Lenger enn langt og endå lenger

Du må nok ta deg god tid om du vil koma til endes på denne bloggen. Det som skulle blitt fleire små har nå til saman blitt ein i verste fall så lang at du fell av før du kjem til endes. Eit overhendig torever slo ut internettet i Villa Feliza, ganske så ettertrykkelig kan du sei. Ei veke att til heimreis vart også for kort tid til på ny å bli kopla til WWW. skyDSL har mista ein kunde. Fulmine slo såpass ned at ein del av det mest vitale når det gjeld straum rett og slett vart slått ut. Brønnpumpa sa takk for seg, internett ville ikkje meir og alarmen brydde seg vel sytten om nokon hadde prøvd å kome seg inn når me reiste vår veg.

Det tok ikkje meir enn ein dag før vatnet frå brønnen strøymde i nye stristraumar opp frå djupna. Men først var der tre menn i sving i dryge to timar for å skifte denn delen av utstyret som ligg aller djupast. Motoren til vannpumpa vart henta opp av røynde folk, og jammen var det bruk for alle dei seks hendene som kom for å avhjelpe situasjonen for vannhungrige nordmenn.

Same dag kom to menn frå VigilNova for å få gang på alarmen. Av fem sensorar måtte 4 byttas med nye. Eit printkort i alarmsentralen måtte også byttas. Tek fort litt tid slikt, for når første sensor var skifta viste testen av der framleis var feil. Slik heldt det fram til bare ein av dei gamle sensorane hang igjen på plasssen sin og der heng den framleis og gjer jobben slik den skal. Printkortet vart og bytta ut, er vel kanskje det som kommuniserer med alarmsentralen og gir beskjed når det er nødvendig å rykke ut. 

Det siste som skulle ordnas var internett, og der gav eg opp. Eg makta ikkje å få kundeservice for skyDSL lokalisert i Nederland til å skjøna at når lynet slo ned, så rett og slett daua internett. Dei ville at eg skulle kople meg opp mot modem med standard url 192.168.100.1

Could you please provide us the following information from the GUI?

    software version of the modem;
    cable resistance value;
    any error and/or fault;
    SNR value;
    status of the LEDs of the modem;?

Looking forward to receiving from you a feedback on this matter, we remain at your dispos

- Open your browser 
- Go to the web interface of your skyDSL2 Modem status dialing: 192.168.100.1
- Now you can see the basic state (make a screenshot of the BASIC STATE)

Korleis eg skulle få det til når sikringen i huset rauk straks eg plugga i straumkontakten for modemet er langt over min fatteevne.
Løysinga vart å avslutte heile internettavtalen med skyDSL. Det fins andre leverandørar som sikkert klarer å levere varene like godt eller betre.

Kan fort overskygge det positive når ein får såpass mykje å ordne opp i. Ein gong trudde eg faktisk at det skulle la seg gjere å lære språket, italiensk, men så langt er eg ikkje imponert over meg sjølv. Det går på eit vis i butikkar og når ein skal ha tak i verktøy og slikt i ein ferramenta. Ferramenta er som Malden på torget i si tid. Jernvarehandel med eit sortiment som overgår all fantasi. Eg har ikkje kjøpt ny "piede di porco" etter at det eg hadde forsvann. Beinet skiftar art på veg til eller frå Italia. Me kallar det "kubein" og tjuvane sist sommer tenkte nok det var ein god ting å ta med seg. Eg har det ikkje lenger, men eg veit kva det heiter når eg kjem meg så langt at eg får kjøpt eit nytt eit.

Eg har god kompetanse i å ombestemme meg har eg funne ut. Det vart ikkje lenger enn dette i denne omgang. Kunne jo ha retta på innleiinga kanskje, men kvifor sjå seg bakover. Lite ein kan gjere med fortida anna enn å lære av den.

Aldri sei aldri,

men der sa eg det visst allikevel. I allefall innvendig.   Nei, dette er ikkje noko for meg. Ubehag i beina, tørr i munnen og kjensle av å få for lite luft. Høyrest mest ut som eit aldri så lite innestengt panikkanfall. Betre på landjorda der eg sjølv er sjef. Kan gå på do utan samtidig å utføre avanserte akrobatiske øvingar med svikt i kne og nakken bøygd for å kome i rett posisjon. Kan få meg eit måltid mat utan å vrenge lommeboka. Sjølv i kø på motorveg har eg meir herredøme over situasjonen enn det eg har i kø for ombordstiging. Neste tur bli garantert i bil, turen deretter og. Så får me sjå kva framtida vidare byr på. Hjelper kanskje å bruke eit flyselskap der beina får plass med meir ei handsbreidd mellom kne og seteryggen framfor.

