampen 
mellom det praktiske og Fiat, 
gjekk det praktiske av med
sigeren. 

Nå kunne rett nok den eine varianten her hatt plass til meir enn ein bare ein S-pose og den andre ville vel kunne frakte sikkert 6 gester til og frå flyplassen, men bånn gass med Opel er ikkje gale det heller.

Livet på Cda Coltura er ganske så sosialt. Me har fått mange gode minne frå tida me har agert olivenbønder i småskala. Alltid gildt med besøk, få lov å dela med seg litt av det me har vore så heldige å  få hand om. Anne Irene og Arnt Håvard var dei første til å innta villaen. Knut og Helge var innom påsken 2013, Olav Johan, Marit, Åse Marie, Bjørn, Jorun, Ingeborg, Sissel, Reidar var innom i løpet av sommaren 2013. Sist sommar fekk me besøk Knut og Helge, dvs det var ikkje lange stunda Helge sette av i Villa Felizia. Han ordna seg med opphald på Ospidale Antonio Perrini mesteparten av tida han var på hælen av støvellandet i sør. Mona og Tor Sveinung  tok over der Helge og Knut slapp før Asgeir og Eva inntok plassen. Eg visste jo frå gammalt av at Asgeir var glad i det som putra og bråka (totaktslyd av Saab), men at han kunne bytte ut den lyden med bråket frå ei billeg motorsag  var eg ikkje klar over. Trefelling på tvers over vegn på trass av både tau og sterke mannfolk. Nå er der ikkje så mykje trafikk på vegen, så før det kom nokon var vegen rydda. Reidar tok den lange vegen på to hjul og mange kubikk mellom beina. Då han hadde kvilt seg nokre dagar, ein dag ekstra pga av veret, vende han nasen nordover att.
I haustferien var det Alemayehu og Synnøve som kom innom. Dei jobba iherdig, spesielt la eg merke til Alemayehu.  Han prøvde seg med ei kvit lygn som slo veldig godt an hos meg. Ein dag Synnøve og Anne Marie var ute og handla, jobba han med å lempe opp stein på steingjerdet. Då dei kom tilbake kunne han fortelje dei at politiet hadde vore innom og sjekka om det gjekk føre seg svart arbeid på tomta.

Nå til påske reiser eg nedover ei veke før Anne Marie. Ho får reisefølge av Tor, som gleder oss med besøk ei lite veke før sjølve påskeveka.

Litt planar har eg, men det blir helst småputl. Endå veks det på toppen, om enn ikkje så grøderikt som før. Likevel nok til at det vel ikkje kjennest heilt meiningslaust for parrucchiere/frisøren oppi Ceglie å gå laus med saks og kam på det som er att.

Euronics fekk inn ein støvsugar til garantireparasjon sist i september. 

Knappen for av og på virka bare i ei stilling, av. Ingen hjelp i å bruke stikk-kontakten for å få den i gang. Ho som tok imot garantivarene, lova å ta vare på den til mars. Ho skulle passe ekstra godt på at den ikkje hamna mellom uavhenta saker.

Elles gler eg meg til fresing. Det ristar i heile kroppen, bråkar gjer det og, men avslappande som knapt noko anna. Det er vel rett og slett ikkje rom for tankar utover det som trengs for å halde kursen nokolunde bein og sjølv halde seg på beina. Litt voldsom ugrashandtering, men det må nå vera betre enn den økologiske gifta ein av ekspertane snakka om. Eg har forresten kome til at det han snakka om, truleg var nedbrytbare ugrasmiddel.

Eg veit endeleg godt at vêrmeldingane nå for dei to siste vekene i mars er lite presise. 

Det er nok mest statistikk, men litt gildt er det då å sjå at etter statistisk metode kan me rekne med 10 grader meir enn på Vigrest, ein del meir sol kan me nok og rekne med. Det blir sikkert godt vårvêr. 

Nå er det vel nokon som saknar eitkvart her. Eigar av bil og medeigar i hus, er vitale personar i galleriet av nordmenn i Puglia. Andre fins og, dei får vente til eit anna høve med å få omtale.