Ikkje for det. Her flyg dei i det minste. Ser ikkje så godt ut for dei som skal avgarde med Ryanair på fredag 28. sep. Litt merkelig forresten at parkering nokre meter frå tuben og passasjerar opp og ned trapper skal gjera det rimelegare enn om ein hadde unngått dei nemnde trappene. Men alt kan ein vel ikkje forstå.

Isklar for turen var eg då eg gjekk ombord Norwegian sitt fly til Manchester. Vatn frå Reisæter er alltid favoritt dersom det er å få tak i.

Kjøkkenhagen er ganske så overgrodd, men så lenge me ikkje er her og kan sørge for stell undervegs, så får den bare ligge brakk. Oppfresing sånn innimellom hindrar jorda i å pakke seg altfor mykje.Julia  & Julio har jobba godt og heilt etter avtale + litt til. Jorda under oliventrea er preparert før hausting. Nå må bare oliven bli ferdig mogne.Mandlene ville visst ned viste det seg. Flisene på uteplassen framfor kjøkken var dekka av eit minst 10 cm tjukt lag mandler med fruktkjøtet innturka i varierande grad. Det vart jobb for oss som kom hit. Knut har vore rett så uthaldande, verre med meg. Har fått klemt inn nokre restar av turka fruktkjøt på innsida av  tommelnagla. Fin unnskyldning for ikkje å gjere jobben vidare? 

Me var ute ein kveld på Sale e Pepe saman med Livar. Gina var der og, og jammen let ho seg lokke når ei av damene på kjøkken kom ut og lokka på henne og gav henne ein pølsesnabb.

Fiskestenger i haugevis får ein annan og mindre ærerik skjebnen enn hjelpemiddel for å dra opp fisk. For ikkje å plage naboen må eg prøve om eg kan få kappe ned heile greia, så får eg heller gjere jobben på ny til neste år. Bambus veks mykje i løpet av eit år har eg funne ut. Hadde ein lagt kvar stong etter kvarandre hadde det blitt ganske mange meter vil eg tru.

Caffe høyrer med. Det er liksom slik at først når eg har vore innom og fått ein espresso, så kjenner eg og forstår at eg er i Italia. Den vesle tåren er i grunnen ganske god. Eg tenkjer konfekt når eg drikk den.

Me for til Lecce på onsdag kveld. Parkering var ikkje heilt enkelt. Tenkte helst det måtte vera betalparkering, men fant ingen automat å betale på. Har fått bot før her i Italia, så greiast å betale. Der borte såg eg noko som kunne likne på ein betalingautomat. Kunne hola her passe som myntinnkast. Nei, det var bare dekor på eit slags sikringsskap. "Her er lov å parkere i 20 min" var svaret då eg spurde ein som kom og henta bilen sin. 

For ikkje å bli heilt lost når me skulle tilbake til bilen, passa eg på å få eit lite bilete av gateskiltet som synte kva gata heitte. Kunne ha vore julegata om du tøyer det litt.

Kyrkja her er vel ei av dei som er mest namngjetne i Lecce. Hovudalteret er eit syn , og sideskipa står ikkje mykje tilbake for det dei heller.

Nokre seier at standarden på do viser mykje av standarden på ein restaurant. Her var alt på stell kan du sei.

Dei kunne anna enn å halde doen innbydande. Mussels til forrett. 

Fritert blekksprut og reker til hovudrett.

Desserten var kanskje det som var minst å skryte av.  Pannacotte med karamellsaus, det vart i søtaste laget. Plassen me var på bar namnet: Lerian. 

Etter litt omorganisering får ein kanskje litt betre inntrykk av kor stor mandelhausten har vore dette året. Bør bli nok til både mandel i grauten og ein ganske så stor marsipangris.  Spørs om me må arrangere dugnad i Helmikhølen når mandellasta har kome heim, så kan me knekka til tonane av Nøtteknekkersuiten av Tchaikovsky

Medan me ventar.

Det dreg seg til med haust nå. Endåtil småfuglar skjønar det. Dei trekkjer saman og gjer seg klar for ferda sørover. Godt å kome seg vekk frå det kalde og sure verlaget me som oftast har utover hausten.
For oss vengelause er alternativet å bli boren på andre sine venger, anten det måtte vere SAS, Norwegian, KLM, ALITALIA eller Ryanair, LaudaMotion, EasyJet, Lufthansa, Swiss eller Wizzair. Trillande på hjul er jo og mulig, men sidan eg alt har hatt to tur-retur Vigrestad - Latiano, så blir det fly ned denne gongen. Tilbake blir det bil Ikkje det at eg har så forferdelig hug på så lang biltur putt aleine, men Roomsteren må heim. Då EU bestemte at alle kjøretøy skulle godkjennast med jamne mellomrom, då var Norge som rimeleg kan vera med på det. At det aukar tryggleiken på kjøretøya er det vel lite tvil om. Kanskje er det og sjølvsagt at slik kontoll må gjerast i det landet bilen er registrert, men det hadde jo vore enklare om ein kunne utført revisione veicoli på AutoPro i San Michele, men slikt gjev ikkje reglane rom for. Før året er omme kan eg alstå bokføre 2900 km * 5. Godt det endå ikkje er tildelt kvoter på kor mange ureinande kilometer kvar person kan legge bak seg i løpet av eit år.
Ver er alltid interessant anten det er her eller der.

Ikkje meg imot å dryge tida før hausten får skikkeleg tak. 

Men eg har meir imot å dryge tida til me får oversikt over og søkt om å få lage eit lite påbygg på "hydna".

Har sikkert sagt det før, men mykje vil ha meir. Di meir ein skaffar seg,  di meir rom må ein ha. 
Sist me søkte om påbygg for huset, fekk me beskjed om at huset vårt ligg i "area protetta", kva nå det betyr. Svaret var i allefall nei. Det seiest at reglar har blitt mjuka opp.

Nedunder her kan du sjå kaoset som rår når me reiser nordover. I Soverommet for gjester går det mest ikkje å setje foten ned på golvet utan å sikte eller gå på tå. 

Det ligg jo litt frustrasjon i det som ser ut til å vera svært lite romslig tolkning av reglar for slike påbygg i Latiano. Blir nok siste gong me prøver med søknad. Hadde me tatt i bruk taket  som byggeplass,  kunne det visst gått. 

Me får ta ein tur på standa og sjå kva som skjer.

Brukte 2 døgn på å snu

Vel heimkomen med fly frå Brindisi tysdag kveld. Det hender det går fort for seg. Alt torsdag kveld same veka stod eg i Skodakø i  Kristiansand..............

...............saman med Hadi ..............

                                        


                                     .....................og Omar.  

FjordCat fer fort nok over fjorden. Før det var fredag var me framme i Hirtshals.  Natt til fredag og størsteparten av fredag var me på hjul. Hadi hadde overoppsynet med at sjåføren skulle vera vaken nok til trygg kjøring. Ikkje for det, eg både tok og har vel hovudansvaret sjølv for sikker kjøring.
Sundag kveld var me ved målet. Bare 5 døger sidan eg sist reiste derifrå. Men innan me var framme måtte me ha nokre pausar. Pissepausar er velkjende for min del. Dei kjem med maks 2 timars opphald mellom. Rasteplassene er mange, så noko stort problem er nå ikkje det. 

Ein blir matt av å sitje time etter time ei bil. Godt då å få strekkje seg ut og blunde litt. Først får ein gjere det som alltid må gjerast. Det er mobiltid og den prioriteringa er ikkje vanskelig å ta. Me er i Kassel og lukka var stor då Hadi såg eit skilt med Istanbul Bäckerei. 2,5 kilometer til fots i dryge 35 graders varme gav ein smak av Tyrkia, i dobbel forstand.  Ekte vare var konklusjonen frå dei medbrakte ekspertane.
Det var den natta månen gøymde seg i skuggen frå jorda me hadde stopp i Kassel.

Fekk helst lite med av det. Med eit mobilkamera som faktisk har litt å by på, så blir likevel utfordringa for stor. At rommet vårt i tillegg vende mot nord, gjorde ikkje sjansen for å feste magien til minnebrikka særs stor.

Etter denne første natta i midt Tyskland tok me klatreetappen over Brenner. 

Fysiske lover kjem ein bare ikkje unna. Er ein under 20 eller over 60 så blir trongen fort den same.  Forskjellen er vel den at eg stort sett tek turen innom ein do om enn ikkje alltid. Fins utruleg mange eigna plasser å kaste vatnet om ein bare er litt kreativ. 

Hotel Giannina Forlimpopoli vart neste stad for overnatting. Mødde kroppar sov godt og fekk med seg ein frukost som var betre enn utsikten frå rommet.

 An apple a day, keeps the doctor away.

 Vatn appellerer, så ein runde i bassenget måtte til.

To karar som veit å kaste ball fekk fart på meg som var ballgutt. Hadde full hyre med å hente inn ballane som med stor kraft enda opp i eit nettinggjerde 8 -10 meter bak bassenget.

Druer, søte druer er alltid populært. Mogninga går fort, den siste biten. Nokre av druene var klar for munnen ei veke før då Anne Marie og eg var der,  men nå var det full farge på alt.

Eit av måla med å reise, eller kanskje skal ein heller seie reisemåla var Auchan. Eit stort handlesenter med ei gigantisk dagligvareaavdeling og ganske så mange bransjebutikkar. Omar hadde med seg pengar til sko og klede, og eg trur nok han var tilfreds med innsatsen. Hadde han hatt venger, trur eg han ville ha flydd.

Ostuni må med. Det får ikkje våge seg om mange kallar det ei turistfelle. Turistfeller kan vera fine dei og.

Det meste av pengane var brukt på klede og sko. Då kom ideen: Kva med å prøve seg på litt tigging?

"Grotta della poesia" heilt ute ved Adriaterhavskysten mellom Lecce og Otranto var mellom utvalde reisemål. Klippehopp, kanskje 9 -10 meter fritt fall før kroppen slår i vatnet. 

Badekarar på vandring på strandpromenaden i Otranto. Me tok ikkje turen innom i basilikaen. Dei som har vore der, skjønar vel kvifor eg ikkje tok desse to flotte karane med dit. 

Litt jobb for føda og reisa fekk me til innimellom. Tynning av mandeltre. Sikkert ikkje rett tid. Bør nok gjerast seinare på hausten når treet har ein kvilepause, men så stor skade gjer det nok ikkje.

Litt auke i tilfang av ved vart det og. Bare sånn litt såpass me har noko å fyre med til påske om kveldane skulle bli kalde.

Fiken har me igrunnen rikeleg av. Når det stort sett er Anne Marie som tek seg av både hausting og eting, så blir der i allefall nok av den frukta. Bestillling var lagt inn før me reiste. 2 -3 kilo vart hausta og frose ned for sylting i haustferien. 

Forsøk på vakumering vart og gjort, men ikkje særleg vellukka. Fruktene var så mogne at sjølv med vakumeringsmaskinen stilt inn på anticrush, så stoppa ikkje vakumeringa før safta tøyt rundt fruktene. Det enda med frysing av eit par ekstra kilo.

Brunfarge er viktig anten ein er vinterbleik skandinav eller om ein har meir gunnfarge. Mykje kan bli meir, men då lyt ein slikke sol straks det er høve til det. Oljer for å forsterke effekten var populære.

Fælt ofte tek det no slutt det som er gildt. Me måtte innom hos Meggie og Pascalone for eit godt måltid mat før me tek første etappe av turen nordover. Ei natt på hjul denne gongen og. Kjem ganske godt avgarde når ein ikkje blir hefta av annan trafikk. På natta er det lite av både lastebilar og vanlige personbilar. 1144 kilometer la me bak oss, men ein og annan dostopp hadde me i tillegg til litt soving i bilen. Hotel Lener var målet for kvelden.

Gode senger, rikhaldig frukost, basseng, kva meir treng ein for å samle krefter for endå ein dag med kjøring.

Når eg ser ein sofa som denne er det som eg "gremmes". Det var faktisk ein slik ein far fekk sendt heim på lastebil frå Oslo etter eit arveopgjer eg aldri har tenkt større over. Nær slekt var det ikkje, men sofaen den var veldig i nær slekt med denne som stod i korridoren på hotel Lener saman med mange andre gamle flotte møbler. Men då i september 1963 fann ikkje sofaen nåde hos min far og mi mor. Den vart rett og slett kasta.

Skal ein få med seg noko må ein bruke augene. Padda stod så fint parkert like ved der bror av Omar hadde bustaden sin. Komfortmessig trur eg mest at dette tekniske vidunderet, opphavleg konstruert imidt på 50-talet hadde vore fullt på høgde med Yeti-en vår. Kanskje tyngre å kjøre, men å vere passasjer i DS-en hadde noko vore som å sove i ei himmelseng.

Jamal var ein triveleg liten kar. Bånn gass, augene med seg.

Onkel Omar sitt fang var visst ikkje så stas som den gamle heilt framande mannen sitt.

Flatseng funkar og er ei for gammal så får ein ta det att ein annan gong med den sovinga.   

Natta etter, i Kolding på Saxilde hotell, vart det rake motsetninga til flatseng.

Vel framme i Hirtshals er det mest om å vera heime. Så får ein bare tyne litt ekstra ferieliv utav det heile, før kvardagen som ventar heime.

Måtte mest la Yeti-en få ein tur på stranda den og. Giottilinen fekk prøve seg på stranda ved Rømø tidlegare på sommaren, og forskjellbehandling får me prøve å unngå om me vil ha fred i heimen.Siste utanlandsbad sommaren 2018